Cora Kelly praat over haar muzieksmaak… met een paar omweggetjes

’k Was de laatste die Rosie heeft gezien voordat ’t allemaal gebeurde. En ik zal u vertellen, als ze iets van plan was geweest, had ze het mij als eerste verteld. Als haar beste vriendin had ik het geweten. Zeker weten.

En als ze niks zou hebben gezegd, wat ze dus niet deed, zou ik het van kilometers afstand hebben gezien als er iets was geweest. Zeker weten.

Ze was gewoon dezelfde Rosie als altijd. Behalve dat ze een vrouwenprobleempje had, maar dat hebben we allemaal. En we hebben allemaal ook wel eens een klotedag. Maar dat zou ons nooit tot zoiets aanzetten. Zeker weten.

’t Enige dat haar die dag ergerde, was Clem. Hij was helemaal doorgedraaid. Ik vond hem altijd al ’n wijsneus. Hij dacht echt dat hij megacool was en superknap. Hij keek ons met de nek aan omdat ie dacht dat ie zo veel slimmer was dan wij.

Hij brainwashte haar. Toen ze hem had leren kennen, begon ze naar al die vreemde muziek te luisteren. Weet u, van die muziek waarvan je doordraait. Kijk wat er in Amerika gebeurt met mensen die naar die muziek luisteren. Daar worden massa’s mensen op scholen vermoord, toch? En in Duitsland ook! Nee, ik geef de muziek niet álle schuld. Whatever, Rosie geloofde niet in zulke dingen. Zij was een passievis. Hè? Nou, zo iemand die in vrede gelooft en zo. Pacifist? Whatever.

De laatste keer da ’k haar zag, was in de wc’s. Niemand mag haar bezoeken. Alleen haar ma.