Cora Kelly’s isolement

Ik kon mevrouw Croal niet uitstaan, by the way. Iedereen zei dat ze dat streberige nerdgroepje onder haar hoede had genomen omdat Clem erin zat. Een jochie uit de derde zei dat ze Clem… nou ja, u weet wel, onder het bureau… Maar dat moet je met een korrel zout nemen. Of met een zak zout, als het van een derdejaars komt. Dat zijn gewoon nitwits die voortdurend bullshit uitkramen. Ik kan ’t weten. Ik vond het wel erg voor Rosie dat iedereen zei dat Croal op haar vriendje aasde. Weet u, in het begin dacht ik dat ook. Maar na een paar maanden had ik wel door dat ze hem gewoon leuk vond omdat hij de slimste van de klas was. De rest vond ze maar domme klojo’s. Dan stond ze daar en zei ze met haar bekakte stemmetje: ‘Ik kan niet geloven hoe beperkt jouw woordenschat is, Cora Kelly.’

‘Yeah, whatever, mevrouw, u zult wel gelijk hebben’, zei ik dan.

Ze was toch gestoord, hoor. Ik denk dat Rosie haar daarom haatte. Geen idee. Wat is het verschil tussen haten en niet mogen? In elk geval, ze vond haar niet leuk, punt uit. Massa’s leerlingen haatten bepaalde leerkrachten. Da’s geen doodzonde. Ze flipte gewoon als je je mobiel uit je tas haalde of als hij tijdens de les ging of als ze je betrapte als je een berichtje stuurde. Ik werd in veel lessen gepakt. Massa’s studies heb ik ervoor gekregen. Een echte nachtmerrie.

Eh, strafstudies, als je moet nablijven, studies in ’t kort.

Ze kon me niks schelen, veel te bekakt voor mij. Ik vond het vreselijk dat ze van die strakke kleren droeg om de jongens te imponeren. Ze was een en al borsten en glimlach. Ik kon me voorstellen hoe ze zelf als leerling was geweest. ’n Heilig boontje. Ik weet zeker dat ze net zo was als die troela’s van The Sound of Music. En dan komt ze hier en denkt ze dat z’er alles van weet. Zo van: ‘Ik ben ook van hier, net zoals jullie. Ik weet hoe het hier gaat, ik begrijp jullie situatie.’ No way! Daar kwam ze niet mee weg.

Tuurlijk was ik blij voor Rosie. Ik wist vanaf de eerste dag dat ze op Clem viel, dus ik was ervan op de hoogte toen ze iets kregen. Hij was oké. Ik vond hem wel leuk, maar toen ik met hem had gepraat, wist ik dat ik nooit op hem zou kunnen vallen. Te streberig voor mij. Meestal had ik gewoon geen benul waar hij het over had. Maar ’t belangrijkste was dat zij hem leuk vond en hij haar. Wat gebeurt er als je beste vriendin een BF krijgt? Wat had ik moeten doen? Er zo’n beetje bij hangen als ’t vijfde wiel aan de wagen? Niet dat ik de hele tijd eenzaam door de straten doolde hoor. Wie denkt u dat ik ben? Mrs. Bean of zo? Ik ging trouwens uit met een kerel toen. Niet van school. Hij zit op de hogeschool of de universiteit of zo. Conor Duffy bleef ook aan me plakken als een luier aan een baby. Maar ik heb hem afgescheept. Hij dacht dat ie maar met z’n vingers hoefde te knippen en dat ik dan als een schoothondje zou komen aanlopen. Hij dacht echt dat ie moeders mooiste was. Hij was oké, maar ik denk wel dat hij de pest in had toen Clem kwam, want Clem was knapper dan hij en alle aandacht ging van Conor naar Clem.

Dat gaat trouwens niemand wat aan. Geen idee waarom dat er ook maar iets mee te maken zou hebben. Iedereen heeft altijd z’n mening klaar over mij en zit voortdurend fabeltjes over mij te verzinnen. Ze zouden het me gewoon in mijn gezicht moeten vragen, ik zou het rechtuit zeggen. U kunt doen wat u wilt, maar daar zeg ik niks over. Dit heeft toch allemaal niks met mij te maken, dus ik kan weggaan als ik wil.

Ze waren de hele tijd samen, zelfs in de lunchpauze. Rosie en ik gingen vroeger altijd naar de snackbar in de pauze. Dan kochten we friet, rookten, dronken een biertje. Echt elke dag, zelfs als het regende dat het goot. Maar toen verscheen Clem op ’t toneel en plotseling ging ze naar zo’n saladbar in de winkelstraat. Het was natuurlijk haar zaak als ze van die anorexiatroep wilde eten net als die Hollywoodsterretjes, daarom zou ik haar heus niet laten vallen. Wat moest ik eraan doen? Je moet dat gewoon aanvaarden, da’s ’t leven. Ze was tot over haar oren verliefd. En hij ook. Tenminste, ik denk dat hij ook verliefd was. Als dat niet zo was, was hij een briljante leugenaar. En eigenlijk doet dit hele voorval me vermoeden dat hij dat inderdaad was, een briljante leugenaar. Rosie was eeuwenlang mijn vriendin en ik kan me niet herinneren dat ze me ooit één leugen heeft verteld.

Vertrouwen? Wat betekent dat? Ja, ik en Rosie vertelden elkaar alles. Ik vertelde haar alles over mij en zij vertelde mij alles over haar. Nee, ik vertelde haar niet alle details, sommige dingen moet je nu eenmaal niet van elkaar weten, toch? Ja, ik denk dat zij hetzelfde deed. Maar dat is niet liegen, hè! Ze waren compleet verschillend. Toen ik haar vroeg of ze van Clem hield, gaf ze me zo’n hele preek over hoe moeilijk het is om ‘houden van’ te definiëren en dat liefde te abstract is om het te proberen begrijpen. Ik moest vragen wat abstract betekent. In elk geval, ze wauwelde totale onzin. Dus vroeg ik haar nog een keer: ‘Hou je van hem of niet?’ En toen zei ze dat ze van hem hield. En toen ik vroeg of Clem ook van haar hield, begon ze weer te zeuren over liefde en abstract en zo. Maar uiteindelijk vertelde ze dat ze, hoewel hij het haar nooit rechtstreeks had gezegd, dacht dat hij ook van haar hield. En als dat goed genoeg was voor Rosie, dan was het ook goed genoeg voor mij. Rosie had ze wel alle vijf op een rij over dat soort zaken. Ik bedoel, je zou sommige meisjes uit onze klas moeten horen. Die zijn tot over hun oren verliefd op een kerel na één tongzoen. Ze hebben gewoon geen benul van liefde. Ik zeg niet dat ik er alles over weet, maar ik zit niet zo te roepen van ‘oh, ik ben totaal verliefd op die en die’ of ‘oh, ik hou zielsveel van die en die’ na één berichtje op Facebook.

Vriendinnen zijn er voor elkaar, toch? Ik wist dat hij na zijn eindexamen terug zou keren. Rosie vertelde dat hij naar een of andere universiteit wilde daarginds, waar hij vandaan kwam. Ik had nog nooit gehoord van de plaats waar hij vandaan kwam. Ik ben niet goed in aardrijkskunde. Ik wist niet wat hij wilde studeren, waarschijnlijk voor advocaat of dokter. Maar ik wist dat Rosie me meer dan ooit nodig zou hebben als hij terug zou gaan. En ik zou er voor haar zijn, want da’s wat vriendinnen doen. Ik zou er altijd voor haar zijn.

Het was ook niet zo dat ze me totaal negeerde als ze samen waren of zo. Ik zag haar gewoon niet zo vaak als vroeger. Alleen op school en soms erna als ze nog bleef om aan haar kunstproject te werken. Maar we hadden wel fun, hoor. Ik had geen flauw idee dat ze erover dacht om in Engeland te gaan studeren. Dat heeft ze me nooit verteld. Ik heb altijd gedacht dat ze hier naar de universiteit wilde gaan en kunst of design of iets anders creatief zou gaan studeren. Dat had ze me verteld. Maar ze heeft nooit gezegd dat ze zich had aangemeld voor een universiteit daar. Waar was het ook alweer? Oh ja, Brighton. Klinkt wel oké eigenlijk. Maar ik zou het accent niet kunnen uitstaan. Ik snap bij God niet hoe iemand dat vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week kan aanhoren. Ik zou er gewoon gek van worden. Het grappige is, als het een gewone kerel van school was geweest, een van Conors vrienden of zo, zou ze hem nooit door het hele land gevolgd zijn. No way in hell! Hoe zeg je dat als je zo door iemand helemaal in beslag wordt genomen, als je hem niet uit het oog wilt verliezen… Vervoering, dat is het. Ze werd door Clem in vervoering gebracht. Ze zou alles voor hem hebben gedaan. Ze heeft alles voor hem gedaan. Maar ik ben niet zo stom. Voor geen goud zou ik als een schoothondje achter een kerel aan lopen gewoon omdat hij megacool was of anders dan de andere kerels. ’t Leven is veel te kort voor zo’n gedoe. En trouwens, ’t is toch beter als zij achter jou aan lopen.