De eerste indruk van Rosie Farrells moeder

Ik moet zeggen dat ik toch bezorgd was om onze Rosie. Ze kleedde zich net als die gedeprimeerde meisjes die je altijd in de stad ziet. U weet wel, degene die achter de boekhandel in Buchanan Street rondhangen. Ik heb geen idee wat ze daar uitvoeren, ze praten over muziek en kijken naar de jongens die aan het skateboarden zijn. Met van die in reepjes gescheurde panty’s. Is dat mode? Ze lijken allemaal op elkaar, allemaal in het zwart. En die make-up! Ze zouden eens flink gewassen moeten worden. Ik wilde niet dat onze Rosie ook zo werd. Dat is toch niet wat ouders van hun kinderen hopen hè? Maar ik heb wel liever dat ze met zulke meiden omgaat dan met van die NED’s.

Het is tegenwoordig verschrikkelijk om een ouder te zijn. Je bent gewoon doodsbang om hen uit het oog te verliezen. Met al die puberopstandigheid, en dan heb ik het nog niet over regels en andere groeipijnen. Als moeder wil je maatjes met je dochter zijn, goeie vriendinnen, weet u, over meisjesdingen praten en zo, maar Rosie moest daar niets van weten. Ze haatte al die roze meisjesdingen, ze haatte het zelfs als ik haar ondergoed waste. Tenminste, ze haatte het als het voor iedereen zichtbaar te drogen hing. Ze waste het allemaal zelf en droogde het in haar kamer. En die was verboden terrein voor ons. Ik denk niet dat ze zich schaamde om haar lichaam. Ik geloof dat ze op dat gebied niet anders was dan elk ander zestienjarig meisje. We praatten eigenlijk nooit over dat soort dingen. We kenden onze grenzen. En ik ben ook niet dom, ik wist dat ze die opstandigheid wel zou kwijtraken. Ik was net zo op die leeftijd. Ik kon ook niet met mijn ouders opschieten toen ik net zo oud was. Maar nu zijn we de beste vrienden, ik en mijn moeder. We vertellen elkaar alles. En ik bedoel echt alles.

Ik hield van T. Rex en David Bowie en mijn ouders begrepen maar niet waarom ik plateauzolen droeg en mijn gezicht een ontplofte regenboog leek. Met Rosie is het net zo, ze houdt van die vreselijke muziek die ik echt haat. Maar ik zal eens iets vertellen, je hoort al die verhalen van tieners die helemaal geobsedeerd zijn door de muziek waar ze naar luisteren en die aanwijzingen beginnen uit te voeren die ze in de muziek horen. Kijk maar wat er op die school in Amerika is gebeurd. Dat is verschrikkelijk. Dat was toch ook allemaal door de muziek waar ze naar luisterden? Ik was echt doodsbang dat Rosie verslaafd raakte aan dat soort muziek. Nou ja, niet bang, eerder ongerust. Ze trok zich steeds meer terug.

Rosies vader is niet meer in ons leven. Hij zei altijd dat hij liever een jongen had gehad dan een meisje, want met een jongen heb je maar één penis om je zorgen over te maken. Oh ja, daar was ik zeker bezorgd over. Heel bezorgd. Dat is iedere moeder toch? Ik speelde de beelden steeds opnieuw af in mijn hoofd. Ik weet dat mijn geloof zegt dat ik tegen abortus moet zijn, maar ik zweer het, als Rosie op zo’n leeftijd tegen me had gezegd dat ze zwanger was, had ik haar naar het eerste het beste ziekenhuis gestuurd. Zeker weten! Het zou heel haar leven hebben verpest. Als je al die jonge meisjes hun kinderwagen door de straten ziet duwen zonder dat ze ergens heen kunnen. De arme schepsels weten niet eens hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, laat staan dat ze voor een kleine kunnen zorgen. Ze ziet haar vader niet meer. Vroeger wel, maar nu niet meer. Dat was eigenlijk zijn keuze. Maar het is goed zo.

Rosie en Cora zijn al vriendinnen sinds de basisschool. Cora was een leuk meisje, maar ik moet toegeven dat ik me de laatste tijd wel zorgen om haar maakte. In deze buurt kun je niet eens naar de winkel gaan zonder dat iedereen weet wat je eet. En Cora was zo’n slechte reputatie aan het opbouwen. Dat wil geen enkel meisje. Het was overduidelijk. Ze liep nogal met zichzelf te koop. En dat is haar keuze, zolang ze maar voorzichtig is. Maar ik vroeg me toch af wat Rosie deed terwijl Cora haar reputatie aan het opbouwen was. Stond ze gewoon op de hoek van de straat op Cora te wachten, of was ze met een vriend van die kerel? Ik moet zeggen dat ik echt heel zenuwachtig was. Begrijp me niet verkeerd, ik verwacht echt niet dat ze een heilig maagdje is of zo. Ik deed ook zulke dingen toen ik haar leeftijd had. In elk geval kussen en zo. Ik bedoel dat ik net als iedere tiener gek was op jongens en relaties en eerste liefdes en naar de bioscoop gaan en naar de disco en zo. Maar nu is het allemaal seks, seks en nog eens seks. Het is de schuld van dat afschuwelijke internet. En in onze tijd waren er ook veel minder ziektes. Tegenwoordig hebben bijna alle meisjes wel eens iets opgelopen, toch? Ik weet het niet. Chlamydia is de ergste tegenwoordig, geloof ik. In mijn tijd wisten we niet eens dat er zoiets bestond als chlamydia. Ik wachtte gewoon op de dag tot Rosie zou vertellen dat Cora zwanger was. Ik zou absoluut niet verbaasd zijn geweest.

Niet dat ik niet helemaal in de wolken was toen Rosie Clem voor het eerst mee naar huis nam. Natuurlijk merkte ik zijn vreemde naam en zijn chique accent op. Maar hij was een aardige knul. Als moeder ontwikkel je daar een zesde zintuig voor. Mijn eerste indruk was dat hij beleefd en charmant was. Ik begreep wel waarom Rosie op iemand als hij viel. Weet u, onze Rosie vond de meeste kerels bij haar op school maar stom. Clem was hun tegenpool. Maar het belangrijkste voor mij was dat Rosie veel opgewekter was sinds ze Clem leerde kennen. Ze waren al snel onafscheidelijk. Hij kwam altijd mee naar huis, altijd vriendelijk en beleefd. Ik merkte ook dat ze naar andere muziek begon te luisteren… Ik hoorde haar in haar kamer bijvoorbeeld naar The Smiths luisteren. Die herinner ik me nog van voordat Rosie werd geboren. Ik vond ze toen niet zo goed, dat dansen met bloemen en die oudemannenbrillen -dat was niks voor mij. Alleen rare mensen luisterden ernaar. Maar het was wel een welkome afwisseling na die andere rommel waar Rosie naar luisterde. Onze relatie werd ook sterker, geloof ik. We praatten meer over dingen, niet over hun relatie natuurlijk, maar over wat ze hadden gezien in de bioscoop of over een optreden waar ze naartoe waren geweest. We communiceerden makkelijker, maar ik probeerde niet te veel aan te dringen, want dan zou ze die bruggetjes tussen ons weer kapot hebben gemaakt.

Er was niks raars aan hen. Oppervlakkig gezien was het zoals elke andere tienerrelatie. Normaal. Het begint als een soort bevlieging, maar we weten allemaal hoe snel dat kan veranderen en voordat je het weet, stort je wereld in. Dat was bij hen net zo. Ze waren goed samen. Ze waren een goed stel. De enige zorg die ik over hun relatie had, was dat Clem me had verteld dat hij na de middelbare school weer naar Engeland zou gaan. Ik weet niet precies waarheen. Waar kwam hij ook alweer vandaan. Eastbourne? Nou ja, ik ga ervan uit hij naar daar zou terugkeren.

Natuurlijk wilde ik niet dat Rosie naar Engeland zou gaan! Een deel van me hoopte dat hun relatie op de klippen zou lopen. Ja, dat is egoïstisch, dat weet ik. Maar we zijn maar met z’n tweetjes. Altijd geweest. Er is niemand anders geweest na Rosies vader. Maar los van wat ik vond of stiekem hoopte, wilde ik niet dat het zo mis zou gaan als nu is gebeurd. Dat verwachtte ik niet. Geen enkele moeder zou dat willen! Niemand zou dat willen. Na wat er is gebeurd, zou ik willen dat mijn enige zorg was geweest dat ze naar Engeland wilde.

Ik zag mezelf altijd als iemand met mensenkennis. Ik had er niet verder naast kunnen zitten!