Zwakzinnigen

Mijn vader - God hebbe zijn ziel - vertelde me als kind eens het verhaal hoe in zwakzinnigengestichten (zo werden die vroeger genoemd) de mannelijke verpleegden de opdracht kregen een grote berg zand van de ene hoek van de tuin met een kruiwagen naar een andere hoek te brengen. Was dat karwei voltooid, dan diende diezelfde berg zand weer naar een nieuwe plek te kruien. Zo bleven ze aardig in beweging. Ik weet niet of dat verhaal op waarheid berust, maar ik moest er van de week toch wel even aan denken.

Op donderdagavond, koopavond, zo rond de klok van zeven uur, werd in een groot warenhuis in de binnenstad een jonge vrouw gepakt voor winkeldiefstal. Ze had enige sieraden en hoeslakens gestolen. De jonge vrouw van Duitse nationaliteit, bleek een drugsverslaafde, die speciaal naar Amsterdam was gekomen omdat het verwerven van heroïne in onze hoofdstad vrijwel geen moeilijkheden oplevert. De rechercheur die de zaak in behandeling kreeg maakte snel proces-verbaal op. nam daarna contact op met de vreemdelingendienst en in overleg werd besloten de vrouw na haar vergrijp weer in vrijheid te stellen. Duitsland behoort tot de EEG-landen en daarmee onderhoudt Nederland vriendschappelijke betrekkingen. Haar invrijheidstelling geschiedde om tien minuten over negen. Nog geen kwartiertje later kreeg de rechercheur een telefoontje of hij even naar het warenhuis wilde komen. Hij ging erheen en wie bleek er gepakt? Wel, diezelfde jonge vrouw met enkele sieraden en een pak hoeslakens.

De rechercheur nam haar mee naar het bureau Warmoesstraat en om herhaling te voorkomen hield hij haar die avond vast.

De volgende morgen werd de jonge vrouw, compleet met een afschrift van een nieuw proces-verbaal, naar de Vreemdelingendienst gebracht met het verzoek haar uit ons land te zetten. De vreemdelingendienst, veel geplaagd in onze tijd, had voor die dag zoveel ‘uitgeleidingen’ dat zij aan het aantal niet kon voldoen. Men maakte een schifting en besloot de jonge Duitse weer vrij te laten. Dat was tien uur in de morgen. Nog geen half uur later kreeg diezelfde rechercheur een telefoontje van het warenhuis om een winkeldievegge op te halen. Hij ging erheen en wie zat daar? Juist, de jonge Duitse vrouw met sieraden en een pak hoeslakens. De rechercheur maakte zijn derde proces-verbaal en opnieuw ging de vrouw naar de Vreemdelingendienst. Een paar dagen later zag ik haar weer. In de binnenstad. Ik volgde haar en zag haar het warenhuis binnengaan. Wat verbolgen belde ik vandaar de Vreemdelingendienst. Zeker, ze hadden haar uitgeleid, maar vermoedelijk was ze weer over de grens gewipt en liftend naar Amsterdam gekomen.

Ik was net terug aan de Warmoesstraat toen er een telefoontje kwam er was op heterdaad een jonge Duiste vrouw gepakt met. . . enkele sieraden en een pak hoeslaken. Begrijpt u nu waarom ik aan dat verhaal van mijn vader dacht? Recherche . . . werk voor zwakzinnigen.