Man

Diverse media melden dat er een nieuwe man is opgestaan: de metroman.

In het kort komt de metroman hierop neer: hij lakt zijn nagels, hij draagt damesondergoed, hij houdt van winkelen en kent het verschil tussen Prada en Peek & Cloppenburg. Voor het slapengaan leest hij nog even een stukje in Het dagboek van Bridget Jones.

Het is wat.

De nieuwe man dook voor het eerst op aan het einde van de jaren zeventig. Hij was toen een rommelig, shagrokend type dat niet echt mee kon komen. Hij had een baard en droeg sandalen, ook ’s winters, maar dan met sokken. Eén keer in de week ging hij naar de mannenpraatgroep om met collega’s over zijn emoties, zijn vader, zijn geslachtsdeel en zijn ingebakken seksisme te praten. Die bijeenkomsten duurden tot alle thee op was.

De metroman van nu is een heel andere klant. Hij is geen softie, geen watje, geen ei, geen zijden sok, geen homo, geen doetje, geen zuurpruim. Hij rookt ook geen shag, wat je vooruitgang kunt noemen, maar die wordt tenietgedaan door de sandaal – die draagt hij wel.

Hij staat zijn mannetje, de metroman, aldus de berichtgeving, maar hij geeft tegelijkertijd zijn vrouwelijke kanten ruim baan. Om te ontdekken hoe dat voelde, liep ik laatst een dag in het ondergoed van mijn vrouw – nou, dat loopt klote, kan ik melden. Hoe David Beckham het doet is mij een raadsel.

Behalve de metroman is er ook de nieuwe vader. Hij is herkenbaar aan de draagzak op zijn borst waar een klein babyhoofdje uitsteekt, de grote tas op de heup waarin de vers gekolfde melk van moeder zit en een onverklaarbaar blijmoedige blik in de ogen – alsof hij nog nooit zoiets moois heeft meegemaakt.

In tegenstelling tot de metroman is de nieuwe vader wél op grote schaal in het wild waar te nemen, maar dat zegt nog niets; hij kan best ’s avonds in mama’s laatste Aubade-setje naar een rerun van Sex and the City zitten te kijken, nadat hij natuurlijk eerst de afwas heeft gedaan. Ook is de kans groot dat hij in zijn schaarse vrije tijd werkt aan een boek over zichzelf.

De nieuwe man.

Of: hoe nieuw ben ik zelf?

Ooit was ik zelf een jonge vader, dat was toen net zo nieuw als het is voor de jonge vaders van nu, maar dat terzijde. Inmiddels zijn mijn meiden op de leeftijd dat ze hun vader de les kunnen lezen. Nog een paar jaar en ze komen met een assertieve metroneger thuis, ja, je houdt je hart vast – wat het duidelijkste teken is van ouder worden.

Je kan daar wisselend over denken, heb ik trouwens ontdekt. Soms is het vervelend, en soms niet. Een nadeel is zonder meer dat je het geduld niet meer hebt voor Bridget Jones. Een voordeel schiet me zo snel niet te binnen, wat op zichzelf misschien wel een voordeel is: lekker zwijgen. Vanaf je veertigste kan dat zonder dat de omgeving zich zorgen over je gaat maken. En dat is eigenlijk waar het om draait.