Lieve jij daar,

Ik schrijf je deze brief omdat het tijd is om de last die je met je meezeult van je af te schudden. Het roer gaat om. Alleen door deze stap te maken kun je in alle rust aan een toekomst werken waarin ruimte is voor nieuwe idealen. Daarvoor moet je een duidelijke afspraak met jezelf maken: luister heel goed naar jezelf. Het heeft even geduurd om tot deze conclusie te komen. Het is namelijk niet makkelijk geweest om de spanningen uit het verleden een plaats te geven. Ook al begon dat verleden zo mooi.

Al van kinds af aan – toen je je moeder hielp met het avondeten – hield je van koken. Dat groeide uit tot een passie die tot op de dag van vandaag is gebleven. Na enkele doelgerichte opleidingen begon je in 1985 je eigen restaurant. Je zat vol met ideeën over een ‘andere’ manier van koken, waarbij je zou luisteren naar de wensen van je gasten en vervolgens ging bedenken wat zij het lekkerst zouden vinden. Deze kennis zou je in je keuken vertalen in een bijzonder gerecht.

Je begon aan een eigen zaak met een duidelijke visie: lekker eten, op de Franse keuken geïnspireerde menu’s, niet te duur werken met eenvoudige, pure producten, een strak wit interieur met zwarte stoelen en witte tafelkleden en de intimiteit van 26 zitplaatsen. Binnen afzienbare tijd werd het restaurant te klein en kocht je het pand van de buren erbij. Het aantal zitplaatsen verdubbelde in twee jaar. Tien jaar na de start waren dat er 85. Er volgden awards en vele positieve publicaties. Je behoorde – nota bene als vrouw – tot de subtop. Wat heet succes. Je genoot ervan met volle teugen, maar ongemerkt veranderde er van alles.

Gasten gingen vaak ongevraagd advies geven over het management, de grootte van de wijnglazen, de boerenboter uit Normandië, de gordijnen die dicht moesten of juist open omdat men dan werd gezien of juist niet, de stoelen, het wijnassortiment, de kleding van het personeel, de afstand tussen de tafels. Er was zelfs een klant die na afloop een afspraak wou maken om jou te ‘helpen’. Je runt een van de succesvolste restaurants van dat moment, maar hij zou je wel even vertellen waar het allemaal mis ging. Toen je vervolgens aangaf daar geen behoefte aan te hebben, reageerde hij boos en beledigd. Het lef!

Je verplichtte jezelf ertoe dat alles op alle fronten perfect moest zijn en dat je het iedereen altijd naar de zin moest maken. ‘Nee’ kwam niet in je vocabulaire voor. De keerzijde van de medaille zag je op dat moment nog niet, maar de realiteit was dat je werd geleefd door je gedrevenheid, het keiharde werken en de grote verantwoordelijkheid. Je was veel te welwillend. Steeds vaker kwamen er momenten waarop de twijfel toesloeg en een stemmetje in je zachtjes ‘nee’ fluisterde. Tot op die ene middag...

Het personeel was met pauze. Het was stil. Je liep alleen door je zaak en toen sloeg ineens het besef toe: dit was niet meer jouw zaak. Het was een restaurant geworden van wat anderen wilden en dat was precies wat jij niet meer wilde. Je pakte de reserveringsagenda en liep nog eens rond, terwijl je de opgedekte tafels, de muren, de stoelen en alle andere details in je opnam. Achterin de agenda schreef je een 16-puntenplan met jouw ideeën. Daarin vielen op: de minder formele aankleding en benadering, het gebruik van meer kleuren en kleinere menu’s met vooral biologische producten. Eigenlijk wist je precies wat je wilde: een gezellig en goed restaurant.

Terugkijkend op die periode zoek je naar overeenkomsten in je huidige leven. Je wilt nog steeds graag je handen uit de mouwen steken, creatief zijn, werken met mensen en je passie voor het koken nieuwe impulsen geven. Jij groeit boven jezelf uit wanneer je kookt en je kunt anderen ook dat zelfvertrouwen geven. Jouw geluk in de keuken moet je vooral met anderen delen. Maar pas wel op!

Met het oog op de toekomst wil ik je wat adviezen meegeven: trap niet in dezelfde valkuilen en leg de lat niet zo hoog (je bent ook maar een mens). Luister naar mensen, maar doe uiteindelijk wat je zelf wilt. Stel jezelf continu de vraag: is dit mijn eigen beslissing? Er komen genoeg kansen op je pad waar je vol overtuiging ‘ja’ tegen zult zeggen. Het is de kunst om ook vol vertrouwen ‘nee’ te durven zeggen. Vecht daarvoor. Bewaak je eigen persoonlijke ruimte en het vertrouwen in jezelf.

Het ga je goed (want ik geef je af en toe een duwtje de goede kant op).

Jannie