Deel 1

België versus Nederland

‘Wat een lekker ding!’ Verward kijk je naar het klasgenootje dat naast je loopt en zojuist haar oordeel uitsprak over Leonardo DiCaprio in een weekblad. ‘Nou, vind jij van niet dan?’, vraagt ze aan je, het blad in je handen duwend. Wat een taalgebruik, zeg. Het is je eerste maand in Nederland sinds je uit Antwerpen verhuisde. Niet alleen het taalgebruik van tienermeisjes en de botte Hollandse humor, maar ook de directheid van bladen en op billboards zoals voor de film Naar de klote! zijn in Nederland op z’n zachtst gezegd even wennen. Wanneer je, op de vraag van een andere klasgenoot of je weet wat ‘gabber’ betekent, vragend antwoordt dat dat een ander woord voor ‘vriend’ is, is de toon meteen gezet. Schaterlachend loopt hij weg en het is je pijnlijk duidelijk dat de dingen er hier anders aan toe gaan dan je tot dan toe gewend bent.

Midden in het laatste jaar van de lagere school ben je halsoverkop verhuisd. Waar voor een puber een nieuwe school al moeilijk genoeg was geweest, moest jij zelfs aan een volledig ander land wennen. Hoewel technisch gesproken de voertaal in beide landen Nederlands is, is de omgangstaal totaal anders. Als nieuweling in de klas probeer je een plekje te veroveren wat maar moeizaam gaat. Met de beleefdheid die je op de strenge Belgische scholen hebt geleerd kom je niet ver bij de brutale kinderen op deze eigengereide jenaplanschool. Je hebt niet de goede merkkleding, je kunt niet gabberen en als je al praat dan is het met het verkeerde accent. Zelfs de leraar biedt geen steun; op je inzet om in de pauze nog even dat schoolwerkje af te maken wordt fronsend en met onbegrip gereageerd.

Dan ga je naar de middelbare school. Even heb je nog hoop dat je met een schone lei kunt beginnen en nieuwe vrienden kunt maken. Helaas is het in de introductieweek al meteen duidelijk dat je ook nu weer bij geen enkele groepje welkom bent. Niet bij de gekleurde allochtonen, niet bij de alto’s en niet bij de kakkers. Je denkt nog vaak terug aan alle vrienden die je in Antwerpen achter hebt moeten laten, op school, bij de vioolles en in de sportverenigingen. Daar was de toekomst nog rooskleurig, terwijl nu opeens alles vreemd is. Waar je in België tot de beste leerlingen van de school behoorde, kon je nu al blij zijn als je nét een voldoende haalde. Waar je eerder baalde wanneer het vrijdag was, omdat je dan twee (!) hele dagen niet naar school kon, begon je nu steeds vaker te laat te komen, of kwam je helemaal niet opdagen. Wanneer iemand eens per toeval aardig tegen je deed of wanneer je eens niet met gym als laatste gekozen werd voor een team, was dat het hoogtepuntje van de dag. Dan stel je je kandidaat als klassenvertegenwoordiger en breng je uit Oud-Vlaamse beleefdheid je stem uit op een concurrent, waarmee je je enige stem in deze populariteitsrace verliest.  Je huilde je steeds vaker avond na avond van angst en onzekerheid in slaap.

Graag was ik toen aan de rand van je bed gaan zitten om je gerust te stellen. Ook dit zal overgaan, en je zult er alleen maar sterker van worden, had ik je dan verteld, maar belangrijker misschien nog, ik zou je een schouder gegeven hebben om op uit te huilen. Ik had je verteld dat je uiteindelijk aan de Nederlandse cultuur went en ooit zelfs moeite zult moeten doen om je Antwerpse accent boven te halen, maar dat duurt nog wel even.

Ik zou je uitleggen dat de kakkers die bij je op het gymnasium zitten, heus geen doorsnee zijn van de gemiddelde Nederlander, en dat je later genoeg leuke vrienden vindt die beter bij je passen. Weer een topleerling worden is misschien te veel gevraagd, maar ik zou je willen vragen om zoveel je kunt te leren van de vakken die je wel interesseren, zoals kunst, Latijn, Frans, geschiedenis en economie. De dingen die je leuk vindt komen later zeker van pas. Die stiekeme leergierigheid van je kun je toch niet onderdrukken; zelfs wanneer je spijbelde ging je nog naar de openbare bibliotheek om daar te lezen. Precies die nieuwsgierigheid, dat verlangen je helemaal op een leuk onderwerp te storten zal je later ver brengen. Dat is de reden dat jij na acht jaar model staan alleen maar meer werk hebt, waar je van de vele andere modellen die ooit in Playboy hebben gestaan zelden meer wat hebt gehoord.

Wanneer je op je zestiende op jezelf gaat wonen en vroegtijdig stopt met school, hoef je je niet langer te conformeren aan de mensen met wie je nou eenmaal opgescheept zit. Je doet er goed aan nu de mensen op te zoeken die je bewondert en die jou juist leuk vinden om je interesses en je eigenaardigheden. Daarmee leg je het fundament voor je toekomstige carrière.

Deel 2

Modellenwerk

Ik denk dat het is als homoseksueel zijn: je voelt dat het in je zit, maar je kunt het nog niet plaatsen. Het toeval wil, dat je elke dag op weg naar school langs een winkel fietst, die je aandacht trekt. De etalage hangt vol met bijzondere glanzende outfits van latex. Geen van de andere voorbijgangers lijkt geïnteresseerd, maar jouw belangstelling naar wat er nog meer in die winkel te vinden is, is wel degelijk gewekt. Op een dag loop je naar binnen en kom je erachter dat dit de wereld van fetisj is. De kleding is op dat moment ver boven je budget, maar na een maandblad te hebben aangeschaft dat zich specialiseert in fetisjistische mode en fotografie, weet je wel: dit is jouw wereld.

Achteraf gezien lijkt het vanzelfsprekend dat je tot een succesvol model zult uitgroeien, maar tien jaar geleden bestonden er nog geen fetisjmodellen in Nederland. Het verdienmodel van je eigen website was al helemaal ongehoord, toen nog lang niet iedereen een apenstaartje wist te herkennen. Hoe vaak kreeg je geen vragende blik wanneer je duidelijk maakte dat je zelf je opdrachten regelde. Dat kán een model toch helemaal niet?! zag je ze denken. Geen manager kon je aan klusjes helpen, want met je tomeloze passie voor het onderwerp wist geen ander beter welke fotografen en ontwerpers er hot waren. Inmiddels weet je ook, soms meer dan je lief is, alles over facturen uitschrijven, onderhandelen, en hoe de maatschappij naar fetisjisme kijkt.

Toen je begon met modellenwerk werd je benaderd door talloze agentschappen, die je gouden bergen beloofden wanneer je jezelf een maatje 34 aan zou meten. Gelukkig zie je op tijd in dat dat met je baby-bearing heupen en niet boven-gemiddelde 1 meter 73 niet realistisch is en dat de managers een slaatje uit je willen slaan. En wat voor lol is er nou aan een modellenbestaan wanneer je van je agentschap alleen maar op slablaadjes mag leven? Daarbij weet je via internet inmiddels precies met welke fotografen in de fetisj-wereld je wilt werken, dus je koffer naar L.A. is sneller gepakt dan ze je een contract onder de neus kunnen schuiven.

In de loop van de tijd zul je zien dat steeds meer modellen dezelfde stap gaan nemen om hun eigen management te doen. Facebook en andere sociale media zijn hiervoor ideaal en worden door iedereen gebruikt voor het scouten van steeds serieuzere opdrachten. De perfecte botstructuur en een minimaal gewicht worden minder belangrijk naarmate enthousiasme, initiatief en een eigen stijl vaker opgemerkt worden. Het modewoord ‘authenticiteit’ wordt te pas en te onpas ingezet, maar deze ontwikkeling maakt wel duidelijk hoeveel waarde aan deze eigenschap gehecht wordt. Modellen beslissen vaker dan ooit zelf wat ze dragen, of ze tattoos en roze haar willen, en bij welk gewicht ze zich prettig voelen.

Elke cultuur die je wilt veroveren zul je moeten onderzoeken en bestuderen. In jouw geval is het de wereld van fetisj. Je volgt de blogs, koopt de magazines en struint feestje na feestje af om de mensen uit dit vak te ontmoeten. Je bent daarbij voor iedereen even vriendelijk, want je weet maar nooit wanneer je daarmee toevallig iemand z’n dag maakt. Niemand kent je nog en je zult keihard moeten werken aan je netwerk en portfolio. Dit geldt niet alleen voor jou en de modewereld, maar voor iedereen die ergens een naam wil opbouwen. Het web biedt nog meer mogelijkheden om jezelf te promoten. Je hebt het geluk dat je begint wanneer het internet een vrij nieuwe tool is. Vanuit een eigen website en door het gebruik van social media benader je zelf fotografen en bedrijven en weten steeds meer fans je te vinden (ja, je krijgt fans!). Het hebben van fans met wie je een-op-een kunt communiceren heeft zelfs een direct positief effect op je prijsonderhandelingen met bedrijven die wat meer aandacht voor hun merk kunnen gebruiken.

Toch zijn er ook veel moeilijke overwegingen waar je niet aan ontkomt: je bent meer dan eens in een situatie verzeild geraakt waarbij je keihard je eigen grenzen moest aangeven. Helaas zijn vooroordelen en generaliseringen over naaktmodellen en de wondere wereld van fetisj niet van de lucht. Zelf weet je juist heel goed hoe mooi die kan zijn en ben je als hippiekind zonder gêne op het naaktstrand opgegroeid. De grootste belediging kwam toen iemand vroeg of je ‘het allemaal wel vrijwillig doet’, terwijl je zelf je styling doet en elke pixel op je site zelf ontworpen is. Maar cultuurkloven zijn je niet vreemd, of het nou tussen de mainstream cultuur en de fetisj-wereld is, of tussen verschillende landen. En je laat je niet gemakkelijk meer van je koers brengen.

Ook leer je dat elke vrouw mooi is op haar eigen manier. Je ontmoet met grote regelmaat prachtige meiden die het niet redden als model. Er lopen talloze prachtige vrouwen rond wier schoonheid absoluut niet overkomt op foto. En omgekeerd heb je modellen die je op straat geen blik waardig gunt, maar die op de cover van een magazine de show stelen. Zij kunnen iets overbrengen op foto. Zelf stap je natuurlijk ook niet uit bed, zoals je op de foto staat! Vaak herken je jezelf niet eens op een foto, maar dat is precies wat je er zo leuk aan vind. Even een superheldin zijn, of juist een kwetsbaar moment delen met de camera, zoals een acteur ook herkenbare emoties deelt met zijn publiek. Een eigen stijl hebben is niets anders dan consistent doen waar je je het mooiste bij voelt. Waar je goed in bent daar ga je van houden, en waar je oprecht van houdt kun je sneller naar een hoger niveau tillen.

Op veel te jonge leeftijd lette jij al iets te veel op de strakke korsetjes in historische kostuumfilms, en prikkelden hoge hakken je op een manier die je nog niet kon uitleggen. Nu geloof ik oprecht dat je ultieme levenspad zich al in je vroege jeugd openbaarde. Wat de toekomst voor je in petto heeft kun je alleen maar afwachten, maar nog steeds leer je elke dag bij over de meest uiteenlopende onderwerpen. Van hoe de metro in Tokio werkt tot aan de minder leuke kanten zoals het juridisch opeisen van je portretrecht met dagvaardingen.

Gelukkig kun je je momenteel geen leuker leven voorstellen. Wat een contrast met iets meer dan tien jaar geleden. Kon ik je dat toen maar vertellen. Of was dan alles anders gelopen? Hoe verslagen je je toen ook voelde, je was wel op jezelf aangewezen en kwam in een versneld tempo erachter wie jij werkelijk was. Hierdoor durfde je toe te geven aan de gevoelens die je koesterde voor fetisj en had je het zelfvertrouwen om op eigen kracht een plaats in deze wereld te veroveren. Hoe het was om zonder vrienden door het leven te gaan wist je inmiddels allang, dus de angst om door je omgeving afgewezen te worden kwam niet eens in je op. De angst voor afwijzing had plaats gemaakt voor het enthousiasme een nieuwe wereld te ontdekken.

Je zult vrienden maken van Estland tot aan Montreal, het gezicht worden van Wakker Dier en betaald worden om hobbymatig te pokeren, de gekste feestjes verslaan voor Flabber.nl en allerlei excentrieke mensen ontmoeten. O, de ironie van alle mensen die opeens vrienden met je willen worden nadat je op de cover van een blad hebt gestaan. Zo zullen sommige van de doelen die ooit onhaalbaar leken, in Japan optreden en in de Amerikaanse Playboy staan, nu al achter je liggen. Stop dus nooit met dromen, fantaseren, ontdekken!

Deel 3

Ancilla Tilia

Zo is het gekomen dat het stilste meisje uit de klas, met haar brave Belgische achtergrond uiteindelijk uitgroeit tot een zelfverzekerde zzp’er in een excentrieke modewereld waar velen alleen maar naar kunnen gissen. Je verhuizing naar het uitgesproken vrijzinnige Nederland is achteraf misschien wel het beste wat je is overkomen.