Lieve Anne-Marie,
Ga maar, ondernemend meisje. Doe waar je hart warm van wordt. Volg je intuïtie. Sta open voor anderen; praat met ze en luister naar ze. Wees vervolgens eigenwijs en vorm je eigen mening. Laat je niet afremmen door je angsten, maar volg veel liever de passie die je voelt in je lijf en in je geest. Doe! Leef! Vind zo het vertrouwen in jezelf. Ik beloof je: dan komt alles goed.
Je bent vijftien jaar en je weet wat je wilt worden: ondernemer! Als je denkt aan ‘iets doen’ en ‘dingen creëren’, begint het te kriebelen in je lijf. Je ouders en grootouders zijn daarin je grote voorbeelden. Door hun ondernemende geest stonden ze midden in het leven. Met hun eigen zaken leidden ze hun eigen leven. Ze bepaalden hun eigen koers en dat wil jij ook.
Op negentienjarige leeftijd slaat de twijfel toe. Je zit in het tweede jaar van de European University in Antwerpen en weet het simpelweg niet meer. Je hebt geen idee welke kant je op wilt en die fijne opwinding in je lijf en geest ben je kwijt. Je bent bang dat het gevoel voorgoed verdwenen is. Je laat je leiden door je angsten en voelt je verslagen. Pas later zal je beseffen dat het geluk dat je voorheen voelde onderdrukt wordt door de allesoverheersende twijfel aan jezelf en aan de keuzes die je maakt.
Gelukkig zijn daar zoals altijd je ouders. Op het juiste moment, met de juiste woorden, met het juiste advies. Om je onvoorwaardelijk te steunen bij het maken van je eigen keuzes. Laat jezelf uitgebreid testen is hun advies, zo leer je wat je kunt en waar je goed in bent. Volgens de test hoor je op de kunstacademie thuis. Goed, je weet nu wat volgens een test bij je past maar eerlijk gezegd maakt die uitkomst jouw keuze er toch niet gemakkelijker op. Je voelt nog steeds die knagende twijfel: Moet je stoppen met je huidige opleiding en de kunstacademie gaan doen of moet je dit eerst afmaken en gaan werken? Na serieus spoedberaad met je ouders en enkele docenten van de kunstacademie besluit je toch maar je opleiding in Antwerpen af te maken.
Zodra je de knoop hebt doorgehakt begin je weer te leven. Je voelt je bevrijd. Het lijkt wel alsof het plezier langzaam weer door je aderen begint te stromen. Direct na je opleiding open je voor een Belgische onderneming een laboratorium in Nederland. Hier werk je vier jaar als manager en na vier jaar is het instinct dat je als vijftienjarige zo sterk voelde weer helemaal terug: je weet dat je thuishoort in het zakenleven. Je kunt er je ziel en zaligheid in kwijt. De verantwoordelijkheid maakt je blij en motiveert je om het beste uit jezelf en je medewerkers te halen. Je bent zesentwintig als je je eigen bedrijf in Heeswijk-Dinther opstart: Search. Zes jaar later wordt je uitgeroepen tot zakenvrouw van het jaar. Je voelt je trots, dit was wat je altijd voelde, je hoort in deze wereld.
Inmiddels ben je tweeënveertig en doe je ontzettend veel leuke dingen. Je bedrijf groeit, zelfs in deze moeilijke tijden. Je hebt meer dan tweehonderd bevlogen medewerkers in dienst, die samen met elkaar en met jou op heel veel verschillende manieren bouwen aan een duurzame maatschappij. Jullie zijn de eerste die ter plekke zijn om als asbestdeskundigen hulp te bieden bij de vuurwerkramp in Enschede. Jullie bouwen energie-neutrale huizen en je onderhoudt een goed contact met ministers. Wereldwijd werk je samen met allerlei bijzondere mensen die net zo gepassioneerd zijn over duurzaamheid als jij. Op een dag ga je er zelfs boeken over schrijven. Gewoon omdat het je passie is, omdat er nog zoveel informatie valt te delen en je er enorm veel energie van krijgt.
Zo zie je maar Anne-Marie: op jonge leeftijd besef je nog niet dat jouw dagdromen ooit echt wel werkelijkheid zullen worden. Misschien zou je het zelfs niet geloven als het je verteld werd. Je baan is nog veel opwindender dan je ooit gehoopt had. Je was er vroeger altijd bang voor dat de zakenwereld je op vijftigjarige leeftijd leeggezogen zou hebben. Je compleet uitgeput en uitgeblust zou achterlaten. Jouw toen nog beperkte belevingswereld en vooroordelen zorgden ervoor dat je dacht dat ondernemers tegen die tijd alleen nog in staat zouden zijn om een balletje te slaan op de golfbaan. Nu je zelf wat ouder bent moet je hierom lachen en blijkt niets minder waar. Je voelt je sterker, nieuwsgieriger en levendiger dan ooit. Werk geeft je juist de energie om door te gaan!
Ondernemend meisje, ik zeg niet dat het leven altijd gemakkelijk zal zijn. Je krijgt absoluut met tegenslagen te maken en ze zullen hard zijn. Er zullen altijd mensen in je omgeving zijn die je van hun gedachten proberen te overtuigen. Die willen dat je perse doet wat zij willen. Die je misschien zelfs klein proberen te krijgen. Je krijgt in je leven ook met verlies te maken. Snoeiharde klappen die altijd onverwachts komen en ontzettend hard zijn. Er gebeuren altijd dingen in je leven die je graag anders had zien lopen. Maar beloof me met je hand op je hart dat je je niet uit het veld laat slaan. Dat je blijft leven! Dat je vol enthousiasme voor je dromen blijft gaan. Beloof me dat je met passie doorgaat. Dan kom je uiteindelijk altijd weer op die plek waar je je veilig voelt.
Ik ben nu tweeënveertig. En eigenlijk voel ik me nog precies zoals toen ik vijftien was. Ik ben nog net zo ongelooflijk eigenwijs als toen. Ik ben nog net zo open en nieuwsgierig als toen. En net als toen laat ik me niet snel van de wijs brengen. Ik blijf gaan voor waar ik in geloof. Net zolang totdat ik gecreëerd heb wat ik voor ogen had. Vroeger was dat het vangen van een kikkervisje dat was aangevreten door een waterkever. Dat legde ik dan onder de microscoop om te kijken wat er precies gebeurd was. Nu ben ik bezig met een boek over duurzame energie en rust ik niet voordat ik wereldwijd veel inspirerende mensen over dit onderwerp gesproken heb en daarmee veel mensen hoop te inspireren.
Wat een wereld van verschil tussen de piepjonge vrouw van negentien en de vrouw die je nu bent. Ik was destijds bang en vertwijfeld over wat er komen ging en daardoor stroomde mijn grootste levenskracht even niet. Ik deed de dingen niet meer vol overgave en daarom stond mijn wereld in feite stil. Achteraf is die verwarring te verklaren. Ik stond aan het begin van mijn grootste ontdekkingstocht ooit: ik moest het voor elkaar zien te krijgen om de meest waardevolle invulling te geven aan mijn eigen leven! Wie zou daar niet even onzeker en stil van worden?
Ik besef dat ik geluk heb gehad. Geluk omdat ik de juiste mensen om me heen had die me stimuleerden om mijn ondernemende zelf te zijn. Die me de kracht gaven om mijn eigen keuzes te maken. Mijn man verzekerde me later dat fouten maken mag. Dat die missers juist nodig zijn om te groeien. Dat ik juist door mijn doorzettingsvermogen zou laten zien wie ik werkelijk was. Het trotst ben ik dan ook op de keuzes die ik in mijn leven gemaakt heb. Ik heb heel bewust mijn eigen pad gekozen.
Dat ik zakelijke successen heb geboekt is leuk maar dat was niet mijn doel. Ik ben eigenlijk nooit met succes bezig geweest. Ik voelde me als jong meisje honderd procent thuis in de natuur en wist toen al dat ik daar iets mee wilde doen. Achteraf is het dus ook heel logisch dat duurzaam ondernemen mij gelukkig maakt. Ook mijn definitie van ondernemen is iets wat ik al heel jong bij me droeg. Ondernemen is voor mij ‘dingen doen’. Niets meer, niets minder. En de grootste les die het leven me heeft gegeven is dat je vooral dingen moet doen die je leuk vindt en waar je goed in bent. Daarin schuilt een enorme kracht. Daarom is ‘doen’ de solide basis van mijn bestaan. De basis waarop ik altijd terug kan vallen. De reden waarom de dingen ook altijd goed komen. Dat wat ik iedereen aanraad: doe!
Ga maar ondernemend meisje. Doe waar je goed in bent. Maak jezelf blij. Maak fouten. Je mag best huilen. Veeg je tranen af en blijf juist in deze moeilijke tijden op jezelf vertrouwen. Kies een nieuwe invalshoek en ga door met wat je aan het doen was. Ik beloof je: als je blijft doen wat je nu doet, ben je precies waar je zijn moet. Dus doe maar meisje. Het ís al goed.
Liefs,
Anne-Marie