Lieve, kleine Pieke,

Het was niet altijd makkelijk om bij jezelf te blijven en te geloven in je eigen kracht. Hoe kan het ook anders? Jarenlang kreeg je op de lagere school te horen dat je anders was, dat je niet leuk, niet mooi en niet intelligent was en je ging het geloven. Het voelde net alsof je nergens helemaal bij hoorde. Wat jammer dat je daardoor de lieve dingen die ook werden gezegd niet meer opving.

Deze ervaring heeft je lange tijd stilletjes achtervolgd. Hierdoor was je altijd op je hoede en probeerde je je zo goed mogelijk aan te passen zodat je niet uit de toon viel. Je zocht naar geborgenheid en dacht dat je pas iets betekende wanneer anderen jou accepteerden. Gebeurde dat niet dan zei dat ene stemmetje in je hoofd: zie je wel, je bent niet goed genoeg! Je bent niks! (Hoe toepasselijk dat jouw padvindergroepje de ‘Niksjes’ heette!). Je hebt al op zo jonge leeftijd je eigen weg moeten vinden en jezelf door zowel de mooie, als de pijnlijke levenservaringen heen geslagen dat je dacht dat je alles alleen moest uitzoeken. Achteraf gezien is dat een hele waardevolle les geweest.

Als twaalfjarige vertrok je naar het ‘Onze-Lieve-Vrouwe ter Eem’ te Amersfoort. Dit meisjesinternaat was aan het Eemlandcollege verbonden waar ook meisjes en jongens uit de omgeving op school zaten. Het kostschoolleven was een familietraditie en jij wilde niet achterblijven. Maar toen het internaat voorgoed zijn deuren sloot, wilde je niet weg van de school waar je je thuis begon te voelen. En dus koos je ervoor om, in goed overleg met je ouders, bij een gastgezin te gaan wonen, zodat je lekker op de fiets naar school kon en je niet elke dag met de trein hoefde te reizen. Bij het eerste gezin klikte het niet en bij de volgende twee gezinnen moest je weg, omdat ze verhuisden. Na vijf jaar kwam je eindelijk bij een gezin terecht waar je het meest een ‘thuis’ gevoel had. Maar je was in die vijf jaar niet echt voorbereid op de eenzaamheid. Je regelde alles zelf, hebt je dagelijkse beslissingen alleen moeten nemen en er zat ’s avonds niemand naast je bed die de dag met je doornam of even een brede schouder kon bieden. Het dwong je snel volwassen te worden, want ondanks de prima verzorging miste je de vertrouwde geborgenheid van thuis en was je emotioneel op jezelf aangewezen.

Toen je negentien werd, vertrok je naar Londen om daar een balletopleiding te volgen. Je had inmiddels ontdekt dat dansen je grote passie was. Tijdens een bezoekje aan London vond je via de ‘Yellow Pages’ allerlei dansscholen. Je meldde je vervolgens bij de Brooking School of Ballet aan voor een driejarige opleiding. Het was een geweldige leerervaring en je genoot van het dansen, je vrijheid en het Londense leven, maar het gevoel van leegte was ook hier nooit helemaal weg. Langzamerhand werd duidelijk dat je aanleg had voor het musicalvak omdat bleek dat je een goede stem had. Na je dansopleiding ben je toen naar Wenen vertrokken voor je eerste musical.

Je merkte dat het reizen je kracht gaf. Door in contact te komen met nieuwe talen en mensen uit andere culturen bloeide je helemaal op. Je besloot je in een groot avontuur te storten, helemaal vanuit je eigen passie en zonder je van de wijs te laten brengen door het oordeel van anderen! Je ging van de ene productie naar de andere, en trok van het ene land naar het andere. Je genoot van het vak en je werkte tot je erbij neer viel. Je vond dat het altijd beter kon. Want natuurlijk lag die onzekerheid nog steeds wel op de loer. Doordat je willens en wetens dat groeiproces in was gestapt ging je wel meer naar je gevoel luisteren tot je meer vertrouwen begon te krijgen in je eigen stem, gevoel, energie, talent en identiteit.

Ik had je zo graag eerder willen wijzen op je eigen unieke kern en je het vertrouwen willen geven dat je zo hard nodig had. Zo’n bewustwordingsproces aangaan is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als je bereid bent stappen te zetten en uitdagingen aan te gaan, kom je steeds sterker in je schoenen te staan.

Reiki-trainingen, traumawerk en communicatie opleidingen hebben je veel gebracht. Ook diepgaande therapeutische gesprekken en kwetsbare gesprekken met vriendinnen waren waardevol voor jou. Vol goede moed verlegde je jouw grenzen en durfde je steeds meer naar jezelf te kijken. Met verzet en flexibiliteit, met een traan en een lach, met geklungel en toch ook zoveel meer wijsheid.

Wanneer ik deze brief aan je schrijf, ben ik een zelfbewuste vrouw, die geniet en leert van wat ze heeft bereikt en ervaren. Kijk maar eens of jij deze suggesties in jouw leven kunt gebruiken, wie weet hoef je dan niet zo lang te wachten tot je het vertrouwen in jezelf vindt:

•      Ouder worden is een prachtig proces als je het toelaat!

•      Je familie heeft je lessen geleerd in liefde, tradities, waarden en gevoel voor schoonheid. En hoe mooi dat je hen nu als spiegel kunt zien waardoor je jezelf mag leren kennen.

•      Iedereen worstelt op zijn tijd met het leven. Wees zacht naar jezelf en naar de ander.

•      Als je even niet zo leuk bent, maakt je dat niet meteen tot een slecht mens. Het maakt je juist menselijk.

•      Depressiviteit kan verslavend werken. Grijp ’m op tijd bij de lurven. Vraag hulp.

•      Een ander vragen om hulp brengt je dichter bij elkaar.

•      Vergeven werkt bevrijdend. Bv: de kinderen die je vroeger pestten, beseften toen niet wat voor impact dat op je zou hebben. Hun gepest heeft je uiteindelijk ook gebracht naar degene die je vandaag bent. Dus was het evengoed waardevol.

•      Oplossingsgericht denken biedt een beter perspectief.

•      Hard werken is heerlijk, maar dan wel zonder stress!

•      Je bepaalt zelf hoe je omgaat met wat er op je pad komt. En alleen jij voelt wat echt goed voor je is.

•      Geniet van je goede gezondheid want er zijn zovelen die dat niet gegeven is!

•      Gooi oude patronen en niet-functionele gewoontes overboord en durf te communiceren op een manier die je beter in contact brengt met jezelf en anderen.

•      Als je blijft doen wat je altijd hebt gedaan zul je ook krijgen wat je altijd hebt gekregen!

•      Vertrouw op je unieke vakmanschap en je kracht en blijf kwetsbaar.

•      De enige zekerheid die we op deze aarde hebben is dat er niets zeker is. Omarm het leven zoals het je gegeven wordt.

Dus volg je hart, zing uit volle borst en lach naar hartenlust!

En zoals je mammeke altijd zegt: ‘Tel iedere avond voor het slapen gaan de lichtpuntjes van de dag, dan is de nacht minder eenzaam.’

Een dikke pakkerd,

Pia