Lieve Caro,

Van jongs af aan weet je dat je zangeres wilt worden. Zingen is je passie en je wordt er zielsgelukkig van. Waar anderen bang zijn om voor een publiek te staan, voel jij je op het podium juist als een vis in het water. Vanaf je vijfde doe je mee aan playbackshows, waarvoor je weken van tevoren met de voorbereidingen begint. Als je op elfjarige leeftijd voor het eerst live en solo voor een zaal vol mensen optreedt weet je het zeker; prinses worden is niets voor jou, jij bent een zangeres.

Op het gymnasium word je tijdens je middelbareschooltijd omringd door slimme kinderen met hoogopgeleide ouders. De ambities zijn torenhoog en iedereen is vooral gericht op veel geld verdienen later. Ondertussen ligt jouw focus op het conservatorium. Je besluit wordt gesteund door vrien­den en familie, maar toch begin je te twijfelen. Je hoort vaak dat je als zangeres geen droog brood kunt verdienen en dat de kansen om door te breken extreem klein zijn. Wanneer je de middelbare school met een diploma verlaat, kies je een veiliger pad. Je wilt naar het conservatorium en daarnaast rechten studeren.

Je baalt als een stekker als je te horen krijgt dat er in het eerste studiejaar van het conservatorium geen plaats voor je is. Je bent nu volledig aangewezen op je rechtenstudie. Je haalt weliswaar binnen een jaar je propedeuse, maar je wordt geen moment gegrepen door het vak. Als je het daaropvolgende jaar hoort dat je nu wel bent toegelaten tot het conservatorium laat je het plan om beide studies te combineren varen. En zo begint het meisje, waarvan iedereen altijd riep dat ze zangeres zou worden, eindelijk aan haar conservatoriumopleiding.

Eindelijk ben je op de plek waar je volgens iedereen hoort te zijn, maar na een paar jaar word je ineens overvallen door emoties en onzekerheden. Je twijfelt aan alle beweegredenen, die je ooit had om deze opleiding te volgen. Hoezo is het zo logisch dat jij zangeres wordt? Wil je dit nou eigenlijk wel echt? En is dit wel de juiste weg om te bewandelen, want er zijn toch meerdere manieren om zangeres te worden en muziek te maken?

Niet alleen de twijfel vreet aan je, je wordt ook geplaagd door faalangst. Je legt de lat zo hoog, dat je je zelfs begint af te vragen of je eigenlijk wel talent hebt voor dit vak. Wanneer een lerares aan je vraagt hoe het met je is, barst je spontaan in huilen uit. Ze zegt dat je jezelf dit niet moet aandoen en vraagt wat je liever zou willen. Het hoge woord komt er snikkend uit. ‘Ik wil van school af.’

Je bent eenentwintig, zojuist gestopt met je studie en je hebt geen idee van wat je te wachten staat. Je staat midden in het leven maar bent het pad dat je tot nu toe bewandelde kwijtgeraakt. Jarenlang kon je je vasthouden aan het vaste traject: basisschool – middelbare school – universiteit, dat iedereen leek te volgen. Je ontdekt ineens allerlei vrijheden en mogelijkheden, die je in staat stellen zelf invulling te geven aan je leven. Het leven is wat jíj ervan maakt. Dat besef zorgt ervoor dat je vraagtekens gaat zetten bij alles wat je doet en dat je geen idee meer hebt waar je naartoe wilt werken. Stop en bekijk alles eens van een afstand.

Op het conservatorium kan iedereen goed zingen, dat is logisch. Hier ben je niet automatisch de beste. Op het conservatorium krijg je les in zingen en krijg je continu feedback hoe het beter kan. Voor jou is dat heel moeilijk te rijmen met het idee dat muziek vanuit je hart moet komen. Jij bent er immers van overtuigd dat een zangeres haar teksten moet voelen en er helemaal achter moet staan. Je gaat nadenken en dan gaat het helemaal niet meer. Hoe kun je nu vol overtuiging het podium op gaan als je steeds moet nadenken of je het wel goed genoeg doet.

Neem een jaar bijbaantjes. Ga feesten en genieten. Het leven moet leuk zijn. Jij bent nu eenmaal het ambitieuze type dat zich ergens in vastbijt. Dat levert veel druk op en die zit je nu enorm in de weg. Alles wat je doet moet meteen heel groots zijn, vind je, en dus kun jij dit moment niet zomaar afdoen als een dipje, maar moet je gelijk rigoureuze maatregelen nemen en van school af. Zo zit je nu eenmaal in elkaar. Je ouders en vrienden kijken daar niet van op en geven je die ruimte. Geef jezelf dus gerust die ruimte en als je er dan toch iets mee wil, zorg dan dat je ervan leert zodat het bijdraagt aan jouw geluk. Prestaties, geld en status zijn voor jou nou eenmaal een lege huls als je verder niet gelukkig bent.

Als je achteraf terugkijkt op deze tijd, besef je dat het één van je belangrijkste leermomenten in je leven is geweest. Het is zo’n fase in het leven waar iedereen doorheen moet. Het is een moment van identiteitsvorming, waarop je je afvraagt wie je bent en waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Ik noem het ‘after-puberen’.

Later zal je blij zijn dat je die school uiteindelijk, na een jaar rust, wel hebt afgemaakt. Je begrijpt dan waarom ze bepaalde dingen tegen je zeiden. Ze hadden gelijk, maar op school komt het er niet goed uit. Pas als je gaat ‘doen’ en je je(zelf) afvraagt wat je zelf leuk vindt, blijkt de opgedane kennis erg nuttig te zijn. Het ligt niet aan het zingen. Je hebt slechts moeite om mee te komen op zo’n instituut.

Na een jaar zie je opnieuw in dat je zangeres wilt worden en dat je heel graag je opleiding wilt afmaken. Wat de toekomst daarna brengt, ga ik je niet vertellen, maar houd er maar rekening mee dat het groots is, hoe kan het ook anders.

Veel liefs,

Caro