24

Anne was met stomheid geslagen.

Ze staarde naar de pagina.

Als Jamie dit al drie jaar bij zich had, dan had hij al die tijd geweten wie zij was. Ze was verbijsterd, plotseling van haar stuk gebracht, de eerlijkheid die ze in hem zag, was weg. Waarom had hij zondag contact met haar gezocht? Was hij soms hopeloos verliefd op haar? Had hij haar in de gaten gehouden? Hij zei dat hij gewoon voorbijkwam, maar geen mens komt gewoon voorbij als het weer zo slecht is als die zondagavond.

Ze leunde achterover met haar handen in haar schoot en las nog eens wat ze had geschreven. In al die achttien jaar had ze nog nooit iemand ontmoet die haar had geschreven. Ze was de stem achter de krantenpagina, niet te verwarren met echte vriendschap. De schok drong tot haar door. Boven in de slaapkamer hoorde ze hem lopen, de planken boven haar hoofd kraakten licht. Ze keek naar het plafond. Toen liep ze de hal in en bekeek zijn jack dat aan het haakje hing. De rust die ze eerder had gevoeld, liet haar in de steek.

Toen ze weer in haar werkkamer was, dwong ze zichzelf helder te denken en niet in paniek te raken of overdreven te reageren. Ze bedacht dat er niets dreigends aan Jamie was en dat er geen enkele reden was om aan te nemen dat hij haar nu ineens wel zou bedreigen. Maar waarom had hij contact met haar gezocht, waarom was hij hiernaartoe gekomen en waarom had hij haar de waarheid niet verteld?

Opnieuw las ze de woorden die ze zorgvuldig voor hem had gekozen en vervolgens zette ze haar computer aan om de bestanden door te kijken die ze voor haar archief bewaarde. Ze ging terug totdat ze bij de juiste maand was aangekomen en keek wat ze allemaal had staan. Eén document trok meteen haar aandacht. Ze had het 'noodkreet' genoemd, wat belachelijk leek want onder die noemer kon ze iedere brief die ze kreeg wel opbergen. Maar toen ze het bestand opriep, wist ze dat dit het bestand was dat ze zocht.