23

Anne stond onder aan de trap en wist even niet hoe ze het had. Het was emotioneler dan zelfs zij het zich had voorgesteld.

Toen ze zondag vertrok, was ze het allemaal spuugzat geweest. Toen hoorde ze op het nieuws dat er een scheur in het ruim van de tanker zat en de kwetsbaarheid van het leven was wel erg dichtbij gekomen, zo erg zelfs dat het haar gevoelens verdoofde. Pas nadat ze met Jamie naar bed was geweest, was ze iets rustiger geworden.

Van die rust was nu niets meer over, haar zenuwen hadden haar uitgeput op een manier die ze niet had verwacht na de duidelijkheid van de laatste paar dagen. Een tijdlang bleef ze in stilte staan, de smet van Alans aanwezigheid was een onwelkome inbreuk.

Alan reed naar de hoofdweg waar hij zijn wagen aan de kant zette. Hij voelde de zweetdruppels op zijn voorhoofd en hij nam een pakje sigaretten uit het dashboardkastje. Zijn handen trilden toen hij een sigaret opstak, zich bewust van een adrenalinestoot alsof hij ternauwernood aan een ongeluk was ontsnapt.

Anne wist niet van Jessica af, wat betekende dat er toch hoop was. Ze was vijftig en haar halve leven lang was ze al met hem getrouwd. Dat zou ze niet zomaar willen weggooien. Ze had nu alleen wat ruimte nodig, meer niet. Hij kon haar die ruimte best geven, ruimte was prima zolang het maar niet te lang duurde.

Hij keek even of er nog berichten op de voicemail stonden. Nadat hij zijn mobiele telefoon had uitgezet, waren er ruim twintig binnengekomen, en Kerry had blijkbaar zijn mededeling al gedaan. Alan nam niet de moeite de berichten af te luisteren, maar keerde zijn wagen in de richting van het stadje. Even dacht hij aan de stilte in het huis van die ochtend, aan de deur die voor hem was afgesloten, aan de waxjas.

Hij was benieuwd.

Nee, dat was belachelijk, het resultaat van zijn kwetsbaarheid: Anne was trouw. Anne was eerlijk. Eigenlijk was Anne alles wat hij niet was. Daarom hadden ze het ook zo lang met elkaar uitgehouden. Zij was een vechter en ze zou het niet opgeven, niet als hij kon laten zien dat hij aan haar zijde meevocht. Als hij kon bewijzen dat ze samen een toekomst hadden, dan zou alles in orde komen.

Hij zou allereerst naar het stadje terug rijden waar hij de pers te woord zou staan als de olieramp, waarvoor hij als zondebok was aangewezen, de kust bereikte. Hij zou zich waardig gedragen, niet uitdagend. Hij zou ook niet het boetekleed aantrekken, want wat anderen ook over hem hadden gezegd, dit was niet zijn schuld. Maar hij zou wel attent en positief zijn en, dat was het belangrijkste, zichtbaar. Zo snel aftreden was een meesterzet geweest: als hij dit zorgvuldig speelde, zou hij door zijn openbare optreden sneller terug op zijn stoel zitten dan wie dan ook had kunnen verwachten.

Jamie lag in haar bed, zijn ogen waren dicht en door naar hem te kijken voelde Anne het gevoel van rust dat ze had gevonden, terugvloeien. Ze koesterde echter geen enkele illusie. Als ze Alan zou verlaten, zou ze waarschijnlijk alleen blijven, dan moest ze die manier van leven accepteren en tevreden zijn met haar besluit. Hij was er de man niet naar om het nog een keer te proberen, hij zou zijn zaak bepleiten zoals hij net had gedaan, maar hij had veel trots. Ze was niet van plan zich te laten kwetsen. Ze was niet van plan zich als een dwaas te gedragen. Maar ze was wel van plan dit te koesteren zolang het duurde.

Jamie deed zijn ogen open. 'Hallo, Anne,' zei hij kalm, 'is je man weg?'

'Ja, hij is weg. Maar hij zag je jas aan de kapstok hangen. Volgens mij weet hij dat je hier bent.'

'Maakt dat wat uit?'

'Voor mij niet.'

'Voel je je schuldig?'

Ze schudde het hoofd, deed haar kleren uit en glipte naast hem in bed.

Ze bedreven de liefde.

Ze bleven de hele middag in bed.

Anne gaf hem kippensoep en hij at wat brood. Als ze op was, had ze alleen maar een trui aan en ze had zich nog nooit zo vrouwelijk gevoeld.

Ze hadden het niet over het verleden of de toekomst, voor hen bestond alleen het hier en nu, en ineens moest ze denken aan een avontuurtje van haar moeder tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze had toegegeven dat ze iets met een soldaat had gehad. Ze hadden elkaar op een dansavond ontmoet en waren nog diezelfde avond met elkaar naar bed gegaan. Dat was alles, want 's morgens moest hij naar het front.

Ze hadden de dag geplukt. Zo had haar moeder het omschreven. Ze was jong en ongetrouwd en ze had best zwanger kunnen raken. Maar de realiteit van de oorlog liet zien hoe wankel het leven was en het moment was daar en ze hadden de kans gegrepen. Ze vertelde Anne dat het achteraf bekeken de belangrijkste nacht uit haar leven was geweest. En dat gevoel had Anne nu ook, deze paar dagen met Jamie waren kostbaar geweest, maar vluchtig. De wereld was een onzekere plek en het heden was het enige wat telde. Ze had twintig jaar lang haar zoons opgevoed met maar één idee voor ogen: de toekomst. Nu de toekomst er was, wilde ze niet zitten toekijken terwijl deze aan haar voorbijging.

Het werd vroeg donker nu het jaar ten einde liep. Jamie bleef in bed en die avond besloot Anne zijn kleren voor hem te wassen. Zijn spijkerbroek en trui zaten helemaal onder het zand en ze nam ze mee naar de keuken. Ze had haar badjas aan en liep door het huis met de onverstoorbaarheid en het zelfvertrouwen van een kat.

Ze wist dat ze nog wat te overdenken had. Maar dat wilde ze nu niet doen, ze voelde zich net als daarvoor en genoot van het moment. Als het hier bij bleef en Jamie ging de volgende ochtend weg, dan was deze nacht van haar en zou ze die voor altijd koesteren.

In de keuken stond ze net op het punt om zijn spijkerbroek in de wasmachine te doen, toen ze een portemonnee in zijn achterzak zag zitten. Hoe vervelend ze het ook vond om zijn spullen te doorzoeken, ze kon de spijkerbroek moeilijk in de machine doen zonder eerst zijn zakken leeg te maken. Ze moest in zichzelf lachen. Jamie zou het niet erg vinden, hij had niets voor haar te verbergen. Jamie had niets. Ze pakte de portemonnee uit de zak en liep naar haar werkkamer.

Ze had hem laten slapen en nu zat ze naar haar lege computerscherm te kijken. Haar blik gleed over haar spullen, haar boeken en aantekeningen en over de stapel met lezersbrieven.

Er zat een geweldige voldoening in deze scheiding van Alan, hoe kort deze misschien ook zou zijn: ze had alles achtergelaten wat van hen beiden was en had alleen datgene aangegrepen wat met haar te maken had, al was het maar voor even. Ze was weer vrijgezel, althans in haar gedachten, en dat had ze bewezen door in bed te duiken met een man die bij na half zo jong was als zij. Ze had zo vaak mensen geschreven over eigenwaarde en trots, kreten als 'leren opkomen voor jezelf' waren met een gemak en overtuiging uit haar pen gevloeid, en dat alles ondervond ze nu zelf. Het bekrachtigde niet alleen haar leven, het was ook een bevestiging van het advies dat ze anderen had gegeven.

Ze zag dat er een oud krantenknipsel in Jamies portemonnee zat dat haar op een vreemde manier bekend voorkwam. Ze bleef even zitten en haalde het er toen uit en vouwde het voorzichtig open.

'Lieve Anne' stond er in versierde letters bovenaan.

Het was haar rubriek, haar column en het was een krant van drie jaar geleden, enkele dagen voor Kerstmis. Ze fronste haar voorhoofd toen ze het eerste antwoord las dat ze had geschreven.

Beste Jamie, Ik schrijf je terug, al zal ik je brief niet in de krant zetten. Het was een lange brief en ging over zoveel dingen dat het onmogelijk zou zijn hem helemaal te publiceren en als ik hem zou inkorten zou ik geen recht doen aan je gevoelens. Dus hopelijk vind je het niet erg dat ik je schrijf zonder je verhaal openbaar te maken. Je hebt geen adres vermeld, dus kan ik niet persoonlijk contact met je opnemen, en ik wil dat je weet dat ik je brief heb ontvangen.

Je woorden raakten een gevoelige snaar en ik voel met je mee op een manier die ik niet onder woorden kan brengen. De liefde die je hebt getoond, het verdriet dat je hebt moeten doormaken is onvoorstelbaar, het verlies zo groot dat je je moet afvragen of er wel woorden voor zijn.

Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe jij je voelt of dat ik zelfs met je meevoel, want ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, of gevoeld wat jij hebt gevoeld. Het enige wat mijn begrip nadert is de aangeboren angst die we allemaal hebben als het gaat om degenen van wie we houden. Ik kan je vertellen hoe je het best met je pijn kunt omgaan, maar ik denk dat je daar al mee bezig bent, en als ik er zo over nadenk, lijkt het me evenmin zinnig je te adviseren aansluiting te zoeken bij zelfhulpgroepen of bij anderen die in eenzelfde situatie verkeren.

Weet dat je niet alleen bent, al zul je dat gevoel misschien wel hebben. Ik weet dat je iets ontzettends doormaakt. Ik ken je pijn, je hebt die met je liefde met mij gedeeld en in die zin ben ik bevoorrecht.

Ik zal vaak aan je denken.