5

Doordat wolken ontbraken, werd de zon een doek ontnomen om haar prachtige ondergang te schilderen. Langzaam zakte de vuurbal en ze liet violette littekens na in de kabbelende opperhuid van de Middellandse Zee.

‘O, wat prachtig,’ verzuchtte Chantal. Ze pakte de hand van Jeroen. ‘Dit is de fijnste vakantie tot nu toe.’

Terwijl hij vol bewondering naar de glinsterende plas keek die weer marineblauw kleurde, knikte hij loom. ‘Het is precies zoals voorgespiegeld. Gewoonweg grandioos.’

Vanaf de stoelen waarin ze onderuitgezakt zaten, hadden ze een prachtig uitzicht op de immense tuin van Hotel Luxor en de daarachter gelegen Middellandse Zee. Het leven was de afgelopen zes dagen meer dan goed te noemen. Ze beleefden een droomvakantie en Nederland was in hun gedachten niet meer dan een denkbeeldig stipje waarnaar ze, helaas, over negen dagen terug moesten keren.

Met lichte tegenzin stond Jeroen op. Hij rechtte zijn rug en strekte beide armen. ‘Kom op, Tal, dan gaan we een stukje wandelen. Als ik nu niets onderneem, dan vinden de schoonmakers mij morgenochtend in deze stoel.’

Hij pakte Chantals handen en trok haar voorzichtig doch vastbesloten naar zich toe. Hierna kuste hij zijn vrouw teder op haar mond. Zijn vingers gleden langs haar rug, waarna hij zachtjes in haar billen kneep. ‘Wat ben je toch een heerlijk meisje,’ fluisterde hij.

Ze schonk hem een ondeugende blik en boog licht voorover, zodat haar lippen bijna zijn oor raakten. ‘Als jij dat vannacht tegen me zegt, win je de hoofdprijs.’

Jeroen grijnsde breeduit. Het vooruitzicht dat hij straks de hoofdprijs ging bemachtigen, maakte van hem een nog gelukkiger mens dan hij al was. Hij sloeg zijn arm om haar heup en trok Chantal tegen zich aan. ‘Kom, we gaan een stukje lopen. Goed voor de spijsvertering, zoals mijn oma altijd zei.’

Ze volgden het pad dat naar rechts afboog. Enkele meters verder stapten ze de exotische tuin binnen. Ze bleven op het pad en verbaasden zich over het prachtige kleurenspel van de flora om hen heen. De bloemen en planten symboliseerden het exotische en weelderige van Egypte.

Na twintig meter kwamen ze bij een bruggetje aan. Eronder stroomde de Nijl. Dit was het zwembad van Hotel Luxor. Een architectonisch hoogstandje waarvan iedere gast behoorlijk onder de indruk was. Deze Nijl was vijfhonderd meter lang en kronkelde als een reusachtige slang door de tuin heen. Om het zo authentiek mogelijk te maken, werd er in de machinekamer een kunstmatige eb en vloed gecreëerd. Dit hield in dat de waterstand elk uur fluctueerde. Kleine verschillen van hooguit twintig centimeter, maar juist deze details maakten van een leuk idee iets unieks. Tevens dreven er krokodillen en nijlpaarden van plastic in rond waarmee de jeugd zich vermaakte. ’s Avonds werd het geheel verlicht door onderwaterlampen die op strategische punten waren geïnstalleerd. De donkergroene waterlelies die als fontein dienstdeden maakten het plaatje af.

Hoewel ze op het pad bleven, bevonden ze zich van het ene op het andere moment in een totaal andere wereld. De grote zandbak waar ze nu doorheen waadden, stelde de Sahara voor. In het midden ervan stond de piramide van Cheops. Rondom het bouwwerk waren steunen bevestigd, zodat de kinderen er naar hartenlust op konden klimmen. Ook waren er vier glijbanen, aan elke zijde één, waardoor een klimpartij met een flinke roetsj kon worden beëindigd.

Na de Sahara volgde een oase. Een groot plein met in het midden een heuse waterbron. Tussen de tientallen planten stonden langwerpige banken en tafels, zodat de vermoeide woestijnreiziger altijd een plekje kon vinden om tot rust te komen. In smetteloos witte gewaden geklede obers zorgden voor de verfrissingen.

Ze namen plaats aan de dichtstbijzijnde tafel. Voordat Jeroen de kans kreeg zijn bestelling te plaatsen, maakte een man die schuin rechts tegenover hen zat een spontaan handgebaar. ‘Hé, luitjes. Lekker aan de wandel?’ De woorden werden uitgesproken met een zwaar Utrechts accent. ‘En waar zijn die twee apen gebleven? Goh, wat heb ik vanmiddag een lol om ze gehad.’

Jeroen keek verwonderd naar de man die een volslagen onbekende voor hem was. ‘Ze zijn naar de kinderdisco,’ antwoordde hij uit goed fatsoen. Hierna produceerde hij een bijpassende glimlach in de richting van de vragensteller. Door een paar maal met zijn voeten af te zetten waardoor hij met zijn korte broek over de bank gleed, overbrugde de man de geringe afstand die er tussen hen bestond. Zijn vrouw imiteerde hem, zodat het oudere echtpaar in vier hartslagen recht tegenover hen zat. ‘Hallo, ik ben Joop.’ Een hand met veel gouden ringen en bijpassende armband werd toegestoken.

‘Jeroen, en dit is mijn vrouw Chantal.’

‘Mijn meisje heet Coby,’ meldde de liefhebber van goud. ‘Wij zijn al vijfendertig jaar getrouwd en daar heb ik nog geen dag spijt van gehad.’ Om te benadrukken dat hij geen onzin verkondigde, legde hij zijn linkerhand op het rechterdijbeen van zijn vrouw en wreef er stevig over. ‘Of niet dan, wijfie?’

Wijfie giechelde met de elegantie van een jong kippetje tijdens haar eerste afspraakje. Ook zij was in het bezit van een aanzienlijke hoeveelheid gouden sieraden, zag Jeroen. Die glinstert nog in het pikkedonker en je hoort haar van mijlenver aankomen, schoot het door hem heen. Door een vraag te stellen, kon hij zijn lachen inhouden. ‘Zitten jullie ook in dit complex?’ Voordat het laatste woord zijn lippen verliet, was de stompzinnigheid van de vraag al tot hem doorgedrongen. Natuurlijk zaten ze in hetzelfde complex, sukkel. Ze droegen de verplichte, rode polsband en hadden die middag lol om de tweeling gehad.

‘We zitten hier al tien dagen,’ zei Joop. Uit niets in zijn antwoord bleek dat hij de vraag overbodig of vreemd vond. ‘Ik had die apen van jullie al een paar maal allerlei toeren uit zien halen, maar vandaag hebben wij ook even met ze zitten kletsen.’ Er verscheen een brede glimlach op zijn gebruinde gelaat. ‘Het zijn leuke gassies.’

Zijn vrouw Coby knikte heftig. De miniatuursymbolen aan haar halsketting zorgden voor een begeleidend klokkenspel van bescheiden aard. ‘En zulke beleefde knulletjes, waar. Ik zei nog tegen Joop: “Die zijn goed opgevoed.”’

Chantal glimlachte verlegen. ‘Dank u wel, we doen elke dag weer ons best.’

Een vriendelijk wegwerpgebaar van Coby volgde. ‘Ach, kind. Ik weet er alles van. We hebben drie van die bengels grootgebracht, waar. Ze zijn nu allemaal het huis uit.’

Ze boog zich voorover en keek Chantal recht in haar ogen. ‘En ik mis hen elke dag. Daarom ben ik zo blij dat mijn schoondochters allemaal werken. Wij hebben de kleinkinderen vaak over de vloer. Heerlijk, kan ik lekker met ze keutelen.’

Joop trok een quasi verveeld gezicht, dat contrasteerde met de twinkeling in zijn ogen. ‘Onze huiskamer lijkt af en toe wel een crèche. En maar gillen, die guppy’s. Soms word ik er gek van.’ Terwijl hij dit zei, klopte hij met zijn linkerhand teder op de rechterhand van zijn vrouw. Een gebaar dat Chantal opviel en Jeroen totaal ontging.

‘Ach, die kinderen,’ ging Joop verder. ‘Uiteindelijk draait het toch allemaal om die apenkoppen, nietwaar? Hoe oud ze zijn maakt allemaal geen fluit uit. Het blijven altijd je kinderen.’ Hij wachtte niet op een bevestigend gemompel, maar raasde door. ‘En door die jongens van jullie zitten we hier nu zo gezellig te kletsen. Dat vraagt om een biertje, waar. Ik trakteer de hele avond.’ Een bulderende lach volgde. De meest voor de hand liggende grap in een all-inclusive resort had bij Joop nog niets aan charme verloren.

De ober bracht twee bier en evenzoveel glazen witte wijn. Hij glimlachte toen Joop ‘Goed gedaan, jochie,’ zei en liep terug naar de bar.

‘Die gasten spreken bijna allemaal heel behoorlijk Nederlands,’ wist Joop. ‘De meesten hebben in Nederland of Duitsland gewerkt. Nu het toerisme hier floreert kunnen ze eindelijk dicht bij huis hun boterham verdienen.’

Jeroen knikte. ‘Wat we in de reisgids zagen was indrukwekkend te noemen. We hadden er geen flauw idee van dat het toerisme in Turkije zo gigantisch was.’

‘Jullie eerste keer hier?’ vroeg Coby.

‘Ja, zowel hier als in Turkije.’

‘En wij hebben er geen seconde spijt van,’ vulde Chantal aan. Hoewel ze in het begin wat moeite met de directe benadering had gehad, voelde ze hoe gaandeweg het gesprek haar gereserveerdheid verdween. Dit waren oppervlakkige vakantiepraatjes met een laag drempel- en dieptegehalte. Gesprekken die je, bij wijze van spreken, de volgende dag alweer vergeten was. Leuk, ongedwongen met elkaar kletsen. Een manier van communiceren die tijdens het reguliere leven in Nederland allang bij het grofvuil was gezet. Daar was opgewekte ernst het hoogst haalbare.

‘Weet je,’ zei Joop tussen twee slokken door. ‘We komen hier al vijf jaar achtereen. En met hier bedoel ik dus Turkije, waar. Zoals veel Utrechters hebben wij een stacaravan op De Wilgenplas bij Maarssen. In het voorjaar de spulletjes in orde maken, zomers veel vissen en eind september inpakken en wegwezen. Terug naar Kanaleneiland.’

Zowel Jeroen als Chantal knikte zonder overtuiging.

‘Ik zie jullie denken: dat is toch die schoffiesbuurt van televisie? Nou, dat klopt wel. Het hele zooitje is verloederd door die Arabieren. Vooral die jongeren tussen de veertien en twintig. Die scheuren de hele dag op scooters rond en doen alles wat Allah verboden heeft.’ Hij lachte om zijn eigen grap, die mede door zijn vrouw werd gewaardeerd.

Jeroen en Chantal grinnikten uit beleefdheid mee.

‘Maar het ging dus over Turkije,’ zei Joop nadat hij met een snelle polsbeweging de rest van zijn bier in zijn keelgat goot.

‘Vijf jaar geleden waren wij het dus even helemaal zat met de caravan. In Frankrijk of Spanje hadden we geen zin, daar waren we al eens geweest. Coby is toen zomaar een reisbureau binnengelopen en drie dagen later zaten we in een hotel in Alanya. Om je dood te lachen.’

Om de lippen van Coby lag de glimlach van een overwinnaar. Doordat Joop de boeking als een voldongen wapenfeit beschreef, viel haar doortastende optreden in het reisbureau onder heuse heroïek.

‘Ik neem aan dat het beviel,’ zei Jeroen.

‘Absoluut,’ antwoordde Joop terwijl hij met zijn rechterhand aan de ober duidelijk maakte dat er meer van hetzelfde moest komen. ‘Sindsdien gaan we elk jaar naar Turkije. Mijn eigen professor zoekt op internet naar de beste aanbiedingen. Die houden we scherp in de gaten en als we denken dat het niet meer goedkoper kan, boekt Coby.’ Hierna gaf hij zijn vrouw een vette knipoog. ‘Zij is het levende bewijs dat blondjes ook verdraaide slim kunnen zijn.’

Coby gaf hem een speelse tik tegen zijn schouder, waarbij ze er wel voor zorgde dat haar lange, rode nagels beide partijen geen schade berokkenden. ‘Doe toch niet zo raar, Joop,’ zei ze quasi vermanend. Uit de pretlichtjes in haar ogen viel echter op te maken dat ze het prachtig vond wat haar man beweerde.

Chantal glimlachte oprecht. In de korte tijd dat ze hier met het Utrechtse echtpaar aan de tafel zaten, had ze reeds genegenheid voor hen gekregen. Simpele volksmensen die zichzelf niet mooier of beter voordeden dan ze waren. Als ze deze mensen echter in Almere tijdens het winkelen tegen het lijf was gelopen, zou er nooit een geanimeerd gesprek zijn ontstaan. Dan zou ze het snel hebben afgekapt en tot de orde van de dag zijn overgegaan. Logisch, maar aan de andere kant toch weer vreemd. Dit waren namelijk lieve mensen. Op leeftijd, en nog steeds stapelgek op elkaar. Eigenlijk wil ik ook wel op die manier oud worden, dacht ze. Maar dan zonder geblondeerd haar, opvallend goud en het stopwoordje ‘waar’ dat als ‘woar’ klonk.

Geholpen door de wijn, soesde ze wat in haar eigen wereld. Ze hoorde Jeroen een vraag stellen: ‘Dus Hotel Luxor was dit jaar de beste aanbieding?’ Hierna knipperde ze een paar maal met haar ogen en was ze weer bij de les.

‘Wel als je de prijs en het aangebodene met elkaar vergelijkt,’ antwoordde Joop stellig. ‘In tegenstelling tot het Kremlin, het Topkapi en Orange County, draait dit themahotel pas enkele maanden. Ze moeten nog naamsbekendheid krijgen, wat automatisch inhoudt dat hun aanbieding dit seizoen heel scherp is.’ Er sloop oprechte waardering in zijn geamuseerde blik. Een flauwe glimlach trok groeven in het magere gezicht waarvan de huid veel weg had van gelooid leer.

‘Coby houdt alles in de gaten. Hotels die net openen hebben echter haar extra aandacht. Dat zijn de lekkertjes, zegt ze altijd. En tot nu toe heeft mijn meisje het steeds bij het rechte eind gehad, waar. Vijf keer geschoten, vijf keer raak.’

Jeroen liet zich meeslepen met het enthousiasme dat Joop tentoonspreidde. Hij knikte stevig en glimlachte breeduit. Hoewel Chantal zich amuseerde, bleef ze bewust op het randje van de conversatie. Ze vond het prima, zo. De woorden kwamen als een vrolijke deken over haar heen. Luisteren en af en toe iets zeggen kon ook heel ontspannend zijn. ‘Hebben jullie nog voorkeuren? Ik bedoel, het Luxor is een themahotel. Maakt dit nog iets uit in jullie keuze, of gaat het enkel om het prijstechnische aspect?’

Terwijl Coby de vraag in stilte in haar eigen woorden formuleerde, antwoordde Joop. Het werd met de minuut duidelijker dat zijn vrouw het podium bouwde waarop hij kon schitteren. De drijvende kracht die genoegen nam met een bescheiden rol op de achtergrond.

‘Het geld is een belangrijke factor, laten we daar vooral niet moeilijk over doen. Als ik dik in de poen zat, lag ik wel met mijn kont op het dek van een superjacht in Marbella, waar? Toch wil het weleens gebeuren dat we iets schitterends zien dat een paar centen meer kost, zoals Orange County verleden jaar.’

Tot Joops genoegen zag hij de vragende blik in Jeroens ogen. Hij nam een slok bier, wreef zich in de handen en zei: ‘Man, man, man, wat was dat mooi.’ Hij maakte met zijn linkerhand een ruim gebaar. ‘Themahotel Orange County ligt in Kemer, da’s ergens die kant uit. Ze noemen het ook wel “Holland in het klein”. Geloof me, je weet niet wat je ziet.’

Coby schudde een paar maal met haar hoofd en mompelde: ‘Onbeschrijfelijk, onbeschrijfelijk.’

Deze woorden spoorden Joop aan om het onmogelijke door middel van helder taalgebruik toch te visualiseren. ‘Die Turken hebben een klap foto’s van Nederlandse trekpleisters genomen, voornamelijk van Amsterdamse. Ze zijn aan het kopiëren geslagen en hebben het hele zooitje in één hotel verwerkt. Ik zal je een paar voorbeelden geven. De balie is het Centraal Station van Amsterdam, je auto kun je op de Dam parkeren. In de wachtkamer eerste klas hangen oude meesters zoals de Nachtwacht aan de muur. Buiten zie je Amsterdamse grachtenpanden met Franse balkons. De grachten doen als zwembad dienst. Verder heb je er de wallen, zonder hoertjes natuurlijk, de Stadsschouwburg en coffeeshop The Bulldog.’

Hij haalde diep adem en ging onverdroten verder. ‘De bruggen over de grachten zijn typisch Hollands. Dat geldt helemaal voor de Volendamse huisjes en de molen vlak bij het strand; het symbool van Orange County. Thuis in Turkije, dus.’

Jeroen had in de reisgids plaatjes van het door Joop zo levendig beschreven hotel gezien. Zo’n beetje het laatste plekje in Turkije waar hij zijn vakantie door wilde brengen, al zou hij zich natuurlijk tegen de sympathieke Utrechters in geheel andere bewoordingen uitlaten. ‘Dat lijkt me super. Maar meen je nou echt dat het daar mooier was dan hier?’ probeerde hij zo zonder al te bijdehand over te komen. ‘Met al die dingen van het oude Egypte, bedoel ik.’

Joop maakte direct een serieus wegwerpgebaar. ‘Ach, jochie, hou toch op. Het ziet er hier best wel aardig uit, hoor. Maar het is absoluut niet te vergelijken met Orange County. Die sfeer, hè? Allemaal Nederlanders onder elkaar. Zo gezellig, waar.’

Voordat Jeroen kon reageren zei Coby: ‘Het is dat die gasten dit jaar de prijs belachelijk hebben opgeschroefd, anders waren wij daar weer naartoe gegaan.’

‘Zeker te weten,’ beaamde Joop en hij liet een zachte boer zonder zich hiervoor te verontschuldigen. ‘Achterlijke dakhazen met hun idiote prijzen,’ zei hij, het kwam duidelijk recht uit het hart.

Het daaropvolgende uur werd gekenmerkt door gezellige borrelpraat en een drinktempo van Joop en Coby waarmee Jeroen en Chantal zich niet konden en wilden meten. Tegen tienen keek Jeroen ineens opzichtig op zijn horloge. Hij maakte een schrikbeweging die bij Chantal verre van spontaan overkwam. ‘Goh, is het alweer zo laat? De tijd vliegt als je gezellig zit te kletsen.’

Coby keek hem vragend aan. Haar linkeroog loenste, wat geenszins verwonderlijk was gezien de aanzienlijke hoeveelheid witte wijn die ze in een korte periode had geconsumeerd.

‘Moeten jullie soms de jongens halen?’ vroeg ze.

‘Klopt,’ bevestigde Jeroen en hij stond op. ‘Bedankt voor de gezellige avond.’ Hierna gaf hij Joop een hand en Coby drie kussen. Chantal deed hetzelfde, waarna ze hand in hand wegwandelden. Toen ze de oase verlieten en de onderste trede van de marmeren trap betraden die naar de loge van het hotel leidde, hoorden ze in de verte de bulderende stem van Joop. ‘Hé, Ali, kwak die glazen nog eens vol, jochie. We drogen hier langzamerhand uit, waar!’

Ze keken elkaar aan en begonnen gelijktijdig te grijnzen. Daarna bleven ze staan, in de verwachting dat Joop voor nog meer verbaal vuurwerk zou zorgen. Toen dit echter uitbleef, hield Chantal haar hoofd een beetje schuin naar links. Een gewoontegebaar dat ze alleen maakte als ze zich op haar gemak voelde en iets wilde vragen. ‘Waarom moest jij zo plotseling weg? De kinderdisco is pas om halfelf afgelopen.’

Jeroen glimlachte op een jongensachtige manier. ‘Nou... eh... je begon toch over de hoofdprijs? Het lijkt me wel spannend om eerst met een kleine prijs te beginnen. Noem het voor mijn part een aanmoedigingsprijs.’

Chantal slaakte een zucht. Hierna sloeg ze opzichtig haar ogen ten hemel. ‘Kunnen jullie mannen dan nooit eens aan iets anders denken?’

Jeroen haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Af en toe wel, maar nu spreek ik voor mezelf. Dat die andere mannen het blijkbaar niet kunnen, vind ik lullig voor je. Nu begrijp ik ook waarom je
’s avonds zo moe bent. Als je er tussendoor tijd voor kunt vinden, moet je ons eens aan elkaar voorstellen. Wel zo netjes.’

De tik die Chantal uitdeelde naar het lachende gezicht van haar echtgenoot was gericht, maar veel te traag. Jeroen ontweek haar hand met het grootste gemak, deed een stap naar voren en trok haar tegen zich aan. ‘Dat noemen ze lange tenen.’

‘Dat noemen ze onbeschoft gedrag.’ De woorden contrasteerden echter met haar zachte stemgeluid waarin geen verwijt doorklonk.

‘Ik hou van je,’ fluisterde Jeroen. Zijn vingers gleden langzaam door haar bruine haren terwijl zijn lippen teder haar nek kusten. Chantal bemerkte direct dat de signalen die zijn lichaam uitzonden niet primair gestuurd werden door seksuele gevoelens. Hij omhelsde haar liefdevol, drukte hun bovenlijven zacht tegen elkaar en fluisterde lieve woordjes.

De daaropvolgende minuten bleven ze in deze houding staan. Ze luisterden naar de ballade van talloze krekels en het ritme van de zee op de achtergrond. Het schijnsel van de maan besprenkelde hun omgeving met een sprookjesachtig licht. Zij bevonden zich in een door hen gecreëerd vacuüm tussen ruimte en tijd. Een speciale plek waar enkel aan liefde toegang werd verleend.