4

Elke spier in haar lichaam deed pijn als ze zich bewoog. Toch draaide ze zich op haar linkerzij en kuste Jeroen op zijn wang. Daarna liet ze zich terugzakken en ging op haar rug liggen. De ontspanning die dit meebracht voelde aan als een lauwe douche op een druilerige herfstdag.

‘Ik ben gebroken,’ zei Chantal na een langgerekte zucht. ‘Slaap lekker.’

Jeroen legde zijn boek op het nachtkastje. Hierna deed hij het leeslampje uit, zodat de slaapkamer in het pikkedonker werd gehuld. ‘Ik begrijp dat je op bent, schat,’ zei hij op een toon waarin oprecht begrip doorklonk. ‘Wat een weekend, zeg. Slopend. Elk jaar vraag ik me weer af of wij er wel zo verstandig aan hebben gedaan om alles in één weekend te proppen.’

‘Het is even doorbijten, maar te prefereren boven elke avond visite,’ antwoordde Chantal. ‘Wat ik me elk jaar rond deze tijd steeds afvraag, is of we bepaalde figuren nog wel uit moeten nodigen. En dan doel ik natuurlijk op één specifiek iemand.’

‘Je weet donders goed dat wij dit niet kunnen maken, Tal. Trouwens, de kinderen lopen met hem weg, hoor.’

‘Dat kan me nu even niets schelen. Zij zijn ook gek op Jan van de snackbar. Helemaal als hij hun extra patat geeft. Ik word gek van die Sander met zijn praatjes en die degenererende houding naar onze manier van leven toe.’ Ze draaide zich met het nodige gekreun en gesteun op haar linkerzij. ‘Er is niets mis met een rijtjeshuis in de seizoenenbuurt van Almere-Buiten. Wij wilden dat en we zijn hier gelukkig. Ik verdom het om nog langer in mijn eigen huis door die vent voor schut te worden gezet. Ik ben die snoeverij over Amsterdam-Zuid en de bewoners ervan zat.’

Voordat haar man de kans kreeg om te reageren ging ze verder. Met gedempte stem imiteerde ze Sanders overdreven conversatietoon. ‘Gistermiddag heel sobertjes met Jack Spijkerman in de P.C. Hooftstraat geluncht. Jack had een paar geniale ideeën voor een nieuwe show en wilde wat feedback, weet je wel. Freek schoof later aan om een vorkje mee te prikken. Later bleek dat hij zijn portefeuille vergeten was. Ja, die Freek is op zijn oude dag nog een echte rakker, hoor.’

Doordat ze zich flink opwond, verdween de vermoeidheid spoorslags. Ze wilde verder met haar tirade, maar Jeroen was haar voor.

‘Freek de Jonge woont in Muiderberg, Tal. Het verhaal waar jij op doelt, vertelde Sander verleden jaar. Het ging toen om Carlo Boszhard en een producer van wie de naam me is ontschoten.’

‘Het zal me een rotzorg zijn om wie het ging,’ reageerde Chantal als door een wesp gestoken. ‘Je weet heus wel wat ik bedoel.’ Ze kneep met de vingers van haar rechterhand in het dekbed. Hoe kon Jeroen zo laconiek reageren? Al meerdere malen had Sander hem in het bijzijn van anderen gekleineerd. Waar was zijn eergevoel gebleven?

‘Ik begrijp inderdaad wat je bedoelt, lieverd. Je moet het echter wat genuanceerder zien. Sander is wel de man van mijn zus. Ik ben het met je eens dat hij af en toe een draak kan zijn. Maar hij heeft ook zijn goede kanten. Om je een voorbeeld te geven, vanavond heeft hij mij toch aan het denken gezet.’

Chantal moest zichzelf dwingen om in deze houding te blijven liggen. Het liefst had ze zich omgedraaid en geen woord meer gesproken. Wat haar betrof was deze discussie gesloten. Voor zover je kon spreken van een discussie. Voor haar was het een volslagen raadsel hoe Jeroen Sander kon verdedigen.

‘En waarover heeft die sympathieke vent je dan aan het denken gezet?’ vroeg ze op een toon die niets te raden overliet.

‘Over de vakantie,’ antwoordde Jeroen stoïcijns. ‘Het zou kunnen dat hij daar gelijk in heeft. Ik zeg niet dat het zo is, maar ik wil me toch in die materie verdiepen.’

Chantal voelde hoe zijn rechterhand zachtjes over haar heup wreef. Normaal gesproken vond ze dit prettig. Nu ervoer ze het echter als een storend element. Ze draaide zich demonstratief om. ‘Zie mij maar als de domme brunette van de klas.’ Hoewel ze fluisterde, klonk haar stem scherp. ‘Maar over welke materie heb je het eigenlijk?’

Een licht geamuseerde zucht klonk. ‘Over het all-inclusive systeem, natuurlijk. Ik weet dat jij Sander niet mag, Tal. Maar laten we nou eens eerlijk zijn. Elk jaar met de caravan naar Zuid-Frankrijk is ook niet alles. Een mens moet toch openstaan voor veranderingen?’

‘Ik kan me vergissen, hoor,’ toucheerde Chantal meteen. ‘Maar volgens mij heeft iedereen het daar altijd goed naar zijn zin.’

Jeroen kreunde over zoveel onbegrip bij zijn vrouw. ‘Daar gaat het dus niet om, stijfkop. We hebben altijd leuke vakanties. Het enige wat ik wil is mijn horizon op dat gebied verbreden. Kijken wat er nog meer te koop is.’

Chantal wist dat deze discussie op dit tijdstip enkel tot ruzie kon leiden. Ze was opgefokt door het gedrag van haar zwager, het onderdanige karakter van haar schoonzus en het krachteloze optreden van haar man. Tevens realiseerde ze zich dat ze doodmoe was en het daarom wellicht wat overtrok. Slapen was nu veruit de beste optie. Ze draaide haar hoofd naar links. ‘Welterusten, ik hoor de komende weken wel van je wat onze vakantiebestemming wordt.’

Geheel tot haar verbazing grinnikte Jeroen om haar laatste woorden van die avond. ‘Slaap lekker, pop. Waar we naartoe gaan beslissen we nog altijd samen. Het wordt in elk geval een leuke vakantie. Dat beloof ik je.’

Ze zaten knus tegen elkaar aan. Jeroen lag half onderuit op de bank en Chantal steunde met haar hoofd op zijn rechterschouder. De televisie stond voor de verandering uit, zodat het obstinate gekletter van de voorjaarsregen tegen de ramen als achtergrondmuziek fungeerde.

Jeroen bladerde in de reisgids en Chantal keek met een schuin oog mee. Ze genoot van hun zwijgende samenzijn. De betrekkelijke stilte die er heerste was een oase van rust vergeleken bij de afgelopen uren waarin de tweeling als vanouds voor kabaal had gezorgd.

Deze avond waren zij drukker dan gewoonlijk geweest. Dit had alles te maken met de reisgids die Jeroen had meegebracht. Het resultaat van ruim twee weken soebatten. Hoewel Chantal ervan overtuigd was dat hun interesse voor een ander soort vakantie na het verjaardagsfeest wel zou wegebben, bleek dit niet het geval. De volgende dag stond er tijdens het avondeten behalve de karbonaden, gekookte aardappelen en doperwten eveneens een stevige discussie op het programma. Dennis en Max hadden op school bij hun vriendjes informatie opgedaan en waren met rode konen het huis binnengevallen.

‘Bijna iedereen gaat deze zomer all-inclusive, mam,’ zeiden ze op een toon waarin zowel verontwaardiging als enthousiasme doorklonk. Ze had het op een bevlieging gehouden. Een nawee van de vorige dag. Geheel volgens deze gedachtegang had ze uitermate lauw gereageerd en de jongens naar de voetbaltraining gebracht.

Toen ze er ’s avonds weer over begonnen, had Jeroen ingegrepen. Met zijn vaderlijk gezag wist hij de jongens tot bedaren te brengen. Zonder harde toezeggingen te doen, hield hij echter wel de mogelijkheid open voor een ander soort vakantie dan zij gewend waren. Maar hij gaf wel aan dat hij dit eerst uitgebreid met hun moeder moest bespreken. Dit vond ze grote klasse van hem. Het was op dat moment namelijk zo eenvoudig geweest om zijn gelijk te halen.

‘Hoe langer ik blader, des te meer zin ik krijg in vakantie, schat,’ bromde Jeroen afwezig. Chantal keek nu met meer dan met een half oog naar de brochure die op zijn schoot lag. Dit was eigenlijk een weerspiegeling van haar gedrag de afgelopen weken wanneer hun vakantie ter sprake kwam. Ze bekeek het vanaf de zijlijn, maar werd steeds nieuwsgieriger. Zonder dit te laten merken, natuurlijk. Het was tenslotte Sanders idee geweest, iets wat haar nog steeds niet lekker zat.

‘Dat all-inclusive is zo gek nog niet. En dan druk ik me bijzonder voorzichtig uit.’

Vanaf de opengeslagen pagina glimlachte de zomer hen toe. Een schitterend hotel met een azuurblauwe zee op de achtergrond contrasteerde heftig met de bakken regen die er in Almere-Buiten uit de lucht vielen.

‘Dit is werkelijk grote klasse,’ zei Jeroen. In zijn stem klonk een vleug opwinding door. ‘Zuid-Turkije, het plaatsje heet Lara, vlak bij Antalya. Hotel Luxor, een themahotel. Dit houdt in het kort in dat de inrichting is gebaseerd op het oude Egypte onder de tijd van de farao’s.’ Hij klakte goedkeurend met zijn tong. ‘Kijk nou toch eens, Tal. Je gelooft je ogen niet.’

Aangestoken door zijn geestdrift, wierp ze een meer nadrukkelijker blik op de pagina. Na enkele seconden kon ze enkel beamen wat haar man zei. Zo op het eerste gezicht oogde het als een absolute toplocatie. ‘Dat ziet er wel aardig uit,’ zei ze zo nonchalant mogelijk. Een overgave wilde ze zo lang mogelijk uitstellen. ‘Zal ongetwijfeld een vermogen kosten.’

Jeroen schudde met de brochure, waarna een bijlage van grijs papier op zijn schoot viel. ‘De prijslijst.’ De manier waarop hij het zei, deed vermoeden dat het hier een menukaart betrof.

‘Kijk jij maar, dan koester ik nog even de illusie dat vakantie in zo’n complex ook voor stervelingen zoals wij is weggelegd.’

Glimlachend bladerde Chantal door de bijlage. Onder ‘Turkije’ stonden de hotels in alfabetische volgorde. Voordat haar ogen Hotel Luxor vonden, realiseerde ze zich dat het checken van dit soort prijzen eigenlijk onder de noemer ‘jezelf lekker maken’ viel. Met hun net boven modale inkomen konden ze zich een dergelijke luxe eigenlijk niet permitteren. Het leven was duur en leek met de dag duurder te worden. Haar blik gleed over de cijfertjes die achter de naam van het hotel en in kolommen stonden.

‘Zet me maar weer keihard terug op aarde,’ zei Jeroen gekscherend terwijl hij las over de mogelijkheden die het hotel aanbood. ‘Ik zweef namelijk nog steeds.’ Hij gaf Chantal een vriendschappelijke por. ‘Nou, kom op met die getallen, joh. Verlos me uit mijn lijden.’

Met een onzekere blik in haar ogen gaf ze hem de bijlage terug. ‘Ik ben niet zo goed in dit soort dingen, Jeroen. Haal alles door elkaar heen, en zo. Kijk jij maar, dat lijkt me beter.’

Jeroen dacht eerst dat hij in de maling werd genomen. Chantal wist donders goed hoe je een tabel af moest lezen. Haar lichaams-taal verraadde echter niets over een ophanden zijnde grap. Ze leek eerder verbaasd en een beetje onzeker.

‘Dit kan dus niet,’ mompelde hij toen hij de bedragen las. Toen Jeroen de bedragen nogmaals bij elkaar optelde, kwam hij echter tot dezelfde eindconclusie. ‘Dit kan dus wél.’ De glimlach op zijn gezicht werd breder. ‘Voor 1.800 euro zitten wij met z’n vieren, vijftien dagen all-inclusive in een vijfsterrenhotel!’

In een spontane reactie kuste hij Chantal op beide wangen. ‘Dat kunnen we betalen, schattebout van me. Sterker nog, als we twee weken naar Zuid-Frankrijk gaan, zijn we hetzelfde, zo niet meer kwijt.’ Hierna stond hij op en maakte een triomfantelijk gebaar met zijn linkerarm. ‘Jezus, wat zullen de jongens dit geweldig vinden.’

Door het aanstekelijke enthousiasme van haar echtgenoot verdween Chantals laatste restje gereserveerdheid. Haar voorzichtige glimlach ging over in een brede grijns. ‘Laat me nog eens naar dat wonderhotel van je kijken,’ grapte ze en ze griste daarna de reisgids van de bank.

‘Wacht maar tot je alle faciliteiten hebt bekeken, dan wil je nooit meer ergens anders heen.’

Haar blik gleed over het informatiekatern. De activiteiten die het hotel kosteloos aanbood waren legio. De jongens zouden het prachtig vinden, wist ze. Het was een soort paradijs op aarde. Hoewel ze het liefst elk woord wilde spellen, legde ze quasi nonchalant de reisgids op de bank. ‘Het lijkt me wel wat,’ zei ze met een prachtig gevoel voor understatement.

Juli