20

De spanning trok vanuit haar nek naar haar schouders. Ze zat aan de computer van Jeroen. Een aantal seconden geleden had ze hem aangezet en nu lag de eindeloze weg van internet voor haar open.

Voordat ze het adres intoetste, strekte Chantal haar armen. Ze bewoog haar vingers enkele malen op en neer. De onnatuurlijke verkramping breidde zich uit en was al tot haar handen doorgedrongen. Toen ze haar hoofd langzaam van links naar rechts bewoog, verminderde het fysieke ongemak. De zeurende pijn in haar hoofd loste op tot een licht gesuis waar goed mee te leven viel.

Ze fluisterde: ‘www punt zowel bedorven vlees als verrotte vis punt nl.’ Tegelijkertijd tikte ze het adres in. Een fractie van een seconde bleef haar wijsvinger boven het toetsenbord hangen. De twijfel deed een laatste poging. Vastbesloten drukte ze op ‘enter’.

De homepage was een foto van een zandstrand met palmbomen. Stralende mensen genoten zichtbaar van de idyllische omgeving. In de verte kabbelden de golven van een azuurblauwe zee. Een afbeelding die uit elke willekeurige reisgids kon zijn overgenomen. Strak, mooi, verwachtingsvol.

Terwijl ze, enigszins teleurgesteld, naar het tropische plaatje keek, veranderde de pagina. Een zwart kruisteken dat regelmatig boven rouwberichten stond, verscheen in de golven. Een identiek symbool stond ineens op het strand. Een derde tussen de palmbomen. De tekens volgden elkaar in een rap tempo op. Het tropische paradijs veranderde in een kerkhof met onzichtbare graven.

Boven aan de pagina verschenen vijf balkjes. De tekst hierin was duidelijk: Mijn verhaal. Uw verhaal. Dossiers. Forum. Contact.

Op het scherm voor haar verdwenen de kruistekens een voor een. De vredige vakantiebestemming werd weer in ere hersteld. Wuivende palmen, heldere lucht, fluisterende golven en een uitnodigend zandstrand waarop jonge stelletjes hand in hand liepen. Godzijdank geen kinderen, ging het door haar heen. Een spontane reactie die enkel bevestigde wat zij al wist. Haar wonden lagen nog steeds open.

Ze ging met de muis naar ‘Mijn verhaal’ en klikte het onderwerp aan.

Op een witte achtergrond stond in het midden van de pagina die zich nu opende een stuk tekst in zwarte letters. In vergelijking met de homepage oogde het sober. In de rechterbovenhoek was een foto van een man geplaatst. Chantal schatte hem rond de dertig. Smal gezicht, donkerblond haar, grijsblauwe ogen. Een normaal iemand. Het gezicht van een vergeten achterneef of kennis van een verre vriend.

‘Perry Zuidam’ stond er onder de foto. Haar blik gleed naar de tekst in het midden van de pagina. Meer uit gewoonte dan uit noodzaak kneep ze haar ogen een fractie samen en begon te lezen.

Mijn naam is Perry Zuidam. In maart 2004 boekten wij (mijn vrouw Moniek en ik) voor twee weken in de maand juli een all-inclusive arrangement in de Dominicaanse Republiek. Een bestemming én manier van vakantie vieren die ons door de dame in het reisbureau overigens van harte werd aanbevolen. Aangezien wij geen avonturiers waren en de risico’s daarom zo veel mogelijk uit wilden sluiten, boekten wij op de conservatieve manier. Eerst reisgidsen halen, dan thuis de bestemming bepalen, om ten slotte op het reisbureau voor de reis te betalen.

Alles liep op rolletjes. Wij ontvingen de tickets en de vliegreis verliep probleemloos. Ook de transfer van het vliegveld van Santo Domingo naar onze bestemming was uitstekend geregeld. Eenmaal in het hotel keken wij onze ogen uit. Alles was even modern en het personeel blonk uit in gastvrijheid. Het zou de vakantie van ons leven worden, dachten wij toen. Achteraf gezien klopt dit wel. Op deze vakantie werd mijn vrouw namelijk vermoord.

Omdat deze laatste regel haar schokte, las Chantal deze nogmaals. Ze beet op het kootje van haar wijsvinger; ze had de eerste keer geen leesfout gemaakt. Of ze de woorden letterlijk diende te interpreteren was een tweede. Waarschijnlijk wel. Geboeid door de opening, las ze verder.

Het vooraf geschetste scenario bleek in werkelijkheid te kloppen. De hotelkamers waren van alle luxe voorzien. Dagelijks werd het beddengoed verwisseld en maakten de interieurverzorgsters de kamers schoon. De dames waren immer goedgemutst en leken hun werk echt met plezier te doen. Dit gold eveneens voor al het andere personeel. Kleine details, die van een leuke vakantie een toptijd maken. Want de twee weken die wij in resort Bahia Sol hebben gezeten, waren geweldig. De eerlijkheid gebiedt mij dit te zeggen.

Het eten was overweldigend te noemen. Op elk uur van de dag kon je iets krijgen. Buiten de reguliere ontbijt-, lunch- en dinertijden bereidde het personeel snacks voor de kleine trek tussendoor. Dit gebeurde op drie locaties die strategisch waren opgesteld. Waar je je ook in of buiten het hotel bevond, er was altijd wel een hutje in de buurt waar een snack werd geserveerd. Uiteraard was dit bij de vooraf betaalde prijs inbegrepen.

Chantal glimlachte dunnetjes. Flitsen van hun vakantie in Turkije trokken aan haar voorbij. Volle eettafels, barretjes waarop talloze glazen stonden, de lachende gezichten van Max en Dennis...

Geschrokken knipperde ze met haar ogen. Dit was de eerste keer dat zij deze vakantie met plezier associeerde. Lol, in plaats van zwemvliezen die de grootste tragedie van haar leven aankondigden. Ze wilde dit bijzondere feit een plekje geven. Ergens in haar geheugen opslaan om het op elk gewenst moment weer op te kunnen roepen. Ze sloot haar ogen, maar wist niet wat ze nu verder moest doen. Er bestonden namelijk geen handleidingen voor dit soort zaken.

Tijdens de vliegreis huiswaarts werd mijn vrouw Moniek onwel. Ze gaf over en kreeg aanvallen van diarree. In eerste instantie wezen de symptomen op voedselvergiftiging. Deze diagnose stelde onze huisarts een dag later eveneens. Toen mijn vrouw de daaropvolgende dagen opknapte, leek het ergste leed dan ook geleden. Helaas was het pas het begin.

Na drie dagen in bed met een dieet van water, appelsap en beschuit, wilde mijn vrouw haar benen strekken. Nog slapjes van de aanslag op haar lichaam stapte ze uit bed en begon door de slaapkamer te lopen. Hierna volgden de gang en de huiskamer. Het leek de goede kant met haar op te gaan.

Deze gedachte werd gelogenstraft toen ik haar bij thuiskomst van mijn werk op de vloer aantrof. Ze was buiten bewustzijn. Om haar heen lag braaksel, de achterkant van haar nachtjapon was bevuild. De diarreeaanval had als een sluipmoordenaar in vol daglicht toegeslagen.

Moniek werd met een ambulance afgevoerd. In het ziekenhuis voerden de dokters direct allerlei tests uit. Terwijl dit gebeurde, verslechterde haar toestand drastisch. Ik zat naast haar bed en voelde en zag het leven uit haar wegtrekken.

De artsen hebben alles gedaan wat in hun vermogen lag om mijn Moniek te redden. Het is hen niet gelukt. Tien uur nadat mijn geliefde werd opgenomen, stierf ze zonder nog bij kennis te zijn geweest.

Hoewel ze vanaf de eerste regel al sterk het gevoel had dat dit verhaal in een persoonlijk drama zou eindigen, trof de laatste zin haar hard. Hij sneed door haar ziel, wakkerde de altijd sluimerende pijn aan. In gedachten zag ze een jonge vrouw met gesloten ogen in een ziekenhuisbed liggen. Naast haar de man van de foto. Perry Zuidam. Machteloos, angstig, ontredderd.

Het beeld vervaagde, om plaats te maken voor een tropische tuin waarin de golven van een kunstmatige rivier lustig kabbelden. De zilte adem van de zee liet de toppen van een overdaad aan palmbomen licht buigen. Stelletjes liepen hand in hand. Kinderen speelden in de uitgestrekte rivier die fungeerde als zwembad. Een idyllisch plaatje.

Uit het blauwe water stegen twee paar zwemvliezen op. Synchroon, statig... beschuldigend. Uit vele monden klonk gegil.

‘Nee!’

Chantal haalde gejaagd adem. De akelige variatie op de beelden die haar leven zo drastisch hadden veranderd, fungeerde nu als een wurgkoord. Ze voelde hoe haar keel werd dichtgeknepen. Elke ademtocht was een crime. Een gevecht met de moeilijkst denkbare tegenstander. Het gevolg van een opgelegde straf waarvan de tijdsduur nog onuitgesproken bleef.

Nadat ze haar ademhaling weer onder controle had gekregen, zweefde haar wijsvinger boven de knop waarmee de computer aan en uit werd gezet. In eerste instantie dacht ze dat haar geest bestand was tegen deze schokkende informatie. Maar de waarheid was dat het verhaal van Perry Zuidam haar erg had aangegrepen. In het kader van haar geestelijke revalidatieproces zou ze er waarschijnlijk het beste aan doen om de computer uit te zetten. Perry Zuidams relaas kende te veel raakvlakken met haar eigen historie. Nog een lijn die refereerde aan haar allergrootste verdriet kon te veel van het trieste zijn. Een mes dat haar al bloedende wonden verder openreet.

Maar geheel tegen de logica in bleef haar hand in de lucht
hangen. Haar vinger weigerde domweg de simpele beweging uit te voeren. De ratio was niet bij machte om haar prikkelende nieuwsgierigheid te temperen. Terwijl ze verder las, attendeerde een duivels stemmetje fijntjes op haar zwakheden.

Na de dood van Moniek bivakkeerde ik in een zwart gat. Het leven leek zinloos en onrechtvaardig. Waarom was Moniek, een gelukkige vrouw van 27 jaar, gestorven? Iemand die nog nooit iets had misdaan. Een getrouwde vrouw in de bloei van haar leven. Waarom moest juist zíj een bacterie oplopen waartegen de moderne, medische wetenschap machteloos stond? Wat was hiervoor de reden? Of bleek alles op volstrekte willekeur te berusten? Ging je als het domweg je tijd was?

Deze, en vele andere gelijksoortige vragen, hielden mij maandenlang bezig. De antwoorden bleven echter uit. Ik meldde mij ziek, kwam nauwelijks het huis meer uit. Gleed elke dag verder in het donkere gat dat na de dood van mijn vrouw was ontstaan. Het vrijwillig beëindigen van mijn leven groeide na elke dag die er verstreek uit tot een reëlere optie. De muren van mijn huis waren inmiddels getransformeerd tot wanden van een isoleercel waarin ik de eigenhandige voltrekking van mijn doodstraf afwachtte.

Internet werd mijn redding. Het bracht mij in contact met mensen die eveneens een groot persoonlijk verlies hadden geleden. Tragedies in het algemeen. Via de chatbox sprak ik met een echtpaar wiens enig kind aan leukemie was gestorven. Een verhaal over hoop, vooral valse. Een andere moeder vertelde me hoe haar zevenjarige zoon onder een vrachtwagen was gelopen. Op slag dood. Haar twee dochters van tien en twaalf waren onder behandeling van een psychiater. Ze konden niet met het verdriet omgaan.

Deze gesprekken werden een vorm van therapie voor mij, hoe vreemd dit ook mag klinken. Ik bemerkte dat mijn lijden een enkelvoud was van de pijn die buiten de muren van mijn vesting heerste. Beetje bij beetje werd ik van een levende dode weer een mens.

Deze ontwikkeling kwam in een stroomversnelling nadat ik, ook op internet, een jonge vrouw sprak die tijdens een vakantie in Griekenland haar vriend door een tragisch ongeluk had verloren. Omdat er duidelijke parallellen tussen onze verhalen waren – ook zij hadden een all-inclusive reis geboekt naar een uitstekend hotel – kregen wij meer contact. Nadat wij details over onze tragische belevenissen hadden uitgewisseld, begon er bij mij een lampje te branden. Op dat moment niet meer dan een schemerlampje, een idee waarvan je bij voorbaat denkt dat het eerder onzinnig is dan waarheidsgetrouw.

Ik ging op onderzoek uit. Naarmate ik verder kwam, veranderde het dunne lichtstraaltje in een hemellicht dat steeds feller ging schijnen. Via internet kwam ik met meerdere personen in aanraking die tijdens hun all-inclusive vakantie een ramp hadden beleefd. Van de meeste gevallen heb ik, met toestemming, een dossier aangelegd. De verhalen zijn op deze site te lezen.

Nu, bijna twee jaar nadat mijn vrouw is overleden, durf ik te stellen dat zij is vermoord. De keiharde bewijzen waarmee ik een rechtszaak kan aanspannen tegen de verantwoordelijke hiervoor ontbreken. Het blijft bij aan zekerheid grenzende vermoedens en geringe bewijslast die ik in de afgelopen periode heb kunnen verzamelen.

Mijn vrouw Moniek is gestorven aan een tropische bacterie die zich in het voedsel van het buffet van ons all-inclusive hotel had genesteld. Deze bacterie kon overleven omdat er sprake was van opgewarmd en opnieuw geserveerd voedsel. Dit voedsel werd ook ingespoten met groeihormonen, waardoor de gasten eerder het gevoel kregen vol te zitten. Trucs die uitsluitend gebruikt werden om kostendrukkend te kunnen opereren.

De dood van mijn vrouw is, helaas, slechts één van de tientallen drama’s (dit is een ruwe schatting, het echte getal ligt waarschijnlijk veel hoger) die zich de afgelopen jaren in all-inclusive resorts hebben afgespeeld. Een beknopt overzicht hiervan staat op deze site.

Zo op het eerste gezicht oogt het all-inclusive systeem als de ideale manier van vakantie vieren. De waarheid is echter dat u zich blootstelt aan een Russische roulette. Vanwege de moordende concurrentie in de reisbranche worden de geheel verzorgde vakanties aangeboden voor een bedrag dat nauwelijks boven de kostprijs ligt. Hierdoor proberen de hoteliers de kosten te drukken. Een aantal gaat hierbij tot aan de rand van het toegestane, het gros gaat er echter overheen. Dit heeft dan betrekking op het aanlengen van alcoholische drank met kraanwater, het mixen van cocktails met afgekeurde partijen limonades van een mismerk, het mondjesmaat toevoegen van chemicaliën in het water van het zwembad, hergebruik van het buffetvoedsel, sterk verlaagd gebruik van insecticiden bij muggen-, ratten- en kakkerlakkenplagen, op strategische plaatsen het aantal functionerende lampen verminderen en het achterstallig onderhoud aan de complexen uitbesteden aan incapabele, lees goedkope, krachten.

Dit zijn enkele voorbeelden die regelmatig worden gesignaleerd. Zonder enige twijfel slechts het topje van de afvalberg waaronder de onwetende reiziger zich bevindt.

Als lezer zult u zich nu ongetwijfeld afvragen hoe deze misstanden in onze moderne maatschappij in ’s hemelsnaam mogelijk zijn. Het antwoord hierop is zowel simpel als beangstigend: geld. De belangen in deze branche zijn immens. Het gaat hier om multinationals die de verantwoordelijkheid over honderdduizenden werknemers hebben. De cashflow die hiermee is gemoeid, loopt in de miljarden euro’s.

Ik heb u mijn verhaal verteld. Althans, een groot gedeelte ervan. Nog elke dag hou ik mij bezig met het vergaren van meer bewijs tegen het kwaad dat all-inclusive heet. Hopelijk komt het ooit zover dat de autoriteiten ingrijpen, waarna deze waanzin een halt wordt toegeroepen. Pas op die dag zal ik mijn kruistocht staken.

Op deze site treft u meerdere, schrijnende verslagen aan. Wilt u uw verhaal kwijt, aarzel dan niet. Tevens is er een forum waarop men kan chatten. De leden zijn hoofdzakelijk slachtoffers van het all-inclusive systeem of nabestaanden hiervan.

Perry Zuidam

Chantal staarde naar het scherm. De letters verzandden langzaam tot een grijze brij. Het verhaal had diepe indruk op haar gemaakt. Zo sterk, dat het onmogelijk was om haar gedachten te ordenen. Die bevonden zich in het oog van een orkaan.

Ze ademde krachtig in door haar neus en vulde haar longen totdat deze uit elkaar leken te barsten.

‘Pfft.’ Het geluid van een leeglopende band. Eerder van een truck dan van een fiets. Een andere band diende zich aan. Eentje om haar hoofd die met de seconde strakker werd getrokken. Haar hoofd plus de inhoud leek aan iemand anders toe te behoren.

De overige onderdelen van de site schreeuwden om door haar bezocht te worden. De simpele vakjes waren poortwachters die na een simpele klik direct toegang verschaften. Ze stuurde de muis omhoog. Het forum wachtte.

De beslissende klik bleef uit. In plaats daarvan drukte haar wijsvinger onverbiddelijk op de knop rechtsboven van het toetsenbord. Het waarom was haar onduidelijk. Het beeld ging op zwart.

Toen ze een halve minuut later opstond, tolde ze op haar benen.