37

Chantal had de rugleuning van het ligbed op de hoogste stand gezet, zodat ze min of meer rechtop zat. Met een apathische blik bekeek ze de namaak-Nijl en de levendige bezoekers. De toeristen hadden het reuze naar hun zin. Om de haverklap sprong er wel iemand in het heldere water. Dit ging steevast gepaard met herrie. Op de achtergrond keek de azuurblauwe zee toe. In een waterige trance, net als zij.

De avond ervoor hadden ze ruziegemaakt. Nee, het was meer een woordenwisseling, dacht ze. Zelfs dat was niet de juiste omschrijving. Zij had gesproken en Jeroen had voornamelijk geluisterd. En dat laatste was op een gegeven moment op haar zenuwen gaan werken. Terwijl zij had geprobeerd de afgelopen dagen zo goed mogelijk te analyseren, had hij afwezig geknikt. Alsof bijna alles wat zij vertelde volledig langs hem heen ging.

Nadat ze waren teruggekomen van hun bliksembezoek aan het Las Vegas was het gevoel van machteloosheid aan haar opgebouwde zelfvertrouwen gaan knagen. Het begon onschuldig, als de eindfase van de incubatietijd van een griepje op een zomerse dag. Je voelt je niet helemaal lekker, maar alles functioneert nog prima. Naargelang de uren verstrijken, wint het virus aan kracht. Uiteindelijk lig je gestrekt op de bank. Alles doet pijn.

Het gevoel dat ze aan een kansloze missie bezig waren, werd dus sterker en sterker. Alle positieve energie die ze erin hadden gestopt, werd opgezogen door een nietsontziend monster dat negativisme heet. Hoewel het hier een geestelijk proces betrof, ondervond ze er net zo goed lichamelijk ongemak van. Maar ze weigerde zich erbij neer te leggen, wilde serieus verzet bieden. Een vloedstroom van woorden volgde.

‘Papa, kijk eens!’ Een jochie van een jaar of vijf maakte een gebiedend gebaar naar zijn vader. Toen de man naar hem keek, sprong het ventje met opgetrokken knieën in het water. Zijn plons werd vergezeld door een aanzienlijke waterzuil. Eenmaal boven, zei hij: ‘Bommetje!’ Zijn gezicht glom van trots en inspanning.

Het zoveelste hartzeer bleef uit. In plaats daarvan voelde ze hoe haar mondhoeken een eigen leven leidden. Het begin van een glimlach. Sommige dingen waren echt onbegrijpelijk, dacht ze. Om niet verder in deze gedachtegang te blijven hangen, richtte ze haar blik op Jeroen. Hij stond tien meter verderop aan de betonnen rand van de Nijl. Zijn ogen waren onafgebroken gericht op de bar waarachter een ober in een hagelwit shirt frisdrank voor de liefhebbers inschonk. De man liet zich niet opjagen door de vragende blikken van de gasten. Op zijn gemak schonk hij de kartonnen bekers vol. In tegenstelling tot de jonge vrouw in het Las Vegas die met twee flessen tegelijk in de weer was, liet deze ober het verkwikkende vocht uit één fles tegelijk lopen. Dat de gasten hierdoor wat langer moesten wachten, scheen volkomen langs hem heen te gaan. Stoïcijns schonk hij in zijn eigen tempo door.

Zonder enige aarzeling draaide Jeroen zich om. Met zelfverzekerde stappen liep hij naar zijn ligbed en ging erop zitten. Hierna deed hij zijn zonnebril af en keek haar recht aan. Hij hield zijn gezicht in de plooi, al verraadde de blik in zijn ogen hoeveel moeite hij hiervoor moest doen. ‘We kunnen alle namen op ons lijstje schrappen, Tal,’ zei hij met een stem die bol stond van emotie, ‘behalve een. Alleen de onderste naam doet er nog toe. Bij die hufter gaan wij op bezoek.’

Hij begroef zijn gezicht in zijn handen. Ondanks zijn verzet vonden de tranen een uitweg. Met duim en middelvinger veegde hij ze weg en hij schudde een paar maal met zijn hoofd. Onmacht, verbijstering en verslagenheid. ‘Ik weet hoe en waarom Max en Dennis zijn verdronken,’ fluisterde hij.

De bewaker keek traag om zich heen. Een houding die hij zich bewust had aangemeten. Net zoals hij de locatie zorgvuldig had gekozen. Hij stond op een smal pad dat door de palmbomen bijna geheel aan het zicht werd onttrokken. Mocht een gast toevallig een glimp van zijn uniform opvangen, dan zou dit eerder een gevoel van veiligheid dan argwaan opwekken. In deze woelige tijden waar criminaliteit en terrorisme aan de orde van de dag waren, was het altijd prettig om te constateren dat er iemand over je waakte. Dat dit op een vrij onopvallende manier gebeurde, kon enkel wijzen op een hoge mate van professionaliteit.

Hij lette erop dat zijn hoofd regelmatig draaide. Hierdoor wekte hij de indruk grote delen van het terrein te inspecteren. In werkelijkheid was de blik achter de spiegelglazen gericht op twee personen. Ze zaten nu samen op de ligbedden en de lichaamstaal van de man sprak boekdelen.

De bewaker voelde aan het litteken aan zijn linkerwang. Als er onheil dreigde begon het aandenken van een vechtpartij in Ankara op te spelen. Wat de Nederlander precies had ontdekt, wist hij niet. Dat viel ook buiten zijn taakomschrijving. Daar waar mogelijk moest hij het echtpaar in de gaten houden. Openlijk, of in het geniep. Zolang hij maar geen achterdocht wekte, maakte het weinig uit hoe hij zijn taak uitvoerde. Tenslotte dekte zijn functie zijn optreden.

Hij haalde een klein opschrijfboekje uit zijn zak en noteerde de tijd en hetgeen hij had gezien. Details waren belangrijk, wist hij. De directeur had hier nadrukkelijk op gewezen. Aan het einde van zijn dienst zou hij zijn aantekeningen aan hem overhandigen en als een voldane man naar huis gaan.