34

Het voelde surrealistisch aan. De tuin, de temperatuur en de zee die op de achtergrond verschillende melodieën fluisterde. Ze keken naar een film waarin ze zelf een hoofdrol speelden.

Jeroen en Chantal liepen hand in hand. Toch leken ze in niets op de andere paartjes die door de tuin van het hotel flaneerden. Ze oogden eerder vastberaden dan verliefd. Naarmate ze verder liepen, werd de grip van hun vingers steviger. Bewust of onbewust zochten ze met dit contact steun bij elkaar. Geliefden op weg naar een beproeving.

Jeroen hield zijn pas in. Achter hen klonk het gelach van een groepje toeristen die zich in de artificiële oase het bier goed lieten smaken. ‘Is dit wel een goed idee, Tal? Ik bedoel, we zijn net aangekomen, het is donker...’

Ze draaide haar hoofd naar links. In het licht van de vollemaan zag ze Jeroens gelaat. Het verbaasde haar dat zijn woorden niet overeenkwamen met zijn standvastige gezichtsuitdrukking. Kon ik dat maar zeggen, dacht ze. Gelukkig was er geen spiegel in de buurt waarin ze de reflectie van twijfels zag. ‘Ik denk dat we door moeten zetten,’ antwoordde ze. Ze keek langs Jeroen en ontweek zo zijn blik. ‘We zijn hier niet voor het mooie weer.’

Hij knikte langzaam. ‘Ik dacht alleen... Maakt ook niet uit. Je hebt gelijk, kom op, dan gaan we verder.’

Het zand knisperde onder hun voeten toen ze langs de kleinere versie van de piramide van Cheops liepen. Beiden worstelden ze met hun houding. Moesten ze stilhouden, waarna er ongetwijfeld beelden van de ravottende tweeling op hun netvlies zouden verschijnen, of was het beter om de speelattributen links te laten liggen? Na een schuine blik op elkaar besloten ze tot het laatste. De rivier was die avond hun doel. De emotie die ergens anders vrijkwam, zou slechts averechts werken.

In de exotische tuin overstemde het kabbelen van de kunstmatige Nijl de natuurlijke lokroep van de Middellandse Zee. Op het houten bruggetje bleven ze staan. De verandering van het tot rivier omgeturnde zwembad was opmerkelijk. Chantal verwoordde hun beider gedachten. ‘Waar zijn de speeltjes?’

Jeroen boog zich naar links om een beter uitzicht op de kronkelende rivier te krijgen. ‘Dat is vreemd. Voorbij die bocht ligt er ook niets in het water.’ Hij haalde gelijktijdig beide schouders op. ‘Grote schoonmaak, of zo.’ De onzekerheid in zijn woorden had direct een weerslag op zijn houding. Een verandering die Chantal feilloos oppikte. Haar gevoeligheid kwam op dit soort momenten bovendrijven. Hoewel ieder voor zich probeerde om kalm en beheerst te zijn voor de ander, kreeg de emotie langzamerhand steeds meer vat op hen. Een gegeven waar ze thuis uitgebreid over hadden gesproken. Door hierover open te zijn, hoopten ze een bepaalde mentale weerbaarheid te kweken. Het werd nu echter duidelijk dat er tussen de bank in Almere-Buiten en de
onheilsplek in Zuid-Turkije een wereld van verschil bestond.

Zonder iets te zeggen trok ze hem mee. Het doel van deze avond lag een tiental meters verderop. Chantal nam bewust kleine stappen, waardoor het wandeltempo laag bleef. Hiermee ging ze lijnrecht in tegen de innerlijke drang om zevenmijlspassen te nemen.

De ligbedden stonden keurig op een rij. De schoonmaakploeg had puik werk verricht. Het plastic van de comfortabele stoelen glom in het maanlicht en op de grond was geen papiertje te bekennen. De serene rust en poëtische achtergrond vervolmaakten het decor dat symbool stond voor ultiem vakantiegenot.

Nare, koude rillingen trokken over Chantals rug. Toen kwamen de flashbacks en ze sloegen in als een bom. Van het ene op het andere moment werd haar hele wezen lamgelegd. Ze stond stokstijf. Elke spier in haar lichaam blokkeerde. De beelden kwamen tot haar vanuit iets wat veel sterker was dan zijzelf. Een oerkracht die huishield in het diepst van haar ziel.

‘Tal?’ vroeg Jeroen bezorgd. De blik van zijn vrouw in de richting van het water was van een ongekende heftigheid. Toen haar reactie uitbleef, kneep hij hard in haar hand. ‘Tal!’

Ze knipperde een paar maal met haar ogen. De gruwelijke beelden en het beklemmende gevoel dat hiermee gepaard ging, verdwenen op slag. Haar ademhaling was opeens gejaagd. Haar longen smeekten om zuurstof. Volledig in de ban van de waanvoorstelling had ze zeker twintig seconden haar adem ingehouden. ‘Laten we gaan,’ fluisterde ze. ‘Dit was onverstandig. Te snel. Te veel herinneringen...’

‘Goedenavond, meneer en mevrouw.’

Chantal voelde hoe haar hart oversloeg. Alsof het afgesproken werk was, draaiden zij en Jeroen zich gelijktijdig om. De man die vlak achter hen stond deed zijn best om vriendelijk te glimlachen. Een poging die bij voorbaat gedoemd was om te mislukken. Daarvoor boezemde zijn gezicht te veel angst in.

Jeroen herstelde zich snel van de schrik. ‘Goedenavond.’ Hij liet zijn groet door een vriendelijke grijns volgen. De man knikte hen toe, draaide zich om en vervolgde zijn route. Bij elke stap die hij nam, wiegde de knuppel aan zijn riem dreigend heen en weer.

‘Wat een engerd,’ fluisterde Chantal toen de man uit het zicht was verdwenen. Dat hij hen in het Nederlands had aangesproken, vond zij verre van indrukwekkend. Een groot gedeelte van het personeel sprak redelijk Nederlands, wist zij nog van hun vorige bezoek. Nee, dit taalgebruik was hier alledaags. Dat kon je echter niet zeggen van het ruige gezicht met het litteken dat over zijn linkerwang liep. Om de kriebels van te krijgen.

‘Laten we naar de kamer gaan,’ zei Jeroen. Zonder op antwoord te wachten trok hij haar aan haar bovenarm mee. Hoewel hij het voorzichtig deed, voelde ze een zekere mate van dwang in zijn greep. Een voor Jeroen ongebruikelijke manier van doen. Ze kende hem lang genoeg om te weten dat hem iets dwarszat.

Nadat ze de oase passeerden, bleef Jeroen opeens staan. Hij keek peinzend naar de protserige verlichting van Hotel Luxor. Het kabaal van de feestgangers aan de lange houten tafels achter hen scheen volledig langs hem heen te gaan. ‘Ik heb die bewaker nog nooit eerder gezien. Jij?’

Chantal schudde met haar hoofd. ‘Zeker weten van niet. Zo’n gezicht vergeet je nooit meer.’

Jeroen knikte bedachtzaam. ‘Hoe wist hij dan dat wij Nederlanders waren?’