38

Het was doodstil in het hotel. Geen gebonk van hardwerkende liften, onbedaarlijk gebrul van dronkaards ergens in de verte of het dichtslaan van een kamerdeur of autoportier. Af en toe was even het tjirpen van een krekel te horen, maar dit kon je nauwelijks als geluid kwalificeren. Dit was een onderdeel van de natuur, evenals het nachtelijk gemurmel van de Middellandse Zee.

Chantal keek op haar horloge: halfvijf. Precies vijf minuten eerder waren ze uit hun kamer op de vierde verdieping geslopen. Daarna het trappenhuis in. Ze droegen gymschoenen, maar elke stap had voor hen geklonken als een pistoolschot in een verlaten weiland. Hoewel er geen eind aan de trappen leek te komen, stonden ze drie minuten later op de begane grond. In tegenstelling tot de liften die recht tegenover de receptie lagen, was de ingang van het trappenhuis er minstens tien meter van verwijderd. Daar kwam bij dat het in een dode hoek lag, zodat de receptionist er nauwelijks zicht op had. Verder hadden ze het geluk dat de gang die alleen voor personeel toegankelijk was bijna in het verlengde van het trappenhuis lag. De afstand bedroeg hooguit drie meter.

De route die ze nu liepen was nieuw voor hen. De avond ervoor hadden ze hun plan tweemaal doorgenomen. Vanaf hun kamer naar het trappenhuis en dan naar de deur van de dienstingang. Daar hadden ze zich omgedraaid en waren teruggelopen. Terwijl het om hen heen bruiste van het leven waren ze beide keren niemand tegen het lijf gelopen.

De gang was dertig meter lang. Tien donkere deuren, om de zes meter aan elke kant één. Op de bruine deklaag stond in het wit in twee talen een aanduiding. Van het Turks begreep ze niets, het Engels was daarentegen een makkie. Op hun tenen liepen ze langs toiletten, twee opslagruimtes en kantoren.

Chantal voelde hoe de rillingen over haar rug liepen. Doordat de noodverlichting brandde en zij de enige twee personen in de gang waren, kreeg het geheel iets spookachtigs. Een verlaten kantoorpand waar zich ooit een vreselijke tragedie had afgespeeld. Of de gang van een afgelegen laboratorium waarin vroeger heel enge experimenten werden uitgevoerd. Ze schudde even met haar hoofd om deze waanideeën naar een andere wereld te helpen. Hierna prentte ze zichzelf in om bij de les te blijven. Ze waren geheel volgens plan onopgemerkt gebleven en dit moest zo blijven. Voor idiote bijgedachten was nu geen plaats.

‘Wedden dat het de laatste deur is?’ fluisterde Jeroen.

Ze knikte. In films werd de spanning ook altijd opgebouwd. Aangezien ze het gevoel had ongewild de hoofdrol te spelen in een dramaserie met thrillerelementen was de kans vrij groot dat ze de hele gang door moesten. Ze draaide zich even om. Er was niemand.

De laatste deur bleek inderdaad de juiste. Nu volgde het moeilijkste gedeelte. Omdat ze ervan uitgingen dat de deur op slot zat, was Jeroen de avond ervoor op strooptocht gegaan. Ruim anderhalf uur na zijn vertrek kwam hij met een schroevendraaier en een beitel de hotelkamer binnen. Over de herkomst ervan wilde hij weinig kwijt. Hij stak zijn energie liever in het maken van een plan en bromde daarom tussen de regels door dat hij ze had gevonden in de gereedschapskist van de onderhoudsmonteur.

Jeroen ging op zijn hurken zitten, zodat hij op ooghoogte met het slot van de deur kwam. Door deze beweging trok zijn poloshirt wat op, waardoor een gedeelte van de beitel zichtbaar werd die uit de kontzak van zijn korte broek stak. Chantal dacht direct aan de kleine schroevendraaier die zij in haar heuptasje had verstopt. Ze opende de rits.

‘Wacht even.’ Jeroen legde zijn hand op de deurknop en draaide. Tot hun grote verbazing was de deur niet op slot. Jeroen duwde voorzichtig, waarna ze het kantoor binnenstapten.

Terwijl ze in de kleine hal van het kantoor even pas op de plaats maakten, werd Chantal door een dubbel gevoel overvallen. Aan de ene kant was ze opgelucht dat ze niets hadden geforceerd om binnen te komen. Dit was zeker het geval geweest als de deur op slot had gezeten. Er bestond namelijk geen twijfel over dat ze hadden doorgezet. Hier zouden ze namelijk de bevestiging van hun vermoedens vinden. Aan de andere kant vond ze het op z’n minst vreemd dat het kantoor van zo’n belangrijk persoon
’s nachts niet op slot zat. Een zeurderig stemmetje in haar achterhoofd meldde dit tot vervelens toe.

Jeroen zette de deur achter hem op een kier. Door het streepje schemerlicht dat nu nog overbleef konden ze slechts onduidelijke contouren onderscheiden. Jeroen tastte met zijn rechterhand de muur af naar een lichtknop. Na tien seconden hield hij daarmee op. Hij pakte Chantal bij haar rechterarm en drukte haar kalm maar beslist naar beneden. Op handen en voeten zetten ze hun missie voort.

Nadat hun ogen aan de duisternis gewend waren geraakt, zagen ze de omtrek van een indrukwekkend bureau. Jeroen wilde meteen op onderzoek uit en kroop verder. Met de vingers van haar rechterhand wist Chantal echter zijn schouder te pakken te krijgen. Hij draaide zich om en bracht zijn gezicht vlak bij dat van zijn vrouw. Ze wees recht naar boven. Jeroen zag het koordje en glimlachte. Zonder zich te bedenken trok hij eraan, waarna de luxaflex zich opende en het maanlicht vol naar binnen scheen.

Chantal voelde hoe haar hart in haar keel schoot en haar maag zich gelijktijdig omdraaide. Ze verstijfde en wilde schreeuwen. Doordat er een enorme schokgolf door haar heen raasde, blokkeerden al haar functies. Met wijdopen ogen en een van afgrijzen vertrokken gezicht keek ze recht voor zich uit.

‘Jezus christus,’ stamelde Jeroen. In een schrikreactie liet hij het touwtje los, waardoor de luxaflex hard dichtklapte en de inhoud van de kamer weer door het duister werd opgeslokt.

Met wild op- en neergaande borstkas zaten ze naast elkaar. Hun hart klopte zo heftig dat het leek alsof er een op hol geslagen kerkklok in hun lichaam huisde. Het beeld dat ze zojuist hadden gezien, stond op hun netvlies gebrand.

Chantal haalde een paar maal diep adem. Ofschoon de waanzin in haar hoofd regeerde, wist het laatste restje logica haar juiste snaar te raken. Hoe langer ze hier in het donker bleven en een beslissing uitstelden, des te lastiger werd het om de vreselijke waarheid onder ogen te komen. Voordat de twijfel kans kreeg toe te slaan, trok ze aan het koordje.

De maan belichtte direct het afschuwelijke decor. Een man lag voor-overgebogen op het indrukwekkende mahoniehouten bureau. Zijn hoofd lag in een plas geronnen bloed. In zijn rechterhand hield hij een revolver. Hij was dood. Je hoefde geen arts te zijn om deze diagnose te stellen.

‘Grote hemel,’ fluisterde Jeroen. Centimeter na centimeter kroop hij in de richting van het bureau.

‘Niets aanraken,’ fluisterde Chantal. Waar deze tegenwoordigheid van geest opeens vandaan kwam, wist ze niet. Waarschijnlijk was het een zin uit een detectiveserie die was blijven hangen en nu van haar lippen rolde. Jeroen knikte bedachtzaam, alsof soortgelijke woorden allang in zijn eigen gedachten waren opgekomen.

‘De directeur,’ mompelde hij. Zijn blik schoot van het ene naar het andere voorwerp dat op het bureaublad lag.

‘Wat zou daarop staan?’ Chantal knikte in de richting van een aantal A4’tjes die naast de linkerhand van de man lagen.

‘Kun jij Turks lezen?’ beet Jeroen haar toe. Het gebeurde in het heetst van de strijd, dus verweet ze hem niets. Haar conclusie dat de directeur van Hotel Luxor een bericht of rapport had gelezen waarna hij zichzelf had omgebracht, was ineens toonaangevend. Onderlinge kinnesinne was tijdverspilling.

Ze kroop naar het bureau. Welk bericht kon zo verschrikkelijk zijn dat iemand na het lezen ervan zich door het hoofd schoot? Op handen en voeten passeerde ze Jeroen. In een flits bedacht ze hoe belachelijk dit eruitzag. Bij Funniest Home Videos zouden ze er ongetwijfeld een prijs mee winnen. Er was echter geen sprake van ongecompliceerde humor, maar van dodelijke ernst.

Ze moest weten wat er in die papieren stond. Een reeks van mogelijkheden trok aan haar geest voorbij. Ze mocht nergens aankomen. Als het toevallig in het Engels of Duits was opgesteld, dan had ze geluk, in het Turks was een probleem, maar er waren ongetwijfeld kopieerapparaten in de buurt...

Op het moment dat ze op haar hurken ging zitten om haar plannen te concretiseren, verscheen er nog een lichtbron in de kamer. Zowel Jeroen als zij draaide zich geschrokken om. De deur was zojuist geopend. In de opening stond een man. Na nog een blik volgde de herkenning. Het uniform, het gedrongen postuur, de wiebelende knuppel aan zijn riem. Het litteken op zijn linkerwang voegden ze er in gedachten aan toe.

‘Goedemorgen,’ zei de bewaker op strenge toon. Zijn Turkse accent leek hierdoor veel zwaarder dan de eerste keer dat hij hen aansprak. ‘Dit is niet jullie kamer.’