36

Chantal zag aan de manier waarop hij liep dat hij een succesje had geboekt. Met ingehouden enthousiasme pakte hij zijn handdoek van het ligbed naast haar en begon deze op te vouwen. ‘Ze werkt in het Las Vegas.’ Hij propte de handdoek in zijn rugzak.

‘Van wie weet je dat?’

‘Een ober die haar nog kende.’

‘Mooi.’ Ze trok snel een T-shirt over haar bikini, schoot in de teenslippers en gooide de handdoek over haar schouder. ‘Even iets anders aantrekken en dan wegwezen.’

De taxi deed er tien minuten over. In tegenstelling tot het gros van de passagiers lieten zij zich niet voor de ingang van het Las Vegas afzetten. Vlak voor de lange oprit van het hotel zei Jeroen tegen de chauffeur dat hij moest stoppen. Hij rekende een lachwekkend laag bedrag af, waarna zij in de richting van het winkelcentrum liepen dat tegenover het hotel lag.

‘Vijfennegentig procent van de hotels in Turkije is all-inclusive, Tal,’ antwoordde hij op de vragende blik die ze hem toewierp. ‘En ze hebben allemaal een ander identificatiesysteem voor de gasten. De meeste werken met een polsbandje, maar dat wil ik in dit geval wel zeker weten.’

Chantal knikte enigszins beschaamd. Dit belangrijke detail was haar in de opspelende euforie geheel ontgaan. Zonder bandje kon je het schudden. Dan kwam je nooit langs de spiedende ogen van de bewakers die standaard bij de hotelingang stonden.

Ze gingen zitten op een terrasje met uitzicht op de ingang van het hotel. Met een ouder echtpaar waren zij de enige klandizie. De twee bestelde colaatjes stonden dan ook binnen een mum van tijd op tafel.

‘Hou de mensen in de gaten die het hotel verlaten,’ zei Jeroen. ‘Let vooral op hun pols, dat is toch de meest voor de hand liggende plek.’ De alternatieven liet hij bewust onbesproken. Er was namelijk altijd een mogelijkheid dat uitgerekend dit hotel een ander systeem voerde. Een plastic badge, een speciale sleutel of wat dan ook. In dat geval waren ze zogoed als kansloos.

Twee jonge vrouwen kwamen naar buiten. Ze liepen allebei achter een buggy waarin een peuter zat. De kinderen leken te slapen, al was dit vanuit hun positie lastig waar te nemen. Daarvoor was de afstand te groot.

‘Opletten,’ zei Jeroen zo nonchalant mogelijk. Als hun missie niet zo serieus was geweest, had Chantal waarschijnlijk om zijn 007-gedrag gegrinnikt.

De vrouwen liepen langs het terras. Zonder hun hoofd al te opzichtig te draaien, speurden Jeroen en Chantal door hun donkere zonnebrilglazen naar het visitekaartje van een all-inclusive hotel. Jeroen zag als eerste waar ze zo koortsachtig naar zochten. ‘Bingo,’ zei hij koel.

‘Helderrood polsbandje,’ antwoordde Chantal. ‘Opgehangen aan het hengsel van de buggy. Hoe verzinnen ze het, wat een plek.’

Jeroen grijnsde. ‘Ik zou eerder zeggen: “Wat een mazzel.”’

Ze keek voor de vierde keer in een kort tijdsbestek op haar horloge. Jeroen was inmiddels veertien minuten weg. Geen kwartier, maar veertien minuten! Ze glimlachte flets om haar nervositeit, die tegen het maniakale aan zat. Om een beetje tegengas te geven, nam ze een slok cola en probeerde zich te ontspannen. Het maakt niet uit hoe druk je je maakt, sprak ze zichzelf in stilte toe. Het lukt ’m, of het lukt ’m niet, klaar.

Ze keek wat rond, maar er was weinig tot niets wat haar interesse kon wekken. Het aangrenzende winkelcentrum was nagenoeg leeg. Een paar verkopers hingen ongeïnteresseerd over de balustrade. In hun nabije omtrek was geen klant te bekennen. Blijkbaar was dit voor hen de normaalste zaak van de wereld, aangezien uit hun houding voornamelijk berusting sprak.

‘Ik heb ook veel vrienden, Chantal,’ fluisterde ze. De woorden van Perry Zuidam schoten haar ineens te binnen. Tijdens hun afscheid in het café in Amersfoort had hij haar op de valreep nog wat anekdotes verteld over ondernemers die hun steun aan zijn site betuigden. Meestal Nederlanders die in het buitenland een kroeg of restaurant waren begonnen en die nu, met dank aan het all-inclusive systeem, op het punt van faillissement stonden. Terwijl haar blik langs de contouren van het uitgestorven winkelcentrum gleed, drong de realiteit ervan pas echt tot haar door. Naast de horeca leden ook andere bedrijfstakken zichtbaar onder het systeem.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Ze moest zich focussen op een eventuele taak die zij samen met Jeroen ging uitvoeren. Filosoferen over het all-inclusive systeem was nu onverstandig. Dat leidde slechts af. Nee, haar hoofd diende zo veel mogelijk leeg te zijn. De kleine ruimte die overbleef werd gebruikt voor een specialisme.

Het was verleidelijk om na te denken over hun ziekenhuisbezoek van de dag ervoor. Vooral over het gedrag van dokter A. Ogür, de plaatsvervanger van de man die ze wilden spreken. Ze waren tegen een muur van bureaucratie opgelopen waarvan deze arts slechts een voorpost was. Verdere pogingen bij de directie van het ziekenhuis zouden eveneens zinloos zijn, wisten ze. Ze hadden daarom besloten om zich niet vast te bijten in één persoon of instantie, maar systematisch hun lijstje af te werken. Ze wilden zo veel mogelijk mensen spreken die daarop stonden. De enige manier om van verschillende kanten informatie te verzamelen.

‘Zo dan,’ zei Jeroen. Hij was haar vanaf de andere kant genaderd, waardoor ze hem niet eerder had opgemerkt. Hij schoof een stoel bij en ging naast haar zitten. Voordat zij de kans kreeg een vraag te stellen, opende hij een blauw, plastic tasje. ‘Dit komt er het dichtst bij in de buurt,’ zei hij zelfverzekerd.

Chantal zag dat er naast een stapeltje ansichtkaarten twee rode polsbandjes in het tasje lagen.

‘Die kaarten zijn voor de show,’ verduidelijkte Jeroen. Hierna keek hij Chantal verontschuldigend aan. ‘Sorry.’

‘Geeft niet, joh. Als we thuiskomen laat ik me wel blonderen, oké?’ Ze pakte de twee bandjes en liet deze door haar vingers glijden.

‘Lance Armstrong is ermee begonnen,’ zei Jeroen ineens. ‘Je kent ze wel, die gele bandjes. Daarna volgden de zwart-witte tegen racisme.’

Chantal knikte. Tegenwoordig had je ze in alle kleuren met daarop verschillende spreuken. Je kon het zo gek niet bedenken of er was wel een bandje voor.

‘Als we de tekst naar binnen draaien kan het er van een afstand mee door,’ zei Jeroen. ‘Bij een inspectie, zelfs een vluchtige, vallen we echter direct door de mand.’

‘Dan hebben we dus een probleem. We moeten vlak langs de bewakers bij de ingang, weet je nog?’

In plaats van een voor de hand liggende opmerking in de trant van ‘ik neem morgen een coupe soleil’, glimlachte Jeroen geheimzinnig. ‘Dat weet ik, Tal. Vergeet niet om je bandje van Hotel Luxor af te doen.’

Tarek Bodrun keek onverschillig voor zich uit. Hij was vijfentwintig en werkte al vier jaar voor dezelfde bewakingsfirma. In die vier jaar had hij zoveel vreemde dingen gezien en meegemaakt dat er behoorlijk wat voor nodig was om hem te verbazen. Hij was ook de eerste die dit volmondig en vaak verkondigde. Tegen zijn vrienden, familie en vrouw. Vooral tegen die laatste sprak hij het merendeel van zijn vrije tijd over het werk. Over de dingen die hij had meegemaakt en ongetwijfeld nog zou gaan meemaken. Zoals van een deugdzame vrouw werd verwacht, knikte deze dan begripvol en luisterde gedwee. In haar belevingswereld had ze het goed getroffen met Tarek. Hij werkte hard, sloeg haar nooit en er was altijd voldoende geld om eten en drinken te kopen. Ze waren twee jaar getrouwd. Over drie maanden zou ze hem zijn eerste zoon schenken.

Tarek zag het tweetal zijn richting op komen. Niet geheel in een rechte lijn. De man en de vrouw leken een beetje aangeschoten. Op zich was dit niet zo ongewoon. De gasten van het Las Vegas hadden all-inclusive geboekt, wat onder meer inhield dat lokale alcoholische dranken bij de reissom waren inbegrepen.

Het tweetal was nog twintig meter bij hem vandaan. Hij dacht bewust niet in een simpele term als ‘echtpaar’, daarvoor had hij het te vaak bij het verkeerde eind gehad. Hiervoor waren hoofdzakelijk de Russische gasten verantwoordelijk. Als er één volk was dat de boel besodemieterde, dan waren zij het wel. Huisvaders van wie de zogenaamde vrouw een hoertje bleek te zijn dat hem voor een gratis weekje vakantie dagelijks aan zijn gerief hielp, gescheiden vrouwen die van het ene naar het andere bed hopten, zakenmensen met meer geld, drank en vrouwen dan goed voor hen was. Tja, de Russen maakten er regelmatig een zooitje van. Daar kwam bij dat het wat hem betrof het onbeschoftste volk ter wereld was. Gasten die je liever zag gaan dan komen.

De twee waren nog vijftien meter van de ingang verwijderd. Ze dolden een beetje met elkaar. Als opgeschoten tieners die hun grenzen verkenden. Eigenlijk was het belachelijk, dacht hij. Deze mensen waren dertigers. Aan de andere kant, op vakantie deed je dingen waar je in het normale leven niet eens over nadacht.

Toen ze tien meter bij hem vandaan waren, hoorde hij aan hun stemmen dat het Nederlanders waren. Mocht er bij hem enige sprake van oplettendheid zijn, dan werd deze nu tot nul gereduceerd. Nederlanders kon je goed hebben, wist hij. Dat waren alleen zeikerds als het op betalen aan kwam. Aangezien alles in het complex gratis was, veroorzaakten ze nauwelijks problemen.

Hij bekeek de twee met de blik van een afgestompte werknemer die zich elke dag weer verheugt op het moment dat zijn dienst erop zit. De vrouw was trouwens best de moeite van het bekijken waard, realiseerde hij zich nu pas. In zijn ogen was ze niet meer de jongste, maar met haar open gezicht en strakke figuur mocht ze er best zijn. Daar kon die lange vent naast haar de komende jaren nog veel plezier aan beleven.

Hij hoorde haar giechelen toen de lange man ongegeneerd in haar billen kneep. Om zichzelf zogenaamd van zijn gedrag te distantiëren, haalde ze slapjes naar hem uit. Met speels gemak werd de tik ontweken. Gelach uit twee monden volgde.

Nu is het weer zijn beurt om iets stouts te doen, dacht Tarek Bodrun verveeld. Hij had in de loop der jaren honderden van dit soort kinderachtige spelletjes moeten aanschouwen. Zolang het binnen de fatsoensnormen bleef, lachte hij vriendelijk maar bescheiden met de daders mee.

De lange man deed exact wat er van hem werd verwacht. Hij pakte de hand van zijn gezellin en trok met één snelle beweging het rode bandje van haar pols. Het protest dat hierop volgde was eerder gespeeld dan oprecht. Ze vond het allemaal prachtig, wist Tarek. Net als al die anderen voor haar die hetzelfde hadden uitgehaald. De grap met het bandje had hij al talloze keren gezien. Als het eigendom van het Las Vegas maar intact bleef vond hij het prima.

‘Arresteer die man,’ riep de vrouw op jolige toon. Hoewel Tarek geen Nederlands sprak, wist hij precies wat ze bedoelde. Door een stap naar voren te doen en dreigend te kijken, speelde hij het spelletje mee. Af en toe een goede daad kon geen kwaad, en tenslotte stond hij zich hier ook maar te pletter te vervelen.

De lange man reageerde op de gewenste manier. Hij stak beide, gesloten handen omhoog en keek gemaakt angstig. In zijn knuisten hield hij de bandjes. Slechts een fractie van hun omvang was zichtbaar, zodat het net leek alsof de toerist twee bloedvlekken had op het vleeskleurige gedeelte tussen duim en wijsvinger. Deze pose hield hij drie seconden vol, waarna het tweetal in lachen uitbarstte. Toen ze hem innig gearmd passeerden, grijnsde Tarek breed om aan te geven dat hij de grap wel kon waarderen. Die Nederlanders waren vreemde lui, dacht hij. Toch kon je ze prima hebben. In elk geval duizendmaal beter dan die ellendige Russen.

Jeroen liet de bandjes in het plastic tasje glijden. Als iemand hen erop aansprak, zou hij wel een excuus verzinnen. Op de hotelkamer laten liggen, of zo. De kans hierop was overigens nihil. Het binnenkomen was de bottleneck waar ze prima doorheen waren gegleden. Als ze geen gratis consumpties en dergelijke gebruikten, zou niemand hen in deze mensenmassa opmerken.

‘Jij die kant op en ik de andere?’ vroeg Chantal.

‘Nee, joh. Dat doen ze alleen in de film.’

Chantal grijnsde om zijn opmerking. Ze liepen door de paradijselijke tuin van het Las Vegas en probeerden zich als relaxte toeristen te gedragen. Een lastige opgave, want achter hun ontspannen houding schuilde de scherpte van de jager die op zijn prooi loerde. Het was de kunst om koel en berekenend te werk te gaan, wisten ze. Pas op het geschikte moment moesten ze toeslaan.

‘Dat noem ik nou een zwembad,’ zei Jeroen luchtig. Hij pakte zijn vrouw bij haar hand op een manier die hevig verliefden doen. Innig en intensief; het oogcontact bleef intact. Hand in hand liepen ze langs het imposante zwembad, dat opgesplitst was in vier delen. De verschillende afdelingen werden gemarkeerd door een groene lijn die van een afstand gemakkelijk door kon gaan voor een dikke streng zeewier. Hiermee kweekte men bij de gasten de illusie dat zij in vier verschillende baden konden recreëren. Kunstig gedaan, dacht Jeroen.

Recht voor hen lag het ondiepe kwart. Ouders speelden met hun jonge kroost. Zwembandjes, opblaasbeesten en fonteinen maakten het poedelen tot een waar spektakel voor ouder en kind. Ogenschijnlijk op hun gemak liepen ze langs de kabaalvijver waar lachen en herrie maken de hoogste prioriteit genoten.

Het gedeelte waar ze nu belandden, was het domein van de opgroeiende jeugd. Dieper water, drijvende autobanden en twee glijbanen werden optimaal benut door luidruchtige tieners. Chantal en Jeroen hadden aan een korte blik genoeg om te constateren dat het onderwerp van hun zoektocht ook hier niets te zoeken had.

Terwijl ze keurig de buitenrand van het gigantische zwembad aanhielden, slenterden ze verder. Hun volgende doel lag vijfentwintig meter verderop: het instructiebad, oftewel de plas water waar men in alle rust baantjes kon trekken. Toen ze goed zicht op dit stuk hadden, bleven ze staan. Door de donkere zonnebrillen gleden twee zelfverzekerde blikken van hoofd naar hoofd. Hun lichaamstaal, daarentegen, suggereerde een opkomend gevoel van twijfel. Zouden ze nu wel of niet een stukje gaan zwemmen? Mocht iemand zich dit daadwerkelijk hebben afgevraagd, dan volgde het antwoord snel. Hand in hand liepen ze verder in de richting van het aangrenzende gedeelte.

Het stuk zwembad dat nu hun blikveld kruiste, werd hoofdzakelijk gevuld door mensen op leeftijd. De bodem liep langzaam af. Het ondiepste punt lag op vijftig centimeter, het diepste bedroeg twee meter vijftig. Ergens in het midden deed een vijftien man sterke groep potsierlijke oefeningen. De muziek waarop dit ge-beurde kwam uit een draagbare cassetterecorder die op de rand van het zwembad stond. De instructrice zelf lag in het water. Tussen haar en de groep zat een meter of twee ruimte. Met luide stem gaf ze aanwijzingen aan de plenzende badgasten die stuk voor stuk serieus uit hun ogen keken.

Jeroen en Chantal keken elkaar aan. Gelijktijdig begonnen ze voorzichtig te glimlachen.

‘Het lijkt erop dat we eindelijk eens een beetje geluk hebben,’ zei Chantal.

Jeroen knikte. Daarna gingen ze op een bankje zitten om rustig hun kans af te wachten.

De instructrice zwom met een paar krachtige slagen naar de badrand en zette de muziek uit. Hierna spoorde ze de cursisten aan voor zichzelf te klappen. Na een paar hilarische momenten splitste de homogene groep zich op in verschillende eenheden. De les was afgelopen, de tijd van plezier maken kon beginnen! Dat dit niet leeftijdsgebonden was, bewezen enkele hoogbejaarde cursisten. Ze spetterden als kleuters in een pierenbad.

Geamuseerd bekeek de instructrice vanaf de kant het jolige tafereel. Geroutineerd liet ze de handdoek over haar armen en benen glijden. Hierna slaakte ze een groet die door het merendeel van de spartelaars enthousiast werd beantwoord. Ze pakte de cassetterecorder op en liep bij de rand vandaan.

‘Dag, Martina.’ Met het automatisme van iemand die tientallen malen per dag haar naam hoort roepen, draaide ze zich om. De herkenning volgde ogenblikkelijk. Ze sperde haar ogen open en glimlachte breeduit. ‘Jeroen van der Schaaf!’ Toen drong ineens tot haar door wat de omstandigheden waren waaronder ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Haar glimlach reduceerde tot een zuinig mondje en de twinkeling in haar ogen verdween.

‘Hoe is het ermee?’ vroeg ze op neutrale toon. ‘En waar is Chantal?’

Jeroen knikte naar het bankje even verderop. Chantal stak haar hand op, waarop Martina terug wuifde.

‘Kom even mee,’ zei Jeroen. ‘We willen met je praten.’

Hij bemerkte de aarzeling in de houding van de animator. Een vertrouwelijke glimlach begeleidde zijn linkerarm die hij amicaal om haar heen sloeg. Samen liepen ze naar Chantal toe.

Na drie snelle kussen zei Martina: ‘Zijn jullie soms vandaag aangekomen?’

‘We zijn hier al een paar dagen,’ antwoordde Chantal.

‘In Hotel Luxor,’ vulde Jeroen aan.

‘Hoe...’ Martina liet de rest van de zin onuitgesproken. Hoe ze waren binnengekomen was eigenlijk helemaal niet interessant. Waarom ze het hadden gedaan des te meer.

‘We hoorden van een ober in Hotel Luxor dat jij inmiddels hier werkte,’ begon Jeroen. ‘Het leek ons een goed idee om langs te gaan.’

‘Thuis kwamen wij er niet meer uit,’ ging Chantal verder. ‘Om je de waarheid te vertellen werden we een beetje gek van al die vragen waarop de antwoorden steeds ontbraken.’

‘Ik denk dat ik me daar wel iets bij voor kan stellen,’ zei Martina. Ze had een ogenschijnlijk ontspannen houding, maar de schichtige blik in haar ogen viel Jeroen overduidelijk op. Het kwam heel even in hem op dat de jonge vrouw zich anders voordeed dan dat ze zich in werkelijkheid voelde. Hij verwierp die gedachte echter direct om zichzelf vervolgens te berispen. Je begint spoken te zien, jochie.

‘We zijn bewust naar Hotel Luxor gegaan,’ zei Chantal met gedempte stem. ‘Noem het maar een soort verwerkingsproces. Gelijktijdig konden we dan met mensen spreken die in onze omgeving waren toen Max en Dennis verdronken.’

Martine kneep haar ogen een beetje samen. ‘Maar... werkt dat niet averechts? Ik bedoel, haal je dan geen oude wonden open?’

‘Dit is geen wond, Martina,’ reageerde Jeroen meteen. ‘Het be-langrijkste deel van ons leven is verdwenen. Ons doel, de reden van ons bestaan. Op deze leegte zal nooit meer iets groeien. Zelfs geen littekens.’

Beschaamd keek Martina naar de grond. ‘Sorry, zo bedoelde ik het niet.’

Jeroen schudde ontkennend zijn hoofd. ‘Nee, ik ben hier degene die zich moet verontschuldigen. Ik reageerde veel te emotioneel.’

Chantal maakte een sussend gebaar. ‘Doe eens rustig. Dadelijk putten we ons allemaal uit in verontschuldigingen en daar schiet niemand wat mee op, toch? Laten we het over zaken hebben die er écht toe doen.’

Martina glimlachte onwennig. De kordate reactie van Chantal leek helemaal niet bij haar te passen. De Chantal die zij enkele maanden geleden had ontmoet, zou nooit zo assertief hebben gereageerd. Dat was een rustig, enigszins verlegen moedertype dat bepaald niet overliep van zelfvertrouwen.

‘Waarom ben je eigenlijk bij Hotel Luxor weggegaan, Martina?’ wilde Chantal weten. ‘Je had het daar toch goed naar je zin?’

Martina haalde haar schouders op. ‘We konden hier meer verdienen,’ was het voor de hand liggende antwoord. Maar het
was een antwoord dat niet echt paste bij een jong en ambitieus iemand.

‘We?’ vroeg Jeroen.

Martina knikte kort in de richting van een houten hokje dat aan de overkant van het zwembad stond. Een vrouw van begin twintig deelde er drankjes uit aan dorstige badgasten. Het was er behoorlijk druk. Veel opgeschoten jeugd griste achter elkaar door de kartonnen bekers met frisdrank van de toonbank. De serveerster moest zich werkelijk uit de naad werken om het tempo bij te houden. Met beide handen tegelijk vulde ze uit twee grote flessen een rij nieuwe bekers bij die in plastic houders stonden.

‘Claire en ik zijn verleden jaar gelijktijdig bij het Luxor begonnen,’ verduidelijkte Martina. ‘Bij toeval kregen we hier allebei een beter betaald baantje aangeboden. Zij in de bediening en ik in de animatie.’

‘Duidelijk,’ zei Jeroen. Het ontging hem dat zijn antwoord de nodige overtuiging ontbeerde. Als een magneet werd zijn blik naar de jonge vrouw getrokken die de ene na de andere fles voor haar gasten leegschonk. Waarom hij bijna geobsedeerd naar haar keek, was hem onduidelijk. En dat nota bene in het bijzijn van zijn eigen vrouw...

‘Zal ik aan de directeur vragen of er nog een baantje beschikbaar is?’ zei Chantal vinnig. ‘Als inschenkassistent annex bekerophaler, lijkt je dat wat?’

Jeroen reageerde ongebruikelijk voor iemand die zojuist een flinke sneer van zijn vrouw had ontvangen. Met zichtbare moeite trok hij zijn blik los van de menselijke mierenhoop aan de overkant van het zwembad. Hierna keek hij Chantal aan.

Ze zag opeens in zijn ogen dat hij ergens diep over nadacht. Hij puzzelt met iets uit het verleden, maar kan het passende stukje niet vinden. Ze besloot hem met rust te laten en het initiatief te nemen. Ze wilden tenslotte met Martina praten. ‘We hebben thuis een lijstje gemaakt met mensen die we willen spreken. Jij bent een van hen, Martina.’

De voormalige animator van Hotel Luxor beet op haar lip. Het schichtige in haar blik had nu eveneens vat op haar houding gekregen. Haar mondhoek trilde licht. ‘Tja... ik begrijp alleen niet waar je naartoe wilt. Op wat voor vragen moet ik dan antwoord geven? Ik weet net zoveel als jullie. Of net zo weinig, het ligt eraan vanuit welk oogpunt je het bekijkt.’

‘Als je met ons meewerkt zijn we daar zó achter,’ zei Chantal, veel feller dan ze eigenlijk wilde. De oorzaak hiervan lag in de groeiende irritatie die vanuit haar onderbuik opspeelde. Waarom werd Martina toch met de seconde afstandelijker? Zowel in haar woordkeus als houding.

‘Hoor eens,’ zei Martina vlug. ‘Ik kan nu niet praten.’ Ze keek gejaagd om zich heen. Het nuchtere en doortastende waar iedere animator patent op leek te hebben, was op slag verdwenen. In enkele seconden was ze veranderd in een nerveuze jonge vrouw die naarstig zocht naar een vluchtroute. ‘Ik neem deze week contact met jullie op.’ Hierna liep ze zonder te groeten weg. Drie meter verder hield ze echter haar pas in en draaide zich om. ‘En kom hier niet meer terug,’ zei ze snel. ‘Daarmee breng je ons allemaal in de problemen.’