32

Toen ze de straat in reed, viel haar blik direct op de zilverkleurige bmw. Zoals gewoonlijk had Sander zijn auto recht tegenover hun huis geparkeerd. Ze minderde vaart en even later zat er tussen de voorbumper van haar Toyota en de achterkant van de bmw hooguit vijf centimeter. Is hij straks lekker lang bezig met uitparkeren, dacht ze geniepig lachend.

Terwijl ze uitstapte verzette ze haar gedachten. Tijdens de rit naar huis was het haar gelukt om Heleen Kronenberg grotendeels uit haar hoofd te zetten. Daarna woog ze een aantal mogelijkheden af die betrekking hadden op de manier waarop ze het verhaal aan Jeroen moest brengen. Vanwege de opzichtige Duitse bak voor de deur was dit laatste ineens geen punt meer. Haar volledige aandacht ging nu uit naar het onaangekondigde bezoek van Sander. En dat van zijn passagiers, natuurlijk. Want je kon er donder op zeggen dat schoonmama een van hen was...

‘Goedemorgen,’ zei Chantal vrolijk toen ze de kamer binnenkwam. Met een brede glimlach onderging ze de verplichte omhelssessie. Nadat ze in totaal negen vluchtige kussen aan het trio op de bank had uitgedeeld, legde ze haar armen om Jeroens nek. Een welgemeende kus volgde.

‘Dat ziet er goed uit, tortelduifjes,’ merkte Sander op. Hij legde theatraal zijn arm om Eveliens schouders en zei: ‘Doet me denken aan onze huwelijksreis, zo’n honderd jaar geleden.’ Hierna lachte hij luid om zijn eigen grap. Zoals gewoonlijk viel Dorien hem met een beschaafd gegrinnik bij. Evelien keek enigszins opgelaten voor zich uit.

Chantal ging op de tweezitter zitten. Hier had ze de ruimte, aangezien Jeroen de stoel bezette die schuin tegenover de driezitsbank stond. Hopelijk drong het tot hem door dat hij zich recht in de frontlinie bevond, dacht ze. Het kon namelijk niet anders of er zou verbaal vuurwerk worden afgeschoten. Dorien en consorten kwamen niet voor de gezelligheid op een doordeweekse morgen langs. Daarvoor kende ze haar schoonfamilie net even te goed.

‘Ik vind dat je er pips uitziet, jongen,’ zei Dorien op een toon die meer suggereerde dan de woorden op zich deden vermoeden.

Door snel te reageren haalde Jeroen de angel uit de steek onder water. ‘Ik voel me anders prima, ma. Die paar nachtjes in het ziekenhuis hebben wonderen verricht.’ Hij draaide zich om en keek zijn vrouw aan. ‘En Tal zorgt dat het hier op rolletjes loopt.’

Haar hart maakte een klein vreugdesprongetje. Voor zover er al sprake was van schermutselingen, was de eerste slag voor hen. In de wetenschap dat dit niet meer dan een windstoot was die voor de storm uit blies, genoot ze kortstondig van het moment. Enkele seconden later was haar blik weer gefocust op het duo op de bank. Het gevaar kwam van Sander en Dorien, wist ze uit ervaring. Aangever en afmaker. Duo Doortrapt. Bij voorkeur te boeken op feestjes en partijen waar een flinke rel moest uitbreken. Evelien diende in deze act hooguit als rekwisiet, wat genoeg zei over zowel haar intelligentie als haar karakter. Te simpel om mee te doen, te slap om zich te verzetten tegen haar rol als levende ballast.

Zoals verwacht opende Sander het bal. Hij mat zich een joviale houding aan en grijnsde breed.

‘Jullie vragen je natuurlijk af waarom wij niet even hebben gebeld.’ Evelien knikte enthousiast. Het vooraf bepaalde rollenspel was haar niet echt op het lijf geschreven. Sander liet zich door de koddige reactie van zijn vrouw echter niet van de wijs brengen. Zijn glimlach won zelfs aan kracht. ‘Nou, wij hebben een verrassing voor jullie.’ Zijn toon was even oprecht als die van een verkoper van tweedehands auto’s met verborgen gebreken.

‘Een originele,’ vulde Dorien aan. Haar timing was perfect.

Chantal voelde hoe de haartjes op haar armen overeind gingen staan. Onbewust kneep ze haar ogen een beetje toe. De aanval was begonnen, wist ze. De vijand had de veiligheidspallen van de geweren verschoven. Het schieten kon beginnen.

‘Gisteren zat ik een beetje op internet te surfen,’ zei Sander. Met zijn vingers typte hij begeleidend in de lucht.

‘Puur toevallig kwam ik op een site terecht waar stedentrips worden aangeboden. Weekendarrangementen voor een prijs waar je heel vrolijk van wordt. Eentje sprong er direct uit: Maastricht. Hotelletje bij het Vrijthof, hartje centrum. Helemaal leuk, dus.’ Hij hief zijn wijsvinger op ten teken dat er meer volgde. ‘Nu wil het toeval dat ma in de buurt van Valkenburg een vriendin heeft wonen die ze al een tijdje niet heeft gezien. Een ideale combinatie, lijkt me.’

Zijn blik was strak op Jeroen gericht. ‘Wij zetten ma af in dat gehucht en gaan dan samen een weekendje stappen in Maas-tricht. Even de zinnen verzetten. Als iemand daar recht op heeft, ben jij het wel, lijkt me.’ Hierna tikte hij tweemaal kort met zijn hand op Eveliens bovenbeen. Als een dirigent die om de eerste maten van zijn orkestleden vraagt.

Jeroens zus leek in eerste instantie te twijfelen of ze wel in het verhaal wilde participeren. ‘Wat wilde jij nog zeggen, schat?’ zei Sander, en daarmee trok hij haar blijkbaar over de streep. Ze glimlachte vriendelijk en keek Chantal aan. ‘Wij krijgen ook ons feestje. Een kuuroord op de Veluwe. Alles erop en eraan. Een heel weekend relaxen.’

‘Dat bedoel ik maar,’ reageerde Sander geestdriftig. Hij wreef stevig in zijn handen om zijn genialiteit als organisator te accentueren. ‘Helemaal top, toch?’

Dorien en Sander hadden het buitengewoon slim gespeeld. Ze hadden een show in elkaar gezet die enkel tot doel had om een wig tussen Jeroen en haar te drijven. Die vriendin was onzin, dat wist Chantal zeker. Dorien ging gewoon mee naar Maastricht. Terwijl haar schoondochter ergens in een modderbad lag te doezelen, kon zij samen met haar geliefde schoonzoon ongestoord Jeroen een weekend lang bewerken.

Ze hadden haar klemgezet. Onder beide opties lag drijfzand. Als ze aangaf het plan niet te zien zitten, was ze de gebeten hond. Er zouden op z’n minst afkeurende blikken volgen, om over de rest maar te zwijgen. Stemde ze daarentegen toe, dan kon het best de verkeerde kant opgaan. Jeroen was sterk, maar of hij bestand was tegen de indoctrinatie van Dorien en Sander viel te betwijfelen.

De gouden ingeving bleef uit. Haar hersens waren een grijze soep die weigerden met een geschikte variant op de proppen te komen. Het wordt kiezen tussen twee kwaden, dacht ze. Deze slag ga ik dik verliezen.

‘Een hartstikke leuk plan,’ zei Jeroen. Hij glimlachte als een man die zojuist van zijn chef heeft gehoord dat er een flinke opslag aan zat te komen. ‘En ik weet zeker dat ik namens Chantal spreek als ik zeg dat we dit enorm waarderen...’

Een gevoel van opluchting stroomde door haar heen. Ze had niet aan hem mogen twijfelen.

‘… Maar wij kunnen echt niet op jullie aanbod ingaan, hoe lullig ik het ook vind. We hebben eindelijk de juiste balans in ons leven gevonden en kunnen het op dit moment niet riskeren uit dit ritme te stappen.’ Hij haalde diep adem, blies stevig uit en haalde zijn schouders op. Onmacht, overgave en dankbaarheid samengevat in één gebaar. Alsof hij daadwerkelijk geroerd was door hun prachtige aanbod. ‘Misschien over een paar maanden. In elk geval ontzettend bedankt.’

Chantal keek met ingehouden plezier naar de verslagen blikken. Ook in de houding van het duo was een opmerkelijke verandering opgetreden. Sanders hand ondersteunde nu zijn kin, waardoor hij leek op een veldheer die overdacht welke fout had geleid tot de ondergang van zijn leger. Dorien liet geheel tegen haar gewoonte in haar schouders hangen. Hierdoor leek ze in enkele seconden minstens vijf jaar ouder. Dat kon zelfs haar beige mantelpakje niet voorkomen.

Het was te mooi om waar te zijn.

Chantal stond op. ‘Wie heeft er zin in koffie?’