21

Chantal hinkte op twee gedachten. Een gevoel dat haar al tijdens het ontbijt parten speelde. Ze wilde Jeroen dolgraag zien, maar was onzeker over een eventuele ontmoeting met Dorien. Thuis, min of meer gecoacht door Denise, lagen de zaken minder ge-compliceerd. Daar droeg haar zus bepaalde antwoorden aan of gaf haar de tijd om over een vraag na te denken. Tijd die ze niet kreeg als ze tegenover Dorien zat. Dan moest er adequaat worden gereageerd. En diplomatiek, een facet waarin ze niet uitblonk.

Tijdens dit gesprek moest ze goed in kunnen schatten wanneer ze haar schoonmoeder van repliek diende te geven, of juist tegenovergesteld moest reageren. In alle gevallen moest het op behoedzame wijze gebeuren. Hier had Denise herhaaldelijk op gewezen. ‘Zeg de minder leuke dingen met een glimlach op je gezicht, Tal. Laat je nooit overbluffen, provoceren of in de hoek drijven.’ Ze hoorde het haar zus zó zeggen. Goedbedoelde adviezen. Uitgesproken in een kamer waarin menselijke warmte de kou buitensloot. Een factor die gedurende de confrontatie met Dorien zou ontbreken. Dan regeerde de kille gereserveerdheid. Gecamoufleerd door een verraderlijke cocon van gesuggereerde vriendschap en compassie.

Ze keek op haar horloge. Een routineuze beweging uit het verleden. Uit een ander leven, waar het ertoe deed of ze vijf minuten te laat of te vroeg was. De klok tikte toen nog mee, gold als richtlijn van hun bestaan. Op tijd naar school, het werk, een kwartiertje voor de supermarkt. Ophalen van school, naar de training, huiswerk, eten maken. Uitgekiende tijdschema’s. Leidraad voor een goed functionerend gezin. Ze ging wat langzamer lopen om de opdoffer te incasseren die ze reeds had zien aankomen. De pijnscheut geselde haar lichaam als vanouds. Ze incasseerde met gesloten ogen. Alles went, hield ze zich kortstondig voor. Ook het verlies van jezelf.

Met onwennige tred liep ze snel verder. De realiteit had haar ingehaald. Ze moest door. Jeroen wachtte op haar. In een vreemd bed met lakens die door onbekenden werden gewassen. Omringd door kale muren met een enkel kruis dat als decoratie diende. Hij moest zich wel een nummer voelen. Het steriele plastic naamkaartje aan het voeteneinde van zijn bed kon dit nauwelijks ontkrachten.

‘Je overdrijft,’ murmelde Chantal. Ze keek beschaamd voor zich uit toen een passerende verpleger zijn hoofd haar kant op draaide. Tien meter verder was de kust weer veilig. Ze bracht haar gejaagde pas terug tot een aanvaardbaar tempo in een ziekenhuis en nam zichzelf voor om niet in de valkuilen van Dorien te tuimelen.

Dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Haar schoonmoeder was een sluwe vrouw met een aanzienlijk repertoire aan doortrapte trucs. Hoe en waarom Jeroens moeder in de loop der jaren in een waar loeder was veranderd, deed er niet toe. Andere besognes dan haar eigen kon ze er nu gewoon niet meer bij hebben. Gevoelens als begrip en medeleven voor haar schoonmoeder moest ze resoluut de toegang weigeren. Hierover was Denise stellig geweest. Als ze die gevoelens toestond, dan zou Dorien onverbiddelijk toeslaan. Zij was een ervaren tegenstandster die onzekerheid op een afstand rook en daar onmiddellijk gebruik van maakte.

Haar aanwezigheid de ochtend ervoor in het ziekenhuis was onderdeel van een door haar uitgedachte strategie. Hiermee had ze bewust de plannen van haar schoondochter doorkruist. Denise was hierover heel stellig geweest. Het was namelijk niet meer dan logisch dat Dorien ’s middags langskwam. Hoewel er geen directe afspraken over waren gemaakt, lag dit in de lijn der verwachtingen. Precies daarom deed Dorien het tegenovergestelde. Ze wist dat Chantal ’s morgens bij Jeroen langsging, in de middag haar boodschappen en huishoudelijk werk deed, om daarna het graf van de tweeling te bezoeken. In de vooravond volgde wederom een bezoek aan Jeroen.

‘Door ’s morgens te komen ontregelt ze jouw plannen en jullie privacy,’ zei Denise. ‘Dat zorgt voor irritatie en spanningen, hoezeer je ook je best doet om dit te voorkomen. Voor Dorien een ideale situatie om te stoken en gelijktijdig haar eigen ideeën te promoten.’

Het ‘waarom’ van dit absurde gedrag was volgens Denise niet relevant. Daarvoor moest je in de huid van Dorien kruipen. Een zinloze opdracht. Daarvoor was haar schoonmoeder al te ver heen. Het geestelijke pantser dat zij zich in de loop der jaren had aangemeten, was ondoordringbaar.

Het ging er nu alleen om de idiote voornemens van Dorien een halt toe te roepen. Een zware klus, aangezien zij zich volkomen gefixeerd had op dat ene onderwerp: haar zoon weer thuis
krijgen. De schade en het verdriet die ze daarmee aan derden bezorgde waren compleet ondergeschikt. Alles draaide om haar belangen. Afbreken contra opbouwen. Kwaad tegen goed. Een verschrikkelijke conclusie, helemaal als het om de moeder van je man ging. Wilde Chantal echter een kans maken om deze oorlog te winnen, dan moest ze deze slotsom constant in haar achterhoofd houden. Vreselijk, maar waar.

‘Kom maar op,’ gromde ze. ‘Ik kan je hebben.’

De afstand naar de deur van Jeroens kamer bedroeg minder dan tien meter. Ze hield wederom haar pas in. Ditmaal om zichzelf op de goede manier op te peppen. Het negativisme had zich de afgelopen minuten een hoofdrol in haar bovenkamer toegeëigend. Ze sloeg door. Richtte zich te veel op de tegennatuurlijke krachten die er door de aan haar toebedachte rol vrij zouden komen. Te veel van het slechte, dus. Hierdoor sloeg de balans onverbiddelijk naar één kant door. De zijde die het verst van haar af stond. Als ze zich hiertoe verder liet verleiden, was ze eveneens bij voorbaat kansloos. Dan streed ze als een surrogaat van zichzelf.

Ze zuchtte hardop. De licht opgetrokken wenkbrauwen van een langslopende verpleger nam ze voor lief. De twijfel. Altijd weer die verdraaide onzekerheid. Waarom bestond daar geen medicijn tegen?

Ze balde haar vuist. Onmacht, wist ze. Dorien ging haar met huid en haar opvreten.

Concentreer je. Loop jezelf niet zo op te naaien! Op de beslissende momenten sta jij er gewoon. Hoor je me? Dit gaat over Jeroen, over jou, over jullie leven. Dennis en Max zijn er niet meer. Jeroen wel. Door niets of niemand laat jij je man afpakken. Door niets of niemand! Hoor je me, Chantal? Hoor je wat ik zeg?

Ondanks de peptalk voelde ze de onzekerheid knagen. Een onaangenaam besef dat niet uitsluitend vanwege de aanstaande confrontatie met haar schoonmoeder aan haar vrat. Dorien mocht in haar huidige belevingswereld als een soort naargeestige spil fungeren, de essentie lag wel degelijk ergens anders. Dat was nog steeds Jeroen. Of liever gezegd de toestand waarin hij verkeerde. Was hij wakker? Wilde hij praten? Kon hij überhaupt wel praten? En waarover zou hun gesprek gaan? Werd het een voorzichtige, maar vooral nietszeggende conversatie met op de achtergrond Dorien die haar moment afwachtte? Of, in het onwaarschijnlijke geval dat haar schoonmoeder niet naast het bed zat, een diepgaand gesprek waarin ze een aantal van hun problemen blootlegden? Zowel het eerste als het laatste leek haar onlogisch. Eigenlijk had ze geen flauw idee wat ze kon verwachten. Speculeren om het speculeren. Het zoveelste gevolg van haar eeuwige onzekerheid.

Haar gedachten dwaalden af naar gisteren. Wat een malle vertoning was het eigenlijk geweest! Dorien die er ’s morgens al zat en Jeroen als een klein kind behandelde. Echt te gek voor woorden. Gevolgd door het optreden van dokter De Boer, die op zijn manier ingreep. Die gevolgtrekking leek het meest voor de hand liggend. Wat er daarna tijdens het koffiedrinken door die twee was besproken, bleef natuurlijk gissen.

Zelf was ze tot twaalf uur bij Jeroen gebleven. Zijn aandeel aan de conversatie die zij op wilde zetten, was beperkt gebleven tot ‘ja’, ‘nee’ en ‘zou kunnen’. ’s Avonds was het niet veel beter. Hij was wakker, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Van Dorien geen spoor. Die zat thuis waarschijnlijk snode plannen uit te broeden. Tenminste, dat nam ze aan. Als haar schoonmoeder in het geding was, ging zij automatisch van het slechtste uit. Naar, maar waar. De tijd had uitgewezen dat dit het dichtst bij de waarheid kwam.

Langzaam liep ze op de deur af. Naast al haar andere voornemens die inmiddels tot een ratjetoe van losse gedachten leken te vertroebelen, nam ze zich voor om haar vondst op internet niet ter sprake te brengen. Daar was het nu nog te vroeg voor. Het zou slechts tot ongewenste complicaties leiden.

Terwijl de gemengde gevoelens door haar heen raasden, opende ze de deur. Het daaropvolgende moment keek ze recht in de ogen van Jeroen. Hij zat rechtop in bed. Beide armen lagen boven op de lakens. Zijn hele houding oogde ontspannen. De stoel naast zijn bed was leeg. Chantal wist de zucht van opluchting die spontaan omhoogkwam geluidloos door haar neusgaten te laten ontsnappen. ‘Dag, slaapkop,’ zei ze grinnikend. Ze liep naar haar man toe en kuste hem op zijn linkerwang. ‘Je ziet er stukken beter uit.’ Ze meende elk woord van de zin die in ziekenhuizen honderden malen per dag werd uitgesproken.

‘Zo voel ik me ook.’ Een dunne glimlach verscheen om zijn mondhoeken. ‘Tijden geleden dat ik zo goed heb geslapen.’

Ze streelde de rug van zijn linkerhand en nam zich voor om vooral niet te pushen. Alles wat hij wilde vertellen was meegenomen. ‘Ben je allang wakker?’ vroeg ze op een voorzichtige toon.

Jeroen haalde zijn schouders licht op. Het was een gebaar dat tegen nonchalance aan zat. Een vanzelfsprekende beweging die ze de oude Jeroen menigmaal had zien maken. Heel even trok een warm gevoel vanuit haar maag naar haar borstkas om
daarna via haar armen uit te stralen naar haar vingertoppen. Ze begroette het gevoel in stilte. De hoop was teruggekeerd.

‘Ik schat dat ik nu een uurtje of twee lig te denken,’ was het verrassende antwoord. Met moeite wist Chantal haar verbazing achter een neutrale gezichtsuitdrukking te verbergen.

Gelijktijdig knikte ze begrijpend. ‘Ben je er iets mee opgeschoten?’ Ze realiseerde zich direct het hoge blondinegehalte van deze vraag. Om gevoelsmatig niet verder af te gaan hield ze haar ge-zicht keurig in de plooi.

‘Eigenlijk wel, ja,’ zei Jeroen op rustige toon. ‘Er zijn mij enkele dingen duidelijk geworden. Goed duidelijk, mag ik wel zeggen.’

Chantal knikte wederom. Ditmaal als aanmoediging. Ze probeerde voor haar verbazing ergens een hokje te vinden om helemaal in het gesprek te blijven. De metamorfose van Jeroen was zó opmerkelijk dat ze even overwoog om in haar arm te knijpen.

‘Ik... ik ben fout geweest, Tal. Voor zover je over fout kunt praten. In de war, is waarschijnlijk waarheidsgetrouwer.’ Hij legde zijn hand op de hare. Zijn blik rustte op een punt ergens op de witte muur. In zijn ogen stonden tal van emoties te lezen. Zowel schuldgevoel als opluchting. Verdriet en hoop. Pijn, veel pijn.

Dat laatste was logisch, wist Chantal. Ook zij droeg dat gevoel constant met zich mee. Het besef dat er onherstelbare schade was geleden.

‘Nadat de jongens...’ Hij slikte moeizaam om de zichtbaar opkomende emoties te onderdrukken. ‘Ik kon het niet aan. Het gat waarin ik viel werd met de dag groter. Het was onmogelijk voor me om het een plek te geven waardoor ik met mijn eigen leven door kon gaan.’ In de stilte die viel sloot hij zijn ogen. Zijn ademhaling versnelde. ‘Ons leven, Tal. Ons leven. Daar ben ik dus hopeloos de fout mee ingegaan.’ Hij ademde stevig uit.

Chantal voelde hoe de greep op haar hand verstevigde. Een fantastisch gevoel. Het leven stroomde door haar heen. ‘Ik hou van je,’ fluisterde ze. ‘Samen komen wij hier doorheen.’

Jeroen glimlachte breekbaar. In zijn ogen flitste een sprankje hoop.