19

Het hele plein voor de kathedraal stond vol met Armagi – het waren er zoveel dat ze moesten blijven staan. Ze wachtten zwijgend, met hun facetogen op de vernielde deuren van de ingang gericht. Toen een gitzwarte Bentley behendig vanaf Ludgate Circus de heuvel op draaide, gingen ze opzij om hem langs te laten. De claxon toeterde nadrukkelijk tot de auto stil bleef staan.

‘Er is aan de voorkant iets aan de hand,’ meldde Jiggs. Hij probeerde met zijn periscoop door de ingang van de kathedraal iets te zien, maar de dicht opeengehoopte massa Armagi bemoeilijkte dat. ‘Volgens mij is er net een limousine komen aanrijden,’ zei hij ongelovig.

‘Eén keer raden wie dat is,’ zei Drake. Elliott tuurde nu ook door haar periscoop, maar kon evenmin veel zien.

‘Moet ik ze overhoop knallen met onze grote proppenschieter?’ bood Jiggs aan. Hij wees naar het bedieningspaneel voor het 120 mm-kanon op de tank. ‘Ik kan niet beloven dat ik zelfs maar in de buurt kom, maar ik kan het wel proberen.’

Ze hoorden de claxon weer.

‘Laat maar. Zo onvoorzichtig zijn ze niet,’ zei Drake. ‘Ze zouden zich heus niet laten zien als ze niet iets willen.’

‘Onvoorzichtig… heel onvoorzichtig,’ zei Parry toen hij zag dat de portieren van de Bentley werden opengegooid. ‘Moet je hen zien – ze hebben natuurlijk geen flauw idee dat wij hierboven zitten. Ze zijn overmoedig geworden,’ fluisterde hij. Hij kon bijna niet wachten om zijn mannen opdracht te geven om het vuur te openen, maar bestudeerde in plaats daarvan de situatie nauwlettend. ‘Het is wel volle bak – de oude Styx, die ene Rebecca, de Styxvrouw en…’

Hermione sleurde iemand van de achterbank van de auto. Zijn gezicht was opgezwollen en helemaal bont en blauw, en zijn ogen konden bijna niet meer open. ‘Doe eens een beetje je best,’ zei Hermione spottend tegen hem en ze zette hem met een dronken heen en weer wiegend hoofd tegen de auto.

‘Mijn God! Dat is Will!’ fluisterde Parry. ‘Er is dus minstens een van hen teruggekeerd. Hij heeft wel een flink pak slaag gehad. Ik hoop maar dat hij dat supervirus niet uit de inwendige wereld mee heeft teruggebracht als dat daar inderdaad is vrijgelaten. Dan hebben we pas echt de knuppel in het Amerikaanse hoenderhok gegooid.’

‘Dat heb ik gehoord,’ zei Bob verontwaardigd in Parry’s koptelefoon. ‘Wat voor supervirus?’

‘Als je dan toch per se moet meeluisteren, houd dan in elk geval je mond,’ zei Parry tegen hem. ‘Ik wil dat alle posten zich bij me melden.’

Parry’s oordopje kraakte. ‘Ik heb het hoofd van de Styxvrouw in het vizier,’ zei de eerste. Daarna meldden de andere sluipschutters op de daken rondom de kathedraal zich een voor een bij Parry.

‘Oké, vingers van de trekker,’ zei hij toen ze klaar waren. ‘Er wordt nog geen actie ondernomen – ik herhaal: er wordt nog geen actie ondernomen,’ droeg hij hun via de portofoon op. ‘Zorg er wel voor dat je het doelwit in het oog houdt en wacht op mijn teken.’

‘Parry,’ waarschuwde Eddie hem. Vanuit het niets waren er opeens twee Ruimers opgedoken. Ze vingen Will op toen Hermione hem wegduwde en sleepten hem naar de kathedraal toe.

‘Ze gaan met Will lopen paraderen. Dat betekent dat er leden van ons team in die tank moeten zitten. Ze gaan die jongen gebruiken om te onderhandelen, hè?’ vroeg Parry, die zijn verrekijker had laten zakken en nu naar Eddie keek.

De voormalige Ruimer knikte. ‘Dat zou ik ook hebben gedaan.’

Hermione wandelde opzichtig rond bij de auto en schreeuwde naar de kathedraal: ‘Hallo, daar! Komen jullie buiten spelen?’ Het drietal in de tank hoorde haar stem en keek elkaar aan.

‘Moet je dat horen. Dat is dat grote opperinsect zeker?’ zei Jiggs. ‘Ze willen onderhandelen. Je had helemaal gelijk, Drake.’ ‘Ik weet dat jullie daar zijn, hoor,’ riep Hermione. ‘We zijn dat radiosignaal gevolgd dat jullie heel behulpzaam hebben lopen uitzenden.’

Elliotts ogen vlogen over de vloer van de tank en bleven rusten op Wills rugzak. ‘Wat ben ik toch een stomkop! Daardoor hebben ze ons natuurlijk zo snel gevonden. Ik was helemaal vergeten dat het radiobaken aanstond.’

Jiggs tuurde nog steeds door de periscoop van de tank en begon te juichen. ‘Hebbes! Ik heb dat Styxmens voor mijn loop – die ene die wist te ontsnappen voordat we de fabrieksloods aanvielen. Kom op, Drake – als ik deze schroothoop nog een klein stukje naar voren weet te krijgen, kunnen we doen wat we de vorige keer hebben nagelaten en haar aan flarden schieten.’

Drake kwam moeizaam overeind om Elliotts plek op de stoel van de commandant over te nemen. Voordat hij iets kon zeggen, vloekte Jiggs. ‘Jammer, ik ben haar weer kwijt. Dat was een prachtkans,’ zei hij. Hij keek nog steeds door zijn periscoop en hield opeens scherp zijn adem in.

‘O, nee,’ mompelde Drake.

‘Wat is er?’ vroeg Elliott. Er viel een onheilspellende stilte, terwijl ze wachtte tot een van hen antwoord gaf.

‘Vertel me wat er is!’ riep Elliott wild toen ze de spanning niet langer kon verdragen.

Drake haalde zijn gezicht weg van de periscoop en keek haar aan. ‘Slecht nieuws, ben ik bang,’ zei hij.

Elliott duwde Drake weg om zelf te kijken. Will werd ondersteund door een van de Ruimers en de andere stond over de hoofden van de Armagi naar de tank te kijken. ‘Wat hebben ze met hem gedaan?’ zei ze.

‘Niet zo verlegen. Kom nou eens bij me,’ riep Hermione. ‘Will sterft van verlangen om jullie te zien.’

De Ruimers namen Will weer mee en Elliott verloor hem uit het oog.

‘Ze hebben hem weggevoerd,’ zei ze tegen Drake. ‘We moeten erachter zien te komen wat die Styxvrouw wil.’

‘Doe niet zo dom,’ zei Drake. ‘Ik laat jou echt nog geen voet buiten deze tank zetten, laat staan buiten de kathedraal.’

‘Ze hebben Will!’ gilde Elliott tegen hem. Ze kon niet voorkomen dat ze begon te huilen, maar haalde toen diep adem en probeerde zich te beheersen. ‘Die Styxvrouw wil misschien wel een dealtje sluiten. Ze willen altijd deals sluiten.’

‘Tuurlijk, alleen komen ze hun kant van de deal nooit na. Nee, als er al iemand naar buiten gaat, ben ik dat,’ redeneerde Drake. ‘Ik heb toch niet lang meer te leven. Als ze mij om zeep helpen, wordt dat moment alleen maar iets vervroegd.’

‘Nee, je begrijpt het niet,’ zei Elliott met een nadenkende blik op de scepter. Toen keek ze Drake aan. Ze begon het zelf pas net te begrijpen. ‘Ik móét ernaartoe. Het is de enige manier om een eind te maken aan deze ellende. Ik geloof echt dat ik dat kan.’

Jiggs schoot plotseling overeind. ‘Moet je dit eens horen,’ zei hij wijzend op een luidspreker bij zijn hoofd en hij boog zich voorover om het geluid harder te zetten. ‘Dit wordt verzonden via de korte golfradio van de tank.’

Het radiosignaal was niet erg sterk en viel af en toe weg, maar de boodschap was duidelijk: ‘…is bestemd voor degenen in de Challenger bij St. Paul’s Cathedral. Ik weet niet wie jullie zijn, maar jullie hebben een van mijn VLF-bakens bij jullie. Jullie moeten weten dat de commandant informatie heeft ontvangen dat het Amerikaanse leger van plan is binnen enkele minuten Londen en het zuidoosten te beschieten met kernraketten. Als jullie bij machte zijn iets aan de situatie te veranderen, doe dat dan en doe het nu.’

‘Dat is Danforth,’ zei Drake. Hij keek met gefronste wenkbrauwen naar Jiggs.

‘Jullie kunnen hier niet op reageren. Ik kan alleen verzenden vanaf een nabije locatie. Ik herhaal: dit bericht is bestemd voor degenen in de Challenger…’

‘Aan welke kant staat hij nu eigenlijk?’ vroeg Drake. ‘Is hij niet overgelopen naar de Styx?’

‘In dat geval probeert hij ons met een list naar buiten te lokken,’ redeneerde Jiggs.

‘Ja, maar dat doet hij dus niet,’ zei Drake. ‘Hij vraagt ons helemaal niets, alleen maar om te helpen als we dat kunnen. Hij zegt niet dat we de tank moeten verlaten, zodat de Styx ons te grazen kunnen nemen. Hij vertelt ons dat er een aanval met kernraketten gaat plaatsvinden. Waarom zou hij dat dan doen?’

Drakes hersens maakten overuren. ‘En die verwijzing naar “de commandant” komt in het bericht voor omdat hij denkt dat er iemand in de tank zit die Parry kent. Het is voor ons bestemd.’

‘Parry heeft inderdaad contacten op dat niveau in het Pentagon,’ voegde Jiggs eraan toe.

Drake haalde diep adem. ‘Oké, de tok klikt door en we hebben niets te verliezen… geen van drieën.’

‘De klok tikt door, bedoel je,’ verbeterde Jiggs hem.

‘Ook goed. Ik laat mijn zongebruinde huidje liever niet verpesten door nog meer straling. Ik heb mijn portie voor dit jaar al ruimschoots gehad,’ prevelde Drake met een hand op de hendel van het hoofdluik. Hij keek Elliott indringend aan. ‘Meende je wat je zei over naar buiten gaan? Ben je er klaar voor om hen te ontmoeten?’

Ze knikte grimmig. ‘Ik moet naar buiten – niet alleen vanwege Will, maar omdat ik dit moet tegenhouden.’

‘Oké, laten we dan maar buiten gaan spelen,’ zei hij tegen Elliott.

De Ruimers hadden Will mee teruggesleept naar de Bentley. Ze smeten hem op de motorkap en draaiden hem op zijn rug. Hij bewoog zich versuft en probeerde iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit.

‘Laat maar. Ik neem het wel over,’ zei Hermione tegen de Ruimers. Ze strekte een van haar insectenpoten uit, zette de scharen aan het uiteinde ervan tegen Wills borst en drukte hem tegen de motorkap, ook al was hij niet in staat om ook maar ergens naartoe te gaan.

Toen Drake en Elliott van de tank sprongen, weken de Armagi achteruit, zodat er een doorgang ontstond van het middenpad van de kerk tot aan de uitgang. Ze bleven heel dicht bij elkaar en schuifelden erdoorheen langs de Armagi, die op afstand bleven. Ditmaal was het niet alleen Elliotts bloed dat Drake beschermde.

Zodra ze uit de kathedraal tevoorschijn kwamen en boven aan de trap bleven staan, weken ook de Armagi op het plein uiteen, zodat er een doorgang tot aan de auto ontstond. Drake en Elliott zagen wie er bij de Bentley op hen stond te wachten… en ook dat Will met gespreide armen en benen op de motorkap lag.

‘Mijn zoon,’ zei Parry toen hij zag dat Drake uit de kathedraal naar buiten kwam en het daglicht in liep. ‘Hij leeft nog!’

‘En mijn dochter ook,’ zei Eddie, die Elliott had opgemerkt.

‘Hij ziet er niet goed uit,’ zei Parry nadat hij zijn verrekijker scherper had gesteld om zijn zoon beter te kunnen zien.

‘Ze weten toch wel dat Will zogoed als dood is, hè? Waarom kiezen ze er dan voor om zichzelf zo in de vuurlinie te plaatsen?’ zei Eddie. ‘Tenzij ze natuurlijk weten dat de situatie nijpend is.’

‘Danforth heeft kennelijk gedaan wat hij zou doen,’ zei Parry. Hij stapte over op een andere frequentie op zijn koptelefoon en vroeg: ‘Het is dus gelukt? Waar ben je nu?’

Danforth stond halverwege de trap naar de uitgang van het voetgangerstunneltje en had zich met de radiozender in zijn handen geklemd tegen de muur gedrukt. Het enige wat hij buiten op de stoep zag, waren de onderbenen van de vele Armagi die zich daar hadden verzameld. ‘Ik ben niet helemaal tot het eind gekomen,’ antwoordde hij op Parry’s vraag, ‘maar ik heb gedaan wat ik kon. Ik heb geprobeerd een bericht te zenden naar de kortegolfontvanger van de tank en hoop maar dat ze dat hebben gehoord.’

‘Volgens mij wel. Mijn zoon en Elliott zijn een paar seconden geleden de kathedraal uit gekomen,’ zei Parry. Hij keek op zijn horloge. ‘Blijf in de buurt. We hebben niet zo heel lang.’

‘Ha, mijn twee lievelingsrebellen,’ zei Hermione tegen Drake en Elliott. ‘Ik dacht al dat jullie het waren, afgaand op de berichten uit het British Museum. ‘Mijn mannen,’ zei ze met een armzwaai naar de zee van Armagi, ‘hebben me een beschrijving van jullie gegeven.’

Drake en Elliott daalden de trap aan de voorkant van de kathedraal heel langzaam af.

‘Dat wapen heb je niet nodig,’ zei Hermione tegen Drake. ‘Gooi weg, anders scheur ik de keel van die jongen open.’ Ze zette een klauw op Wills borst en hij kreunde luid.

Drake haalde zijn schouders op en gooide zijn Beretta weg. Het pistool gleed kletterend weg over de stoep, het enige geluid op het hele plein.

‘Mooi. Nu niet zo verlegen. Kom eens bij het feestcomité,’ droeg Hermione hun op.

De oude Styx en Rebecca Twee stonden nu met de twee Ruimers aan beide zijden naast de Bentley. Ze zeiden niets – de Styxvrouw had overduidelijk de leiding.

‘Prima, dat is ver genoeg. Blijf daar staan,’ droeg Hermione Drake en Elliott op. ‘Was er verder nog iemand bij jullie in die tank?’

‘Waar wilde je met ons over praten?’ vroeg Drake haar.

‘Eerst antwoord op mijn vraag,’ hield de Styxvrouw vol, maar toen gaf ze alsnog toe. ‘Nee, ik zie dat jullie inderdaad maar met jullie tweetjes waren.’ Drake en Elliott draaiden zich pijlsnel om en zagen een Ruimer bij de ingang van de kathedraal achter hen. Hij was kennelijk net binnen geweest om de tank te controleren.

Als Elliott en Drake zich in een minder benarde positie hadden bevonden, hadden ze misschien versteld gestaan van Jiggs’ gave om volledig op te gaan in elke omgeving waarin hij zich bevond. Maar nu hadden ze daar geen tijd voor.

‘Vertel wat je van ons wilt,’ herhaalde Drake.

‘Ik wil helemaal niets van jullie en jullie bevinden je niet in een positie om iets te vragen, of wel soms?’ zei Hermione. ‘Ik dacht alleen dat die ellendige halfbloed van jou wel op de eerste rij zou willen zitten wanneer ik mijn verbintenis met haar vrijer hier bezegel.’

‘Laat Will gaan,’ zei Drake.

‘O, maar dat zal ik ook zeker doen,’ zei Hermione. ‘Zo meteen zelfs al.’ Ze was vrij moeilijk te verstaan, omdat de punt van de vleesbuis uit haar mond stak en energiek rondzwaaide. Toen ze zich boven op Will wierp, strekte de buis zich in volle lengte tussen haar lippen uit naar buiten en kroop diep in Wills mond.

Drake en Elliott zagen vol ontzetting hoe de spieren van de legboor samentrokken en een flinke peul naar binnen persten. Will kokhalsde en probeerde zich te verzetten, maar het was al gebeurd.

De eieren waren heel diep binnen in hem gelegd.

‘Voor straf, omdat jullie al mijn baby’s in de fabrieksloods hebben afgeslacht,’ zei Hermione, terwijl ze rechtop ging staan en met de achterkant van haar pols de vloeistof wegveegde die in kleverige slierten aan haar zwarte lippen bungelde. ‘O, ik heb die peul expres bewaard voor zo’n speciale dag als vandaag. Alleen de allerbeste, allergulzigste Armagi zijn goed genoeg voor die stoute Billy Burrows. Mijn kleine schatjes binnen in hem zijn zo uitgehongerd dat ze zijn ingewanden hebben opgepeuzeld voordat je kunt zeggen… aanvallen.’

Elliott zag bleek van schrik, maar Drake beefde van woede.

‘We hebben gedaan wat je vroeg. We zijn uit de tank gekomen en staan nu hier,’ gromde hij, terwijl hij met grote stappen naar voren liep. ‘Je had Will dat lijden kunnen besparen. Allemachtig, ik zweer je dat ik je met mijn blote handen aan stukken scheur, walgelijk misbaksel dat je bent!’

Hermione giechelde onaangenaam. ‘Mijn God, wat zijn die hompen vlees toch humeurig en zo verdomd s-a-a-i.’

Met een zwiepende beweging van haar opgeheven insectenpoot maakte ze het geluid van iemand die in haar vingers knipt. Er klonken twee schoten, vrijwel gelijktijdig, en de echo galmde tussen de gebouwen om hen heen.

De kogels troffen hem terwijl hij nog liep en Drake zakte op één knie. Hij greep met zijn hand naar de twee wonden in zijn borst, waar bloed uit droop.

‘Drake!’ Elliott zat in een oogwenk naast hem en ondersteunde hem terwijl hij verder ineenzakte.

‘Hij is geraakt,’ zei Parry met ingehouden adem. ‘Mijn zoon is gewond.’

De portofoon kraakte, maar niemand zei iets en iedereen wachtte op Parry’s bevelen.

Eddie stak een hand naar hem uit en pakte zijn arm even vast. ‘Sorry, Parry, maar…’ fluisterde hij.

‘O ja,’ zei Parry, die moeite moest doen om te blijven focussen op hun taak. ‘Aan alle posten… wachten met vuren.’ Hij keek naar Elliott, die naast zijn dodelijk gewonde zoon geknield zat, een kleine gedaante tussen alle Armagi.

‘Daarom zijn ze dus zo ontspannen,’ zei Eddie. ‘Ze hebben mannen opgesteld in de gebouwen om hen heen. Die schoten kwamen niet van een van de Ruimers daarbeneden.’

‘Je hebt gelijk,’ antwoordde Parry. Hij verspilde geen seconde meer en richtte opnieuw via de portofoon het woord tot zijn mannen. ‘Heeft iemand de locatie gezien van die Styxscherpschutters? Controleer alle ramen tegenover je en controleer ze goed – er moeten verschillende teams rond het plein zitten, misschien zelfs wel direct onder jullie. Ik wil dat jullie hen onschadelijk maken. Begrepen – allemaal, tot op de laatste man.’

Eddie keek naar Parry, die eenmaal knikte. De een had net zijn zoon verloren, de ander kon elk moment zijn dochter verliezen.

Toen concentreerden ze zich weer op het plein voor de kathedraal.

De situatie was zo gespannen dat niemand op het dak bij Parry in de gaten had dat kapitein Franz wegglipte en naar beneden sprintte.

‘Stomme idioot,’ zei Elliott vriendelijk, terwijl ze Drakes hoofd op haar schoot hield. ‘Je wist dat het zo zou aflopen. Waarom deed je dat nou?’ vroeg ze, terwijl de tranen over haar wangen rolden.

Drake vertrok zijn gezicht toen de pijn hem in zijn greep kreeg. ‘Om tijd voor jou te winnen, zodat je…’ fluisterde hij, ‘…zodat je kunt doen wat je moet doen. Doe het nu, meisje, en doe het voor mij… doe het voor ons allemaal.’

‘Ik weet niet…’ begon ze, maar ze zweeg toen ze zag hoe dicht hij al bij de dood was.

Hij begon het benauwd te krijgen.

‘Ik kan geen grap bedenken,’ zei hij.

Hij blies zijn laatste adem uit.

Elliott liet zijn hoofd voorzichtig op de stoep zakken en stond met een vastberaden gezicht op.

Niemand zag dat ze gebruikmaakte van de gelegenheid die Drake haar had gegeven om een hand onder haar jas naar haar onderrug te laten glijden. Hermione en de andere Styx hadden geen flauw idee wat daar onder haar riem geklemd zat. Elliott wist dat wel; ze kon de scepter voelen, alsof hij haar wilde dwingen hem tevoorschijn te halen, haar wilde dwingen hem te gebruiken.

Ze liep langzaam naar Hermione toe.

Hermione keek Elliott spottend aan. ‘Ik moet alleen nog even met deze ellendige halfbloed afrekenen en dan zijn we hier klaar. Ik ruim graag alle losse eindjes op en het is de hoogste tijd.’ Hermione keek naar Rebecca Twee en de oude Styx. ‘Kunnen jullie ook maar één reden bedenken waarom we haar zouden moeten laten leven?’

Rebecca Twee en de oude Styx zeiden geen van beiden iets.

‘Mooi, dan zeg ik slaap zacht en droom maar lekker tegen deze Afvoerbaby,’ kondigde Hermione aan.

Ze hief haar insectenpoot op, klaar om ermee te knippen.

‘Jouw zus is de gruwelijkste dood gestorven die je je maar kunt voorstellen,’ zei Elliott opeens met een kil lachje rond haar mond tegen Hermione. ‘Vane moet van top tot teen onder de gezwellen hebben gezeten. Je kunt je niet voorstellen hoeveel pijn het doet wanneer die knappen door het pus en bloed dat erin zit, maar wat haar uiteindelijk de das heeft om gedaan, was het vocht in haar longen. Van de blaasjes. Ze is er waarschijnlijk in verdronken.’

Elliott wierp een blik op de oude Styx. ‘Al jouw mannen in de inwendige wereld is het precies zo vergaan. Zie je, er is daar beneden een virus, nog steeds trouwens, dat door vogels wordt verspreid.’

‘Dat zal best,’ zei Hermione met een stem die kortaf klonk van kwaadheid. ‘Maar dat zal ons een zorg zijn, want wij hebben deze wereld hier bijna weer in handen.’

Elliott schonk geen aandacht aan haar en keek in plaats daarvan naar Rebecca Twee. ‘En dan jouw zus,’ zei ze. ‘Die is knisperend verbrand bij een nucleaire ontploffing. Jiggs heeft haar gevonden, maar toen hij haar wilde onderzoeken, brak een van haar armen zomaar af. Ze was helemaal in houtskool veranderd.’

Rebecca Twee zei niets en wendde haar blik af toen Elliott weer een stap in de richting van Hermione zette.

‘En jij… alles wat er mis is met deze wereld komt van jou,’ zei Elliott. ‘Dit is allemaal niet nodig.’

‘Waar heb je het over?’ snauwde Hermione.

‘Je herinnert je het vast niet – er is niet één Styx die het nog weet – maar miljoenen jaren geleden kwamen onze voorouders met een enorm schip naar dit zonnestelsel.’

Hermione snoof minachtend. ‘Een schip? Wat voor schip?’

‘Het schip waar jij… waar wij… waar iedereen nu op staat.’

‘Wat – bedoel je soms de aarde?’ zei Hermione met een stem die steeds hoger klonk van ongeloof.

‘Precies,’ beaamde Elliott. ‘Zie je, in die tijd lekte een deel van de atmosfeer weg uit het hart van de planeet en toen kwamen wij naar Bovengronds om alles te herstellen. We zijn echter nooit meer teruggegaan en omdat er niemand was om het schip te sturen, bleef het in een kring rond de zon zweven. Het was nooit de bedoeling dat we hier zouden blijven.’ ‘Dat is een bijzonder fantasierijk verhaaltje – je probeert zeker tijd te winnen, hè?’ Het was Hermione niet ontgaan dat Elliott zichzelf ook betrok in de verwijzingen naar de Styx. ‘Kennelijk denk je nu dat jij een van ons bent. Het is een beetje te laat om nog van kant te veranderen.’

Elliott ging niet op de opmerking in en wees in plaats daarvan naar de ontelbare rijen Armagi om haar heen. ‘In het begin zagen wij er ook ongeveer zo uit… en werkten en woonden de Styx en de mensen samen in het schip, want wij hadden hen mee op reis genomen.’

‘Ik heb echt geen zin om dat gezwets nog langer te moeten aanhoren,’ zei Hermione. Ze klikte met haar insectenpoot zoals ze eerder ook had gedaan toen Drake op haar afstapte. Het geluid, dat veel weg had van het geklepper van castagnetten, echode over het plein. Maar tot Hermiones stomme verbazing loste niet een van de Ruimers een schot. Elliott stond nog steeds voor haar.

Het meisje moest lachen om Hermiones verwarde gezicht. ‘We zijn pas na onze laatste Fase op mensen gaan lijken… op het ras dat we hadden gefokt en opgevoed om ons te dienen. Best ironisch, vind je ook niet?’

Hermione knipte nog een keer met haar poot, en zelfs nog een derde keer, en werd steeds kwader.

Wat ze niet had gezien was dat de Ruimerscherpschutters door Parry’s sluipschutters waren neergeschoten. Nadat Parry het bevel had gegeven, hadden zijn mannen op de daken de drie Ruimerteams met succes weten uit te schakelen voordat zij kans zagen om ook maar één schot op Elliott af te vuren. Hermione stopte met het geklik en fronste haar wenkbrauwen.

‘Is er iets mis?’ vroeg Elliott haar.

‘Jij! Jij bent wat hier mis is!’ krijste Hermione. Ze draaide zich met een ruk om naar de oude Styx en de twee Ruimers op de trap van de kathedraal. ‘Jullie twee,’ schreeuwde ze tegen hen. ‘Aan jullie de eer om dit akelige kreng voorgoed de mond te snoeren, oké? Ik verveel me dood bij haar.’

De oude Styx haalde een pistool tevoorschijn en tegelijkertijd hieven de twee Ruimers hun lange geweer op.

Er klonk een geluid alsof er in de verte werd gefluisterd.

De oude Styx werd met een keurig gaatje in zijn achterhoofd voorover op de grond geworpen. Rebecca Twee sprong verrast een stukje bij hem vandaan.

De twee Ruimers op de trap van de kathedraal werden eveneens omvergesmeten door de krachtige schoten van Parry’s sluipschutters.

‘Hè, verdomme,’ mompelde Hermione alsof hun dood net zo vervelend was als een gebroken vingernagel.

Elliott kende het geluid van een sluipschuttersgeweer met demper maar al te goed. Op dat moment drong het tot haar door dat ze er niet alleen voor stond, dat haar vrienden in de buurt waren.

Ze stak een hand op en riep: ‘Schiet haar niet neer!’ Ze wees naar Hermione. ‘Laat haar aan mij over!’

‘Stap in de auto, dom wicht! Blijf daar nou niet zo staan!’ krijste Hermione tegen Rebecca Twee, die geen aanstalten maakte om waar dan ook naartoe te gaan. Hermione keek haar woest aan en draaide zich toen weer om naar Elliott. ‘Gelukkig kan ik er altijd op vertrouwen dat de Armagi doen wat ik zeg.’

Ze sloeg haar insectenpoten tegen elkaar, steeds sneller.

Niet één Armagi verroerde ook maar een spier. Ze stonden alleen maar bij elkaar gedromd toe te kijken.

‘Wat mankeert ze?’ vroeg Hermione klaaglijk.

‘Je snapt het nog steeds niet, hè?’ zei Elliott. ‘Ze vallen me niet aan, omdat ik hetzelfde ben als jullie. Ik heb jullie bloed in mijn aderen. Ik ben net zo goed een Styx als jij.’

‘Als je wilt dat iets goed gebeurt, moet je het zelf doen,’ mopperde Hermione.

De Styxvrouw vloog op Elliott af.

Het meisje wachtte de aanval echter niet rustig af.

Ze ging op Hermione af.

Toen ze elkaar bereikten, haalde Hermione met haar insectenpoten uit naar Elliotts ogen, maar ze stuitte op meer weerstand dan ze had verwacht.

Elliott slaakte een gil en de huid tussen haar schouders scheurde open.

Onder aan haar nek vouwden een paar insectenpoten zich open tot ze hun volle lengte hadden bereikt. Net als bij een pasgeborene zaten ze vol bloedvlekjes. Ze waren ook bruin en veel lichter van kleur dan Hermiones glimmende zwarte poten.

Ze waren echter wel net zo sterk.

Elliotts nieuwe poten grepen die van Hermione vast met hun scharen, voorkwamen dat de Styxvrouw verder nog iets kon uitrichten en hielden haar moeiteloos op afstand.

Hermione was verbijsterd.

‘Parry,’ zei Bob door de koptelefoon. ‘Twee minuten tot de inslag.’

‘Hebben jullie de raket dan al afgevuurd? Kijk je dan niet naar die camerabeelden?’ raasde Parry. ‘Jullie moeten de aanval afbreken.’

‘Ja, we kijken wel en we delen de beelden met de regering van alle andere landen op de wereld,’ antwoordde Bob. ‘Maar dat verandert niets aan de status. Onze drones laten zien dat de Armagi nog steeds richting de zee trekken.’

‘Ik zal zien wat ik kan doen,’ ze Parry.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg Danforth achterdochtig aan kapitein Franz toen de Nieuw-Germaniaan buiten adem en zenuwachtig naast hem opdook. Hoewel Danforth veel liever ergens anders was geweest dat in het voetgangerstunneltje was hij daar toch gebleven voor het geval hij nog iets kon doen om te helpen. Hij kon weliswaar niet met eigen ogen zien wat er voor de kathedraal gebeurde, maar ving het meeste van wat hij moest weten wel op via zijn koptelefoon.

Niemand had hem echter verteld dat kapitein Franz zich bij hem zou voegen.

De Nieuw-Germaniaan haalde een paar keer diep adem en wilde net antwoord geven toen Danforth werd opgeroepen door Parry. Hij luisterde even naar wat hem werd verteld en keek toen naar de Nieuw-Germaniaan.

‘Dit kan nog leuk worden,’ fluisterde hij, ook al was de uitdrukking op zijn gezicht verre van enthousiast. ‘Ik ga namelijk nu daarheen.’ Danforth wees naar de massa Armagi die ze boven aan de trap konden zien. ‘Ik zou het fijn vinden als jij deze even voor me wilt vasthouden, ook al weet ik niet of ik nog terugkom.’ Hij overhandigde zijn kortegolfradio en een ander apparaat dat hij had gebruikt aan de man.

Hij zette zich schrap, klom de trap op en begon op het laatste moment te rennen. Toen hij uit het tunneltje naar buiten kwam, schreeuwde hij: ‘Pardon! Pardon!’ alsof hij zich door een mensenmenigte in Oxford Street probeerde te wurmen in plaats van door een dicht opeengepakte groep angstaanjagende wezens.

Elliott en Hermione waren nog steeds in hun gevecht verwikkeld en hielden elkaar op afstand met hun insectenpoten. ‘Laat hem erlangs,’ riep Elliott toen ze Danforth hoorde.

Danforth wilde er helemaal niet langs en keek behoedzaam om zich heen. Een van de Armagi die hij uit de weg had geduwd, deed zijn kaken open, begon ermee te klepperen en staarde hem met zijn onmenselijke ogen aan. ‘O, hallo,’ zei Danforth tegen hem en hij deed haastig een stap naar achteren. Toen klom hij razendsnel op de reling bij de ingang van het voetgangerstunneltje, zodat hij over de hoofden van alle andere Armagi kon kijken.

‘Eh… sorry dat ik stoor,’ zei hij verontschuldigend tegen Elliott. ‘Parry laat weten dat we nog maar een paar minuten hebben voordat de eerste raket hier doel treft.’

Toen Danforth wegdook, kreunde Will luid. Hij lag nog steeds op de motorkap van de Bentley, maar had duidelijk vreselijk veel pijn, want hij greep zijn buik vast en probeerde zich om te draaien.

Hermione lachte. ‘Mijn schatjes zijn aan het eten, je vriendje gaat eraan en zelfs als het je op de een of andere manier lukt hem te helpen, dan kun je nooit voorkomen dat wij ons verspreiden. Ik heb de Armagi op pad gestuurd en zo te horen kunnen jullie elk moment worden verdampt door jullie Amerikaanse vrienden.’ Ze lachte weer, hoog en helder. ‘Straks is er niemand meer om de zwerm Armagi terug te roepen. Je bent te laat.’

‘Dat heb je helemaal mis,’ zei Elliott.

Terwijl ze Hermione nog steeds op afstand hield, haalde ze vanachter haar rug de scepter tevoorschijn die ze daar al die tijd paraat had gehouden.

‘Wat ga je doen?’ vroeg Hermione.

Elliott gaf geen antwoord, maar pakte de scepter met twee handen vast en draaide de schacht halverwege om, zoals ze al eens eerder had gedaan.

Het blauwe licht laaide op en kleurde rood. Dat was echter niet het enige wat er gebeurde. Toen Elliott de scepter omhooghield, transformeerde hij en nam pijlsnel in lengte toe. Aan het ene uiteinde verschenen drie tanden, allemaal van hetzelfde gladde, grijze materiaal.

‘Wat is dat verdomme?’ vroeg Hermione.

‘Dit,’ zei Elliott met de drietand opgeheven in de lucht, ‘zal een einde maken aan jullie krankzinnige plannen.’

‘Elliott, als je iets gaat doen, moet je het nu doen!’ brulde Parry’s stem door een megafoon van het dak.

‘Begrepen!’ schreeuwde ze terug.

Elliott, die Hermione nog altijd met haar insectenpoten bij zich vandaan hield, hief met beide handen de drietand op.

‘Het is tijd dat we allemaal naar huis teruggaan,’ zei ze.

Ze liet de drietand zakken en stampte keihard met de onderkant van de schacht op de stoep.

Een rood schijnsel stroomde haar blikveld binnen. Het kwam uit de kathedraal waar de blauwe lichtbol van kleur was veranderd en door het kapotte dak omhoogstraalde totdat de lucht bloedrood zag. Een paar tellen lang werd alles overspoeld door een rozige gloed alsof de allermooiste zonsondergang ooit was ingezet, ook al was de dag nog lang niet voorbij.

Toen begon de grond te trillen alsof er een aardbeving plaatsvond. Iedereen in de omgeving van de kathedraal, zowel op de daken als op de grond, voelde het.

Het trillen hield net zo snel op als het was begonnen.

Eén tel lang zuchtte iedereen van opluchting omdat het voorbij was en omdat ze niet gewond waren.

Toen klonk er een geluid alsof miljoenen tonnen vis de grond raakten en vielen de Armagi tot op de allerlaatste man in stukjes uit elkaar.

Ze hadden zelfs geen tijd meer om nog terug te veranderen in hun mensengedaante. Alles lag vol met de glibberige stukjes van hun doorschijnende lichamen, die over de weg en het betegelde plein voor de kathedraal stroomden.

‘Parry, wat was dat in godsnaam?’ klonk Bobs bezorgde stem door de radio. ‘We konden dat rode licht hier helemaal zien. We hebben ook een of andere seismische gebeurtenis waargenomen. Vertel me alsjeblieft dat jouw mensen daar niet verantwoordelijk voor waren.’

‘Eerlijk gezegd, Bob, heb ik geen flauw idee wat er net is gebeurd,’ antwoordde Parry. ‘Moet je die Armagi nou zien. Ik neem aan dat het tijd wordt om de raketaanval af te blazen.’ Bob gaf geen antwoord.

Kapitein Franz stak zijn hoofd om de hoek van de ingang van het voetgangerstunneltje.

Rebecca Twee zag haar Nieuw-Germaniaanse officier meteen en riep hem. Hij rende gejaagd naar haar toe, glijdend en struikelend over de zee van glibberige lichaamsdelen van de Armagi.

‘O, heel fijn, dat kan ik er ook nog wel bij hebben,’ mopperde Hermione, die echter meer belangstelling had voor Elliotts drietand.

Opeens dook Danforth met een getrokken pistool naast hen op. ‘Ik houd het grote opperinsect wel voor je in de gaten,’ bood hij aan.

‘Bedankt,’ zei Elliott. Ze liet de Styxvrouw los en strekte haar nieuwe insectenpoten uit in de lucht. ‘Ik begon een beetje kramp te krijgen.’

‘Wat is dat?’ vroeg Hermione aan Elliott, terwijl ze naar de drietand staarde. ‘Een of ander wapen?’

Elliott hield hem omhoog. ‘Begint het al een beetje terug te komen? Begin je je het weer te herinneren? Alles is namelijk begonnen… en geëindigd met dit ding.’ Ze hief de drietand op om hem even te bekijken en schudde haar hoofd. ‘Toen dit ons werd afgenomen, zaten we hier boven op aarde vast. Niemand weet hoe dat is gebeurd – misschien is de mens wel tegen ons in opstand gekomen,’ zei ze schouderophalend. ‘Zonder ons om het schip in de goede baan te sturen kon het zijn weg niet vervolgen. In de miljarden jaren die volgden, zijn wij… de Styx… simpelweg vergeten wie we waren.’

‘Ik voel me niet…’ zei Hermione en ze wankelde even, maar Elliott liet haar staan en holde naar Will.

Jiggs was uit zijn schuilplaats tevoorschijn gekropen en bezig Will te verzorgen. Hij had het shirt van de jongen opengescheurd en onderzocht zijn maag en borst. Toen dook hij in zijn EHBO-kistje en diende hem haastig een ampul morfine toe. ‘Dat helpt tegen de pijn,’ zei hij.

‘Hoe gaat het met hem?’ vroeg Elliott.

Jiggs haalde zijn schouders op. ‘We moeten hem opensnijden en die Styxlarven uit hem halen.’ Hij keek om zich heen naar de overblijfselen van de Armagi. ‘We kunnen niet het risico nemen dat ze nog in leven zijn en zelfs als ze dood zijn, moeten we erachter komen hoeveel schade ze al hebben aangericht.’

‘Ik wil even met hem alleen zijn,’ zei Elliott.

‘Ik…’ begon Jiggs, die de jongen niet wilde verlaten.

‘Heel even maar,’ hield Elliott vol.

Ze straalde iets uit waardoor Jiggs haar zonder tegensputteren gehoorzaamde.

Elliott pakte Will vast en schudde hem aan zijn schouder door elkaar. ‘Will, je moet wakker worden.’

Hij hoestte luid en er spetterden bloed en speeksel uit zijn longen op het diepe zwart van de motorkap van de Bentley.

‘Toe, Will, alsjeblieft. Ik heb weinig tijd,’ smeekte ze hem en ze schudde hem nog een keer door elkaar.

Hij deed zijn ogen knipperend open. ‘God, wat doet dat een pijn,’ kreunde hij met een strakgespannen gezicht.

‘Ik weet het,’ zei ze.

‘Elliott, jij bent het,’ zei hij, zodra hij eenmaal besefte wie hem vasthield. ‘Wat is er gebeurd?’ Toen het hem eindelijk lukte op haar te focussen, ving hij een glimp op van een van haar insectenpoten die over haar schouder zwiepte. ‘Die is nieuw,’ zei hij en hij begon onder invloed van de morfine te lachen. ‘Zeg, heb jij je soms verkleed of zo?’

Hoewel Wills zicht wat wazig was en hij ook niet echt goed zag, was zijn vraag niet eens zo heel bizar.

Als dr. Burrows erbij was geweest, zou hij beslist ook iets hebben gezegd over Elliotts verschijning: de drietand, de rode gloed die daarvan afkwam en de insectenpoot die achter haar in de lucht stak en die Will voor een staart had aangezien.

En als dat alles niet symbolisch genoeg was, was daar ook nog het feit dat de Styx hun oorsprong hadden in het hart van de aarde, waar altijd een kleine, maar felle zon scheen. Alles bij elkaar genomen zou het voor dr. Burrows genoeg zijn geweest om te oreren over het duivelse in het menselijk onderbewustzijn.

Maar dr. Burrows was hier niet.

En zijn zoon was niet bepaald in staat om rationeel na te denken.

‘Is het Halloween?’ vroeg Will. Hij grinnikte uitbundig, want de morfine deed zijn werk goed.

‘Nee, het is geen Halloween,’ antwoordde Elliott geduldig. ‘Je moet goed naar me luisteren. Ik wil dat je onthoudt wat ik je nu ga vertellen. Concentreer je, Will, want ik heb niet veel tijd.’

Parry beëindigde zijn gesprek met Bob en keek Eddie aan. ‘Ze hebben de aanval voorlopig afgeblazen. Alle beelden van hun drones wijzen uit dat de Armagizwerm is verdwenen.’ Parry lichtte iedereen in via de portofoon, en overal op de daken stegen gejuich en geschreeuw op. Toen Parry de portofoon weer uitzette, staarde hij naar Eddie. ‘Wat is er?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Eddie. Hij hield zijn hand met gespreide vingers voor zich omhoog.

Terwijl Parry stond te kijken, was het net alsof Eddie trillend vervaagde, als een stuk film dat van de spoel was gelopen, maar nog wel door de projector gleed. Op het dak om Parry heen gebeurde hetzelfde met Eddies mannen.

En met Rebecca Twee.

En met Hermione.

En met Elliott.

Elliott was er echter op voorbereid.

Toen ze opkeek, zag ze Stephanie met Martha’s mes nog altijd in haar hand uit het voetgangerstunneltje komen.

‘Volgens mij heb je bezoek,’ zei ze tegen Will, maar het klonk niet onaardig.

‘Nee, blijf. Alsjeblieft,’ zei Will zwakjes. Hij probeerde Elliott vast te houden.

‘Dat kan niet. Bovendien moet je zo toch niets van me hebben,’ zei Elliott, terwijl haar insectenpoten achter haar trilden. ‘Dat kan me niet schelen. Ik…’ Will maakte zijn zin niet af, want hij was amper nog bij bewustzijn en zijn handen gleden van Elliott af.

‘Dag, Will,’ zei ze zachtjes tegen hem en ze boog zich over hem heen om hem op zijn voorhoofd te zoenen. Daarna liep ze bij de Bentley weg en wandelde een stukje over de stoep. Ze tuurde omhoog naar de top van het gebouw waar haar vader en Parry waren.

‘Papa!’ riep ze zo hard mogelijk.

‘Hier,’ zei Danforth. Hij hield haar zijn koptelefoontje met microfoon voor.

Ze nam het aan en zette het snel op.

‘Papa, kun je me horen?’ vroeg ze.

‘Elliott,’ antwoordde hij en hij zwaaide vanaf de dakrand naar haar.

‘Het spijt me. Het was alles of niets,’ zei ze, terwijl ze naar hem opkeek. ‘Als ik deze recall niet in gang had gezet, zou alles toch ook voorbij zijn geweest, niet alleen voor ons, maar ook voor de rest van de planeet.’ Ze schudde met een droevig gezicht haar hoofd. ‘Ik kon gewoon niet anders.’

‘Het is je gelukt, Elliott. Je hebt er een eind aan gemaakt,’ zei Eddie, die waanzinnig trots was op zijn dochter. Er viel een korte stilte. Toen vroeg hij: ‘Recall?’

Elliott gaf al geen antwoord meer.

Zij, haar vader en iedere Styx op aarde vervaagde in een rood waas.

Ze gingen gewoon in rook op.

‘Rebecca!’ schreeuwde kapitein Franz wanhopig op de achterbank van de Bentley. Omdat ze aanvoelde dat er iets met haar gebeurde, was het Styxmeisje uit de auto gestapt en prompt verdwenen. De Nieuw-Germaniaan stortte zich op de plek waar Rebecca Twee had gestaan en probeerde haar vast te grijpen toen het rode waas in het niets oploste. Hoe hard hij ook zijn best deed, hij had net zo goed kunnen proberen om rook te vangen. Omdat er niets meer was om vast te pakken, viel hij plat op zijn gezicht en gleed een stukje over de glibberige rotzooi die daar door de Armagi was achtergelaten tot hij uiteindelijk onbeheerst snikkend bleef liggen.

Afgezien van zijn gesnik hing er slechts een verbijsterde stilte om de kathedraal.