Informatie

Vanaf een zeker moment kun je bepaalde onderwerpen beter niet meer behandelen aan de ontbijttafel. Dat is jammer, want berichten als ‘orale seks veroorzaakt kanker aan de amandelen’ dreigen daardoor buiten de boot te vallen.

‘Goh, moet je horen,’ zegt degene die de krant voor de neus heeft. Het bericht wordt dan voorgelezen, of kort samengevat.

‘Het moet niet gekker worden,’ is de reactie van de ander, om vervolgens snel de diverse variaties van orale seks het geestesoog te laten passeren: is het de vrouw die het risico loopt het aan haar amandelen te krijgen, of juist de man? Maar voor je hierover tot een gesprek kunt overgaan, roept een van de kinderen: ‘Stop! Too much information!’

Een ander voorbeeld: de jeugd heeft graag seks onder de douche. Onderzoek heeft het aangetoond, dus dan is het zo. Oudere mensen gebruiken hun tijd onder de douche vooral om tegels en kranen te boenen en liederen van Marco Borsato te zingen (ik ken er geen), maar de jeugd heeft alleen oog voor elkaar, en die doen het dus onder het stromende water. Goed onderwerp voor de ontbijttafel; hoe deden wij dat nou vroeger, en moeten we het ook niet vaker onder de douche gaan doen? Maar het bericht is nog niet voorgelezen, of een van de kinderen roept al: ‘Too much information!’

Einde onderwerp.

Laatst was er een kop in Het Parool die aan de ontbijttafel meteen tot een gesprek dreigde uit te groeien: ‘Gezellig samen plassen’. Inderdaad – waarom kan dat nou niet? Mannen staan naast elkaar in urinoirs te pissen, maar vrouwen moeten het doen met samen voor de spiegel hun make-up verfrissen. Ze zitten niet naast elkaar te plassen. Laat staan dat je als echtpaar of verliefd stelletje met z’n tweetjes naar de wc kunt – het kan natuurlijk wel, stiekem, maar geïnstitutionaliseerd is het niet, ik bedoel: dat je met z’n tweeën naast elkaar kunt zitten.

Dus daar wil je een gesprek over beginnen, ook omdat het tweepersoonstoilet in de boeken van Sjöwall en Wahlöö voorkomt; een van de collega’s van Martin Beck, de altijd pijp lurkende Meander, de man met het geweldige geheugen, is in al die boeken al zijn zomervakanties bezig met het vervaardigen van een tweepersoonstoilet voor hem en zijn ongelofelijk lelijke vrouw. De boeken van het Zweedse duo bestrijken een periode van tien, twaalf jaar, en al die tijd slaagt Meander er niet in zijn duopot te bouwen. Maar je hebt je mond nog niet opengetrokken, of er roept alweer een kind: ‘Too much information!’ En dan duikt de jeugd weg achter de Special K- en Rice Krispies-dozen zoals je zelf vroeger ook wegdook achter de Brinta. Van het intieme leven van je ouders wil je als kind niets weten.

‘Too much information!’

Waar zou die kreet vandaan komen? Ik heb er wel eens naar geïnformeerd, maar ze geven er geen uitsluitsel over. Dat is jammer voor mij, maar ik begrijp het natuurlijk wel – ze bouwen aan hun eigen leven en willen steeds minder delen met hun ouders, en zeker met hun vader. Laatst was er weer zo’n fijn bericht: twintig seconden de armen om iemand heen geslagen houden, is genoeg om een stof in de hersenen voort te brengen die vertrouwen genereert. Het werkt ook echt, schijnt, maar probeer een puber maar eens twintig seconden in je armen te houden. Ze willen alleen maar weg, en zoeken, terecht, overal iets achter.