30.
Mislukte er ook wel eens een goed doeltje? Zeker!
In 2004 meende ik een keiharde persiflage te moeten maken op het
programma Popstars the Rivals. Men2B en Raffish streden
tegen elkaar en wie als eerste op nummer 1 kwam in de top 40 won de
wedstrijd. Ik vond de arrogantie stuitend, dat ze zeker wisten dat
een van de twee aan de top van de Nederlandse hitparade zou
komen.
Het leek me sterk om met collega dj’s een aanval te doen op dit
uitvloeisel van de commercie. Ik verzamelde Jeroen van Inkel,
Gordon, Gerard Ekdom, Edwin Evers en Ruud de Wild om me heen en
dacht hiermee de garantie op een nummer 1 hit te hebben.
Bij het organiseren van een en ander begon voor mij een lesje
spiegelkijken voor beginners.
Het was onmogelijk om die gasten te pakken te krijgen, een afspraak
met ze te maken, laat staan om iets van een promotieplanning op te
zetten. Evers lag in die tijd met Gordon overhoop. Hij had in de
pers laten weten dat mensen zonder radioverleden zich maar niet met
onze branche moesten inlaten omdat er nu toevallig een beetje extra
poen te pakken was. Waarop ons reumateefje geagiteerd
terugadresseerde dat zijn vervanging van Edwin hoge marktaandelen
had opgeleverd en dat zoiets kennelijk jaloersmakend is. Ze hebben
het later allemaal afgezoend, maar in die tijd had met name Edwin
totaal geen zin met Gordon ergens levend te worden
aangetroffen.
Ruud de Wild was helemaal onnavolgbaar. Hij reageerde nergens op,
met uitzondering van één summier sms’je: ‘Tuurlijk doe ik mee.’
Probeer op basis van die ene zin maar eens een datum te prikken als
je daarna niets meer hoort. Op de dag van de opname belde ik hem
nog maar eens op goed geluk en zijn commentaar was: ‘O, was dat uh
vandaag, Bob, ja dan kom ik zo wel ff langs. Ik heb maar een
kwartiertje dan moet ik weer weg.’
‘Wel ja, Ruud, een plaat neem je binnen vijftien minuten op, maar
oké tot zo.’
Gordon plande ik in de vroege ochtend en Evers laat in de middag
zodat ze elkaar niet zouden tegenkomen (zucht). Edwin bleek een
geweldige zanger te zijn, van Gordon wisten we dat hij aardig kon
zingen, maar die haatte het liedje. ‘Wat een kutnummer, heb jij
zeker uitgezocht, Stenders? Is toch geen hit, man, heb je echt geen
oren aan die lelijke kop van je.’ Hij maakte er toch wat van en
leek allengs een tikje enthousiaster te worden.
De Wild en Ekdom zongen behoorlijk. Met Van
Inkel en mij was het behoorlijk behelpen, maar met de steun van
producer Rob Bolland, in wiens studio we het ook opnamen, werd onze
bijdrage toch nog acceptabel.
Van Jack Spijkerman kregen we het aanbod om in de kerstuitzending
van Kopspijkers het nummer te promoten. Daarnaar keken drie
miljoen mensen, dus dat was een geweldige kans om If I lose
myself in this in één klap beroemd te maken.
Helaas begon de nachtmerrie weer van voren af aan. Edwin wilde
niet, we hadden toch afgesproken het nummer niet te promoten? ‘Ja,
maar dit is toch wel ludiek, één keer in zo’n goed bekeken
programma?’ ‘Nee, Rob, dan zeker weer met die Gordon erbij, nee dat
wil ik niet.’ Ruud vond het weer eens prima, maar wisselde sneller
van mening dan van onderbroek: toch maar niet, oké dan leuk, nee,
ik kan toch niet, vooruit dan. Uiteindelijk was ‘nee, ik doe het
toch maar niet’ één dag voor aanvang het laatste verdict. Jeroen
van Inkel was op vakantie en Gordon werd die dagen spontaan
bedreigd door een antihomoactivist.
Op de redactie van Kopspijkers werden ze net als ik helemaal
horendol. Alleen Ekdom en ik waren nog over. Dat vonden ze genoeg
reden om het (terecht) maar helemaal af te blazen.
Er was nog één promotieplatform over. Bij Life & Cooking
van Irene Moors en Carlo Boszhard mocht ik zowel de Stenders
Vroeg-kalender als dit singletje onder de aandacht brengen van
het publiek. Dankbaar heb ik van die gelegenheid gebruik proberen
te maken, maar ik slaagde er als eerste gast in de geschiedenis van
Life & Cooking in om de altijd zeer uitzinnige sfeer in
dat programma hardhandig te smoren.
Daar was allereerst de voormalige zanger van de groep Replay, Mark
Dakriet, die een Nederlandstalige versie meende te moeten maken van
de Elton John-kraker Your song.
Presentator Carlo Boszhard was erg onder de indruk van dat nummer
en vond het belachelijk dat dit nou nooit op de radio was te horen.
Ik voelde de bui al hangen en moest in een flits beslissen of ik de
waarheid zou zeggen of de gemoedelijke sfeer zou laten prevaleren.
Ik koos voor het eerste.
‘Waarom draaien jullie dit niet, Rob?’ Wat ik precies zei, weet ik
niet meer, maar het kwam hierop neer: ‘Bagger’, ‘Totaal overbodige
versie. Die van Elton was al definitief en deze doet daaraan alleen
maar afbreuk.’
Het door gezelligheid geconditioneerde publiek zette meteen een
heftig boegeroep in. Mark zag je snel de afweging maken of hij me
meteen zou slaan of pas buiten na de uitzending die paar nog in
goede staat verkerende tandjes tot
fietsenstalling zou ombouwen. Margje zat naast mij en maakte ‘ik
ken die man niet’-bewegingen.
Ik weigerde als bonus ook nog een aankondiging te maken voor het
vervolg van het programma na de reclame. Toen had ik het helemaal
verbruid. Zowel bij het publiek als bij het programmateam. Het
wilde gewoon niet meer ‘leuk’ worden. Na afloop werd ik voor de
vorm bedankt voor mijn bijdrage door middel van een flesje
gesponsorde wijn.
Die vergat ik, en dat was pas echt onbeleefd. Ik ging dan ook terug
naar de kleedkamer waar ik van enige afstand al hoorde dat er een
flinke scheldkanonnade op mij aan de gang was. ‘Wat een klootzak
die gast, die komt er nooit meer in, tering chagrijn die heeft onze
hele uitzending verneukt.’ De stem die mij daarna verdedigde,
identificeerde ik als die van Boszhard: ‘Iedereen is altijd maar
aardig, het is toch oké dat die gast zegt wat ie denkt.’ Dat viel
me alleszins mee.
Met een satanische grijns liep ik het vertrek in waar het gesprek
meteen stilviel. ‘Uh sorry, jullie kunnen zo weer verder over me
klagen, maar ik kom even mijn Unileverworstje halen.’ Ik verdween
zo snel ik kon met mijn flesje wijn onder de arm en fantaseerde
over wat ze nu tegen elkaar zouden zeggen daar in die
kleedkamer.
Ik wist natuurlijk dat ik het goede doel met mijn optreden niet
echt een dienst had bewezen. Wat ik niet doorhad, was dat ik de
heer Evers ernstig had ontriefd door in Life & Cooking
eerlijk te vertellen dat hij geen zin had in promotie en dat dus
het aangekondigde optreden in Kopspijkers was komen te
vervallen. Edwin stond woedend op mijn voicemail: ‘Hé Stenders,
waarom zeg jij nou op tv dat ik geen zin heb in promotie, jij denkt
toch niet dat ik die plaat nog ga draaien, hè?’
Nou had ik helemaal niet de bedoeling gehad Edwin daarmee te
beledigen. Dat heb ik op mijn beurt weer bij hem ingesproken. In
alle eerlijkheid dacht ik dat die geweldige dj en leuke gozer wel
een erg kleinzerig hertje aan het worden was. Eerst dat gezeik met
Gordon en nu dit weer. En bovendien, de opbrengst van het plaatje
ging naar aidsresearch, dus hij gaf met die boycot het verkeerde
signaal.
Hoe dan ook, ik ben totaal genezen van leuk iets samen organiseren
met beroemde collega’s. Dat doe ik nooit, nooit meer. Het is nog
eenvoudiger de koningin op tv te laten zeggen dat ze geil wordt van
Hans Teeuwen.
Erger nog, ik realiseerde me ineens dat ik ook zo was. Altijd
moeilijk doen met afspraken, niet reageren op uitnodigingen, vage
antwoorden geven tijdens interviews en als het kan nooit iemand
terugbellen. Om maar te zwijgen over dat gedrag in Life &
Cooking. Die mensen nodigden me per slot van rekening uit om
mijn producten te promoten, ze bewezen mij
eigenlijk een dienst. Dat van die Mark Dakriet vond ik nog wel mijn
goed recht, maar daarna was die hooghartige houding in de studio
zum kotzen.
Ineens ging er een al jaren kapot fittinkje heel fel branden.
Waaraan ik me kapot had geërgerd bij mijn collega’s waren ook mijn
eigen onuitstaanbare arrogante maniertjes. Ik besloot na de
deceptie van die single mijn leven op het organisatorisch vlak iets
te beteren.
Een toptalent op het gebied van afspraken maken en nakomen ben ik
nog niet, maar menigeen zal beamen dat het vele malen beter is dan
daarvoor. Zeker als ik er zelf baat bij heb, gaat het ineens best
wel (!!!!). Het lot van het plaatje overigens was eigenlijk bij de
geboorte al bezegeld. Het kwam nog net in de tipparade van 538 en
in de Mega top 50 van 3FM heeft het wel een hele week op 45
gestaan. De zelfverzekerde programmamakers van Popstars the
Rivals kregen gelijk. Beide finalisten (Raffish en Men2B)
kwamen op nummer 1.
Dan had Jack Spijkerman het een paar jaar geleden veel beter gedaan
met zijn One day fly. Die kwam gewoon aan de top van de
hitparade. Eigenlijk leek dj’s united ook stomweg te veel op
dat project van hem met onder anderen de cabaretiers Viggo Waas en
Peter Heerschop.