18.

We waren het nieuwe tijdperk nu definitief ingetreden. Ik had nog een paar wensen om 3 onverslaanbaar te maken. Ruud de Wild, die ochtend-dj was bij Radio 538, moesten we ook halen en de avond moest een inhaalslag maken. Die was funest voor ons imago. We hadden daar de evangelisten van de EO zitten met een uurtje voor eigen parochie, daarna het al bij geboorte overleden ‘jongeren’ programma Buzz van de NCRV en vervolgens de ontoegankelijke VPRO. Alleen al de ondertitel ‘een jongerenprogramma’ maakt het direct kansloos bij de beoogde doelgroep.
Het zat weer vol met betuttelende christelijke rubriekjes onder een pseudostoere en rebelse dekmantel. Als zo’n programma dan toch volgens de publieke omroep gemaakt moet worden dan in ‘godsnaam’ niet op zo’n prominente plek, vond ik als ware atheïstische fundamentalist. Langzaam maar zeker kwamen al mijn wensen uit.
Ruud de Wild en ik spraken af bij mijn favoriete daghapkroegje de Gooische Herberg in Hilversum om eens informeel te spreken over een eventuele overgang naar Radio 3. Hij bleek wel belangstelling te hebben en zou ook enige tijd later bij BNN in dienst treden om daar aanvankelijk het weekend te doen maar later de plek over te nemen van Rob van Someren die zoals verwacht 3 FM ging verlaten. Paul van der Lugt had het weer briljant politiek opgelost.
BNN was als omroep eigenlijk nog te klein om al dagelijks een fulltime rol te kunnen spelen op de popzender. Paul wilde per se Ruud op die tijd, dus kwam er een samenwerkingsverband tussen de TROS en BNN om die zendtijd te vullen.
Nou was de rebelse De Wild niet echt TROS-fähig maar als hij daarmee op Radio 3 kwam en de TROS ook nog een rol speelde, was het voor iedereen een acceptabele oplossing.
Ook de avond ging tot mijn vreugde op de schop. Corné Klijn zat van 6 tot 7 en die kreeg zendtijduitbreiding van een uur. Isabelle Brinkman kwam de gelederen versterken en daarin speelde ik een rol. Zij was me in positieve zin opgevallen bij TMF. Met name haar hang naar wat alternatievere muziek bij dat kidsstation en het gemak waarmee zij Engelse interviews deed, vond ik het nader inspecteren waard.
Ik nodigde haar uit bij mijn 3 FM programma in de middag en het klikte enorm tussen ons. We zijn nog een paar uur blijven praten en het werd me duidelijk dat ze TMF meer dan dankbaar was voor alle geboden kansen en ervaring, maar dat het populaire top 40 jasje haar te strak was gaan zitten. Op zijn zachtst gezegd was haar band met wat collega’s daar ook niet helemaal jé van hét, dus op mijn vraag of ze 3 wellicht leuk zou vinden kwam een volmondig ‘ja’.
Het mes sneed aan vele kanten; we hadden nog geen vrouw op onze zender, deze hield ook nog erg van muziek en ze was zeer populair bij jongeren.
Paul maar weer eens op de hoogte gebracht en die flikte het weer.
Ze kwam tussen 8 en 10 in de avond. Later wilde de werkgever van Corné (NPS) van hem af en kwam Isabelle van 6 tot 8. Dat heb ik altijd betreurd. Ik probeerde Paul ervan te overtuigen dat zij niet de geschikte persoon was voor dat time slot. Maar de NPS drong er zeer op aan. De sfeer en breedte die Corné neerzette, werden node gemist bij Isabelle. Haar aversie jegens de populaire muziek brak haar op en ze werd steeds ongelukkiger. We hadden zeker op die tijd voor haar een te strak mainstream jasje.
Nou vond zij het overigens al snel waardeloos. Ze had een sterke voorkeur voor gitaarpop en de rest kon haar over het algemeen maar matig boeien, en dat was een te smalle basis voor ons. Mijn voorspelling kwam dus helaas uit: Isabelle exit. Maar dat was allemaal veel later pas, voorlopig hadden we een behoorlijk sterke programmering en dat zagen we dan ook terug in de marktaandelen.
Radio 538 begon zich inmiddels wel te roeren en was zeer populair aan het worden bij met name jongere luisteraars, maar het zou tot aan de koop van Edwin Evers duren voor het echt massaal tot uitdrukking zou komen in de cijfers.
Ikzelf heb een prachtige tijd beleefd als programmamaker tussen 2 en 4 in de middag. Een tijdstip waar normaal de zogenaamde ‘waterdragers’ zitten. Niet zo heel sterk geprofileerde presentatoren die de kunst van de bescheidenheid bezitten om de muziek het werk te laten doen. Niet helemaal mijn profielschets, maar al doende vond ik een prachtige middenweg.
Toen Fred Siebelink erbij kwam, ongeveer een halfjaar na de start, begonnen minisoapjes een beetje de leidraad te worden van het programma. Veel van die verhaallijnen kwamen vrij spontaan tot stand en werden uitgewerkt tot echte evenementen.
De mooiste voorbeelden daarvan waren de goededoelkalenders, de Vierdaagse, de schaamteloze poging tot verleiden van hockeyster Margje Teeuwen via de radio en natuurlijk het roemruchte huwelijk tussen Fred Siebelink en de auteur van dit boek.
In de Paarse jaren werden een hele hoop maatschappelijke issues, die onder het machtsvacuüm van het CDA geen kans van slagen hadden gehad, ineens verwezenlijkt.
Te vaak wordt bij het afrekenen van de door Fortuyn geïnitieerde puinhopen van Paars vergeten dat juist zij eindelijk zaken regelden zoals abortus, het liberale drugsbeleid, euthanasie en het homohuwelijk.
Ik vond het werkelijk een bevrijding dat ons land een keer niet geleid werd door de grote C maar een volledig seculiere overheid kende. De door mij zo enorm omarmde scheiding van kerk en staat. Ik heb mijn leven lang een hekel gehad aan de verlammende, betuttelende en polariserende rol van het geloof. Ik hoor bij de groep mensen die ervan overtuigd is dat religie de wereld eigenlijk alleen maar ellende heeft gebracht.
Dan heb ik het niet over het geloven in een iets of iemand, ook ik denk wel dat er zoiets als een grotere spirituele macht is, maar het gaat om de totale intolerantiebelijdenis van het geloof.
Vandaar ook mijn grote blijdschap toen het zogenaamde geregistreerde partnerschap werd gerealiseerd, de opmaat naar het homohuwelijk. Fred en ik hadden het daarover in het programma en besloten al pratende dat wij dit politieke besluit als statement moesten ondersteunen en dat we daarom na al die jaren van samenwerking maar eens moesten gaan trouwen.
Het zou nog een breder kader krijgen zelfs. Iedereen die wilde gaan trouwen, moest dat kunnen doen. Dus ook gewoon goede, laat ik het netjes zeggen, niet-consumerende vrienden, zoals wij.
Wij doopten het tot homo-geen huwelijk en we gingen alles regelen via de radio. Trouwlocatie, ambtenaar, huwelijksreis en de aanverwante suite, notaris, feestzaal, bandje, getuigen, genodigden, ringen en de bruidskleding. We gingen zelfs keurig in ondertrouw, vanzelfsprekend live in de uitzending.
In het gemeentehuis in Almere alwaar wij ook voornemens waren te huwen, troffen wij een uiterst sceptische ambtenaar aan die niet zo goed wist wat ze hier nou van moest denken en dat ook niet onder stoelen of banken stak. De talentvolle dj Giel Beelen was onze producer. Hij deed deze middag live verslag op de zender van het ondertekenen van de ondertrouwakte.
Nederland begon langzaam maar zeker te geloven dat het echt zou gaan gebeuren en dat het geheel niet in scène was gezet, zoals vaak gespeculeerd werd.
Toen het eindelijk zo ver was, konden we niet meer terug, al zeiden Fred en ik’s ochtends tegen elkaar: ‘Waar zijn we in godsnaam aan begonnen?’
Daar stonden we dan in onze apenpakjes klaar om in de echt verbonden te worden. Alle collega’s waren om ons heen verzameld en allen hadden ze een veelbetekende grimas op het gelaat. Zendercoördinator Paul van der Lugt zijn ogen lachten als nimmer tevoren en met een grote glinstering in de pupillen gaf hij ons zijn zegen.
We togen eerst naar het symbolische huwelijksbootje. De voormalige medewerkers van de zeezender Radio Veronica hielden een reünie in Hotel Laapersveld dat eens dienst had gedaan als studiocomplex van de piraat. Ad Bouman en Tineke speelden de rol van ouderlijk paar dat ons ‘weggaf’. Tineke vond het prachtig, zij was altijd voorstander van homo-emancipatie geweest, daar rustte nogal een taboe op bij het vroegere macho Veronica. Ook voor haar had dit huwelijk een symboolwerking. Al was ze later duidelijk teleurgesteld toen we haar vertelden dat we geen echt homostelletje waren.
De hele dag werden de voorbereidingen op ons huwelijk op Radio 3 gevolgd. We kwamen uiteindelijk aan bij het stadhuis in Almere. Toen we uitstapten voor de deur bleken er enkele honderden mensen te wachten en zij ontstaken in een euforisch gejuich of kregen spontaan de slappe lach, dat wil ik niet meer weten.
Fred en ik wisten ook niet zo goed wat we ermee aan moesten. We keken elkaar licht wanhopig aan maar we realiseerden ons ook dat het wel een geweldige stunt was.
De pers was er ook in groten getale om deze ‘historische’ radiodaad in geuren en kleuren te verslaan. De wat serieuzere media zoals Radio 1 (ja, zelfs die was er) wilden het engagement achter dit spektakel graag boven tafel krijgen. Meenden we het nou of was het slechts een ordinaire stunt om ons programma te promoten?
We spraken grote, pretentieuze woorden maar lieten ook weten dat het tevens slechts radio-entertainment ten doel had.
In de studio in Hilversum bleek de nieuwszender een heuse discussie over ons stuntje te voeren met politici, vertegenwoordigers van homobelangenverenigingen zoals het COC en de baas van de Gay Krant Henk Krol.
Het COC vond de uiting wat ongepast maar ze hadden wel begrepen dat we het goed bedoelden en dat we groot voorstander waren van het homohuwelijk. Krol liet zich zo mogelijk nog diplomatieker uit. ‘Ik vind elke actie die kan leiden tot meer steun voor het homohuwelijk uitstekend.’ Alle politici vonden het natuurlijk maar plat vermaak met uitzondering van de vertegenwoordiger van D’66. Die vond het uitstekend dat ‘een medium dat jongeren bedient een ludieke stunt als deze ondernam om meer begrip te kweken voor zo’n goede zaak’.

Na nog wat interviews en plichtplegingen schreden wij arm aan arm voort richting de zaal waar ons huwelijk een feit zou worden. De deuren gingen open en ik zag in een flits erg veel genodigden zitten. Familie, vrienden, collega’s en luisteraars, aan wie wij ook wat plaatsen verloot hadden, zaten vrijwel allemaal met diezelfde grote grijns die ons de hele dag al achtervolgde, te wachten op wat komen ging.
Toen we de wandeling naar het gemeentealtaar maakten, hoorde ik met name de familie van Fred keihard lachen. Vooral mamma Siebelink liet zich niet onbetuigd en lanceerde een paar oneliners waar Youp van ’t Hek nog jaloers op zou zijn.
Saillant detail was dat mijn nieuwbakken vriendinnetje Margje Teeuwen ook in de zaal zat en ondanks het feit dat zij zelf de stunt erg kon waarderen en op waarde kon schatten, vond ze het toch wat lastig uit te leggen aan haar ouders dat haar vriend officieel zou gaan trouwen met een andere man.
Nog lastiger was het verhaal uit te leggen aan haar huisgenoot, de Argentijnse hockeyinternational Vanina Oneto. Ze deelde een woning met Margje omdat ze in hetzelfde team speelde, de hoofdklasser Den Bosch. Vanina was van redelijk strenge katholieke huize en vond de keuze van haar vriendin maar merkwaardig. Margje was in de tussentijd ook nog met Vanina in Argentinië geweest en daar had ze zich helemaal zwaar moeten verdedigen. Hoe kun je nou verkeren met een vent die homo is? Vanina en ik konden het wel goed met elkaar vinden en daar begon wel wat acceptatie voor de daad te bestaan. Toch moet die dag voor Margje een merkwaardige gewaarwording zijn geweest. Haar vriend het jawoord horen geven aan een andere man.
Fred en ik stonden inmiddels oog in oog met de ambtenaar in functie. Haar speech was hoewel plechtig voorgedragen toch doorspekt met cynisme en ongeloof. Ze liet menigmaal vilein weten te twijfelen aan de eeuwigheidswaarde van deze voltrekking. Toch heeft ze ons in de echt verbonden en schoven wij elkaars ringen om de vinger. Natuurlijk hadden deze ‘sieraden’ een muzikale achtergrond. Ik gaf Fred de Ring ring van Abba en hij mij de Ring ring van De la Soul.
We gaven elkaar met enig ongemak en ongenoegen de traditionele zoen die hoort bij een gelukkig paar en het huwelijk was officieel een feit. De ‘plechtigheid’ is volledig uitgezonden op Radio 3. Op naar het grote feest. Een discotheek in Limburg wilde ons wel faciliteren.
Ook daar stond ons een groots onthaal te wachten. Vierhonderd luisteraars hadden de moeite genomen om daar naartoe te komen. Terwijl het voor velen toch niet echt naast de deur lag, dat Limburg.
Ze hadden allemaal een cadeau meegenomen dat tevens dienstdeed als entreebewijs. De meest bizarre geschenken kwamen binnen. Onder andere een geit, twee wandelende takken naar ons genoemd, een heus tv-toestel en natuurlijk veel condooms in alle vormen en kleuren.
Het werd een gezellig avondje ‘discodansen’ met als hoofdact de band Kane. Daar had ik me ernstig hard voor gemaakt op 3 toen ze aan de vooravond van de doorbraak stonden en zij betaalden op deze manier terug.
Na afloop van de enorm leuke edoch wat Fellini-achtige avond opgetogen vertrokken naar de huwelijkssuite die ons was aangeboden door het Van der Valk concern (de plaats waar je met je geliefde naar ‘toekan’). Meteen ‘ging ik al vreemd’ door het bed te delen met de binnengesmokkelde Margje Teeuwen. Fred mocht, sociaal als ik was, op de bank plaatsnemen.
De huwelijksreis daarna ging naar Eurodisney in Parijs.
We hebben als stille getuige van ons huwelijk ook nog een Foster Parents-kind geadopteerd: Maria Mohammed, die we vervolgens politiek correct als we zijn per opbod verkocht hebben aan de hoogste bieder. Deze grove schending van morele mensenrechten is overigens in het echt heimelijk weer ongedaan gemaakt. De bieder is slechts de brieven gaan schrijven, wij zijn tot op de dag van vandaag nog steeds de trotste nepouders van Maria Mohammed, al zijn Fred en ik ongeveer een jaar na dato op Valentijnsdag weer gescheiden. Veel showbizzpaartjes houden het minder lang vol.
Blijft alleen vreemd te huwen met je radiopartner terwijl de ware liefde inmiddels ook aan de deur klopte.