18.
We waren het nieuwe tijdperk nu definitief
ingetreden. Ik had nog een paar wensen om 3 onverslaanbaar te
maken. Ruud de Wild, die ochtend-dj was bij Radio 538, moesten we
ook halen en de avond moest een inhaalslag maken. Die was funest
voor ons imago. We hadden daar de evangelisten van de EO zitten met
een uurtje voor eigen parochie, daarna het al bij geboorte
overleden ‘jongeren’ programma Buzz van de NCRV en
vervolgens de ontoegankelijke VPRO. Alleen al de ondertitel ‘een
jongerenprogramma’ maakt het direct kansloos bij de beoogde
doelgroep.
Het zat weer vol met betuttelende christelijke rubriekjes onder een
pseudostoere en rebelse dekmantel. Als zo’n programma dan toch
volgens de publieke omroep gemaakt moet worden dan in ‘godsnaam’
niet op zo’n prominente plek, vond ik als ware atheïstische
fundamentalist. Langzaam maar zeker kwamen al mijn wensen uit.
Ruud de Wild en ik spraken af bij mijn favoriete daghapkroegje de
Gooische Herberg in Hilversum om eens informeel te spreken over een
eventuele overgang naar Radio 3. Hij bleek wel belangstelling te
hebben en zou ook enige tijd later bij BNN in dienst treden om daar
aanvankelijk het weekend te doen maar later de plek over te nemen
van Rob van Someren die zoals verwacht 3 FM ging verlaten. Paul van
der Lugt had het weer briljant politiek opgelost.
BNN was als omroep eigenlijk nog te klein om al dagelijks een
fulltime rol te kunnen spelen op de popzender. Paul wilde per se
Ruud op die tijd, dus kwam er een samenwerkingsverband tussen de
TROS en BNN om die zendtijd te vullen.
Nou was de rebelse De Wild niet echt TROS-fähig maar als hij
daarmee op Radio 3 kwam en de TROS ook nog een rol speelde, was het
voor iedereen een acceptabele oplossing.
Ook de avond ging tot mijn vreugde op de schop. Corné Klijn zat van
6 tot 7 en die kreeg zendtijduitbreiding van een uur. Isabelle
Brinkman kwam de gelederen versterken en daarin speelde ik een rol.
Zij was me in positieve zin opgevallen bij TMF. Met name haar hang
naar wat alternatievere muziek bij dat kidsstation en het gemak
waarmee zij Engelse interviews deed, vond ik het nader inspecteren
waard.
Ik nodigde haar uit bij mijn 3 FM programma in de middag en het
klikte enorm tussen ons. We zijn nog een paar uur blijven praten en
het werd me duidelijk dat ze TMF meer dan dankbaar was voor alle
geboden kansen en ervaring, maar dat het
populaire top 40 jasje haar te strak was gaan zitten. Op zijn
zachtst gezegd was haar band met wat collega’s daar ook niet
helemaal jé van hét, dus op mijn vraag of ze 3 wellicht leuk zou
vinden kwam een volmondig ‘ja’.
Het mes sneed aan vele kanten; we hadden nog geen vrouw op onze
zender, deze hield ook nog erg van muziek en ze was zeer populair
bij jongeren.
Paul maar weer eens op de hoogte gebracht en die flikte het
weer.
Ze kwam tussen 8 en 10 in de avond. Later wilde de werkgever van
Corné (NPS) van hem af en kwam Isabelle van 6 tot 8. Dat heb ik
altijd betreurd. Ik probeerde Paul ervan te overtuigen dat zij niet
de geschikte persoon was voor dat time slot. Maar de NPS drong er
zeer op aan. De sfeer en breedte die Corné neerzette, werden node
gemist bij Isabelle. Haar aversie jegens de populaire muziek brak
haar op en ze werd steeds ongelukkiger. We hadden zeker op die tijd
voor haar een te strak mainstream jasje.
Nou vond zij het overigens al snel waardeloos. Ze had een sterke
voorkeur voor gitaarpop en de rest kon haar over het algemeen maar
matig boeien, en dat was een te smalle basis voor ons. Mijn
voorspelling kwam dus helaas uit: Isabelle exit. Maar dat was
allemaal veel later pas, voorlopig hadden we een behoorlijk sterke
programmering en dat zagen we dan ook terug in de
marktaandelen.
Radio 538 begon zich inmiddels wel te roeren en was zeer populair
aan het worden bij met name jongere luisteraars, maar het zou tot
aan de koop van Edwin Evers duren voor het echt massaal tot
uitdrukking zou komen in de cijfers.
Ikzelf heb een prachtige tijd beleefd als programmamaker tussen 2
en 4 in de middag. Een tijdstip waar normaal de zogenaamde
‘waterdragers’ zitten. Niet zo heel sterk geprofileerde
presentatoren die de kunst van de bescheidenheid bezitten om de
muziek het werk te laten doen. Niet helemaal mijn profielschets,
maar al doende vond ik een prachtige middenweg.
Toen Fred Siebelink erbij kwam, ongeveer een halfjaar na de start,
begonnen minisoapjes een beetje de leidraad te worden van het
programma. Veel van die verhaallijnen kwamen vrij spontaan tot
stand en werden uitgewerkt tot echte evenementen.
De mooiste voorbeelden daarvan waren de goededoelkalenders, de
Vierdaagse, de schaamteloze poging tot verleiden van hockeyster
Margje Teeuwen via de radio en natuurlijk het roemruchte huwelijk
tussen Fred Siebelink en de auteur van dit boek.
In de Paarse jaren werden een hele hoop maatschappelijke issues,
die onder het machtsvacuüm van het CDA geen kans van slagen hadden
gehad, ineens verwezenlijkt.
Te vaak wordt bij het afrekenen van de door
Fortuyn geïnitieerde puinhopen van Paars vergeten dat juist zij
eindelijk zaken regelden zoals abortus, het liberale drugsbeleid,
euthanasie en het homohuwelijk.
Ik vond het werkelijk een bevrijding dat ons land een keer niet
geleid werd door de grote C maar een volledig seculiere overheid
kende. De door mij zo enorm omarmde scheiding van kerk en staat. Ik
heb mijn leven lang een hekel gehad aan de verlammende,
betuttelende en polariserende rol van het geloof. Ik hoor bij de
groep mensen die ervan overtuigd is dat religie de wereld eigenlijk
alleen maar ellende heeft gebracht.
Dan heb ik het niet over het geloven in een iets of iemand, ook ik
denk wel dat er zoiets als een grotere spirituele macht is, maar
het gaat om de totale intolerantiebelijdenis van het geloof.
Vandaar ook mijn grote blijdschap toen het zogenaamde
geregistreerde partnerschap werd gerealiseerd, de opmaat naar het
homohuwelijk. Fred en ik hadden het daarover in het programma en
besloten al pratende dat wij dit politieke besluit als statement
moesten ondersteunen en dat we daarom na al die jaren van
samenwerking maar eens moesten gaan trouwen.
Het zou nog een breder kader krijgen zelfs. Iedereen die wilde gaan
trouwen, moest dat kunnen doen. Dus ook gewoon goede, laat ik het
netjes zeggen, niet-consumerende vrienden, zoals wij.
Wij doopten het tot homo-geen huwelijk en we gingen alles regelen
via de radio. Trouwlocatie, ambtenaar, huwelijksreis en de
aanverwante suite, notaris, feestzaal, bandje, getuigen,
genodigden, ringen en de bruidskleding. We gingen zelfs keurig in
ondertrouw, vanzelfsprekend live in de uitzending.
In het gemeentehuis in Almere alwaar wij ook voornemens waren te
huwen, troffen wij een uiterst sceptische ambtenaar aan die niet zo
goed wist wat ze hier nou van moest denken en dat ook niet onder
stoelen of banken stak. De talentvolle dj Giel Beelen was onze
producer. Hij deed deze middag live verslag op de zender van het
ondertekenen van de ondertrouwakte.
Nederland begon langzaam maar zeker te geloven dat het echt zou
gaan gebeuren en dat het geheel niet in scène was gezet, zoals vaak
gespeculeerd werd.
Toen het eindelijk zo ver was, konden we niet meer terug, al zeiden
Fred en ik’s ochtends tegen elkaar: ‘Waar zijn we in godsnaam aan
begonnen?’
Daar stonden we dan in onze apenpakjes klaar om in de echt
verbonden te worden. Alle collega’s waren om ons heen verzameld en
allen hadden ze een veelbetekende grimas op het
gelaat. Zendercoördinator Paul van der Lugt zijn ogen lachten als
nimmer tevoren en met een grote glinstering in de pupillen gaf hij
ons zijn zegen.
We togen eerst naar het symbolische huwelijksbootje. De voormalige
medewerkers van de zeezender Radio Veronica hielden een reünie in
Hotel Laapersveld dat eens dienst had gedaan als studiocomplex van
de piraat. Ad Bouman en Tineke speelden de rol van ouderlijk paar
dat ons ‘weggaf’. Tineke vond het prachtig, zij was altijd
voorstander van homo-emancipatie geweest, daar rustte nogal een
taboe op bij het vroegere macho Veronica. Ook voor haar had dit
huwelijk een symboolwerking. Al was ze later duidelijk
teleurgesteld toen we haar vertelden dat we geen echt homostelletje
waren.
De hele dag werden de voorbereidingen op ons huwelijk op Radio 3
gevolgd. We kwamen uiteindelijk aan bij het stadhuis in Almere.
Toen we uitstapten voor de deur bleken er enkele honderden mensen
te wachten en zij ontstaken in een euforisch gejuich of kregen
spontaan de slappe lach, dat wil ik niet meer weten.
Fred en ik wisten ook niet zo goed wat we ermee aan moesten. We
keken elkaar licht wanhopig aan maar we realiseerden ons ook dat
het wel een geweldige stunt was.
De pers was er ook in groten getale om deze ‘historische’ radiodaad
in geuren en kleuren te verslaan. De wat serieuzere media zoals
Radio 1 (ja, zelfs die was er) wilden het engagement achter dit
spektakel graag boven tafel krijgen. Meenden we het nou of was het
slechts een ordinaire stunt om ons programma te promoten?
We spraken grote, pretentieuze woorden maar lieten ook weten dat
het tevens slechts radio-entertainment ten doel had.
In de studio in Hilversum bleek de nieuwszender een heuse discussie
over ons stuntje te voeren met politici, vertegenwoordigers van
homobelangenverenigingen zoals het COC en de baas van de Gay
Krant Henk Krol.
Het COC vond de uiting wat ongepast maar ze hadden wel begrepen dat
we het goed bedoelden en dat we groot voorstander waren van het
homohuwelijk. Krol liet zich zo mogelijk nog diplomatieker uit. ‘Ik
vind elke actie die kan leiden tot meer steun voor het homohuwelijk
uitstekend.’ Alle politici vonden het natuurlijk maar plat vermaak
met uitzondering van de vertegenwoordiger van D’66. Die vond het
uitstekend dat ‘een medium dat jongeren bedient een ludieke stunt
als deze ondernam om meer begrip te kweken voor zo’n goede
zaak’.
Na nog wat interviews en plichtplegingen
schreden wij arm aan arm voort richting de zaal waar ons huwelijk
een feit zou worden. De deuren gingen open en
ik zag in een flits erg veel genodigden zitten. Familie, vrienden,
collega’s en luisteraars, aan wie wij ook wat plaatsen verloot
hadden, zaten vrijwel allemaal met diezelfde grote grijns die ons
de hele dag al achtervolgde, te wachten op wat komen ging.
Toen we de wandeling naar het gemeentealtaar maakten, hoorde ik met
name de familie van Fred keihard lachen. Vooral mamma Siebelink
liet zich niet onbetuigd en lanceerde een paar oneliners waar Youp
van ’t Hek nog jaloers op zou zijn.
Saillant detail was dat mijn nieuwbakken vriendinnetje Margje
Teeuwen ook in de zaal zat en ondanks het feit dat zij zelf de
stunt erg kon waarderen en op waarde kon schatten, vond ze het toch
wat lastig uit te leggen aan haar ouders dat haar vriend officieel
zou gaan trouwen met een andere man.
Nog lastiger was het verhaal uit te leggen aan haar huisgenoot, de
Argentijnse hockeyinternational Vanina Oneto. Ze deelde een woning
met Margje omdat ze in hetzelfde team speelde, de hoofdklasser Den
Bosch. Vanina was van redelijk strenge katholieke huize en vond de
keuze van haar vriendin maar merkwaardig. Margje was in de
tussentijd ook nog met Vanina in Argentinië geweest en daar had ze
zich helemaal zwaar moeten verdedigen. Hoe kun je nou verkeren met
een vent die homo is? Vanina en ik konden het wel goed met elkaar
vinden en daar begon wel wat acceptatie voor de daad te bestaan.
Toch moet die dag voor Margje een merkwaardige gewaarwording zijn
geweest. Haar vriend het jawoord horen geven aan een andere
man.
Fred en ik stonden inmiddels oog in oog met de ambtenaar in
functie. Haar speech was hoewel plechtig voorgedragen toch
doorspekt met cynisme en ongeloof. Ze liet menigmaal vilein weten
te twijfelen aan de eeuwigheidswaarde van deze voltrekking. Toch
heeft ze ons in de echt verbonden en schoven wij elkaars ringen om
de vinger. Natuurlijk hadden deze ‘sieraden’ een muzikale
achtergrond. Ik gaf Fred de Ring ring van Abba en hij mij de Ring
ring van De la Soul.
We gaven elkaar met enig ongemak en ongenoegen de traditionele zoen
die hoort bij een gelukkig paar en het huwelijk was officieel een
feit. De ‘plechtigheid’ is volledig uitgezonden op Radio 3. Op naar
het grote feest. Een discotheek in Limburg wilde ons wel
faciliteren.
Ook daar stond ons een groots onthaal te wachten. Vierhonderd
luisteraars hadden de moeite genomen om daar naartoe te komen.
Terwijl het voor velen toch niet echt naast de deur lag, dat
Limburg.
Ze hadden allemaal een cadeau meegenomen dat tevens dienstdeed als
entreebewijs. De meest bizarre geschenken kwamen binnen. Onder
andere een geit, twee wandelende takken naar ons genoemd, een heus
tv-toestel en natuurlijk veel condooms in alle vormen en
kleuren.
Het werd een gezellig avondje ‘discodansen’ met
als hoofdact de band Kane. Daar had ik me ernstig hard voor gemaakt
op 3 toen ze aan de vooravond van de doorbraak stonden en zij
betaalden op deze manier terug.
Na afloop van de enorm leuke edoch wat Fellini-achtige avond
opgetogen vertrokken naar de huwelijkssuite die ons was aangeboden
door het Van der Valk concern (de plaats waar je met je geliefde
naar ‘toekan’). Meteen ‘ging ik al vreemd’ door het bed te delen
met de binnengesmokkelde Margje Teeuwen. Fred mocht, sociaal als ik
was, op de bank plaatsnemen.
De huwelijksreis daarna ging naar Eurodisney in Parijs.
We hebben als stille getuige van ons huwelijk ook nog een Foster
Parents-kind geadopteerd: Maria Mohammed, die we vervolgens
politiek correct als we zijn per opbod verkocht hebben aan de
hoogste bieder. Deze grove schending van morele mensenrechten is
overigens in het echt heimelijk weer ongedaan gemaakt. De bieder is
slechts de brieven gaan schrijven, wij zijn tot op de dag van
vandaag nog steeds de trotste nepouders van Maria Mohammed, al zijn
Fred en ik ongeveer een jaar na dato op Valentijnsdag weer
gescheiden. Veel showbizzpaartjes houden het minder lang vol.
Blijft alleen vreemd te huwen met je radiopartner terwijl de ware
liefde inmiddels ook aan de deur klopte.