23.
De eerder in dit boek al van een virtueel
standbeeld voorziene (ex-)dj Leo van der Goot was inmiddels een erg
hoge boom geworden. Programmadirecteur bij RTL Nederland. Ik had zo
nu en dan ook wel eens intermenselijk contact met deze force of
nature. Hij bleek niet alleen een uiterst getalenteerd gozertje
te zijn, maar ook in zijn vrije tijd een aardige en inspirerende
man.
Zij hadden bij RTL het radiostation Yorin FM in hun pakket. Het had
een klein bereik, maar met name door Leo had het een grote
aantrekkingskracht op mij. Van der Goot beantwoordde de liefde
gedeeltelijk, maar zei wel dat ik gewoon lekker bij 3FM moest
blijven zitten totdat ze bij de aanstaande veiling een grotere
zender zouden krijgen.
Er waren voor mij een paar redenen om een overstap te overwegen.
Ten eerste de naweeën van het zenderredactie-incident met dito
ontloyalisering tot gevolg. Paul van der Lugt was zendercoördinator
af en vervangen door Florent Luyckx. Die had helemaal geen behoefte
aan de vazallen van Paul. In zijn eerste gesprek met mij was hij
direct heel duidelijk geweest. Hij wilde alle dj’s met
onmiddellijke ingang uit de muziekredactie verwijderen. Dat klusje
hield dus voor Patrick Kicken, Corné Klijn en mijzelf op te
bestaan.
Verder had hij geen hulp nodig bij de formulering van een nieuw
beleid, dus daar ging de invloed op de koers van 3FM. De zender
moest de komende jaren erg verjongen, dus ik snapte toch wel dat
mijn specialistische liefhebbersprogramma in de nacht de
Freakolympics niet de eeuwigheid had op een popzender voor
de jeugd?
En daar was het duveltje uit het doosje weer: Ruud de Wild moest
van Florent snel naar de ochtend. Ik was net van de vorige ronde
bijgekomen en het begon allemaal weer opnieuw.
Florent was als zendercoördinator een idee geweest van BNN, dus ik
kon alleen maar in politiek denken: ze proberen het via de nieuwe
voordeur gewoon nog een keer. Natuurlijk was er ‘voor een talent
als ik altijd wel een plaatsje’, want hij had veel respect voor
mijn vakmanschap. Dat is nog eens iemand het graf in prijzen.
Op de weg terug naar huis merkte ik dat mijn incasseringsvermogen
danig op de proef was gesteld. Ik belde Fred na dat gesprek met
Luyckx en die was weer zijn eigen nuchtere zelf: ‘Het zal allemaal
wel, denk aan het eiland, Bob.’
Het ergste was dat ik een hele hoop dingen snapte. Ik liep tegen de
veertig, had een verleden bij de vorige baas
van de zender en als nieuweling wil je natuurlijk van die erfenis
af en je eigen koers varen. Ik was nogal dominant geweest bij het
‘oude’ 3FM. Ruud de Wild was ook mijn eigen eerste keus toen Evers
wegging, dus waarom zou ik in de weg blijven zitten? Op die laatste
vraag wist ik een antwoord: we hadden héél, héél hard moeten werken
voor het succes dat Stenders Vroeg geworden was. Dat liet ik
me niet zomaar afnemen. Het maakte me strijdbaar om Stenders
Vroeg te vervolgen, maar moest dat per se op 3FM?
Toen Yorin FM inderdaad vanwege de door de overheid uitgeschreven
veiling een betere etherfrequentie kreeg toegewezen, was het tijd
om te handelen. Ik sprak met Leo van der Goot en die arrangeerde
een afspraak met de programmaleider van Yorin, Mark Berendsen. Die
droomde hardop. Hij wilde Ruud de Wild én Rob Stenders inlijven. Ik
in de ochtend en Ruud in de middag. Ik kon mijn lachen bijna niet
houden. Hij ontvouwde de plannen en sprak opgetogen over alle
mogelijkheden van de zender.
Na deze wederzijdse verkenning kwam het gesprek op gang met de
echte grote jongens. Ik mocht zowaar thuis op audiëntie komen bij
de grote RTL-baas Fons van Westerloo. Zenuwachtig toog ik met mijn
autootje richting de landelijke omgeving waar dit soort tycoons nou
eenmaal zetelt. Ik maakte mij een voorstelling van zijn huis. Zou
het een verbouwde boerderij zijn of een patserige villa? Zou hij
moderne kunst aan de muur hebben of is the Fonz meer het
type dat achteloos een paar oude meestertjes in zijn salon heeft
hangen? Ik was ook zeer benieuwd naar hem als mens. Het beeld dat
ik via de pers van hem had gekregen, intrigeerde mij enorm. Een
ambachtelijk journalist die de grootste camping van Nederland had
opgericht, SBS 6. Hij die alle vuurhaarden van de wereld verslagen
had, kocht bij de Esso voor 4,95 een leuke Tiroler film die dan ’s
avonds laat door zijn zender werd uitgezonden.
Fons leek hem eigenhandig in de VHS gestopt te hebben. Vervolgens
belt de grootste concurrent aan en na een krokodilletje of wat
weggepinkt te hebben is hij daar de baas en spreekt binnen een dag
accentloos ‘Luxemburgs’. Het leek me in elk geval de juiste man om
over een transfer te spreken.
De ontvangst was allerhartelijkst. Ik voelde me wat ongemakkelijk
ook omdat ik met mezelf zo lekker over hem had zitten roddelen. Hij
stelde me snel op mijn gemak en de aanwezigheid van Leo van der
Goot was een zeer prettige bijkomstigheid. Het huis was meer
boerderij dan villa en het interieur was een prettig allegaartje.
Smaakvol, niet al te poenerig.
Ik was snel verkocht vanwege zijn prachtige verhalen over de tijd
dat hij als correspondent werkzaam was in
oorlogsgebieden. Mijn interessevelden naast muziek, radio en
voetbal zijn media, recente geschiedenis en politiek. Fons van
Westerloo heeft precies daarin altijd zijn werkterrein gehad. Ik
zou zonder enige moeite dagen naar zijn verhandelingen hebben
kunnen luisteren. Ook later als ik weer eens op visite kwam in zijn
kantoor of bij hoge uitzondering een keer met hem mocht lunchen,
probeerde ik altijd aan te sturen op zijn grote verhalen. Deze
middag stond mijn aanstaande overgang van de publieke omroep naar
RTL op het programma. Je zag hem wel denken ‘goddomme, wat zijn dit
voor tijden dat je met een gast die wat plaatjes opzet ook nog
persoonlijk moet lullen en dat je er nog belachelijke bedragen voor
moet neertellen ook’, maar hij bleef voorkomend. Ik was te
geïntimideerd door alles om überhaupt partij te bieden. We waren er
dus vrij snel uit. Ik zou naar Yorin komen, in volle vrijheid mijn
programma in de ochtend gaan maken en een leuke rekening mogen
sturen voor al mijn prestaties. De details moest ik verder maar
bespreken met de nieuwe radiodirecteur Arthur Weijers.
Ik ging gedrogeerd naar buiten vanwege alle verhalen,
duizelingwekkende bedragen en mijn aanstaande overgang naar de
commercie. Fons sms’te me op vrijdagavond nog net voor de
Freakolympics dat hij naar de samenwerking uitkeek en dat ik
de prijs niet meer moest opdrijven. Nou had ik die behoefte niet,
want ik was al bijna een jaar in onderhandeling met de Vara en
ondanks het feit dat ik de laatste weken wat aandrong op snel
handelen kreeg ik geen antwoord. Het was altijd over twee weken.
Maar na twee weken was het weer over twee weken, ze zouden het
antwoord eeuwig schuldig blijven, ik nam de beslissing zelf
wel.
De ironie van het verhaal wil dat de Vara als mijn thuishonk voelde
en dat de omroep, op de handelingssnelheid na, totaal geen blaam
trof. Zij hadden me altijd gesteund in mijn strijd om de ochtend,
maar ik was klaar met dat gedoe bij 3FM, de zender waar ik in
principe zo goed paste.
Omdat het weekend was, wilde ik de huur nog niet opzeggen bij 3FM,
en dat was maar goed ook. Maandag stond directeur Arthur Weijers,
die ik nog niet persoonlijk ontmoet had, op mijn voicemail met de
ijskoude mededeling dat de deal off was. Zonder opgaaf van
reden. Er was van mijn kant helemaal niets voorgevallen noch enige
actie ondernomen. Ik snapte er echt helemaal niks van. Ik wist dat
de deal met Ruud de Wild ook niet zou doorgaan, want die had
inmiddels nee gezegd tegen de aanbieding omdat, bleek later, hij
met Radio 538 aan het onderhandelen was. Zou dat er dan iets mee te
maken hebben? Geen Ruud dan ook geen Rob?
Mijn telefoontje naar Leo van der Goot maakte
me ook niks wijzer. Naar de betekenis van zijn minuscule verklaring
kon ik ook alleen maar gissen: ‘Ego, Rob, het gaat allemaal om ego,
jij kunt hier helemaal niks aan doen. Meer kan ik en wil ik er niet
over kwijt.’ Dat was het dan. Ik had slechts een dagje in
Fantasialand mogen doorbrengen. Een maand later hoorde ik dat ze nu
met mijn vriend en collega Giel Beelen bezig waren. Voor de
ochtendshow. Ik voelde me wel een beetje gepasseerd en vond het ook
wel een naaistreek dat Beelen daar niets over gezegd had tegen mij.
Weer wat later nam hij me apart en tot mijn opluchting vertelde hij
me dat Yorin met hem bezig was voor de ochtend. Hij vond het rot
voor mij dat het niks geworden was, maar hij wilde echt serieus
nadenken over het bod.
Ik ging weer aan het werk alsof er niets aan de hand was tot de
belangstelling van Erik de Zwart daar was, ongeveer een maandje of
twee later. Eigenlijk voelde ik vrij weinig bij Noordzee, leek me
ook een merk dat mijlenver van me verwijderd was maar de
aanwezigheid van radio-icoon Erik de Zwart compenseerde die
twijfel. Ik beloofde een programmavoorstel te maken en dezelfde
week nog te reageren op zijn voorstel. Werkelijk één dag later
kreeg ik een uiterst merkwaardig telefoontje van Robert Jensen.
‘Hé Stenders, ik ga naar Yorin, word daar creative director
en ik wil dat jij de ochtend komt doen.’
De net gelijmde klomp brak weer resoluut.
‘Robert, ik heb lang zitten onderhandelen, was er helemaal uit met
Yorin en ineens hoefde het allemaal niet meer. Nou bel jij weer
doodleuk met de vraag of ik wil komen. Wat moet ik daar in godsnaam
mee?’
Zijn antwoord was gedecideerd en paste bij het profiel Jensen: ‘Als
ik zeg dat jij komt, gaat het ook gebeuren, no doubt about
it, waarom het de vorige keer fout is gegaan, weet ik niet en
boeit me ook niet. Laten we snel lullen.’
We spraken af in mijn eeuwige vreetschuurtje de Gooische herberg
waar Robert natuurlijk direct een paar vileine tikjes over
uitdeelde.
‘Je eet hier zeker vanwege dat karige hongerloontje van je bij die
socialistische slavendrijvers van de Vara?’
Ik kon, in tegenstelling tot velen in onze branche, Jensen heel
goed hebben. Edwin Evers schijnt zelfs ooit een contract getekend
te hebben met de clausule dat, als Robert Jensen daar ook kwam
werken (538), hij direct ‘transfervrij’ mocht vertrekken. Ook
Jeroen van Inkel was helemaal klaar met hem. Ik had nog nooit voor
Robert gewerkt, maar wist uit eigen ervaring wel dat hij keihard
maar ook straight was. Uiterst intelligent en zeer talentvol waren
andere kernwaarden van hem. In het verleden hadden we regelmatig
zeer intense gesprekken gevoerd die vele malen
dieper gingen dan het laatste lekkere wijf in het Veronica-pand.
Hij heeft me altijd recht in het gezicht uitgelachen om mijn
muzikale bevlogenheid. Daar snapte hij niks van. ‘Wat kan het jou
nou schelen wat voor kutplaat je instart?’
Niet voor niks sprak Erik de Zwart ooit rake woorden over Robert
die hem zeer typeerde als radioman: ‘Ik ken veel dj’s die muziek
niet zo boeiend vinden, ik ken er maar één die een uitgesproken
hekel aan muziek heeft en dat is Robert Jensen.’
Ik vond het ook totaal niet erg dat hij een paar trekjes van me
hardop en met veel spot in twijfel trok. Het was allemaal out in
the open en ik vermoedde ondanks het verbale geweld een
wederzijds respect. Zijn belangstelling voor mij was daarvan het
bewijs.
‘Yorin gaat een totaal nieuwe koers varen, 3FM gaat onder leiding
van Florent steeds meer urban draaien en ik denk dat wij in het gat
moeten springen dat 3FM daarmee achterlaat,’ sprak het orakel. Ik
kreeg wederom dezelfde rekenmodules voorgeschoteld als bij De Zwart
en Mark Berendsen over mijn enorme score bij de boodschappers van
20 tot 35. ‘Jouw marktaandelen blijven maar stijgen en je doet het
al bijna drie jaar geweldig op die best lastige zender. Eigenlijk
word je heel erg onderschat in de radio-industrie, dat komt ook
vanwege die verdomde gespeelde valse bescheidenheid van je,’
kietelde hij verder in mijn gevoelige middenrif. ‘Het is nu voor
jou tijd om eens flink te cashen en te profiteren van dat
succes!’
Ik stond er allemaal erg voor open. Toen hij daarna de toverwoorden
sprak dat we radio opnieuw zouden definiëren, had hij helemaal mijn
interesse gewekt. Elke radiowet zouden we tegen het licht houden en
er was niets meer vanzelfsprekend. De boef wist natuurlijk dat ik
daar extreem gevoelig voor zou zijn, maar ik vertrouwde het niet
helemaal. Mijn kritische verweer luidde: ‘Vroeger wilde je alleen
maar een strak format, twaalf keer per dag dezelfde platen en
allemaal gladde hitradio dj’s, op jezelf na natuurlijk?! What
happened?’
Robert zou Robert niet zijn als hij me niet van geweldig repliek
diende: ‘Als ik het eerste commerciële station van Nederland zou
mogen oprichten, zou ik het weer op die manier doen. Maar omdat er
al zoveel van die zenders zijn, lijkt dit me het grootste gat in de
markt en dat bewijs jij met dat 3FM-programma van je.’
En hoe zit het dan met Beelen, wilde ik nog weten. ‘Die doet te
lang over zijn beslissing, daar gaan we een deadline op zetten. Als
hij niet wil, kom jij. En het ziet ernaar uit dat ie niet wil. Ga
nou niet tegen hem roepen dat we jou achter de hand hebben, dat zou
zijn beslissing kunnen beïnvloeden. Hou je bek dus.’ Dat was voor
mij een enorm heikele kwestie waarin ik een onvergefelijke fout heb
gemaakt. Giel en ik hadden namelijk een heel goede band met
elkaar.