26.
Ik nam ook ‘Stenderiaans’ afscheid van 3FM.
Terwijl mijn collega’s gewoon in de Hilversumse studio zaten, was
ik op Ibiza terechtgekomen in een piepklein konijnenhokje dat
dienstdeed als onderkomen van het plaatselijke hitstation. Het
vergde de nodige handen en voeten om duidelijk te maken aan de
lokale technicus dat we graag aan het einde van de draad Nederland
hoopten te bereiken. Hij sprak geen woord Engels en mijn Spaans
moest ook nodig op LOI-cursus. Toch hoorde ik net voor zes uur in
de ochtend een paar vertrouwde klanken uit mijn koptelefoon komen.
Fred en Margreet kwamen luid en duidelijk door.
Het was de laatste Stenders Vroeg die we onder de vlag van
de publieke omroep zouden maken. Ik zou ook vaarwel zeggen tegen de
zender die mijn ego bijna het hele werkzame leven van behuizing had
voorzien. Radio 3/3FM.
Als je op je bijna veertigste afscheid neemt, is het niet
waarschijnlijk dat de jongerenzender nog ooit van je diensten
gebruik zal maken. Het markeerde dus ook een beetje het einde van
de eeuwige jeugd waaraan wij mannen altijd zo hopeloos lang
vasthouden.
De setting waarin een en ander zich afspeelde, was op zich al
vreemd. Om het nog ongemakkelijker te maken werd alles ook nog eens
gadegeslagen door een onverbiddelijke cameraploeg. De reden dat ik
op dit uitgaanseiland zat, had niets te maken met het geforceerd
vastklampen aan de jeugdigen van lijf. Ik had me laten strikken
voor een realityprogramma van Patty Brard. Patty’s fort. De
show die voor veel mensen de boeken zou ingaan als het aller-,
allerergste tv-programma ooit.
Nu nog, een jaar of vier later, moet ik zelfs in de supermarkt nog
wel eens uitleggen wat met name ik daar deed. Ik had al fors wat
credibility moeten inleveren door de integere Vara te
verlaten voor die smerige commercie. Nu ging ik ook nog figureren
als schandknaap van Brard in een show die door de volksmond als
poepshow werd aangemerkt.
Patty was te gast geweest in Stenders Vroeg en vertelde over
een geweldige kuur die ze had doorlopen in Thailand waar ze
bijzonder gezond en zichtbaar afgeslankt van was teruggekomen. Ze
keek minzaam naar die bolle toet en dat zeker acht maanden zwangere
mannenlijf van me en zei dat ze op Ibiza met een projectje bezig
was waar ik kerngezond en ‘bevallen’ van zou terugkomen.
Fred en ik waren door Evers al gewaarschuwd voor de desastreuze
invloed van de ochtend op je buik. We spraken onderling al spottend
over de zogenaamde Elvis-jaren. Ik was al
Elvis 1976 en Fred zat toch ook al op Elvis 1972. Tel daar mijn
eerder beschreven maagproblemen bij op en wellicht is de verleiding
om daar in één klap van af te komen al iets begrijpelijker.
Wederom vrij naïef, want natuurlijk had ik ook wel eens gekeken
naar die eerdere freakshows van haar. Patty’s Posse was een
eclatant succes en voer voor soms beschaamde voyeurs als ik, maar
het heeft een hoop mensen op de rand van de afgrond gebracht,
inclusief de hoofdrolspeelster zelf, die soms de gevangene werd van
het verwachtingsproces van de kijkers. De met veel bombarie op film
vastgelegde vriendschap voor het leven werd net zo snel weer
ingeruild voor een oorlogsverklaring als dat wat beter uitkwam in
het script. Als de belangstelling wat afkalfde, voelde Brard dat ze
desnoods haar huwelijk moest opofferen om het programma weer
spannender te maken. De meest cynische consequentie van ‘alles voor
de kijkcijfers’.
Toch mocht en mag ik haar graag. Je kon deze materie zonder enige
moeite ook op deze open manier met haar bespreken in de uitzending
en ze was altijd goddelijk eerlijk in haar antwoorden. Ze bezwoer
mij dat Patty’s fort echt iets anders zou worden. Hier zou
de wat serieuzere kant van haar worden belicht en ditmaal stond de
gezondheid voorop in plaats van de destructie. Ik nam dat van haar
aan en tot op de dag van vandaag denk ik ook dat ze het oprecht
meende, vandaar dat ik mijn jawoord aan haar gaf.
Wat ik in de praktijk aantrof toen het eenmaal zo ver was, voelde
als een ultieme nachtmerrie.
Ik kwam in een huis terecht met ijdele gekken die allemaal het
oormerk ‘Bekende Nederlander’vol trots droegen. De een nog
hysterischer dan de ander, althans in de buurt van een camera. Ik
voelde me daar net zo op mijn gemak als een Duitser op vakantie in
Nederland in 1946. We werden netjes een hangbank op gedelegeerd
door de tv-ploeg en de eerste sessie begon. Patty heette iedereen
welkom, tot mijn verbazing mij in het bijzonder. Ik was duidelijk
gecast als de onwelwillende botte hork die zich eens lekker heftig
ging verzetten tegen al deze zweverige therapieën. Brard zag dat ik
duidelijk in verlegenheid raakte en rook bloed. Ik was als een hert
zonder benen die recht in de loop van het geweer van de jager keek.
Vluchten was onmogelijk. Voordat ze de trekker overhaalde, dolde ze
nog even met haar prooi. Ik raakte in paniek en begon met een
enorme scheldkanonnade. ‘Flikker op en laat me met rust, ik ben
gewoon een introverte gast die terechtgekomen is in een huis met
allemaal mensen waar ik eigenlijk nog niet dood tussen gevonden wil
worden.’ De voormalige Luv-huppel Marga Scheide gaf op gepaste
wijze antwoord op mijn tirade: ‘En bedankt,’ was haar zeer
krachtige verweer. Zij zou trouwens daar mijn
hart stelen. Een lieve, eerlijke en bijzondere vrouw.
De toon was gezet, de camera ging uit en Patty omhelsde mij.
‘Geweldig, Stenders, we hebben de promo voor aflevering 1 binnen,
goed gedaan.’ Had ze nou echt niet door dat ik geen rol speelde? Is
zij zo gedeformeerd dat er voor haar alleen nog reality-tv bestaat?
Ik zette het op een lopen. In de stromende regen zocht ik naarstig
naar het vliegveld dat ‘slechts’ een kilometertje of twintig
verderop lag. Terug naar de civilisatie.
Margje heeft mij uiteindelijk weer bij mijn positieven gekregen.
Zij was met mij meegekomen naar dit sodom en gomorra. Om haar daar
nou achter te laten leek me niet sociaal. ‘Als je nou gewoon
terugkomt, slapen we er een nachtje over en als je dan morgen nog
weg wilt, gaan we gewoon.’
Ik kwam doorweekt binnen bij Patty. Ik was dankbaar voor het werk
van de elementen, want het zette het gevoel van drama wat kracht
bij. Ik moet er als een hulpeloos hoopje mens hebben uitgezien dat
zelfs la Brard enige trekjes van mededogen begon te vertonen. Ik
kon die nacht weer even met de mens Patty praten, de tv-vrouw werd
tijdelijk gekooid. De boodschap mijnerzijds was duidelijk. ‘Ik trap
niet meer in die door jou opgezette valkuilen.’ Patty moest lachen
om die ontmaskering, inderdaad bedacht ze de nacht tevoren een
script. Ze volgde het draaiboek van een willekeurige soap en
creëerde acties, drama’s en conflictjes. Wij waren allemaal zo
voorspelbaar dat we precies deden wat mevrouw Brard voor ons had
uitgedokterd. Ze toonde begrip en zou me niet meer op de huid
zitten. Ik kreeg de vrije rol. Nauwelijks gevolgd door een camera.
Ik moest eens per twee dagen aan een ochtendgesprek meedoen en voor
de rest zocht ik het maar uit. Daar hield Patty zich ook aan.
Vanaf dat moment was het voor mij prima te doen. Af en toe pikte ik
een therapie mee waar ik egoïstisch de camera weigerde, zoals
tijdens een rebirthsessie die best heilzaam was maar waarvan
Nederland geen deelgenoot hoefde te zijn. Het werd geen bezwaar
gevonden door het tv-team omdat de meeste deelnemers geen enkele
moeite hadden met de camera, hoe intiem de ontboezemingen of hoe
mensonterend de beelden soms ook waren.
De detoxkuur waaraan de show de naam ‘de poepshow’ te danken had,
heb ik braaf doorlopen. Ook hier is er geen camera zelfs maar in de
buurt geweest. Het was redelijk afzien, negen dagen niet eten. Je
kreeg alleen maar tweemaal daags een uiterst smerige substantie
voorgezet die met heel veel fantasie mocht doorgaan voor een
drankje.
Verder heb ik mij ook nog ingelaten met een inspirerend bezoekje
aan de verwanten van een indianenstam die ons de zweethut leerden
kennen; de overtreffende stap van de sauna. Bloedheet werd het in
de tent waardoor je lichaam en geest in een
staat komen te verkeren waarvoor anderen hele koffieshops moeten
leegroken. De meest onverklaarbare visite legde ik af bij een man
die ik dr. Hans ben gaan noemen. Aanvankelijk kon ik als
beroepsscepticus mijn lach niet houden, want het leek wel of ik op
de rekwisitieafdeling van Ti-ta-tovenaar was terechtgekomen.
Het hele decor was er te vinden, op Tika na. Hans zag er ook
geweldig uit in zijn gewaad. Hij was een voormalig succesvol
zakenman die verzadigd door al het geld besloot zijn leven te
wijden aan de speciale gave die hij had. De weldoener kon af en toe
mensen repareren ja en gaf in één moeite door ook je aura een grote
beurt. Hij zag de gaten, dichtte ze en stelde de kleuren weer wat
scherper. Je werd ook nog even aan een fopapparaat gehangen dat
zogenaamd registreerde wat er mis was met je lichaam.
Onmiddellijk bleek alles wat te maken had met mijn maag niet te
deugen. Hans zei doodleuk dat hij het wel even zou fiksen. Hij ging
achter me staan en hield zijn handen boven mijn schouders. Ik
hoorde werkelijk alles tekeergaan in mijn buik. Na een minuut
voelde ik dat de storm wat ging liggen en kwam er een behaaglijke
warmte voor in de plaats. Achter me zag ik een man die wat
verkrampt keek en zelfs wat verouderde trekjes vertoonde. Hij
probeerde door met zijn handen te schudden letterlijk mijn ellende
van zich af te werpen. ‘Jezus, Rob, het was een hele klus, maar het
werkt daar allemaal weer.’
Ineens begon hij ongevraagd te vertellen waardoor deze rotzooi daar
allemaal was komen vast te zitten. Zonder omwegen vertelde hij wat
ik allemaal had meegemaakt. Daar zaten zoveel gebeurtenissen bij
die niemand van me wist dat ik totaal verbouwereerd (ik zocht
eigenlijk flebbergested… maar hoe schrijf je dat in godsnaam? ha
ha) naar hem zat te luisteren.
De virtuele band die ik altijd gespannen om mijn middel voelde, was
vanaf die middag volledig verdwenen en is (klop, klop) nooit meer
teruggekomen. Zo werd dat rare, dubieuze programma waaraan ik nooit
had moeten meewerken voor mij een avontuur met een wel heel erg
happy end.
De tv-uitzending had niet toegespitst moeten worden op de poep van
Bekende Nederlanders. Helaas werd alleen die joker ingezet om
kijkers te trekken waardoor het nimmer meer de kans kreeg zich te
ontwikkelen tot een mooi programma waarin je bijna elke deelnemer
zienderogen zag opknappen.
In elk geval zorgde dr. Hans in combinatie met de reiniging van
mijn lichaam ervoor dat ik kerngezond, dun en met een ongekend
strakke huid zonder open poriën aan de startstreep bij Yorin FM
verscheen, waar een geweldige eerste klus op me stond te wachten:
het wereldkampioenschap voetbal in Portugal.