26.

Ik nam ook ‘Stenderiaans’ afscheid van 3FM. Terwijl mijn collega’s gewoon in de Hilversumse studio zaten, was ik op Ibiza terechtgekomen in een piepklein konijnenhokje dat dienstdeed als onderkomen van het plaatselijke hitstation. Het vergde de nodige handen en voeten om duidelijk te maken aan de lokale technicus dat we graag aan het einde van de draad Nederland hoopten te bereiken. Hij sprak geen woord Engels en mijn Spaans moest ook nodig op LOI-cursus. Toch hoorde ik net voor zes uur in de ochtend een paar vertrouwde klanken uit mijn koptelefoon komen. Fred en Margreet kwamen luid en duidelijk door.
Het was de laatste Stenders Vroeg die we onder de vlag van de publieke omroep zouden maken. Ik zou ook vaarwel zeggen tegen de zender die mijn ego bijna het hele werkzame leven van behuizing had voorzien. Radio 3/3FM.
Als je op je bijna veertigste afscheid neemt, is het niet waarschijnlijk dat de jongerenzender nog ooit van je diensten gebruik zal maken. Het markeerde dus ook een beetje het einde van de eeuwige jeugd waaraan wij mannen altijd zo hopeloos lang vasthouden.
De setting waarin een en ander zich afspeelde, was op zich al vreemd. Om het nog ongemakkelijker te maken werd alles ook nog eens gadegeslagen door een onverbiddelijke cameraploeg. De reden dat ik op dit uitgaanseiland zat, had niets te maken met het geforceerd vastklampen aan de jeugdigen van lijf. Ik had me laten strikken voor een realityprogramma van Patty Brard. Patty’s fort. De show die voor veel mensen de boeken zou ingaan als het aller-, allerergste tv-programma ooit.
Nu nog, een jaar of vier later, moet ik zelfs in de supermarkt nog wel eens uitleggen wat met name ik daar deed. Ik had al fors wat credibility moeten inleveren door de integere Vara te verlaten voor die smerige commercie. Nu ging ik ook nog figureren als schandknaap van Brard in een show die door de volksmond als poepshow werd aangemerkt.
Patty was te gast geweest in Stenders Vroeg en vertelde over een geweldige kuur die ze had doorlopen in Thailand waar ze bijzonder gezond en zichtbaar afgeslankt van was teruggekomen. Ze keek minzaam naar die bolle toet en dat zeker acht maanden zwangere mannenlijf van me en zei dat ze op Ibiza met een projectje bezig was waar ik kerngezond en ‘bevallen’ van zou terugkomen.
Fred en ik waren door Evers al gewaarschuwd voor de desastreuze invloed van de ochtend op je buik. We spraken onderling al spottend over de zogenaamde Elvis-jaren. Ik was al Elvis 1976 en Fred zat toch ook al op Elvis 1972. Tel daar mijn eerder beschreven maagproblemen bij op en wellicht is de verleiding om daar in één klap van af te komen al iets begrijpelijker.
Wederom vrij naïef, want natuurlijk had ik ook wel eens gekeken naar die eerdere freakshows van haar. Patty’s Posse was een eclatant succes en voer voor soms beschaamde voyeurs als ik, maar het heeft een hoop mensen op de rand van de afgrond gebracht, inclusief de hoofdrolspeelster zelf, die soms de gevangene werd van het verwachtingsproces van de kijkers. De met veel bombarie op film vastgelegde vriendschap voor het leven werd net zo snel weer ingeruild voor een oorlogsverklaring als dat wat beter uitkwam in het script. Als de belangstelling wat afkalfde, voelde Brard dat ze desnoods haar huwelijk moest opofferen om het programma weer spannender te maken. De meest cynische consequentie van ‘alles voor de kijkcijfers’.
Toch mocht en mag ik haar graag. Je kon deze materie zonder enige moeite ook op deze open manier met haar bespreken in de uitzending en ze was altijd goddelijk eerlijk in haar antwoorden. Ze bezwoer mij dat Patty’s fort echt iets anders zou worden. Hier zou de wat serieuzere kant van haar worden belicht en ditmaal stond de gezondheid voorop in plaats van de destructie. Ik nam dat van haar aan en tot op de dag van vandaag denk ik ook dat ze het oprecht meende, vandaar dat ik mijn jawoord aan haar gaf.
Wat ik in de praktijk aantrof toen het eenmaal zo ver was, voelde als een ultieme nachtmerrie.
Ik kwam in een huis terecht met ijdele gekken die allemaal het oormerk ‘Bekende Nederlander’vol trots droegen. De een nog hysterischer dan de ander, althans in de buurt van een camera. Ik voelde me daar net zo op mijn gemak als een Duitser op vakantie in Nederland in 1946. We werden netjes een hangbank op gedelegeerd door de tv-ploeg en de eerste sessie begon. Patty heette iedereen welkom, tot mijn verbazing mij in het bijzonder. Ik was duidelijk gecast als de onwelwillende botte hork die zich eens lekker heftig ging verzetten tegen al deze zweverige therapieën. Brard zag dat ik duidelijk in verlegenheid raakte en rook bloed. Ik was als een hert zonder benen die recht in de loop van het geweer van de jager keek. Vluchten was onmogelijk. Voordat ze de trekker overhaalde, dolde ze nog even met haar prooi. Ik raakte in paniek en begon met een enorme scheldkanonnade. ‘Flikker op en laat me met rust, ik ben gewoon een introverte gast die terechtgekomen is in een huis met allemaal mensen waar ik eigenlijk nog niet dood tussen gevonden wil worden.’ De voormalige Luv-huppel Marga Scheide gaf op gepaste wijze antwoord op mijn tirade: ‘En bedankt,’ was haar zeer krachtige verweer. Zij zou trouwens daar mijn hart stelen. Een lieve, eerlijke en bijzondere vrouw.
De toon was gezet, de camera ging uit en Patty omhelsde mij. ‘Geweldig, Stenders, we hebben de promo voor aflevering 1 binnen, goed gedaan.’ Had ze nou echt niet door dat ik geen rol speelde? Is zij zo gedeformeerd dat er voor haar alleen nog reality-tv bestaat? Ik zette het op een lopen. In de stromende regen zocht ik naarstig naar het vliegveld dat ‘slechts’ een kilometertje of twintig verderop lag. Terug naar de civilisatie.
Margje heeft mij uiteindelijk weer bij mijn positieven gekregen. Zij was met mij meegekomen naar dit sodom en gomorra. Om haar daar nou achter te laten leek me niet sociaal. ‘Als je nou gewoon terugkomt, slapen we er een nachtje over en als je dan morgen nog weg wilt, gaan we gewoon.’
Ik kwam doorweekt binnen bij Patty. Ik was dankbaar voor het werk van de elementen, want het zette het gevoel van drama wat kracht bij. Ik moet er als een hulpeloos hoopje mens hebben uitgezien dat zelfs la Brard enige trekjes van mededogen begon te vertonen. Ik kon die nacht weer even met de mens Patty praten, de tv-vrouw werd tijdelijk gekooid. De boodschap mijnerzijds was duidelijk. ‘Ik trap niet meer in die door jou opgezette valkuilen.’ Patty moest lachen om die ontmaskering, inderdaad bedacht ze de nacht tevoren een script. Ze volgde het draaiboek van een willekeurige soap en creëerde acties, drama’s en conflictjes. Wij waren allemaal zo voorspelbaar dat we precies deden wat mevrouw Brard voor ons had uitgedokterd. Ze toonde begrip en zou me niet meer op de huid zitten. Ik kreeg de vrije rol. Nauwelijks gevolgd door een camera. Ik moest eens per twee dagen aan een ochtendgesprek meedoen en voor de rest zocht ik het maar uit. Daar hield Patty zich ook aan.
Vanaf dat moment was het voor mij prima te doen. Af en toe pikte ik een therapie mee waar ik egoïstisch de camera weigerde, zoals tijdens een rebirthsessie die best heilzaam was maar waarvan Nederland geen deelgenoot hoefde te zijn. Het werd geen bezwaar gevonden door het tv-team omdat de meeste deelnemers geen enkele moeite hadden met de camera, hoe intiem de ontboezemingen of hoe mensonterend de beelden soms ook waren.
De detoxkuur waaraan de show de naam ‘de poepshow’ te danken had, heb ik braaf doorlopen. Ook hier is er geen camera zelfs maar in de buurt geweest. Het was redelijk afzien, negen dagen niet eten. Je kreeg alleen maar tweemaal daags een uiterst smerige substantie voorgezet die met heel veel fantasie mocht doorgaan voor een drankje.
Verder heb ik mij ook nog ingelaten met een inspirerend bezoekje aan de verwanten van een indianenstam die ons de zweethut leerden kennen; de overtreffende stap van de sauna. Bloedheet werd het in de tent waardoor je lichaam en geest in een staat komen te verkeren waarvoor anderen hele koffieshops moeten leegroken. De meest onverklaarbare visite legde ik af bij een man die ik dr. Hans ben gaan noemen. Aanvankelijk kon ik als beroepsscepticus mijn lach niet houden, want het leek wel of ik op de rekwisitieafdeling van Ti-ta-tovenaar was terechtgekomen. Het hele decor was er te vinden, op Tika na. Hans zag er ook geweldig uit in zijn gewaad. Hij was een voormalig succesvol zakenman die verzadigd door al het geld besloot zijn leven te wijden aan de speciale gave die hij had. De weldoener kon af en toe mensen repareren ja en gaf in één moeite door ook je aura een grote beurt. Hij zag de gaten, dichtte ze en stelde de kleuren weer wat scherper. Je werd ook nog even aan een fopapparaat gehangen dat zogenaamd registreerde wat er mis was met je lichaam.
Onmiddellijk bleek alles wat te maken had met mijn maag niet te deugen. Hans zei doodleuk dat hij het wel even zou fiksen. Hij ging achter me staan en hield zijn handen boven mijn schouders. Ik hoorde werkelijk alles tekeergaan in mijn buik. Na een minuut voelde ik dat de storm wat ging liggen en kwam er een behaaglijke warmte voor in de plaats. Achter me zag ik een man die wat verkrampt keek en zelfs wat verouderde trekjes vertoonde. Hij probeerde door met zijn handen te schudden letterlijk mijn ellende van zich af te werpen. ‘Jezus, Rob, het was een hele klus, maar het werkt daar allemaal weer.’
Ineens begon hij ongevraagd te vertellen waardoor deze rotzooi daar allemaal was komen vast te zitten. Zonder omwegen vertelde hij wat ik allemaal had meegemaakt. Daar zaten zoveel gebeurtenissen bij die niemand van me wist dat ik totaal verbouwereerd (ik zocht eigenlijk flebbergested… maar hoe schrijf je dat in godsnaam? ha ha) naar hem zat te luisteren.
De virtuele band die ik altijd gespannen om mijn middel voelde, was vanaf die middag volledig verdwenen en is (klop, klop) nooit meer teruggekomen. Zo werd dat rare, dubieuze programma waaraan ik nooit had moeten meewerken voor mij een avontuur met een wel heel erg happy end.
De tv-uitzending had niet toegespitst moeten worden op de poep van Bekende Nederlanders. Helaas werd alleen die joker ingezet om kijkers te trekken waardoor het nimmer meer de kans kreeg zich te ontwikkelen tot een mooi programma waarin je bijna elke deelnemer zienderogen zag opknappen.
In elk geval zorgde dr. Hans in combinatie met de reiniging van mijn lichaam ervoor dat ik kerngezond, dun en met een ongekend strakke huid zonder open poriën aan de startstreep bij Yorin FM verscheen, waar een geweldige eerste klus op me stond te wachten: het wereldkampioenschap voetbal in Portugal.