14.

Samen met Jan Hoogesteijn kreeg ik de unieke kans een alternatief station op te zetten. De opvolger van RTL radio. Een station voor en door muziekliefhebbers, voorlopig alleen op kabel. Jan en ik waren vrienden en gingen way back. Hij was producer van mijn Vara-programma de Verrukkelijke 15 en ik haalde hem naar Veronica als redacteur van Countdown. Hij mocht daar ook met Alfred Lagarde en Kees Baars Countdown Café op de radio gaan maken. We hadden beiden een pessimistische kijk op onszelf maar we waren ook enorme idealisten. Nachtenlang hadden we discussies over een betere wereld, de politiek (binnenland en het Midden-Oosten waren favoriet), filosofie, meisjes en de media.
In onze optiek deden ‘echte mannen’ dat in de kroeg onder het genoegen van drankjes die nog sterker waren dan de verhalen. Wij zaten in plaats daarvan op de Amsterdamse kamer van Jan en draaiden heel veel plaatjes tussen het praten en de cola door.
Met hem zo’n zender opzetten leek dan ook een droom die we beiden reeds lang koesterden. Dat kon niet fout gaan? Of toch?
Helaas maakte ik voor het eerst kennis met wat de grootste vijand van mijn hele radiocarrière zou worden. De researchers en dan met name die uit het buitenland. Ze zouden veel feestjes voor me gaan verpesten. Ik stuitte gedurende mijn loopbaan driemaal op die types en twee keer verloor ik kansloos.
Kink FM en Hitradio Veronica liepen zo’n drie maanden en hadden een teleurstellend marktaandeel. Dat leek me niet zo gek, Veronica zat op de AM en Kink alleen op de kabel. We hadden 0,3 procent marktaandeel met Kink. Dat kon niet langer zo. Daar kwamen die wijsneuzen, in dit geval uit Amerika, in ultramoderne outfits, aktetasjes en vooral enorme brillen die toen in de mode waren. Ze bestormden het bastion, debiteerden alle clichés, werden geloofd door de directie en alle aanbevelingen werden vanzelfsprekend overgenomen. Kink FM kwam onder hun regime overigens tot een spectaculaire stijging van 0,0 procent en die 0,3 procent hebben ze overigens nu nog steeds na tien jaar.
Het werd me snel duidelijk dat dit de idioten waren die eigenzinnige mannen als Howard Stern ook het leven vaak zo zuur gemaakt hadden. Als je namelijk niet helemaal precies in een honderd procent format past deug je niet in hun oren. Nooit hebben onderzoekers uit den vreemde het besef gehad dat uitzonderingen ook commercieel kunnen zijn. Noch hebben ze enig zicht op de Nederlandse radiomarkt en weten helemaal niet wat de culturele inbedding is van diverse genres, artiesten en presentatoren.
Je kunt wel bedenken dat Portishead niet op een alternatief station te horen moeten zijn omdat ze in Amerika in de platenbakken staan onder dance maar in Nederland werd de muziek van deze groep juist vooral door de alternatieven omhelsd.
Ook mijn presentatie deugde niet. Ik moest mij na jaren radio de volgende tekst laten welgevallen: ‘Rob, your tone of voice is not right, you have to put a smile on your face everytime you open up the microphone.’ Ik kreeg nog meer ‘wijze’ lessen die linea recta in gingen tegen mijn zijn als dj. Ik was nou eenmaal wat afwijkend van de rest van het gilde en dat zag ik juist als mijn kracht. Natuurlijk kwam na het gladstrijken van mij als presentator en de muziek van Kink ook Hitradio Veronica aan de beurt.
We zaten daar met zijn allen de braafste jongens van de klas te zijn terwijl die gasten al hun goedbetaalde onzin op onzin stapelden. Ik pruttelde weer wat tegen maar tot mijn grote ongenoegen was ik werkelijk de enige die geen zin had de verworven vrijheid compleet in te leveren. Alle andere dj’s vonden het nog niet zo’n gek plan en nieuweling Robert Jensen was zelfs door het dolle heen. Hij had zijn radio-opleiding genoten in Canada en was altijd al vol van formats. Van hem kon ik het raar maar waar hebben. Wat ik altijd uitermate aardig aan hem vond was zijn onverbiddelijke eerlijkheid. Hij was een angry young man die de gevestigde orde allemaal sukkels vond. Met name Jeroen van Inkel en ik hadden onze beste tijd gehad en waren enorme relikwieën uit het verleden. Ik kon de openbaarheid van kritiek heel goed hebben, vond het een buitengewoon intelligente gast maar had wel door dat hij bijzonder goed viel bij de researchers en Unico Glorie. Hij werd daardoor vrij snel en veel te jong programmaleider en zou iedereen wegjagen maar dat zou ik niet meer meemaken.
Door de ontstane situatie was duidelijk dat er geen toekomst voor mij was bij het commerciële Veronica. Ik was alleen nog op papier baas van Kink FM. Onder aanvoering van de researchgroep werden mijn muzieklijstjes voorzien van rode strepen.
Hoogesteijn was wat pragmatischer dan ik, hij legde zich neer bij de beslissingen van hogerhand en werd daarmee feitelijk de baas van Kink. Mijn programmatische beslissingen werden direct teruggedraaid en er werden zelfs rapporteurs aangesteld onder de dj’s die mijn disfunctioneren in kaart moesten brengen.
Het was een vrij hachelijke situatie. De medewerkers wisten het ook niet meer. Jan en ik waren belabberd management want we kwamen steeds met tegenovergestelde adviezen en beslissingen. Als ik een diskjockey een compliment gaf begon Hoogesteijn ze om die reden juist naar het leven te staan en andersom.
Naar wie te luisteren? De meesten hadden feilloos door waar de macht lag en dus ook de toekomst. Ik kon het de meesten niet eens kwalijk nemen. Op twee dj’s na die hun baan echt aan mij te danken hadden en steeds bleven zeggen dat ze het met mijn strijd eens waren.
Althans dat zeiden ze tegen mij, de één (een vriend van heel vroeger) bleek later de rapporteur te zijn, de ander verried mij lachend ten opzichte van de directie door daar te verklaren dat hij het helemaal met hen eens was. Toen ik hem daarmee confronteerde deed hij niet eens moeite om te liegen. ‘Ja, Rob, ik ben het nog steeds met je eens maar jij gaat het hier niet overleven, dus is het niet handig om achter jou te gaan staan.’ Het was trouwens al de tweede keer dat hij me dat flikte. Het zal de lezer niet verbazen dat deze jongen nog steeds een carrière heeft.
Van Jan begreep ik het ook niet. Wat was er toch met onze vriendschap en dromen gebeurd?
Toen de kogel door de kerk was en ik besloot te kappen met Kink heb ik nog eens geprobeerd het uit te praten. Hij was niet mild voor me: ‘Je bent erg dom en kortzichtig. Die researchgekken gaan binnen een paar maanden weg en dan is de weg vrij om er weer een goed station van te maken en dan dit keer met één visie. Ook als baas deug je niet, als mens niet en helaas voor jou ben je als dj ook nooit verder gekomen dan een eeuwige belofte, hoelang kun je een belofte zijn? Neem een voorbeeld aan de ontwikkeling van een jongen als Jensen, die is je nu al voorbij, op alle fronten.’
Het was een mokerslag die mij zeker drie dagen verdoofde.
Ik heb Jan daarna nooit meer gesproken behalve na de dood van onze gezamenlijke held Alfred Lagarde. Hij belde me om te vertellen dat Lagarde was overleden. We hebben voor Big Al onze meningsverschillen opzijgezet en samen een eerbetoon aan hem gemaakt op Radio 3.

De droom spatte als een nachtmerrie uit elkaar en al na zo’n maandje of drie had ik enorm spijt dat ik niet harder gevochten had om De Avondspits-presentator te worden.
Na mijn vertrek bij Kink zaten ze bij Veronica/RTL in hun maag met mijn contract dat toch nog snel zo’n jaartje of vierenhalf doorliep.
Voorlopig werd ik aan het werk gehouden bij Hitradio Veronica waar ik eens in de week een programmaatje deed. Unico en ik hebben in die tijd veel over de toekomst gesproken en hij informeerde eens voorzichtig naar mijn huidige status bij Radio 3.
Er waren geen gesprekken meer met die zender maar ik zou er wel een belletje aan wagen naar de zendercoördinator Paul van der Lugt.
Wij spraken af onder een parasolletje bij de KRO en hij stelde een hele hoop zinnige vragen. ‘Waarom liep het toch steeds verkeerd af met mij?’‘Kijk, één keer kan iets fout gaan maar bij jou gaat het steeds fout, dat moet toch ook aan jou liggen?’
Hij was bijna opgelucht door het antwoord mijnerzijds: ‘Ja, Paulus, het ligt ook aan mij.’
We hebben heel lang de situatie doorgesproken en hij besloot het gesprek met de mededeling dat hij zijn best voor mij zou doen. Nou was ik door al wéér een besmet blazoen wederom niet de meest aantrekkelijke partner om mee in zee te gaan maar er kwam toch een gezamenlijk programma van de NOS/VPRO en Vara vrij in de nacht op Radio 3. ‘Was dat wat voor mij?’ Het leek me een zegen, weg bij Veronica. Dus graag ja.
Unico hoopte met mij mee dat het wat zou worden maar helaas, het voorstel overleefde de omroeppolitiek niet. De Vara en de NOS vonden het oké maar de VPRO zag mij niet zitten.
Toen die ontsnappingsclausule verdween werd het noodzakelijk om een afvloeiingsregeling voor me te verzinnen.
Snel een advocaat opgezocht en met zaakwaarnemer Willem de Bois de strategie doorgenomen. Het werd een lang juridisch getouwtrek waarbij geen middel geschuwd werd om mij zwart te maken. Tot aan diefstal van cd’s aan toe.
Ik had namelijk een hele hoop van mijn eigen cd’s meegenomen naar de platenkast van Kink. Ook had ik veel muziek besteld bij een groothandel maar daar stond veel materiaal tussen van vóór 1985. De researchgroep had nou eenmaal besloten dat we dat niet meer mochten draaien, dus dat was voor veel collega’s een vrijbrief om de cd’s mee te nemen.
Ik besloot vanzelfsprekend mijn cd’s weer terug te zetten in de eigen collectie. Dat leverde een officiële brief op aan mijn adres dat ik diefstal had gepleegd.
Unico Glorie vertelde me tussen de bedrijven door dat het allemaal niet persoonlijk was en dat ik het ook niet zo moest opvatten maar dat het nou eenmaal erg duur was om meer dan vier jaar af te kopen, dus moest elke gelegenheid aangegrepen worden.
Voor hem was het een mooie proeve van bekwaamheid, was hij ook in staat hard op te treden tegen een vriend? Hij slaagde met vlag en wimpel en heeft de absolute top in het bedrijfsleven gehaald.
Echt enorm veel was er niet te vinden voor de juridische afdeling van RTL want het zag ernaar uit dat ze behoorlijk moesten gaan betalen maar natuurlijk was ik toch weer in staat door eigen toedoen de schlemiel te worden.
Een maand vóór de hele discussie over een afkoopsom heb ik een interview gegeven aan nota bene de Hitkrant waarin ik journalist Cors van den Berg openhartig vertelde over mijn troubles in paradise. Ik heb daar eerlijk gesproken over het feit dat Veronica me liever kwijt dan rijk was. In de afvloeiingsregeling met RTL stond dat ik tot geheimhouding verplicht was. Net na het tekenen werd het gewraakte, door mij vergeten interview met de Hitkrant gepubliceerd. Mijn advocaat en Willem riepen in koor dat ik het haasje was en de poen kon vergeten.
Ik verliet het Veronica-gebouw aan het Laapersveld in Hilversum als een geslagen man en bleef bij het langs de uitgang gelegen anker van het oude zendschip nog zeker tien minuten staan en maakte de rekening voor mezelf op.
Ik verloor in korte tijd vier vriendschappen, een droom, een radiostation, werk, De Avondspits en een groot deel van mijn eigenwaarde.
Ik was er kapot van.