13.
Dating was een thema waarmee we vaak wat deden.
Het programma werd per slot van rekening op zaterdagnacht
uitgezonden. Ik herinner mij de grote rage van die tijd: de
babbelbox in al haar onschuldige maar ook erotische gedaanten.
Iedereen van het team zou bij de datingbox reageren op
contactadvertenties en er zelf ook één plaatsen. Fred, Hilbert en
ik beproefden ons geluk bij de dames en Floortje Dessing deed
hetzelfde bij de mannen. We kwamen op het idee omdat we al een
tijdje met onze imitatie Chriet Titulaer op die datingbox zaten. De
reacties van vaak nietsvermoedende meisjes op onze wetenschapper
waren ronduit hilarisch. ‘O wat een geile naam heb je en ik word
nog geiler van dat limbotaaltje van je,’ zo luidde een
niet-geënsceneerde boodschap van een jong meisje die ongetwijfeld
niet eens wist wie Chriet T. was.
Het doel was om met zeker honderd mensen af te spreken in een kroeg
bij Veronica om de hoek. Wat de argeloze dames en heren natuurlijk
niet wisten was dat zij allen tezamen in een live uitzending
terecht zouden komen. Het lukte, de opkomst was vrij groot net als
de verbazing toen wij ons bekendmaakten en vertelden dat ze vanaf
nu live te horen waren op Veronica radio 3.
Wij lieten hun boodschappen horen, die van ons net als alle
reacties op elkaar. Dat was even schrikken, maar de meesten bleven
sportief afwachten wat er nu komen ging. Wij maakten er een grote
datingshow van. De avond heeft zelfs geleid tot een echt huwelijk,
een paar verkeringen en ontelbaar veel onenightstands.
Wat het team toen niet aan elkaar vertelde, was dat we vrijwel
allemaal heimelijk doorgingen met het inspreken van die box. Het
was werkelijk verslavend om wel veertig reacties te krijgen van
welwillende dames op al die onzinverhalen van me. Ik was piloot,
muzikant of journalist en de rest leek er niet meer toe te doen.
Met deze beroepen kwam je nog eens ergens. Hier of daar durfde ik
het aan om een echte blind date te maken met wisselend succes maar
wel steeds enorm spannend. Het is ondragelijk lijden, dat wachten
op de ongeziene gast. Nog erger was de eerste inspecterende blik,
vooral van haar kant. Ik was altijd wel zo realistisch om op het
bandje in te spreken dat ik niet moeders mooiste was, maar dat dit
bezwaar meestal wegviel tijdens een gesprek. Dat gegeven sprak ik
zo humoristisch mogelijk in waardoor ik niet voor een wanhopig
lelijk eendje doorging. Te veel meisjes en
jongens spraken hun schoonheidsideaal in als ze het over hun
uiterlijk hadden waaraan ze meestal absoluut niet beantwoordden.
Dat vond ik nogal kortzichtig, want dan val je nogal tegen ‘in het
echt’. Het was elke keer weer een geweldig spel.
Ik had in elk geval veel leuke gesprekken, onder andere met een
dame die hotels in de hele wereld runde. Met één juffrouw heb ik
daadwerkelijk kortstondig nog wat gehad. Fred wilde weten waar die
vamp ineens vandaan kwam. Schoorvoetend biechtte ik op dat de
aanvankelijke werkopdracht een verslavende hobby was geworden. Fred
was zo sportief om te melden dat ook hij zijn telefoon niet bepaald
had laten afsluiten. Hij was veruit het meest actief geweest van
ons allemaal. De boef.
Andere datinguitingen vonden plaats tijdens onze roemruchte
zomercampingtour. Met verborgen microfoontjes werd onze medewerker
Hilbert Elskamp geschminkt en wel op pad gestuurd om te proberen
dames te verleiden. Omdat hij onze typetjesman was, deed hij dat in
diverse hoedanigheden. Deze keer geen bekende Nederlander die werd
nagedaan: hij ging als de bal, de aso, de macho, de socio. Checken
welke aanpak het meeste succes had. We probeerden zo ook alle door
luisteraars aangedragen openingszinnen uit. We hadden ook een
knappe dame die met een verborgen microfoon op pad ging. Ze zat
soms niet langer dan één seconde op een kruk en dan had ze al een
mannetje of tien aan haar bevallige billen hangen.
Het leverde aparte radio op.
Een van de mooiste datingmomenten was een uitzending vanuit een
kroeg in Utrecht. De toen nog volslagen onbekende ‘Club Veronica
Kid’ Danny Rook belde een mannelijke escort die hem ’s nachts moest
verwennen. De prostitué wist niet dat hij live op de radio was. We
kregen eerst een prachtig gesprek van Danny met hem. Daarna volgden
we met open mond de werkwijze van deze uiterst aardige jongen die
Rook eerst uitgebreid op zijn gemak probeerde te stellen en hem
daarna rustig ging verleiden. Toen we zoengeluiden hoorden, zijn we
tot ongenoegen van luisteraars discreet verdergegaan met een plaat.
Het voyeurisme moest hier ophouden. Shockradio onwaardig
volgens velen, maar mijn aangeleerde Vara-keurigheid speelde weer
op. En zo wilde ik het ook graag. Dit was topradio.
Later vertelde Danny Rook mij dat zijn moeder niet wist dat hij
homo was, maar hij voegde daar laconiek aan toe: ‘Nu waarschijnlijk
wel.’ Het was een nogal confronterende manier van uit de kast
komen, leek mij. Zijn moeder had gelukkig geen bezwaar, al weet ik
tot op de dag van vandaag niet of ze het nou echt via onze
uitzending heeft vernomen.
Onze zwanenzang was net als het hierboven
beschreven avontuur ook een bijdrage van Ter Linden. Hij belde
voormalig voetbalcoach en parttime carnavalszanger Barry Hughes met
het verhaal dat hij mislukt was als voetballer en nu keeper wilde
worden in het eerste van Ajax. Als hij daarin niet zou slagen was
alleen zelfmoord nog een optie.
Hughes manoeuvreerde geweldig in dat gesprek. Sociaal, medelevend
maar ook streng probeerde hij ‘het slachtoffer’ te overtuigen van
het feit dat het leven zoveel moois in zich had en dat een echte
vent geen zelfmoord pleegt.
We waren eigenlijk wel onder de indruk van de manier waarop het
kamerbreed tapijt het had aangepakt. Als ik zelfdoding ooit
overweeg gaat er toch eerst een telefoontje naar Barry.
Natuurlijk ‘vergaten’ we hem weer te bellen na dit gesprek. Dat kon
zelfs ik, ook ten opzichte van mijn demonische zelf, niet meer
goedpraten.
Daarvan had ik meer spijt dan van het controversiële idee zelf. Dat
probeer ik nog steeds te verdedigen als net toelaatbaar binnen de
door mijzelf gestelde kaders van het
Shockradio-karakter.
Maandag 09.00 uur op kantoor, was de korte mededeling op mijn
antwoordapparaat. We zaten er wat bescheten bij die morgen. Fred,
Floortje en ik kregen te verstaan van toenmalig radiodirecteur
Allard Berends dat dit onze laatste Shockradio-uitzending
was geweest.
Berends was zoals altijd extreem duidelijk. Mijn verdediging dat
het programma nu aan de doelstelling begon te beantwoorden en dat
dit wel een enorm ironisch einde was van een show met deze titel,
werd door sterke argumenten van hem ter zijde geschoven.
‘Interesseert me geen zak wat jij vindt, we stoppen met dat
programma, klaar.’
We mochten wel door in een nettere uitvoering. Het werd
Outlaw radio en ook weer rustig in radioland. Het was nog
steeds een heerlijk programma om te maken omdat de muzikale
vrijheid niet ter discussie stond maar de angel was eruit en bij
nader inzien had ik toen dapper genoeg moeten zijn om te stoppen
met het programma.
Inmiddels was Veronica bezig met verregaande commerciële plannen.
Ik was daarin zelf heel dubbel omdat ik snapte dat met name deze
omroep van nature een commerciële omroep was en dat haar huidige
status slechts te danken was aan het gebrek aan andere
mogelijkheden om uit te zenden.
Wat mij zorgen baarde was met name het gebrek aan echte
Veronicaanse piraten aan boord van het huidige schip. Lex Harding
en Rob Out waren er niet meer of in het geval van Rob nog maar een
beetje.
De kapitein was nu Joop van der Reijden en
ondanks het feit dat ik wel enige sympathie voor hem koesterde was
hij natuurlijk een professioneel bestuurder en niet iemand met een
Veronica-hart. Het leek mij logisch dat radio ondanks het erfrecht
van deze omroep niet zo’n heel grote rol zou spelen op de weg naar
het grote geld. Natuurlijk zou het wel een plaats in de organisatie
krijgen want dit bedrijf verkopen zonder de basis zou voor de
vereniging Veronica, waarin wel wat diehards zaten, onacceptabel
zijn maar het leek mij het laatste puntje op de agenda.
Dat vermoeden bleek te kloppen want het commerciële Radio Veronica
zou na het verdwijnen van de publieke omroep veroordeeld worden tot
de AM en de kabel.
Iedereen bij Veronica was in een jubelstemming. Eindelijk
commercieel, ik daarentegen was uiterst pessimistisch en verbaasde
mij erover dat al mijn radiocollega’s zo blij waren. Een somberheid
die ook gevoed werd door twee bijeenkomsten in de
Veronica-kantine.
Van der Reijden vertelde ons bij de eerste bijeenkomst dat we een
strategische alliantie zouden sluiten met de publieke omroep omdat
die boeven van RTL alleen maar op geld uit waren geweest. Dat zou
desastreus zijn voor het personeel en daarom ging het ome Joop ook
natuurlijk.
Luid gejuich om zoveel liefde voor de achterban.
Een week of wat later zaten we in diezelfde kantine waar Van der
Reijden tot mijn verbijstering met dezelfde overredingskracht
vertelde dat we toch naar RTL zouden gaan, want die boeven van de
publieke omroep waren echt niet te vertrouwen.
Veronica was weer het slachtoffer van de betutteling van de
publieken.
Wij wilden vrij zijn want dat was Veronica nou eenmaal.
Weer luid gejuich. Fred en ik keken elkaar aan en verklaarden het
oude Veronica daar officieel dood.
Het was voor de directie wel zaak om de dj’s niet allemaal te
verliezen aan de publieke omroepen, dus er werd redelijk
geïnvesteerd om ons allemaal binnenboord te houden. Zelfs ik kreeg
een vijfjarige overeenkomst waarvan ik overigens snel spijt zou
krijgen.
Frits Spits nam afscheid van Radio 3 en van zijn legendarische
De Avondspits. Ik had het vakmanschap en de creativiteit van
Frits altijd zeer bewonderd en zag mijzelf ook wel als een van de
kandidaten voor zijn opvolging. Ik deelde de muziekpassie, was niet
vies van het draaien van hitjes tussen de krentjes door en was
immer geïnspireerd door zijn nimmer aflatende bevlogenheid in de
presentatie.
Ik vond mijn constante prestatiecurve lager en voelde me
intellectueel zwaar de minder bedeelde maar voor de rest dacht ik
aan de voorwaarden te voldoen.
Dat vond de werkgever van Frits, de NOS,
kennelijk ook want ik werd inderdaad benaderd om De
Avondspits over te nemen.
Een uiterst aardige dame die de baas van de NOS radio was (Carola
van Muizelaar) vertelde me tijdens ons gesprek dat ze helemaal niks
van popradio wist maar dat ze twee adviezen had gekregen van Frits:
Edwin Evers en Rob Stenders. Edwin was eerste keuze geweest – niet
op basis van kwaliteit want haar spindoctor had ons gelijkwaardig
beoordeeld, maar Edwin was als mens wat makkelijker. Evers had
loyaal gekozen voor Veronica, dus kwamen ze toch bij mij uit. Ik
vond tweede keus na Evers zeker geen schande want ik was vanaf dag
één fan van hem.
Euforisch verliet ik het NOS-kantoortje. Rob Stenders die De
Avondspits mag gaan presenteren!
Dezelfde trots die zich van me meester maakte toen ik bij de Vara
mocht beginnen en de adrenaline die loskwam toen Stenders en Van
Inkel een feit was beleefde ik na het jawoord onder voorbehoud
aan de NOS.
Ik had alleen nog een ‘klein’ probleem te overwinnen. Mijn zojuist
gecertificeerde vijfjarige overeenkomst met Veronica/RTL.
Mijn zaakwaarnemer Willem de Bois was aanzienlijk minder
enthousiast dan ik. ‘Bobke Bobke, Bobke,’ zoals hij me meestal
placht te noemen in uiterst heikele maar ook extreem liefdevolle
situaties, ‘wat denk je zelf? Dat ik bij Veronica binnenloop en
zeg: hé jongens Bobke gaat weg, leuk hè? En dat zij dan zeggen:
Tuurlijk Willem, we kennen Bobke toch, die gaat daar veel
gelukkiger worden, doe maar hoor.’
Enige realiteitszin is mij altijd vreemd geweest, dus ik zei
volmondig ‘ja, ik denk het wel’.
Unico Glorie, voormalig Stenders en Van Inkel-producer, was
inmiddels de baas van de radio geworden en die zag ik ook wel als
vriend, dus ik achtte de kans aanwezig dat ze nog net voor het
begin van het commerciële avontuur het contract zouden
verscheuren.
Natuurlijk was die vriendschap in deze discussie niks waard en
to be honest, dat begreep ik zelfs toen al. Ik zou dus
gehouden worden aan mijn contract maar er werd wel gezorgd voor een
enorme pleister op de wonden.
KINK FM.