13.

Dating was een thema waarmee we vaak wat deden. Het programma werd per slot van rekening op zaterdagnacht uitgezonden. Ik herinner mij de grote rage van die tijd: de babbelbox in al haar onschuldige maar ook erotische gedaanten. Iedereen van het team zou bij de datingbox reageren op contactadvertenties en er zelf ook één plaatsen. Fred, Hilbert en ik beproefden ons geluk bij de dames en Floortje Dessing deed hetzelfde bij de mannen. We kwamen op het idee omdat we al een tijdje met onze imitatie Chriet Titulaer op die datingbox zaten. De reacties van vaak nietsvermoedende meisjes op onze wetenschapper waren ronduit hilarisch. ‘O wat een geile naam heb je en ik word nog geiler van dat limbotaaltje van je,’ zo luidde een niet-geënsceneerde boodschap van een jong meisje die ongetwijfeld niet eens wist wie Chriet T. was.
Het doel was om met zeker honderd mensen af te spreken in een kroeg bij Veronica om de hoek. Wat de argeloze dames en heren natuurlijk niet wisten was dat zij allen tezamen in een live uitzending terecht zouden komen. Het lukte, de opkomst was vrij groot net als de verbazing toen wij ons bekendmaakten en vertelden dat ze vanaf nu live te horen waren op Veronica radio 3.
Wij lieten hun boodschappen horen, die van ons net als alle reacties op elkaar. Dat was even schrikken, maar de meesten bleven sportief afwachten wat er nu komen ging. Wij maakten er een grote datingshow van. De avond heeft zelfs geleid tot een echt huwelijk, een paar verkeringen en ontelbaar veel onenightstands.
Wat het team toen niet aan elkaar vertelde, was dat we vrijwel allemaal heimelijk doorgingen met het inspreken van die box. Het was werkelijk verslavend om wel veertig reacties te krijgen van welwillende dames op al die onzinverhalen van me. Ik was piloot, muzikant of journalist en de rest leek er niet meer toe te doen. Met deze beroepen kwam je nog eens ergens. Hier of daar durfde ik het aan om een echte blind date te maken met wisselend succes maar wel steeds enorm spannend. Het is ondragelijk lijden, dat wachten op de ongeziene gast. Nog erger was de eerste inspecterende blik, vooral van haar kant. Ik was altijd wel zo realistisch om op het bandje in te spreken dat ik niet moeders mooiste was, maar dat dit bezwaar meestal wegviel tijdens een gesprek. Dat gegeven sprak ik zo humoristisch mogelijk in waardoor ik niet voor een wanhopig lelijk eendje doorging. Te veel meisjes en jongens spraken hun schoonheidsideaal in als ze het over hun uiterlijk hadden waaraan ze meestal absoluut niet beantwoordden. Dat vond ik nogal kortzichtig, want dan val je nogal tegen ‘in het echt’. Het was elke keer weer een geweldig spel.
Ik had in elk geval veel leuke gesprekken, onder andere met een dame die hotels in de hele wereld runde. Met één juffrouw heb ik daadwerkelijk kortstondig nog wat gehad. Fred wilde weten waar die vamp ineens vandaan kwam. Schoorvoetend biechtte ik op dat de aanvankelijke werkopdracht een verslavende hobby was geworden. Fred was zo sportief om te melden dat ook hij zijn telefoon niet bepaald had laten afsluiten. Hij was veruit het meest actief geweest van ons allemaal. De boef.
Andere datinguitingen vonden plaats tijdens onze roemruchte zomercampingtour. Met verborgen microfoontjes werd onze medewerker Hilbert Elskamp geschminkt en wel op pad gestuurd om te proberen dames te verleiden. Omdat hij onze typetjesman was, deed hij dat in diverse hoedanigheden. Deze keer geen bekende Nederlander die werd nagedaan: hij ging als de bal, de aso, de macho, de socio. Checken welke aanpak het meeste succes had. We probeerden zo ook alle door luisteraars aangedragen openingszinnen uit. We hadden ook een knappe dame die met een verborgen microfoon op pad ging. Ze zat soms niet langer dan één seconde op een kruk en dan had ze al een mannetje of tien aan haar bevallige billen hangen.
Het leverde aparte radio op.
Een van de mooiste datingmomenten was een uitzending vanuit een kroeg in Utrecht. De toen nog volslagen onbekende ‘Club Veronica Kid’ Danny Rook belde een mannelijke escort die hem ’s nachts moest verwennen. De prostitué wist niet dat hij live op de radio was. We kregen eerst een prachtig gesprek van Danny met hem. Daarna volgden we met open mond de werkwijze van deze uiterst aardige jongen die Rook eerst uitgebreid op zijn gemak probeerde te stellen en hem daarna rustig ging verleiden. Toen we zoengeluiden hoorden, zijn we tot ongenoegen van luisteraars discreet verdergegaan met een plaat. Het voyeurisme moest hier ophouden. Shockradio onwaardig volgens velen, maar mijn aangeleerde Vara-keurigheid speelde weer op. En zo wilde ik het ook graag. Dit was topradio.
Later vertelde Danny Rook mij dat zijn moeder niet wist dat hij homo was, maar hij voegde daar laconiek aan toe: ‘Nu waarschijnlijk wel.’ Het was een nogal confronterende manier van uit de kast komen, leek mij. Zijn moeder had gelukkig geen bezwaar, al weet ik tot op de dag van vandaag niet of ze het nou echt via onze uitzending heeft vernomen.
Onze zwanenzang was net als het hierboven beschreven avontuur ook een bijdrage van Ter Linden. Hij belde voormalig voetbalcoach en parttime carnavalszanger Barry Hughes met het verhaal dat hij mislukt was als voetballer en nu keeper wilde worden in het eerste van Ajax. Als hij daarin niet zou slagen was alleen zelfmoord nog een optie.
Hughes manoeuvreerde geweldig in dat gesprek. Sociaal, medelevend maar ook streng probeerde hij ‘het slachtoffer’ te overtuigen van het feit dat het leven zoveel moois in zich had en dat een echte vent geen zelfmoord pleegt.
We waren eigenlijk wel onder de indruk van de manier waarop het kamerbreed tapijt het had aangepakt. Als ik zelfdoding ooit overweeg gaat er toch eerst een telefoontje naar Barry.
Natuurlijk ‘vergaten’ we hem weer te bellen na dit gesprek. Dat kon zelfs ik, ook ten opzichte van mijn demonische zelf, niet meer goedpraten.
Daarvan had ik meer spijt dan van het controversiële idee zelf. Dat probeer ik nog steeds te verdedigen als net toelaatbaar binnen de door mijzelf gestelde kaders van het Shockradio-karakter.
Maandag 09.00 uur op kantoor, was de korte mededeling op mijn antwoordapparaat. We zaten er wat bescheten bij die morgen. Fred, Floortje en ik kregen te verstaan van toenmalig radiodirecteur Allard Berends dat dit onze laatste Shockradio-uitzending was geweest.
Berends was zoals altijd extreem duidelijk. Mijn verdediging dat het programma nu aan de doelstelling begon te beantwoorden en dat dit wel een enorm ironisch einde was van een show met deze titel, werd door sterke argumenten van hem ter zijde geschoven.
‘Interesseert me geen zak wat jij vindt, we stoppen met dat programma, klaar.’
We mochten wel door in een nettere uitvoering. Het werd Outlaw radio en ook weer rustig in radioland. Het was nog steeds een heerlijk programma om te maken omdat de muzikale vrijheid niet ter discussie stond maar de angel was eruit en bij nader inzien had ik toen dapper genoeg moeten zijn om te stoppen met het programma.
Inmiddels was Veronica bezig met verregaande commerciële plannen. Ik was daarin zelf heel dubbel omdat ik snapte dat met name deze omroep van nature een commerciële omroep was en dat haar huidige status slechts te danken was aan het gebrek aan andere mogelijkheden om uit te zenden.
Wat mij zorgen baarde was met name het gebrek aan echte Veronicaanse piraten aan boord van het huidige schip. Lex Harding en Rob Out waren er niet meer of in het geval van Rob nog maar een beetje.
De kapitein was nu Joop van der Reijden en ondanks het feit dat ik wel enige sympathie voor hem koesterde was hij natuurlijk een professioneel bestuurder en niet iemand met een Veronica-hart. Het leek mij logisch dat radio ondanks het erfrecht van deze omroep niet zo’n heel grote rol zou spelen op de weg naar het grote geld. Natuurlijk zou het wel een plaats in de organisatie krijgen want dit bedrijf verkopen zonder de basis zou voor de vereniging Veronica, waarin wel wat diehards zaten, onacceptabel zijn maar het leek mij het laatste puntje op de agenda.
Dat vermoeden bleek te kloppen want het commerciële Radio Veronica zou na het verdwijnen van de publieke omroep veroordeeld worden tot de AM en de kabel.
Iedereen bij Veronica was in een jubelstemming. Eindelijk commercieel, ik daarentegen was uiterst pessimistisch en verbaasde mij erover dat al mijn radiocollega’s zo blij waren. Een somberheid die ook gevoed werd door twee bijeenkomsten in de Veronica-kantine.
Van der Reijden vertelde ons bij de eerste bijeenkomst dat we een strategische alliantie zouden sluiten met de publieke omroep omdat die boeven van RTL alleen maar op geld uit waren geweest. Dat zou desastreus zijn voor het personeel en daarom ging het ome Joop ook natuurlijk.
Luid gejuich om zoveel liefde voor de achterban.
Een week of wat later zaten we in diezelfde kantine waar Van der Reijden tot mijn verbijstering met dezelfde overredingskracht vertelde dat we toch naar RTL zouden gaan, want die boeven van de publieke omroep waren echt niet te vertrouwen.
Veronica was weer het slachtoffer van de betutteling van de publieken.
Wij wilden vrij zijn want dat was Veronica nou eenmaal.
Weer luid gejuich. Fred en ik keken elkaar aan en verklaarden het oude Veronica daar officieel dood.
Het was voor de directie wel zaak om de dj’s niet allemaal te verliezen aan de publieke omroepen, dus er werd redelijk geïnvesteerd om ons allemaal binnenboord te houden. Zelfs ik kreeg een vijfjarige overeenkomst waarvan ik overigens snel spijt zou krijgen.
Frits Spits nam afscheid van Radio 3 en van zijn legendarische De Avondspits. Ik had het vakmanschap en de creativiteit van Frits altijd zeer bewonderd en zag mijzelf ook wel als een van de kandidaten voor zijn opvolging. Ik deelde de muziekpassie, was niet vies van het draaien van hitjes tussen de krentjes door en was immer geïnspireerd door zijn nimmer aflatende bevlogenheid in de presentatie.
Ik vond mijn constante prestatiecurve lager en voelde me intellectueel zwaar de minder bedeelde maar voor de rest dacht ik aan de voorwaarden te voldoen.
Dat vond de werkgever van Frits, de NOS, kennelijk ook want ik werd inderdaad benaderd om De Avondspits over te nemen.
Een uiterst aardige dame die de baas van de NOS radio was (Carola van Muizelaar) vertelde me tijdens ons gesprek dat ze helemaal niks van popradio wist maar dat ze twee adviezen had gekregen van Frits: Edwin Evers en Rob Stenders. Edwin was eerste keuze geweest – niet op basis van kwaliteit want haar spindoctor had ons gelijkwaardig beoordeeld, maar Edwin was als mens wat makkelijker. Evers had loyaal gekozen voor Veronica, dus kwamen ze toch bij mij uit. Ik vond tweede keus na Evers zeker geen schande want ik was vanaf dag één fan van hem.
Euforisch verliet ik het NOS-kantoortje. Rob Stenders die De Avondspits mag gaan presenteren!
Dezelfde trots die zich van me meester maakte toen ik bij de Vara mocht beginnen en de adrenaline die loskwam toen Stenders en Van Inkel een feit was beleefde ik na het jawoord onder voorbehoud aan de NOS.
Ik had alleen nog een ‘klein’ probleem te overwinnen. Mijn zojuist gecertificeerde vijfjarige overeenkomst met Veronica/RTL.
Mijn zaakwaarnemer Willem de Bois was aanzienlijk minder enthousiast dan ik. ‘Bobke Bobke, Bobke,’ zoals hij me meestal placht te noemen in uiterst heikele maar ook extreem liefdevolle situaties, ‘wat denk je zelf? Dat ik bij Veronica binnenloop en zeg: hé jongens Bobke gaat weg, leuk hè? En dat zij dan zeggen: Tuurlijk Willem, we kennen Bobke toch, die gaat daar veel gelukkiger worden, doe maar hoor.’
Enige realiteitszin is mij altijd vreemd geweest, dus ik zei volmondig ‘ja, ik denk het wel’.
Unico Glorie, voormalig Stenders en Van Inkel-producer, was inmiddels de baas van de radio geworden en die zag ik ook wel als vriend, dus ik achtte de kans aanwezig dat ze nog net voor het begin van het commerciële avontuur het contract zouden verscheuren.
Natuurlijk was die vriendschap in deze discussie niks waard en to be honest, dat begreep ik zelfs toen al. Ik zou dus gehouden worden aan mijn contract maar er werd wel gezorgd voor een enorme pleister op de wonden.
KINK FM.