21

‘Sorry dat we laat zijn, lieverd.’ Max gaf haar een kus op haar wang. Julian en hij waren uiteindelijk om drie uur gearriveerd, geurend naar cognac en sigaren. ‘We zijn na de lunch even de pub ingedoken. Ma serveert voortreffelijke wijn, maar wel een beetje weinig. Je kent Julian nog?’

‘Natuurlijk! Kom binnen allebei.’ Met een stevige glimlach om haar mond gebaarde ze dat ze binnen moesten komen.

‘O jee, Julian, ik hoop maar dat je geen plannen had om binnen te gaan oefenen met lassowerpen,’ mompelde Max met een troostrijke glimlach naar Anna.

‘Het ís klein,’ gaf Anna toe, maar ze weigerde hier in zo’n vroeg stadium bedrukt over te raken. ‘Dat is dan ook terug te zien in de prijs.’ Dat wist ze eigenlijk niet zo zeker. Het enorme bedrag leek een meerprijs voor extra kleine huisjes weer te geven.

‘Klein, maar alleraardigst,’ zei Julian. Zijn glimlach was oprecht. ‘Leid me maar rond.’

‘Nou, de muren zijn geschilderd in een kleur die Zure Melk heet. Dat was wat het meeste op het traditionele kalkpleister leek. Ik vind het wel wat hebben, jullie?’

‘Absoluut,’ beaamde Julian. Max tuurde lichte fronsend naar de muren.

Anna negeerde hem en hield haar aandacht op Julian gevestigd. ‘Dit is natuurlijk de woonkamer,’ zei ze. ‘De keuken bevindt zich achterin, zoals je ziet. Er staan allemaal gloednieuwe apparaten van de beste kwaliteit in.’ Als je de verbloemde bluts of kras hier en daar niet meerekent, dacht ze.

‘Je hebt iets moois gemaakt van de keuken,’ zei Max, ‘dat moet ik je nageven.’

Anna glimlachte stralend naar hem en vergaf hem bijna zijn opmerking over het lassowerpen.

‘Het is wel een beetje jammer dat je het niet open mocht breken van de monumentenzorg. Daardoor had het allemaal veel ruimer geleken,’ ging Max verder. ‘Maar dat kun jij natuurlijk nog doen nadat je het gekocht hebt,’ zei hij over zijn schouder tegen zijn vriend.

‘Alleen moet je het wel in de oude staat terugbrengen als je het later weer verkoopt,’ zei Anna, die ervan overtuigd was dat dit niet Julians laatste rustplaats zou worden. ‘Dit is een heel bijzondere rij huisjes. De monumentenzorg wil ze heel graag behouden.’ Ze zou het Rob persoonlijk vertellen als ze lucht kreeg van ontoegestane aanpassingen. Chloe zou voor haar spioneren.

‘Dit is een gruwelijk mooie trap,’ zei Max. ‘Origineel?’

Anna wist niet hoe ze zich moest voelen. Moest ze haar verbolgenheid tonen omdat Max blijkbaar vergeten was dat ze tot vervelens toe had verteld over haar trap of in haar nopjes zijn dat hij het verschil niet zag?

‘Volgens mij heeft Anna hem zelf gemaakt,’ zei Julian goedkeurend. ‘Dat vertelde ze me toen we elkaar ontmoetten.’

De uitdrukking op Max’ gezicht verzachtte het feit dat hij het vergeten was of niet naar haar had geluisterd compleet. ‘O,’ zei hij uiteindelijk. ‘Nou, Anna. Wat moet ik zeggen? Wat ben je toch een knappe meid.’

Anna huiverde van deze ietwat neerbuigende opmerking en weet het maar aan de cognac.

‘Je zou haast niet geloven dat hij niet origineel is,’ zei Julian terwijl hij haar werk bewonderde.

‘Ik had mazzel. Ik had een aantal brede iepen planken die ik kon gebruiken om het helemaal authentiek te houden.’

‘Je hebt ontzettend veel talent,’ zei Julian.

‘Zullen we kijken of hij ook echt werkt en naar boven gaan?’ vroeg Max met een lach. ‘Je hebt het beneden nu wel gezien.’

Een voor een gingen ze naar boven.

‘Zoals je kunt zien, is er één slaapkamer op de eerste verdieping, en een kleine familiebadkamer,’ zei Anna.

‘Mooi bad,’ zei Max. ‘Hoe ben je daaraan gekomen?’

Anna aarzelde even maar besloot dat ze Julian en Max niet over haar Kylie Minogue-imitatie op de Home Decorators’ Fair wilde vertellen. ‘Via internet. Een grotere hadden we de trap niet op kunnen krijgen, zelfs al zou er ruimte voor zijn geweest. En dit past gelukkig heel goed.’ Dat was een enorme opluchting geweest, want al had het bad vrij klein gevoeld en had ze het van tevoren berekend, ze was er niet helemaal van overtuigd geweest dat het zou passen tot ze hem installeerde.

‘Geef mij maar een douche,’ zei Max.

‘En voor mensen die liever douchen,’ zei ze, waarbij ze hem streng aankeek, ‘is er boven de en suite.’

‘Een en suite? Daar hoopte ik al een beetje op,’ mompelde Julian, en hij volgde Anna de volgende trap op.

Haar slaapkamer (ze was naar boven verhuisd vanwege de ruimte, en natuurlijk het uitzicht) had er nog nooit zo netjes uitgezien. Al haar losse spulletjes zaten in een plastic tas die onder haar ochtendjas aan de achterkant van de deur hing. Dat was een tip van Chloe, die ze had aangeleerd doordat ze een veeleisende schoonfamilie had. Met ramen aan beide kanten, een dakkapel aan de voorkant en een dakraam aan de achterkant leek de ruimte veel groter dan hij was.

‘Beeldig,’ zei Max, die beeldig blijkbaar niet zo op prijs kon stellen.

‘Moet je dat uitzicht zien!’ riep Julian met een zucht uit. ‘Fantastisch! Je kunt oneindig ver kijken.’

‘Aha,’ stemde Max in, ook al wierp hij nauwelijks een blik naar buiten. ‘Bergruimte?’

‘Bergruimte vind je hier.’ Anna opende wat eerst een muur had geleken en daarachter hing een kledingroede die je naar voren kon draaien waarachter weer lades zaten. Chloe had voorgesteld dat ze wat van haar eigen kleren erin zou opbergen zodat ze kon laten zien dat het werkte, maar Anna vond dat dat volkomen duidelijk was. Het mechanisme was zo soepel dat ze hem wel de hele dag open en dicht wilde doen.

‘Hm. Laten we die en suite dan maar eens bekijken. Jeetje!’

Blij dat ze eindelijk zijn waardering had, glimlachte Anna terwijl hij en Julian haar badkamer bekeken.

‘Ik wilde er eerst een geheel natte ruimte van maken,’ legde ze uit, ‘maar een douchecabine leek me toch beter. Ik mocht hem alleen maar bouwen omdat er eerst een soort inbouwkast is geweest. Die heb ik kunnen vergroten door pianoscharnieren op de originele deur te zetten, waardoor hij groot genoeg werd voor een ingang.’

‘Het heeft zeker de wauwfactor, daar kan ik niet omheen,’ gaf Max toe, ‘maar hij is wel piepklein!’

‘Alles wat je nodig hebt zit erin,’ protesteerde Anna opstandig. Chloe had een stukje zeep van een Franse markt gedoneerd. De ruwe vorm ervan gaf de ruimte een mannelijke sfeer. Chloe had, zo verzekerde ze Anna, ook vrouwelijke vormen als ze het huis aan een vrouw wilde laten zien.

‘Dat is absoluut waar,’ zei Julian. Hij inspecteerde het perfecte tegelwerk. ‘Je hebt het geweldig mooi gedaan. Het is modern en evengoed compleet in harmonie met het huis. En heeft de monumentenzorg alles goedgekeurd?’

‘Er is nog geen officiële inspectie geweest,’ antwoordde Anna, ‘maar ik verwacht geen problemen.’ Rob zou het haar wel gezegd hebben, wist ze.

‘Zullen we weer naar beneden gaan?’ vroeg Max een beetje ongeduldig. ‘Ik word een beetje claustrofobisch.’

‘Je vertelde toch dat je een hond had?’ vroeg Julian toen ze weer beneden waren.

‘Die heb ik ook. Mijn buurvrouw past op haar. Ze is nogal groot. En ze houdt niet zo van mannen,’ voegde ze eraan toe terwijl ze Max aankeek.

‘Jammer dat er geen ruimte is voor een grote Amerikaanse koelkast.’ Max was weer naar de keuken gelopen.

‘Het is een arbeidershuisje in de Cotswolds.’

‘Je moet met je tijd meegaan, liefje. Ik zou toch denken dat je dat wist, als binnenhuisarchitecte.’ Hij glimlachte plagerig naar haar.

Anna voelde de drang om te ontsnappen. Hoewel Max op zijn eigen manier wilde helpen, irriteerde hij haar. ‘Misschien willen jullie nog even met z’n tweeën rondkijken?’

Julian keek haar verontschuldigend aan. ‘Ik heb wel een meetlint meegenomen, als je het niet erg vindt dat ik wat maten neem? Ik heb één of twee belangrijke meubelstukken...’

‘Natuurlijk vind ik dat niet erg,’ zei ze.

Ze ging naar buiten zodat ze hen niet over het huis zou kunnen horen praten. Het was klein, te klein om te verkopen aan iemand anders dan dwergen of misschien feeën. Al haar harde werk en de investering waren totale geldverspilling geweest. Ze ging weer naar binnen en hoorde twee paar grote mannenvoeten over haar hart stampen.

Eindelijk kwamen ze naar beneden. Julian glimlachte. ‘Ik vind het echt heel mooi, maar het is wel aan de kleine kant. Mag ik het je laten weten als ik in mijn eigen appartement nog wat dingen heb opgemeten?’

‘Natuurlijk.’

‘En als je in de tussentijd een bod krijgt, laat het me weten, maar als iemand een snelle koop wil sluiten snap ik dat.’

‘Goed.’ Ze voelde zich ellendig en volkomen ontmoedigd. En ze voelde zich ook ontzettend stom dat ze gedacht had dat hij echt geinteresseerd zou zijn in zo’n klein huisje. Hij was een man. Hij had enorme voeten. Hij wilde meer ruimte.

‘Fijn dat Julian zo enthousiast is,’ fluisterde Max. Het was positief bedoeld maar klonk eerder bevoogdend. ‘Ga jezelf nu maar opknappen, ma verwacht ons op de thee. Wij wachten hier beneden wel.’

Ze voelde zich te ellendig om hem tegen te spreken. De zwarte broek werd uitgeschud en aangetrokken, met een vest van Chloe dat ze op de een of andere manier nog niet had teruggebracht. Een paar vlugge vegen lippenstift en mascara moesten maar genoeg zijn. Gelukkig was het een heel mooi koraalroze vest en was het effect redelijk vrouwelijk. Nu Laura’s suède instappers nog aan haar voeten en ze was klaar.

Ze liepen samen over de paadjes waarover Anna en Rob de vorige avond hadden gelopen, maar de sfeer was totaal anders. Toen hadden ze op hun gemak door de geurende lanen gekuierd, nu, in Laura’s schoenen die iets te groot waren, leek het een steenachtig pad vol kuilen. Max’ instructies hielpen niet. Ze was blij dat Julian bij hen was.

‘Als mijn moeder doorheeft dat je een van de mensen bent die haar kas hebben schoongemaakt, zal ze woedend zijn,’ zei Max. ‘Ze heeft heel ouderwetse ideeën over personeel dat te vrijpostig is en ze zal het vreselijk gênant vinden.’

‘Maar ze heeft ons in een loterij gewonnen! Dat maakt ons toch geen personeel?’ Ze was blij dat ze hem nooit over het jacuzzi-incident had verteld. Ze was er vrij zeker van dat mevrouw Gordon haar niet herkend had tussen al dat schuim.

Max liep nogal snel en omdat het pad smal was, moest Anna met flappende schoenen achter hem aan hobbelen. Julian sloot de rij.

‘Ze heeft gewoon geen gevoel voor humor als het om dat soort dingen gaat, dus probeer alsjeblieft tactvol te zijn!’ riep Max naar achteren.

Hij leek ook geen gevoel voor humor te hebben als het om dat soort dingen ging. ‘Ik ga er toch niet over beginnen als zij het niet doet!’ zei Anna verontwaardigd.

‘Je weet het maar nooit met jou, Anna, je kunt nogal onvoorspelbaar zijn.’

Mijn zoveelste minpunt, dacht Anna zuchtend.

Mevrouw Gordon keek een beetje vreemd naar Anna toen Max hen aan elkaar voorstelde, maar ze zei niets wat Anna angst inboezemde, dus probeerde ze de spanning te laten varen.

Max ging hen voor naar een zitkamer waar al een aantal schalen met nette driehoekig gesneden sandwiches klaarstonden. Op een ouderwetse etagère stonden Moskovisch gebak en koffie- en walnotentaart. Van die laatste kon je zo zien dat hij van de plattelandsvrouwenkraam van de markt kwam; Anna had er een paar stukken van bij Chloe gegeten. Het schrikbeeld dat mevrouw Gordon misschien ook nog eens getuige van de vernedering op de markt was geweest klemde zich om Anna’s maag als een koude hand. Ze schudde de gedachte van zich af. De vrouw achtervolgde haar tenslotte niet.

Naast een set zilveren vorken stond een rood met gouden theeservies met rozen dat wel eens mevrouw Gordons beste servies kon zijn. Op de thee komen was kennelijk niet zomaar iets, en Anna, die zich voorstelde hoe Caroline zou reageren op zulke makkelijk toegankelijke lekkernijen, glimlachte van binnen.

Zoals haar gevraagd werd, nam Anna op de sofa plaats terwijl Max en mevrouw Gordon in de keuken de thee gingen halen.

‘Is mevrouw Gordon haar theepot aan het voorverwarmen of zo?’ vroeg Anna zachtjes aan Julian om iets te zeggen te hebben.

‘O, uiteraard.’

Hij zei verder niets meer, dus vermaakte Anna zich met het bewonderen van haar omgeving. Het was een mooie kamer met openslaande deuren waardoor ze de tuin kon zien. De kamer stond vol met antieke meubels en ornamenten en het leek Anna dat de inhoud van een veel groter huis in zijn geheel in deze ruimte was gestouwd, alsof alles bewaren belangrijker was dan dat de kamer er mooi uitzag.

Er stonden een paar grote secretaires, een overvloed aan kleine tafeltjes en heel kleine stoeltjes. Alle oppervlakken waren bezaaid met beeldjes, zilveren fotolijsten en kristal. Als twee derde van de inhoud weg was, zou het een waarachtig mooie, tijdloze kamer zijn. Het behang was een vervaagde Zoffanyprent met papegaaien in een blauwe lucht. Het leek meer op een schilderij dan op behang. Veel van de beeldjes waren ook van papegaaien en als Anna erop losgelaten zou worden, zou ze het papegaaienthema benadrukken. Helemaal toen mevrouw Gordon met haar theepothouder verscheen en ze zich realiseerde dat haar gastvrouw zelf ook iets van een papegaai had.

Max schonk de thee in, waardoor mevrouw Gordon zich tot Anna kon wenden en haar kruisverhoor kon beginnen. Ze hoefde Julian niet te ondervragen; zijn stamboom en levensgeschiedenis kende ze heel goed.

‘Wat doe je ook alweer?’ vroeg mevrouw Gordon haar. ‘Je komt me bekend voor. Kan het zijn dat ik je misschien in een winkel gezien heb?’ Het was vrij duidelijk dat mevrouw Gordon ervan uitging dat ze Anna, als ze zich samen in een winkel hadden bevonden, daar achter de toonbank had zien staan.

‘Ik ben binnenhuisarchitect,’ antwoordde Anna beleefd.

Mevrouw Gordon maakte een geïrriteerd fladdergebaar alsof Anna had verkondigd dat ze iets mysterieus en mogelijk heidens deed, zoals vlinders trainen voor een circus. ‘En dat is?’

Anna slikte, hoopte dat Max opschoot met haar thee en probeerde een manier te bedenken om haar werk te beschrijven zodat het niet alleen ‘binnenkanten van huizen aankleden’ was. ‘Nou, op het moment knap ik een huis op om te verkopen, maar mijn werk is vooral het aanpassen van interieurs zodat de ruimte en het licht maximaal benut worden, dat soort dingen. Er komt ook wat architectuur bij kijken. Max was een van mijn docenten op school.’

‘Gastdocent, lieverd,’ corrigeerde hij haar terwijl hij haar een kopje thee gaf. ‘Men kan het zich niet veroorloven om dat fulltime te doen.’

‘O,’ zei mevrouw Gordon, bij wie een lampje ging branden. ‘Dus als je een man was dan was je architect geweest?’

Anna had er nooit over nagedacht wat voor carrière ze als man gekozen zou hebben. ‘Eh, misschien. Zou kunnen. Maar er zijn ook veel mannen binnenhuisarchitect en natuurlijk ook veel vrouwen die architect zijn.’

‘Echt?’ Mevrouw Gordon leek beide ideeën te verafschuwen. Ze fronste weer naar Anna. ‘Als dat echt is wat je doet, dan ken ik je daar vast niet van.’

‘Misschien hebt u me op de markt gezien? Ik zie dat u een taart bij de stand van de plattelandsvrouwenvereniging hebt gekocht.’

Enorme faux pas! Mevrouw Gordon leek tot op het bot beledigd. ‘Al deze taarten zijn zelfgemaakt!’ verkondigde ze.

‘Ja, maar...’ Anna maakte haar zin niet af. Ze stond perplex dat iemand daarover zou liegen. De taart was zo herkenbaar, ze kon het niet fout hebben gezien. ‘Dan zal het ook wel niet daar zijn geweest,’ mompelde ze.

‘Het dorp is klein genoeg,’ zei Max rustig. ‘Jullie kunnen elkaar overal gezien hebben.’ Hij gaf Julian zijn thee aan. ‘Ben je naar een of andere woonbeurs geweest in Horsecombe House, ma? Misschien hebben jullie elkaar daar gezien? Dat past echt in Anna’s straatje.’

Anna kreeg de kleur van de rozen op de kopjes. ‘O nee, daar ben ik niet heen geweest,’ zei ze gauw. Liegen was besmettelijk, dacht ze. Die ellendige oude vrouw heeft me aangestoken.

‘Nou, het maakt niet zoveel uit,’ zei mevrouw Gordon, hoewel ze daar zichtbaar anders over dacht. Ze pakte een theekopje van Max aan en nam er nadenkend een slokje van. ‘Meestal gaat Max met modellen.’

‘O?’ Anna friemelde aan een knoopje van haar vest. Dit bezoekje werd een grotere beproeving dan ze gedacht had.

‘Moeder, toe, ik denk niet dat...’

Ze wierp een vluchtige blik op haar zoon en forceerde een glimlach. ‘Het is goed dat hij nu eens een gewone meid heeft gekozen.’ Ze maakte het overduidelijk dat Max slechts tijdelijk zijn teen in de soep der gewoonheid doopte en dat hij elk moment weer op modellen over kon stappen.

Anna keek naar Max in de hoop op wat bijval, maar kreeg niet meer dan een frons. Waarom stelt hij me aan zijn moeder voor als hij wist dat ze een hekel aan me zou hebben? vroeg ze zich af. Ze ving Julians blik op en zag dat hij meelevend glimlachte. Ze glimlachte opgelucht terug en besloot dat ze zich hier totaal niet op haar plaats voelde, niet in dit huis en niet in Max’ leven. Sterker nog, ze wilde Max ook niet meer in háár leven.

Deze wetenschap sloeg in als een bom en ze besefte niet meteen dat ze geraakt was. Het kostte haar nog een kop thee en een aantal komkommersandwiches om dit met haar gezonde verstand te verzoenen. Ze had zo lang op afstand van Max gehouden, hoe kon ze daar in één tel mee ophouden? Toch was het gebeurd. Maar waarom? Was het omdat ze had ontdekt dat een gemakkelijke, gezellige vriendschap net zo belangrijk was als de hevige koorts van passie?

Ze was zich er plotseling van bewust dat mevrouw Gordon haar een stuk taart aanbood. Ze nam het aan om haar mentale afwezigheid te verdoezelen maar besloot dat zodra ze het had opgegeten, ze op zou stappen.

Ze zette haar bordje naast zich op het bijzettafeltje neer en stond op. ‘Nou, mevrouw Gordon, het was leuk u te ontmoeten, maar ik moet nu echt gaan.’

Mevrouw Gordon zette verbaasd haar kop en schotel neer. Anna had moeten wachten tot ze verexcuseerd werd. ‘O ja?’

‘Ja, ik ben bang dat ik een andere, nogal dringende afspraak heb.’

Max was ook opgestaan, maar ze schudde het hoofd. ‘Ik wil de pret niet bederven, Max. Ik kom er wel uit.’ Uiterst waardig liep ze naar de deur. Alleen een beetje jammer dat ze een van Anna’s schoenen op het Perzische tapijt achterliet en ervoor terug moest.

Max kwam haar achterna. ‘Anna! Waar ga je heen? Dit is ontzettend onbeleefd. Mijn moeder zal je dit nooit vergeven.’

Anna keerde zich naar hem om in de hal. ‘Om heel eerlijk te zijn, Max,’ siste ze, ‘kan dat me niks schelen. Het is uit! Ik heb zo lang zoveel van je gehouden, maar ik realiseer me nu dat ik verliefd was op iemand die ik niet echt kende.’

Hij keek haar vol verbijstering aan.

Ze legde een hand op zijn arm om de klap, waarvan ze zeker wist dat hij niet al te hard zou zijn, te verzachten. ‘Het was leuk en ik heb veel van je geleerd, maar vaarwel!’

Toen trok ze beide schoenen uit en rende ondanks de stenige grond naar huis. Op de een of andere manier verwachtte ze niet dat ze ooit nog iets van hem zou horen.

Ze stormde Chloe’s huis binnen en stortte zich met een kreun op de grond, zodat Caroline haar kon begroeten zonder overal pootafdrukken achter te laten, maar gedeeltelijk ook om de situatie wat drama mee te geven.

‘Anna, lieverd! Wat is er in godsnaam gebeurd?’ wilde Chloe, die bevredigend genoeg onder de indruk was, weten.

‘Het was verschrikkelijk,’ antwoordde Anna, terwijl ze Carolines enthousiaste tong probeerde te ontwijken. ‘Alsof ik in zo’n afgrijselijk toneelstuk zat waar de hele tijd alleen maar thee wordt geserveerd. Ik dacht steeds maar dat mijn hand zou gaan schokken, waardoor ik tegelijkertijd de Earl Grey zou morsen én het Royal Worcester zou breken.’ Anna sloot haar ogen.

‘O, dus ze heeft geen kokend water uit de zilveren theeketel over je heen gegooid?’ vroeg Chloe geamuseerd.

‘Nee.’ Anna ging rechtop zitten. ‘Het was afgrijselijk, maar niet spectaculair.’ Ze klauterde overeind. ‘Vind je het goed als ik mijn gezicht even was? Ik zit onder het kwijl van Caroline.’

‘Ga je gang. En maak je er vooral geen zorgen over dat mijn mooiste vest onder de haren komt,’ zei Chloe toen Anna richting de trap liep. ‘Ik wilde hem toch nog wassen.’

Anna grijnsde. ‘Sorry!’

Toen ze terugkwam van de badkamer, zei ze: ‘Je zult blij zijn te horen dat je gelijk had wat Max betrof. Hij past helemaal niet bij me!’

‘Dat heb ik nooit gezegd!’ Chloe trok de kurk uit een fles witte wijn en schonk twee glazen in.

‘Nee, maar je gedachten waren oorverdovend luid.’

‘Sorry, maar het ís ook gewoon zo!’

‘Ja, maar ik hield al zo lang van hem! Dit was een klein wonder voor mij, dat hij daadwerkelijk mijn vriend was, ook al zagen we elkaar niet zoveel.’

‘Je was verliefd op een droombeeld. Hier, pak aan. Natuurlijk puur medicinaal.’ En ze gaf een van de glazen aan Anna.

Anna zuchtte en nam een grote teug wijn. ‘Ik weet het. Een pretentieus droombeeld.’

Chloe nam een slokje van haar eigen wijn en klopte op de sofa. ‘De jongens liggen boven in ons bed een video te kijken en chips te eten. Ik zal het wel moeten verschonen om alle kruimels eruit te krijgen, maar dat is een uurtje rust me wel waard. Ga zitten en vertel me alles.’

‘Er valt eigenlijk niet veel te vertellen,’ zei Anna toen ze naast Chloe was gaan zitten en nog een welkome slok wijn nam. ‘Je hebt haar ontmoet,’ ging ze verder. ‘Kun je je voorstellen dat haar zitkamer vol papegaaien staat?! En andere rommel. Ik zou de andere beeldjes en een hele zooi meubels eruit halen en het papegaaienthema houden. Het behang is wel vreselijk mooi.’

Chloe nam nog een slokje van haar wijn. Ze had zich ervan verzekerd dat haar vriendin niet aan een gebroken hart leed.

‘Je had de broodjes moeten zien! Kleiner dan klein. Ik denk dat ze minder dan vier sneeën heeft gebruikt. Zou ze ze zelf gesneden hebben? O! En ze loog beslist over de taart.’

‘Het lijkt me raar dat ze...’

‘Ze probeerde me te plaatsen, wat godzijdank niet lukte,’ kakelde Anna verder. ‘Het gedoe met haar kas was al erg genoeg, maar stel dat ze me van de jacuzzi had herkend? Maar goed, omdat het tenminste respectabel was, opperde ik dat ze me misschien op de markt gezien had, toen ze de taart bij de plattelandsvrouwenkraam had gekocht. Ze was ziedend! Zei dat hij zelfgemaakt was.’

‘Maar die taarten zijn heerlijk, en ze zíjn zelfgemaakt!’

‘Dat weet ik, maar ze liet het klinken alsof zíj ze gemaakt had. Een vrouw die over zoiets liegt...’

‘Eh...’ Chloe was een beetje roze aangelopen.

‘Zeg dat het niet waar is! Heb jij tegen je schoonmoeder gezegd dat je die taarten zelf hebt gebakken?’

Chloe knikte. ‘Ze is een geval apart. Maar vertel, waardoor kwam je tot inkeer over Max?’

‘Ik realiseerde me dat hij niet echt gevoel voor humor heeft. Hij vond het helemaal niet grappig dat ik de kas van zijn moeder had schoongemaakt en niks had gezegd. Hij kan er niks aan doen dat hij een ouwe taart als moeder heeft, maar hij had op z’n minst kunnen inzien dat het een grappige situatie was.’

‘Ik ben zo opgelucht,’ zei Chloe met gesloten ogen. ‘Ik kan je niet zeggen hoeveel beter ik me voel.’

‘Ja, ik ook, maar er is wel iets waar ik mee zit.’

‘Wat?’ Chloe opende haar ogen.

‘Julian. Hij was ontzettend aardig en ik dacht niet dat hij het huis wilde kopen, het is ook zo klein, maar stel nou dat hij van een koop afziet omdat ik zo onbeschoft ben geweest?’

‘Ach, dat zal toch niet.’

‘Nou, je weet het niet.’

‘Ik denk niet dat het verschil maakt. Je bent niet echt onbeschoft geweest, je bent gewoon wat eerder weggegaan.’

‘Ik ben in elk geval blij dat het voorbij is.’ Anna zuchtte en zette het nu lege wijnglas neer. ‘Ik neem Caroline gauw mee naar huis want ik moet Laura bellen. Het zou zo geweldig zijn als Julian het huis koopt. Als dat zo is, ga ik zeker een feest organiseren, als bedankje voor iedereen die me geholpen heeft.’

‘O super, ik ben dol op feestjes,’ zei Chloe, die Anna een knuffel gaf. ‘En je vertelt het me wel als je iemand anders in gedachten hebt om je hart aan te geven, hè?’

Anna grinnikte om Chloe’s schaamteloze gevis maar weigerde toe te geven. Ze had zo’n vreselijke fout begaan met Max dat ze het niet weer verkeerd wilde hebben. Haar hart, zo concludeerde ze, was een heel onbetrouwbaar orgaan; ze kon er niet zomaar meer op afgaan. Maar dit verstandige besluit weerhield haar gedachten er niet van met aanhoudende regelmaat naar Rob terug te keren.