8

 

 

 

Anna rukte de deur van het Chinese restaurant open en viel naar binnen. Het restaurant had een heel krachtige ventilator en de deur was altijd zwaar. Hoewel ze dit wist kwam ze er altijd met een verrast gevoel binnenvallen, alsof ze er door buitenaardse wezens gedropt was.

Ze voelde zich om allerlei redenen verward. Terwijl ze naar de lijst met maaltijden aan de muur staarde en af en toe op het papiertje in haar hand keek, mijmerde ze over Rob. Het zou veel makkelijker zijn om met hem om te gaan als hij alleen een vriend was of alleen een functionaris van de monumentenzorg. De combinatie maakte het lastig en Chloe’s koppelpogingen hielpen ook niet.

Misschien voelde ze zich daarom zo opgelaten om zo’n volkomen normaal aanbod te doen. Haar zus had, toen ze nog vrijgezel was, geen enkele scrupules gehad om een man die haar had geholpen een maaltijd aan te bieden. Maar toen Anna dit eenvoudige en vriendschappelijke gebaar wilde maken had ze zich heel ongemakkelijk gevoeld. Dat was omdat ze in haar hoofd de strenge Honden- en Huizenpolitie die haar een standje had gegeven over Caroline en vervolgens over haar plannen met het huis niet kon verenigen met de man die haar plaagde en aan het lachen maakte en nu ook nog had geholpen haar meubels te verplaatsen. Haar gevoelens zouden minder verwarrend zijn, dacht ze, als ze niet steeds aan Max moest denken.

‘Volgende!’ Het mooie Chinese meisje achter de toonbank drong haar gedachten binnen.

‘Eh – ja – graag twee porties garnalenpasteitjes...’

 

* * *

 

Ze vond Rob en Caroline samen op de sofa. Allebei in slaap. Ze knikte naar Caroline, die haar hoofd optilde toen ze binnenkwam, maar zei niets. Rob had hard gewerkt en verdiende wel een dutje. Hij zag er ook best wel vertederend uit met zijn ogen dicht. Zijn wimpers vormden schaduwen op de zijkant van zijn neus en de lichte stoppelbaard die nu zichtbaar was, verdonkerde zijn kaak op een aantrekkelijke manier.

Ze zette de borden boven op de gaskachel en wenste dat ze al aan de schoorsteen was toegekomen. Een haardvuurtje of een houtbrander was veel gezelliger geweest. Ze vond wat waxinelichtjes die met de meubels waren meegekomen en zette ze hier en daar neer. Nu kon ze de inspectielampen die ze normaliter als verlichting gebruikte uitzetten. Niet dat ze een romantisch sfeertje wilde creëren, eerder een waarbij je gezellig kon kletsen zonder dat alle fijne gezichtsuitdrukkingen te zien waren. Anna vond Rob moeilijk te peilen en vermoedde dat hij niet hetzelfde probleem met haar had. Ze wilde hem geen voorsprong geven.

Toen het eten klaarstond, zei ze: ‘Eh... hallo. Ik ben er weer.’ Ze voelde zich ineens nerveus worden, alsof ze niet nog geen uur geleden al die maffigheid hadden gedeeld.

Rob opende zijn ogen en Caroline kwam van de sofa af om de folie van de bakken te trekken.

‘Haal je neus daar eens uit. Dat is niet voor jou, ga zitten!’ Anna was zich er voor het eerst van bewust dat gasten ontvangen niet eenvoudig was als je een heel grote hond had.

‘Laten we proberen haar in de kennel te zetten,’ zei Rob. Hij hees zich uit de sofa en liep naar de hoek waar de kennel stond. Hij had al Carolines beddengoed erin gedaan en haar speeltjes. ‘Kom maar, meisje,’ zei hij tegen haar met de stem die hij voor niemand anders gebruikte. ‘Kom eens kijken wat je hiervan vindt.’

Tot Anna’s verbazing en lichte irritatie liep Caroline de kennel in en ging liggen.

‘Brave meid,’ zei Rob. ‘Hier, een koekje.’ Hij haalde er een uit zijn zak en ze nam het subtiel aan en hield het daarna tussen haar poten. ‘We laten de deur open. Het is net zozeer een plek waar ze zich terug kan trekken als een plek waar je haar heen kunt brengen als ze in de weg loopt.

Nee, daar blijven, lieveling.’

Om zichzelf ervan te weerhouden te vragen of hij ooit zo tegen zijn vriendin had gesproken, zei Anna: ‘En jouw honden dan? Die zijn nu vast uitgehongerd.’

Hij schudde het hoofd. ‘Toen je weg was heb ik mijn buurvrouw gebeld. Ze zorgt vaak voor ze. Hoewel het goed mogelijk is om honden te hebben en fulltime te werken als je ze vroeg uitlaat en meteen weer als je terugkomt, vind ik het fijn als er iemand is die met ze naar buiten gaat, ze eten geeft en wat gezelschap biedt als ik niet in de buurt ben.’

Een man die zo dol was op zijn beesten had wel iets liefs, dacht Anna. Ze vroeg zich weer af of Max van dieren hield. ‘Nou, nu Caroline in haar kooi...’

‘Kennel,’ corrigeerde hij haar met een woestmakende smalende uitdrukking op zijn gezicht.

‘... in haar kennel ligt,’ verbeterde ze gehoorzaam, ‘kunnen wij eten. Zullen we gewoon maar een beetje van alles nemen? De garnalenpasteitjes zijn heerlijk.’ Ze gaf hem het bakje zodat hij ze zelf kon opscheppen.

‘Je was lang weg,’ zei Rob.

‘Het is een dorp verderop.’

‘Stond er een rij?’

‘Niet echt. Nou ja, wel een beetje,’ voegde ze er snel aan toe. Ze wilde hem niet uitleggen dat het zo lang geduurd had omdat ze er op haar fiets heen was gegaan. In Londen hadden heel veel mensen alleen een fiets, maar op het platteland leek het excentriek. Anna gaf hem een vol bord. ‘Alsjeblieft. En een vork. Wat wil je drinken? Ik heb wat bier meegenomen, of als je liever thee hebt of iets anders?’

‘Een blikje bier lijkt me lekker. Ik hoef geen glas hoor, het gaat zo ook wel.’

Anna ging op de stoel tegenover hem zitten. Ze wilde niet op de bank bij hem gaan zitten. Ze was Caroline niet – die was wel erg makkelijk. Een paar minuten lang aten ze in stilte, allebei uitgehongerd.

‘Ik zag dat je daar prachtige planken hebt,’ zei Rob kauwend. ‘Zijn die voor de trap?’

‘Ja. Ik heb ze gered uit een container in Londen, met de hulp van een bouwmaatje van me.’ Ze vertelde het verhaal over hoe de jack russell haar oneerlijk verkregen buit verdedigd had. ‘Ik kon het gewoon niet verdragen dat iemand anders ze mee zou nemen.’

‘Het verbaast me dat de aannemer ze zelf niet doorverkocht.’

‘Hij was een vriend van me. Mijn zus heeft ze vandaag gebracht, samen met al deze meubels.’ Ze keken om zich heen naar de meubels terwijl ze gemoedelijk op hun garnalenpasteitjes kauwden.

‘En, heb je al besloten wie je de trap laat bouwen?’ vroeg Rob uiteindelijk. ‘Je zult niet veel langer die ladder op en af willen klimmen.’

‘Nou, het is geen kleine beslissing,’ draaide Anna eromheen. ‘Ik heb nog niet alle offertes binnen.’

‘Je hebt helemaal geen offertes aangevraagd, toch?’ vroeg Rob met een glimlach.

‘Hoe weet je in godsnaam...’

‘Ik heb rondgevraagd. Niemand heeft een aanvraag binnen gehad voor iets wat maar enigszins op een bijna spiraalvormige trap lijkt.’

‘Ik vind niet dat...’

‘Je wilt het zelf doen, of niet?’

Anna opende haar mond om dit te ontkennen. Het klonk zo dwaas, zo’n belachelijk idee, dat ze het niet kon toegeven. Maar toen dacht ze: waar zou ik me voor moeten schamen? ‘Ja.’

Er volgde een lange stilte. De waxinelichtjes flikkerden, de gaskachel tikte en ruiste. Caroline liet plotseling een kort blafje horen waar ze van opschrokken.

Rob verbrak de stilte. ‘Goed zeg. Wat een dappere beslissing.’

Even bevond Anna zich op een zweefmolen van emoties. Daarna kwam de gedachte aan Max weer bovendrijven en was ze weer op hetzelfde punt beland als toen ze haar opleiding had voltooid. Het was niet ideaal, maar wel vertrouwd en daarom veilig.

 

Toen Chloe de volgende dag langskwam om de meubels te bekijken, was ze verbaasd dat alles al een plek had gekregen.

‘Jemig, je moet de hele nacht zijn opgebleven om dit voor elkaar te krijgen,’ zei ze. ‘O, en je hebt een kooi.’ Dat laatste zei ze met een combinatie van afkeuring en nieuwsgierigheid.

‘Rob Hunter kwam gister langs nadat Laura en Will waren vertrokken. Hij kwam die kooi – kennel, bedoel ik – brengen en heeft me geholpen met de meubels.’

Chloe’s ogen werden groot. ‘Zijn jij en hij... eh, je weet wel?’

Anna besefte hoe belangrijk het was om Chloe van haar romantische ideeën af te helpen. Haar leven zou een hel worden als ze het niet deed. ‘Alsjeblieft zeg! Sorry dat ik moet lachen, hoor Chloe, maar dat is wel zo’n belachelijk idee!’

‘Waarom?’ wilde Chloe verontwaardigd weten.

‘Dáárom! Hij is de functionaris van de monumentenzorg! Hij is de Hondenpolitie en ook nog eens niet mijn type.’

Chloe zuchtte. Zoals zoveel getrouwde mensen kon ze het niet aanzien dat vrijgezellen los ronddoolden als een sok waarvan de wederhelft kwijt was. ‘Hij houdt in ieder geval van honden.’

Anna grijnsde. ‘Ja, en de meeste keren dat ik hem gezien heb zag ik er zelf uit als een hond. Eigenlijk elke keer, behalve toen ik hem bij jou thuis zag en toen ik bij zijn kantoor langsging en redelijk netjes was. En ik ben niet op zoek naar een relatie,’ voegde ze er streng aan toe.

‘Waarom niet? Je valt toch wel op mannen, hè?’

‘Jawel, alleen...’

‘Waarom wil je dan geen vriendje?’ wilde Chloe weten.

‘Gewoon niet! Ik heb geen tijd voor een vriendje!’ En Anna vond die term nogal kinderachtig aangezien de man die haar hoofd vulde daar veel te oud voor was. Ze zuchtte toen ze zag dat Chloe geen genoegen nam met dit antwoord. Ze wilde Chloe echt niet over Max vertellen; haar vriendin zou het vast suf vinden. Dat was het waarschijnlijk ook. ‘Ik heb geen tijd voor een relatie omdat ik nog met mijn huis bezig ben, en met mijn trap, niet te vergeten!’ Maar toen ze de trap noemde, moest ze aan Robs reactie denken. Hij had niet gezegd dat het moeilijk, onmogelijk of zelfs tegen de regels van de monumentenzorg was, hij had alleen ‘Goed zeg’ gezegd. Rob was eigenlijk niet zo verkeerd.

‘Ik vind ’t jammer. Twee vrijgezelle mensen die allebei van honden houden en het geen kans geven.’

‘Chloe, dat je allebei van honden houdt en vrijgezel bent is niet bepaald voldoende basis voor een relatie. Toen we gisteravond Chinees aten...’

‘Hebben jullie Chinees gegeten? En toch zeg je dat je niet geïnteresseerd bent?’

‘Ja! We hadden honger! Hij heeft me geholpen alle meubels te schikken en dus heb ik wat Chinees gehaald.’

‘Op je fiets?’

‘Ja, op mijn fiets. Maar wat ik wilde zeggen: we hadden nauwelijks gespreksstof. We zaten de halve avond in stilte uit onze bierblikjes te drinken en zeiden alleen maar dingen als: “Wil je de rijst even geven?”’

‘Dat klinkt als aanstelleritus.’

‘Volgens mij is dat geen woord.’

‘Verander niet van onderwerp. Het klinkt alsof jullie je erg op je gemak voelden bij elkaar. Meestal zijn eerste afspraakjes – sorry, ik weet dat het geen afspraakje was – heel ongemakkelijk en moet je maar over onzinnige dingen blijven praten om stiltes te voorkomen.’

‘Daar waren we te moe voor,’ legde Anna uit. ‘We hadden de hele dag met meubels lopen slepen. En ik was moe vanwege het bezoek van Laura en Will, hoewel ik het erg leuk vond dat ze er waren. Vond je Laura aardig?’

‘Ja, toen ik haar niet meer als Supermama zag. Maar je verandert weer van onderwerp.’

‘Ja! Het is volkomen normaal om als het ene onderwerp uitgeput is aan het volgende te beginnen. Echt waar, Chloe, waar heb jij je sociale vaardigheden opgeduikeld?’

Chloe lachte. ‘Oké. Ik zal niks meer over jou en Rob zeggen.’ Het was even stil. ‘Maar ik vind echt dat jullie een schattig stel zouden zijn,’ mompelde ze bijna onhoorbaar.

Anna moest lachen. ‘Schattig stel of niet, je gaat ons niet koppelen. Laten we nu maar naar de meubels gaan kijken.’

‘Voordat we dat doen, mag ik zien hoever je boven bent?’

‘Tuurlijk.’ Anna klom achter Chloe aan de ladder op naar haar slaapkamer die er nu ook echt uitzag als een slaapkamer. ‘Ik ben natuurlijk nog steeds van plan op zolder een grote slaapkamer en suite en een kledingkast te maken. Het uitzicht van daar is echt verbazingwekkend, maar dan moet ik eerst toestemming van de monumentenzorg hebben.’

‘Heb je het al aan Rob gevraagd?’

‘Ik had de tekeningen bij me toen ik bij zijn kantoor langsging, maar aangezien die voor beneden niet relevant waren, heb ik hem de andere ook niet meer laten zien.’ Anna bedacht ineens iets. ‘We kunnen natuurlijk ook helemaal geen relatie beginnen, dat zou ontzettend onethisch zijn.’

‘Dat gebruik je alleen maar als excuus,’ zei Chloe.

‘Niet! Ik had er gewoon niet eerder over nagedacht. Dus hou op met koppelen.’

‘Oké,’ zei Chloe berustend. Ze liep naar het raam. ‘Tjee, ik hoop echt dat je er een en suite van mag maken. We zijn echt gezegend dat we op zo’n mooie plek wonen. Vond je zus het mooi?’

‘Prachtig. Dat wist ik wel.’

‘O, en je hebt een laptop!’ riep Chloe uit. ‘Ik wist niet dat je er eentje had. Je bent toch niet zo van de moderne technologie?’

Anna moest weer lachen. ‘Nee, maar ik leef wel in de eenentwintigste eeuw. Toch zou ik er zelf niet snel eentje gekocht hebben, hoor, maar ik heb hem van Laura gekregen. Hij is heel oud. Ze zei dat ze hem niet wilde verkopen.’

‘Doet-ie het nog wel?’

‘O ja, prima.’

‘Ik stuur Mike wel langs om hem voor je te installeren als hij terug is met de jongens. Hij is met ze voetballen. Ik denk dat hij het ze jong wil leren, dan worden ze tenminste echte David Beckhams.’

‘Daar maakt hij zich vast heel populair mee. Maar je hoeft het niet te vragen hoor, ik heb het zelf al gedaan. Ik heb vanmorgen mijn eerste e-mail verstuurd.’

Chloe was verbijsterd. ‘Je hebt zélf je computer aan de praat gekregen? Anna, je bent echt slim.’

‘Niet bijster, ik heb op school met computers leren omgaan en ik heb er gewoon een hekel aan om om hulp te vragen. Mijn moeder liet altijd buren van alles voor haar doen. Ik vond het verschrikkelijk als ik het voor haar moest gaan vragen. Daar ben ik heel onafhankelijk van geworden.’

‘Wat super! Ik kan veel op de computer, maar dan moet hij het wel eerst doen.’

Anna glimlachte. ‘Het is voor jou waarschijnlijk veel nuttiger om te weten hoe je speelgoed repareert en taarten bakt en voorleest, en dan het liefst allemaal tegelijkertijd. Dat heb ik je zien doen.’

‘O ja, het moederschap staat of valt met multitasken, dat is zeker. Maar eh, als je zeker weet dat je dat kleine bureautje niet wilt hebben...’

 

Toen Anna een poosje later eindelijk weer bij haar computer kwam, had haar zus een mailtje naar haar doorgestuurd en was er een lange mail van Laura zelf: Wat goed dat je al zo snel een e-mailadres hebt. We hebben het reuze naar onze zin gehad, schreef ze nadat ze Anna deelgenoot had gemaakt van alles wat haar jongens in haar afwezigheid gedaan hadden. Denk vooral aan mijn aanbod om voor Caroline te komen zorgen als je besluit om naar die reünie te gaan. Will en ik zouden er graag een weekendje doorbrengen, zeker nu je een tweepersoonsbed hebt! Ik denk dat het goed voor je is om je oude schoolvriendinnen weer te zien. Chloe is natuurlijk een schat en een geweldige vriendin voor je, maar ze kent vast niet veel vrijgezelle mannen.

Laura had de e-mail die ze doorgestuurd had kennelijk gelezen. Als er niet in had gestaan dat Max zou komen dan was Anna zeker niet op de uitnodiging ingegaan. God beware me als Chloe en Laura allebei tegelijk besluiten een man voor me te vinden, dacht Anna huiverend. Maar Max zou naar de reünie komen en daarom zij ook. Als ze zoveel uren, dagen en weken aan hem dacht, kon ze de gelegenheid om hem te zien niet aan zich voorbij laten gaan. Zeker niet na Laura’s aanbod om hierheen te komen.

Ze mailde de organisator om te zeggen dat ze interesse had in de ‘goeie deal’ waarvoor nog ‘enkele plaatsen’ beschikbaar waren in een hotel vlakbij waar de reünie gehouden werd, waar ook een aantal andere reüniegangers zouden logeren. Het was allemaal op het laatste nippertje en ze had geluk dat er nog plaats voor haar was, maar de organisator was zo blij geweest dat ze nog een oud-studiegenootje gestrikt had dat ze er niet moeilijk over deed. Anna staarde even naar het knopje ‘verzenden’ en vroeg zich af of het geen enorme vergissing zou zijn om Max weer te zien. Sinds ze het huis, Caroline en haar trap-project had, had ze tenslotte lang niet meer zoveel aan hem gedacht. Misschien moest ze maar eens verder en een nieuwe liefde zoeken.

Maar voordat ze zich kon bedenken klikte ze op het knopje. Hij was al zo lang het middelpunt van haar verbeelding dat ze gek was als ze niet ging. Er was alleen nog één probleem: wat moest ze in hemelsnaam aan? Nu moest ze het Chloe wel vertellen. Als Laura en Will in haar huis kwamen logeren, moest Chloe dat tenslotte ook weten. Ze zou haar raad moeten geven over Caroline als er problemen waren. Ze had gelukkig nog twee weken de tijd om het allemaal te regelen.

 

Chloe wilde natuurlijk dolgraag helpen toen Anna een paar dagen later over het onderwerp begon. De jongens waren naar school en de crèche en Mike was niet thuis. Chloe was blij dat ze eens over iets ontzettend meisjesachtigs kon praten.

‘Wat is het voor iets? Avondkleding?’

‘Yep. Hoewel het behoorlijk grappig zal zijn om een aantal van die gozers in smoking te zien.’

‘Het is leuk om je op te doffen,’ zei Chloe opgewonden. ‘Daar zijn tegenwoordig nog maar zo weinig gelegenheden voor. Heb je iets langs?’

‘Ik heb helemaal geen jurk,’ biechtte Anna op. ‘Laat staan een lange.’

‘Dat geeft niet, we kijken wel even in mijn kledingkast en dan struinen we wat tweedehandswinkels af. Welke maat heb je?’

‘Geen idee. Ik vroeg me af of ik op dieet moet. Wat vind jij?’

‘Anna, alsjeblieft zeg! Wat heb je voor maat, 36 of 38 of zo? Jij hoeft echt niet af te vallen. Een push-upbeha, hooguit. Moeilijk te zeggen in die tuinbroek. Zullen we nu naar boven gaan om te kijken of ik wat voor je heb? Dan kun je gewoon een paar dingen passen om een idee te krijgen van wat je wel en niet leuk vindt.’

Boven trok Chloe een kast open die iets minder groot was dan de hoeveelheid kleding die erin zat vereiste. ‘Met klassiek zwart zit je altijd goed.’ Ze haalde met veel moeite een voorbeeld tevoorschijn. ‘Aan de andere kant is het ook wel een beetje cliché. Deze dan.’ ‘Deze’ was een nauwsluitende scharlakenrode jurk met lovertjes. ‘Laten we deze eens proberen.’

Een beetje gegeneerd begon Anna zich uit te kleden. Er volgde een diepe stilte toen ze samen naar Anna’s spiegelbeeld keken. Anna zag een heel witte gedaante in een beha en onderbroek die allebei grijs waren maar op de een of andere manier niet hetzelfde grijs.

‘Nou,’ zei Chloe plompweg, ‘je hebt misschien geen push-upbeha nodig, maar je moet zeker nieuw ondergoed. En dat okselhaar moet eraf, vrees ik. Het kan me niet schelen of het een feministische...’

‘Dat is het niet! Ik ben gewoon mijn scheermesje kwijt.’

‘Je benen moeten ook onthaard en je kunt wel een pedicure gebruiken. Ik wil het wel voor je doen.’

‘Dat hoeft niet. Ik kan zelf mijn teennagels wel lakken.’

‘Goed, als je het dan ook maar echt doet. Misschien wil je wel open schoentjes aan en gelakte teennagels zijn dan een must.’

Anna keek naar haar tenen. De nagels zagen er op het moment inderdaad een beetje verweerd uit.

‘Oké, trek deze eens over je hoofd.’

De scharlakenrode lovertjes pasten zich aan Anna’s figuur aan tot ze haar borsten bereikten. Daar flappperde de jurk ontmoedigend.

‘Ik bedenk me nu dat ik borstvoeding gaf toen ik deze kocht. Ik heb wel ergens wat van die kipfiletjes.’ Chloe zocht in haar lades.

‘Laat maar,’ mompelde Anna. Ze worstelde zich uit de jurk. ‘Ik zie mezelf niet echt in scharlakenrode lovertjes helaas. Heb je ook iets... rustigers?’

‘Ik heb wel een rok met een topje. Daar kun je een pashmina of een vest overheen dragen.’

‘Wat is in godsnaam een pashmina?’

‘Anna! Kijk je geen normale televisieprogramma’s? O, even vergeten, je hebt niet eens een tv,’ kakelde Chloe vrolijk. ‘Een sjaal die je over je schouders slaat. Maar bij nader inzien heb je prachtige schouders, die moet je niet bedekken.’

Anna keek naar haar schouders en armen. ‘Is dit prachtig?’

‘Ja! Gespierd maar niet pezig. Het lijkt alsof je traint, maar met beleid.’

‘Hm, ik wist niet dat je prachtige armen kreeg van met planken slepen. Misschien kan ik dat idee op de markt brengen en mensen laten betalen om bij me langs te komen en dingen te verplaatsen.’

‘Goed idee.’ Chloe luisterde niet echt, maar probeerde haar kleren uit de kast te trekken om te zien wat er allemaal tussen zat. Alles zat zo dicht op elkaar gepropt dat het niet meeviel. ‘Het voordeel van zoveel kleren hebben,’ zei ze toen ze er eindelijk iets tussenuit had getrokken, ‘is dat ze gewoon uit zichzelf op hun plaats blijven hangen, zonder hangers. Wat vind je dan van deze? Dit draag ik als ik me sexy wil voelen.’

‘Ik wil me niet sexy voelen. Ik ga liever voor veilig,’ protesteerde Anna.

‘Onzin! Waar is je vrouwelijke trots? Je moet al die oude schoolvriendinnen laten zien dat je een schitterende vrouw bent geworden.’

‘Dat kan ze niets schelen!’ zei Anna opstandig, maar ze pakte toch het kledingstuk aan dat Chloe voor haar omhooghield. Het was zwart en gemaakt van een zachte elastische stof. Ze wilde er wel sexy uitzien maar wilde dat niet tegenover Chloe toegeven en het risico lopen dat ze moest zeggen waarom.

Het duurde even voordat ze de jurk aanhad omdat hij achter Anna’s beha en onderbroek bleef hangen, maar uiteindelijk kreeg ze hem toch op de goede plaats getrokken.

Chloe bekeek haar kritisch. ‘Wauw! Je moet wel je haar opsteken.’ Ze vond een klem en bevestigde hem boven op Anna’s hoofd. ‘Of laten knippen. En je hebt fatsoenlijke schoenen nodig en wat sieraden, maar in principe: wauw!’

Anna staarde naar zichzelf. Ze herkende zichzelf bijna niet. Met haar haren uit haar gezicht zag ze er als totaal iemand anders uit. Ze ging op haar tenen staan om te zien hoe het zou zijn met hoge hakken eronder. ‘Jemig, ik ben bijna vrouwelijk.’

‘Je moet eigenlijk een maatje kleiner hebben om je geweldige taille beter uit te laten komen,’ zei Chloe. ‘Deze heb ik gekocht vlak nadat ik Harry had gekregen en toen was ik nog niet al mijn zwangerschapsvet kwijt.’

Vol verbazing bekeek Anna zichzelf van alle kanten. Ze zag er anders uit. ‘Vind je dat ik er sexy uitzie in deze jurk?’

‘Hm mmm, zeker weten.’ Chloe was even stil. ‘Dus je wilt er wél sexy uitzien?’

‘Natuurlijk. Het is een feestje.’

Chloe keek haar achterdochtig aan en Anna vroeg zich af hoe ze Max in hemelsnaam zou kunnen uitleggen mocht er een wonder gebeuren en hij meer doen dan alleen terloops naar haar kijken. ‘Ik wil een leuk avondje uit, met mijn oude vriendinnen. En je hebt gelijk, ik wil niet dat ze denken dat mijn uiterlijk me totaal niet interesseert.’

‘Oké,’ zei Chloe na een aanzienlijke stilte. ‘En wat ben je van plan aan je handen te doen?’

‘Hoe bedoel je?’ Anna keek naar haar handen. ‘Wassen? Mijn nagels lakken?’

‘Nagels lakken in elk geval, en wassen en een manicure, maar dan zijn ze nog steeds een beetje...’

‘Wat?’

Ze keken allebei naar Anna’s uitgestrekte vingers.

‘Nou, laat ik het zo zeggen,’ zei Chloe, ‘je kunt zien dat je met een hamer en spijkers overweg kunt.’

Anna bekeek haar handen nog wat beter. Ze was er eigenlijk nooit zo mee bezig geweest. Ze droeg geen ringen – dat ging niet met het timmerwerk en alle andere dingen die ze dagelijks deed. En ze kon zien dat de nagels allemaal verschillende lengtes hadden en er een behoorlijke hoeveelheid verf en vuil onder zat. Door een oude snee op haar duim waar ze met een zaag was uitgeschoten leken haar handen meer op die van een arbeider dan die van een femme fatale. ‘Ze verpesten het effect wel een beetje.’

‘Nou, geen nood, we kunnen nog veel doen voor het feest. Wanneer is het?’

‘Over een dag of tien, volgende week zaterdag.’

‘Nou, als je ze dik insmeert met handcrème, rubberen handschoenen draagt en mij je een manicure laat geven...’

‘Chloe, ik moet ongelooflijk veel doen. Ik kan niet werken met rubberen handschoenen of handcrème. Ik kan doen wat ik kan met mijn nagels, maar...’

‘Ik heb het!’ zei Chloe opgewekt. ‘Handschoenen!’

‘Ik zei net dat ik...’

‘Geen rubberen handschoenen, sufferd! Zwarte lange, sexy handschoenen. Fluweel, als we geen glacéleer kunnen vinden.’

‘Dat lukt nooit. En dat is maar goed ook want daar ben ik tegen.’

‘Fluweel dan. Ik loop de tweedehandswinkels wel af en als ze daar niet te vinden zijn, gaan we naar Cheltenham. Ik weet een winkeltje waar ze dat soort dingen verkopen. Daar kunnen we misschien ook heen voor sieraden. O, ik vind dit echt leuk! Ik wou dat ik een dochtertje had.’

‘Met jongens zit je beter. Meisjes dragen toch de snoezige gesmokte jurkjes met kriebelkragen niet waarin hun moeders ze graag willen zien. Neem dat maar van mij aan, ik weet er alles van.’

Chloe lachte. ‘Laura droeg ze vast wel.’

‘Maar niet lang. Op een gegeven moment schikte ze zich niet meer en begon ze te rebelleren. Alleen deed ze dat op zo’n manier dat mijn moeder dacht dat wat Laura wilde háár idee was. Laura is een kei in haar zin krijgen. Het is verbazingwekkend dat ze nog zo aardig is.’

‘En hoe zit het dan met jullie vader?’ vroeg Chloe.

‘Mam werd al op heel jonge leeftijd weduwe. Ik denk dat ze vanaf dat moment afhankelijk is geworden van vrienden en buren. Nu heeft ze weer een man.’

‘En is-ie aardig?’

Anna dacht even na. ‘Hij is wel oké. Mam is weg van hem en dat is het belangrijkste. Hij lijkt me alleen een beetje een... ik weet niet. Niet echt een schurk, of proleet...’ Ze zweeg even. ‘Ik geloof dat hij er door zijn eeuwige bruine tint altijd een beetje onbetrouwbaar uitziet.’

‘Maar knap?’

‘Als je daarop valt. Nou, ik doe mijn eigen kleren weer aan. Moet ik met je mee als je zwarte lange handschoenen gaat kopen?’

Chloe keek haar vol verbazing aan. ‘Ik begrijp jou niet! Je wijst een heerlijk middagje shoptherapie af, waarvoor zou je dat nou willen?’

‘Voor een heerlijk middagje loodgieterswerk. Ik heb nog een hoop te doen voordat mijn zus hierheen komt.’

 

Zaterdagochtend bracht Will Anna – uitgerust met Laura’s mooie kleine zilverkleurige koffertje op wielen – naar het station. Ze waren de avond ervoor aangekomen, dus had Anna hun het tweepersoonsbed gegeven en zelf weer in haar slaapzak geslapen. Caroline begon de avond in haar kooi (die ze geweldig vond) omdat Laura en Will er waren, maar iedereen wist dat ze later wel weer op de bank zou kruipen.

Het was een enige avond geweest. Chloe en Mike hadden een oppas geregeld en ze waren met z’n allen naar de Chinees gegaan. Nu ze op het stationsplein in de rij stond voor haar kaartje, wenste Anna dat ze niet naar een zenuwslopende reünie hoefde maar lekker thuis kon blijven om een leuk, ontspannend weekend met haar zus, zwager en vrienden door te brengen.

Laura had erop gestaan Anna’s koffer in te pakken aangezien ze er niet op vertrouwde dat ze alles er niet gewoon maar in zou proppen. Gelukkig was Chloe’s jurk gemaakt van een of ander makkelijk floers dat niet kreukte. De handschoenen, gekocht in het kleine winkeltje in een achterafstraatje van Cheltenham dat alleen bekend was bij kenners zoals gelukkig Chloe, kreukten ook niet. En hetzelfde gold voor de prachtige gitten ketting die Laura speciaal had meegenomen zodat Anna hem kon lenen. Het was een nauwsluitende ketting met slierten kraaltjes van echt git uit Whitby. Hiermee zagen de jurk, de handschoenen en de schoenen (van Chloe, elegant maar verschrikkelijk oncomfortabel) er superdeftig uit.

Noch Laura noch Chloe wist waarom Anna er nou zo graag geweldig uit wilde zien, maar ze leken het allebei volkomen normaal te vinden dat je er op je allerbest uit wilde zien als je oude vriendinnen zou weerzien.

Toen ze eenmaal in de trein zat met een kop koffie in haar hand, een boek, een tijdschrift en een stadsplattegrond in een shopper die Chloe haar had geleend, ging Anna lekker onderuit zitten, dronk van haar koffie en keek uit het raam naar de pittoreske stenen gebouwen van de heuvelachtige Cotswold. De eerste keer dat ze dat uitzicht had gezien, toen ze vanuit Londen hierheen kwam om naar haar toekomstige huis te kijken, had ze meteen geweten dat het een goeie plek was om te gaan wonen. Het kón gewoonweg geen vergissing zijn om ergens naartoe te verhuizen waar het zo hemels mooi was.

Nu voelde het een beetje als haar eigendom terwijl ze het goudkleurige steen en de grillige bouwstijlen bewonderde; hier woonde ze, of er vlakbij in elk geval. Ze besloot ervan te genieten.

‘Tijdens deze treinreis en even daarna is mijn droom nog intact,’ zei ze tegen zichzelf. ‘Misschien valt hij straks verschrikkelijk in duigen, maar nu kan ik er nog aan toegeven.’

Toen het mooie gedeelte van de reis voorbij was, sloot ze haar ogen in plaats van in het boek of tijdschrift te lezen of zelfs maar uit te zoeken hoe ze van Paddington Station naar het hotel moest komen, en dagdroomde tot ze in slaap viel.