2
‘Je moeder is grappig,’ zei Sasha terwijl Brianne de deur van haar slaapkamer dichtdeed.
‘Ja, echt lachen, gieren, brullen.’ Brianne sprong boven op haar onopgemaakte queensize bed, naast haar lege weekendtas, waardoor haar donzen dekbed als een parachute om haar heen opbolde.
‘Wat is het hier netjes.’ Bewonderend liet Sasha haar blik door de grote, lavendelblauw met witte slaapkamer glijden, die was voorzien van de nieuwste technische snufjes: een computer op een modern bureau van roestvrij staal en glas, dat voor het raam stond, en een hd-tv aan de muur. ‘Nou ja, misschien is “netjes” niet helemaal het goeie woord,’ lachte ze. Haar blik schoot over het lichtpaarse tapijt, dat bijna volledig bezaaid lag met rondslingerende kleding, schoenen en de laatste bladen op sterren- en modegebied. Sasha raapte een stukgelezen exemplaar van To Kill a Mockingbird, de roman van Harper Lee, van de vloer, sloeg het open en lachte. ‘Iemand moet hier een flinke boete dokken bij de schoolbieb, zie ik.’
Brianne haalde haar schouders op. Ze was van plan geweest dat stomme boek nog vóór het einde van het schooljaar terug te brengen, maar was er niet aan toegekomen.
‘Je vindt het zeker een gaaf boek, huh?’
‘Nooit gelezen. Een poosje geleden heb ik de film op tv gezien. Die was wel oké.’
‘Ja. Die Gregory Peck was best een lekkertje.’
Brianne trok een gezicht. ‘Beetje oud.’
‘Ik dacht dat jij wel op oudere mannen viel,’ zei Sasha opeens plagerig.
Brianne voelde haar gezicht opgloeien en probeerde met de rug van haar hand een ongewenste blos van haar wangen te vegen. Blozen was iets voor domme jonge meiden. Wat zij beslist niet was. Niet meer.
‘En over oudere mannen gesproken, jouw pa is pas echt een lekkertje,’ zei Sasha terwijl ze zichzelf wat afwezig in de wandspiegel tegenover het bed bekeek en van het handgeschilderde dressoir een lijstje met een foto van Briannes vader oppakte.
‘Zal wel.’
‘Heb ik je al verteld dat-ie pas nog in de winkel was?’
‘Echt? Cool. Ik had tegen hem gezegd dat jullie wat kekke nieuwe spullen binnen hadden.’
‘Hij ziet er echt fit uit.’
‘Hij traint veel.’
‘Dat is te zien, ja.’ Sasha zette het fotolijstje weer op het dressoir en pakte een flesje parfum van Prada. ‘Hoe zit ’t met hem en die vriendin?’
‘Verloofde,’ corrigeerde Brianne haar.
‘Ook goed. Ze was nogal plakkerig. Hing de hele tijd om hem heen alsof ze wilde zeggen: “Achteruit, bitches. Hij is van mij.” Je kent dat type wel. Ze ging helemaal van “Wat vind je van dit setje, schatje?” en “Welke kleur vind jij mooier, snoezepoes?” Nogal walgelijk.’
‘Noemt ze hem snoezepoes?’ Brianne vocht tegen de plots opkomende aandrang om te kokhalzen.
Sasha haalde haar schouders op, richtte haar aandacht weer op haar spiegelbeeld en glimlachte goedkeurend. Ze rook aan het parfumflesje, draaide het open en tikte zonder te vragen een paar druppels achter elk oor. ‘Hmmm. Dit ruikt zalig. Duur?’
‘Denk het wel.’ Brianne hoopte maar dat ze minder schuldig klonk dan ze zich voelde. Het was haar moeders parfum. De avond ervoor had ze het ongevraagd geleend en ze was er nog niet aan toegekomen om het terug te zetten.
‘Ennehhh?’ vroeg Sasha, het woord enkele lettergrepen uitrekkend. Ze draaide zich om en keek Brianne aan. ‘In de winkel kregen we niet de kans om even bij te kletsen, en ik ben niet het hele eind naar Brooklyn komen rijden om alleen dit af te leveren.’ Ze wierp Brianne haar BlackBerry toe. ‘Ik wacht…’
Vlug controleerde Brianne haar BlackBerry op berichten en toen ze zag dat ze minstens tien gemiste oproepen had, glimlachte ze. Ze waren allemaal van hem. ‘Wat wil je weten?’
‘Alles,’ zei Sasha lachend. ‘Tot en met het kleinste detail.’
‘Nou, eigenlijk…’ begon Brianne meegiechelend, ‘is dat ding in zijn broek bepaald geen klein detail.’
Sasha gaf een verrukt gilletje. ‘Slet die je bent. Vertel!’
‘Brianne!’ klonk opeens haar moeders stem dwars door de gesloten deur van haar kamer, tegen de muren weerkaatsend. ‘Heb je nu al gepakt of hoe zit ’t?’
‘O, in godsnaam,’ mompelde Brianne terwijl haar blik over een ingelijste poster van een halfnaakte Lady Gaga aan de muur achter haar bed gleed. ‘Bijna klaar!’ riep ze terwijl ze achteloos een paar truien in haar weekendtas gooide. ‘Ik kan niet wachten om op mezelf te gaan wonen,’ zei ze, wetend dat ze dit niet meende.
‘Ik geef je geen ongelijk,’ viel Sasha haar bij. ‘Ik ben al sinds mijn vijftiende min of meer op mezelf. Mijn ouders zeiden dat ik onverbeterlijk was, wat dat ook mag betekenen. Stuurden me naar mijn grootouders. In Kansas, nota bene. Echt vreselijk, dat geloof je gewoon niet. Alsof ik in het leger zat. Ik ben daar minstens zes keer weggelopen. Maar toen dreigden ze me in een tehuis te stoppen als ik mezelf niet “verhief en een fatsoenlijk meisje werd”. Ja, zo praatten ze daar in Kansas. Maar goed,’ ging ze verder, terwijl ze haar blonde haren van haar ene schouder naar haar andere wierp, ‘ik heb het nog tot mijn achttiende verjaardag volgehouden, heb mijn diploma gehaald en ben daarna voorgoed weggelopen. Ik kwam naar New York, maakte wat vrienden, sliep vaak bij mensen op de vloer. Vond een baantje, spaarde wat geld en kreeg mijn eigen woning. Het is wel piepklein, maar hé, er is in elk geval geen liefste mammie in de buurt die probeert me te zeggen hoe ik mijn leven moet leiden.’
‘Bofkont.’ Brianne keek even naar de deur en zette zich al schrap voor het geluid van haar moeders voetstappen op de gang. Wat had dat mens toch? Wilde ze haar soms koste wat kost voor schut zetten bij haar vriendinnen? Hoewel het natuurlijk altijd erger kon, dacht Brianne terwijl ze zich inbeeldde hoe haar oma dronken door haar flatje waggelde. ‘Ze is gewoon paranoïde dat ik niet op tijd klaar ben, want dan moet ze mijn vader vermaken.’
‘Ik zou hem anders maar wat graag willen vermaken,’ opperde Sasha lachend.
‘Trek maar een nummertje. De rij begint rechts van u.’
‘Misschien heeft-ie gewoon nog niet de juiste vrouw leren kennen.’
‘O, die heeft-ie wel gevonden, hoor,’ zei Brianne, zelf verrast door de plotseling weemoedige toon in haar stem. ‘Hij heeft haar gewoon niet gehouden.’
Sasha’s grote groene ogen sperden zich open. ‘Hebben we het nu over je moeder?’
‘O god. Doe maar niet,’ kreunde Brianne. ‘Ik dacht dat je over die avond wilde horen.’
‘Dat heb je helemaal goed gedacht! Nou, vertel. Hoe was het? Kon hij er wat van?’
‘Hij was…’ begon Brianne terwijl ze met een harde lach een onwillekeurige huivering maskeerde, ‘… top.’
‘Echt? Want als ze zo leuk zijn denken ze soms dat ze alleen maar achterover hoeven te liggen en jou al het werk kunnen laten doen.’
‘Vertrouw me. Hij lag daar niet gewoon op z’n rug.’
‘Oké, nou, details, details! Hoe groot was ie? Wist-ie hem goed te gebruiken? Hoe lang hield-ie het vol? Heeft-ie je eerst gebeft?’
O god, dacht Brianne. Een dergelijk kruisverhoor had ze niet verwacht. In hoeverre vertrouwde ze Sasha? Hoeveel kon ze haar vertellen? Ze keek naar de deur en hoopte opeens op het geluid van haar moeders stem. Niets. Natuurlijk niet, dacht ze. Altijd op de loer, maar nooit in de buurt als je haar echt nodig had. Wat niet echt waar was, dacht ze al meteen, maar geïrriteerd was ze toch.
‘En, heb je hem nog gepijpt?’ drong Sasha aan.
Opeens glunderde Brianne trots. ‘Hij zei dat-ie nog nooit zo goed was afgezogen.’
Sasha schudde laatdunkend haar hoofd. ‘Dat zeggen ze allemaal.’
Echt waar? Brianne wenste dat ze net zo ervaren was als Sasha.
‘Wat zei hij nog meer? Dat hij van je houdt?’
‘Nee.’ De waarheid was dat hij na afloop bijna geen woord meer had gezegd.
‘En, waar hebben jullie het gedaan? Niet hier!’
‘Nee, ben je gek? Mijn moeder zou een beroerte krijgen als ze wist dat ik iets met zo’n type had.’
‘Ja, maar je hébt ook niet echt wat met hem,’ zei Sasha. ‘O god, moet je jou nu zien,’ kirde ze. ‘Je gezicht wordt alle kleuren rood. Echt niet jouw kleur. Sorry. Heb ik je nu gekwetst? Dat was niet mijn bedoeling, hoor.’
‘Nee hoor.’
‘Ik maakte maar een geintje. Dat weet je best. Ik weet zeker dat hij je echt leuk vindt.’
‘Heeft hij iets gezegd?’ vroeg Brianne. Immers, het was Sasha geweest die hen aan elkaar had voorgesteld.
‘Nee. Ik heb hem al weken niet gezien.’ Sasha plofte neer op Briannes bed. ‘Nou, ga door. Vertel. Waar zijn jullie naartoe gegaan?’
‘Naar hem.’
‘Viespeuk! Wat heb je tegen je moeder gezegd?’
‘Dat ik bij een vriendinnetje van school ging logeren.’
‘En ze geloofde je?’
‘Waarom niet?’
‘Omdat je loog misschien?’ vroeg Sasha op haar beurt.
‘Ik kan behoorlijk overtuigend zijn.’
‘Dat durf ik te wedden, ja. Je zit vast vol verrassingen.’
‘Wie weet…’ Opnieuw een glundering.
‘Het zijn altijd degenen die zo onschuldig lijken voor wie je goed moet uitkijken.’
‘Moeders zijn makkelijk voor de gek te houden,’ vond Brianne.
‘Die van mij anders niet,’ pareerde Sasha. ‘Die keek altijd dwars door me heen. Mijn oma ook. “Wie denk je eigenlijk in de maling te nemen?” vroeg ze altijd. En dan zwaaide ze vlak voor mijn gezicht met die vinger van haar. Dan wilde ik die er bijna af bijten. Ik dacht dat oma’s lief moesten zijn. Je weet wel, dat ze koekjes voor je bakken en je verwennen met cadeautjes.’
‘Mijn oma is een alcoholist,’ zei Brianne.
Dit laatste nieuwtje nam Sasha zonder commentaar tot zich. ‘En, hoeveel keer heb je het gedaan?’
Brianne voelde een frons aan haar lippen trekken. Eigenlijk wilde ze hier niet langer over praten. ‘Ik ben een beetje de tel kwijtgeraakt. Vijf… zes keer, misschien.’
‘Zes keer? Hou je me soms voor de gek? Wie kan er nou zes keer?’
‘Misschien was het maar vier keer,’ krabbelde Brianne terug.
Sasha lachte. ‘Hou ’s effe op, zeg. Hoeveel keer? Serieus.’
‘Drie,’ loog Brianne terwijl ze net deed alsof ze een pluisje van het dekbed pakte, hopend dat Sasha niet het talent van haar moeder en oma had geërfd om leugens uit te vlooien. ‘Het was drie keer.’
‘Wauw. Dat is nog altijd indrukwekkend. Schrijnt het niet?’
‘Een beetje.’ Heel erg, eigenlijk, dacht ze, hoewel het slechts bij twee keer was gebleven, en de eerste keer was zo vlug gegaan dat ze niet zeker wist of die wel meetelde.
‘Gaan jullie nog een keer afspreken?’
‘Natuurlijk.’
‘Wanneer?’
‘Hopelijk dit weekend.’
‘Ik dacht dat je dit weekend met paps ging wandelen in de Adirondacks.’
‘Dat is wel het plan.’
‘En plannen veranderen nogal eens,’ stelde Sasha in plaats van het te vragen.
‘Vooral wat mijn vader betreft,’ gaf Brianne toe. De telefoon naast haar bed ging. Brianne nam op voordat hij een tweede keer kon overgaan. ‘Hallo?’
‘Hoi,’ zei de stem. Laag, zwaar en gevaarlijk.
Net als hijzelf, dacht Brianne. ‘Hoi,’ groette ze met een fluisterstem, en ze merkte dat haar hart sneller ging kloppen.
‘Is hij het?’ vroeg Sasha, haar ogen groot van opwinding.
Brianne knikte en wenste nu dat Sasha niet gekomen was.
‘Hoe gaat-ie?’ vroeg hij. ‘Ik heb me helemaal gek ge-sms’t…’
‘Ik had mijn BlackBerry laten liggen bij Lululemon. Sasha heeft hem net teruggebracht. Ze zit hier nu.’
‘Goeie ouwe Sasha. Doe haar de groetjes van me.’
‘Je krijgt de groetjes van hem,’ gaf Brianne gehoorzaam door.
‘Groetjes terug, dekhengst.’
‘Wat zei ze daar?’
‘Ze zei de groetjes terug,’ liet Brianne hem weten, het laatste woord weglatend terwijl ze zich van het bed af duwde. Ze liep naar het raam en staarde naar Sasha’s feloranje Mustang. Plotseling verscheen er een zilverkleurige sportwagen om de hoek, die halverwege de straat stopte. In een poging om de bestuurder te zien drukte Brianne haar voorhoofd tegen het raam.
‘Hoe gaat het?’ vroeg hij.
‘Goed.’
‘Zeker weten?’
‘Ja.’
‘Denk je aan die avond?’
‘Ja.’
‘Het was best heftig.’
‘Ja.’
‘En, staat onze afspraak voor komend weekend?’ vroeg hij.
Op dat moment hoorde ze een klik op de lijn en ze realiseerde zich dat iemand het toestel beneden had opgenomen. ‘Wacht even,’ waarschuwde ze. ‘Hallo? Hallo? Mam? Ben jij dat?’
‘Sorry,’ reageerde Val onmiddellijk. ‘Ik dacht dat het misschien je oma was.’
‘Ik moet ophangen. Sms me later maar,’ zei Brianne, waarna ze in paniek ophing. Hoe lang had haar moeder meegeluisterd? Hoeveel had ze gehoord? ‘Shit.’
Sasha sprong meteen overeind. ‘Luisterde je moeder mee? Shit.’
‘Wat heb ik gezegd? Wat heb ik gezegd?’
‘Niks,’ stelde Sasha haar gerust. ‘Ik zweer het. “Goed. Ja. Ja. Ja.” Echt, het was erg frustrerend. Je zou een geweldige geheim agent zijn.’
‘Shit,’ vloekte Brianne nog eens, nu ze haar moeders voetstappen hoorde naderen.
‘Brianne,’ vroeg haar moeder terwijl ze zachtjes op de deur klopte. ‘Mag ik binnenkomen?’ Voordat Brianne de kans kreeg om bezwaar te maken opende haar moeder de deur.
‘Het spijt me. Ik wilde je echt niet afluisteren,’ verontschuldigde ze zich onmiddellijk. ‘Ik…’
‘… dacht dat het oma was. Dat zei je net al.’
‘Wie was het?’
‘Niemand. Een jongen van school. Toe, mam.’
‘Ik meende alleen iets op te vangen over het weekend… Lieve hemel, moet je deze kamer toch eens zien!’ riep Val uit. ‘Hoe kun je hier nou iemand ontvangen? Wat een puinhoop. En je bent nog niet eens klaar met pakken. Je loopt nog steeds in je ondergoed rond, alsjeblieft zeg!’ Ze keek hulpeloos de kamer rond en haar blik gleed van het bed via de vloer naar het dressoir. ‘Is dat mijn parfum?’
‘Ik kom nog te laat op mijn werk,’ kwam Sasha vlug tussenbeide, al halverwege de deur. ‘Doe geen moeite, ik kom er wel uit. Bel me zodra je weer terug bent. Doei, Valerie. Leuk je weer eens te zien.’ Ze wierp Brianne een kus toe en liep de kamer uit.
‘Schaam je je niet om hier vriendinnen te ontvangen?’ vroeg Val terwijl Brianne uit het raam keek. Ze zag dat Sasha achter het stuur van haar oranje Mustang kroop en wegstoof langs de zilverkleurige sportwagen, die nog steeds met stationair draaiende motor in de straat stond.
‘Ik snap niet waarom je hier zo’n drukte om maakt.’
‘Je kamer is net een zwijnenstal. Kijk nou toch. De vloer ligt bezaaid met kleren. Deze mooie bloes,’ zei Val terwijl ze zich bukte om het kledingstuk op te rapen, ‘die móést je per se hebben. Je smeekte me om deze te kopen. En deze schoenen…’
‘Oké, oké, ik weet het. Ik ben een sloddervos.’
‘En deze spijkerbroek, een designerjeans van driehonderd dollar.’
‘Die wil ik net inpakken.’
‘En dan dit t-shirt…’ Plotseling zweeg ze, en ze draaide het t-shirt om; haar wangen werden bleek. ‘Lieve hemel, wat is er met dit shirt gebeurd?’
‘Waar heb je het over? Er is niets mee gebeurd.’
‘Wat is dit dan? Is het bloed?’
Brianne wilde het ooit witte t-shirt uit haar moeders handen grissen. ‘Natuurlijk niet. Doe niet zo belachelijk.’
‘Het lijkt wel bloed,’ zei haar moeder, ruikend aan de grote vlekken. ‘Mijn god, wat heb je gedaan? Ben je gevallen? Heb je jezelf gesneden?’
‘Nee.’ Brianne draaide een rondje om haar as. ‘Zie je wel? Geen sneeën, geen blauwe plekken. Mij mankeert niets. Doe niet zo gek. Het is geen bloed.’
‘Wat is het dan wel?’
‘Weet ik veel. Ik moet ergens langs zijn gestreken. Natte verf, misschien.’
‘Brianne…’
‘Wist je al dat je bezoek had?’ Brianne keek weer door het raam, in de hoop haar moeder te kunnen afleiden.
‘Wat? Wie?’ Valerie liep naar het raam en staarde naar de straat.
Brianne gebruikte het moment om het t-shirt uit haar moeders handen te grissen. Hoe kon ze zo stom zijn geweest om het rond te laten slingeren? Eerst haar BlackBerry, nu dit. Haar moeder had gelijk. Ze kon het zich niet veroorloven zo slordig te zijn. ‘Die zilverkleurige sportwagen. Halverwege de straat.’ Ze zag de schouders van haar moeder zakken. ‘Is dat wie ik denk dat het is?’
‘Shit.’
‘Wat doen we nu?’
‘Jíj gaat je aankleden en daarna ga je afronden… begínnen… met pakken,’ beval Valerie terwijl ze even in de spiegel boven het dressoir keek om zeker te weten dat ze haar lippen goed had gestift. ‘En ik ga kijken wat dit in vredesnaam te betekenen heeft.’