29
‘We willen je niet tot last zijn,’ zei Val terwijl Nikki hen terug naar de woonkamer leidde en hun twee mokken thee aanreikte.
‘Het is helemaal geen last. Dit is kruidenthee,’ zei ze. ‘Perzik-bosbessen.’
‘Ruikt heerlijk.’
‘Drink op.’
Melissa en James zaten zij aan zij en nipten van hun thee terwijl ze de namaakjuwelen die voor hen op de salontafel uitgespreid lagen nauwkeurig bekeken. Met een mok in de ene en Briannes schoen in de andere hand wurmde Val zich naast Melissa terwijl Jennifer op de punt van een dichtbij staande stoel neerstreek. ‘We hebben het uniform van Henry Voight gevonden. Brianne is duidelijk hier geweest,’ fluisterde Val van achter haar mok. ‘Nog iets interessants gevonden?’ vroeg ze vervolgens hardop. Ze nam een slokje van haar thee, daarna nog eentje, en voelde de warmte in haar keel. Het smaakte een beetje bitter, maar het voelde goed. Ze had zich niet gerealiseerd hoe uitgedroogd ze was.
‘Bijna alles is interessant.’ Melissa legde een paar kralenkettingen apart van de rest en nam nog een slok thee, maar zorgde er wel voor dat ze haar mok voor haar mond hield. ‘Wat wil je doen?’ mompelde ze zacht.
‘Ik denk dat we maar beter kunnen opstappen.’
‘Goed idee,’ fluisterde Melissa. ‘Er zit hier echt heel mooi spul tussen,’ zei ze hardop. ‘Eisenberg, Coro, Weiss, Trifari…’
‘En een zeldzame, gesigneerde Coro Duette, uit 1950,’ voegde James eraan toe, met ogen zo groot als het met edelstenen versierde oog van de klassieke uilenoorbellen die hij vasthield. ‘Wie zou dat hebben gedacht?’
Val probeerde tevergeefs zijn blik te vangen.
‘En, hoeveel zou je me voor alles willen geven?’ Rusteloos verplaatste Nikki haar gewicht van de ene voet naar de andere.
Melissa aarzelde. ‘Duizend dollar, hoe klinkt dat?’
‘Duizend dollar! Meen je dat nou? Je biedt me duizend dollar voor deze rotzooi?’
‘Zouden we niet eerst even met je oma moeten praten?’ vroeg James.
‘Die interesseert het toch niks.’
‘Maar toch, als ze hier is…’
‘Is ze niet.’
‘Ik dacht dat je zei dat ze lag te slapen,’ confronteerde James haar.
Shit, dacht Val, terwijl ze James smekend aankeek opdat hij zijn mond dichthield. Ze moesten hier weg. Ze moesten de parkopzichters waarschuwen, de staatspolitie, de fbi.
‘Dat ligt ze ook. Min of meer.’ Een onverschillig schouderophalen. ‘Oké. Ze slaapt niet echt. De waarheid is… Ze is overleden. Een paar maanden geleden.’
Zo is het wel genoeg geweest, vond Val. Met een blik naar de nog altijd openstaande voordeur liet ze haar mok naar de salontafel zakken. We moeten hier nú weg.
‘Dat heb ik nog even voor me gehouden, omdat ik niet wist wie jullie waren en ik niet wilde dat jullie zouden denken dat ik hier helemaal alleen woonde. Maar goed,’ vervolgde Nikki, ‘ze heeft me dit huisje en alles erin nagelaten. Dus niks aan de hand wat de juwelen betreft. Kun je me het geld nu geven?’
Met een vreemde, warrige blik keek Melissa naar Val. ‘Nou, ik heb maar een paar dollar bij me.’
In Nikki’s ogen laaide opeens de woede op. ‘Dus… wat? Je zat me de hele tijd alleen maar te belazeren? Is dit voor jou soms een grap?’
‘Nee, natuurlijk niet. Alleen ligt mijn portemonnee nog in de auto.’
‘Waar is je auto?’
‘Bij het kampeerterrein,’ kwam Val vlug tussenbeide. Brianne was hier geweest, dat leed voor haar geen enkele twijfel. Net zoals ze zeker wist dat dit meisje wist waar haar dochter nu was. Maar dit meisje was bovendien duidelijk zo gestoord als wat, en Val betwijfelde of er iets mee te winnen viel als ze hier bleven hangen. Ze hadden Henry’s uniform gevonden. De man die het had gestolen kon hier nog wel eens ergens op de loer liggen. Ze moesten contact opnemen met de autoriteiten. ‘Luister, wij lopen naar de auto, halen het geld en komen meteen terug. Wat zeg je daarvan?’ Ze duwde zichzelf overeind en voelde dat Melissa naast haar wat moeite had om op te staan. ‘Alles wel goed met je?’
‘Beetje duizelig,’ antwoordde Melissa.
‘Hoe lang denk je dat jullie nodig hebben?’ vroeg Nikki.
‘Niet zo lang,’ antwoordde Val terwijl ze James wankelend overeind zag komen. Zijn lege mok viel op de vloer en stuiterde naar de open haard. Voordat hijzelf kon omvallen greep Val hem bij een arm.
‘Wat gebeurt er?’ vroeg Jennifer.
‘Waarom vraag je het niet aan hem?’ zei Nikki met een blik naar de openstaande deur.
In de deuropening stond nu een jongeman, met een glimlach om zijn mond, een afbeelding van Keith Richards op zijn t-shirt en een met bloed besmeurd kapmes in zijn handen.
Vals adem stokte, een geluid dat onmiddellijk door Jennifer en Melissa werd herhaald.
‘O god,’ jammerde James terwijl hij zijn best deed om overeind te blijven.
‘Ik denk niet dat jullie ook maar ergens naartoe gaan.’ Met zijn gelaarsde voet trapte de jongeman de deur achter zich dicht, waarop hij zwaaiend met het kapmes naar het midden van de kamer liep. ‘Geniet iedereen een beetje van z’n thee?’
‘Het is mijn speciale melange.’ Nikki trok het pistool uit haar zak.
‘O god,’ zei James opnieuw.
‘Je hoeft niet zo formeel te doen. Zeg maar gewoon Henry, hoor.’ De jongeman lachte. ‘Hallo, Jennifer. Wat leuk om je weer te zien. En jij bent vast Briannes moeder,’ zei hij tegen Val. ‘Ik zie duidelijk een gelijkenis.’
‘Waar is mijn dochter? Wat heb je met haar gedaan?’
‘Niets.’ Henry’s glimlach werd breder. ‘Nog niet.’
‘Ze hebben geld,’ zei Nikki tegen hem. ‘Die trut biedt me net duizend dollar voor deze troep.’ Haar blik gleed van Melissa naar de sieraden op de salontafel. ‘Ze wilden net terug naar hun auto om het te gaan halen.’
‘Jij bent echt dom, weet je dat? Denk je nou serieus dat iemand met duizend dollar op zak gaat kamperen?’ Uit Henry’s stem klonk pure minachting. ‘Of was je van plan om haar een cheque te laten uitschrijven?’
Nikki’s wangen kleurden roze van schaamte. ‘Noem me niet dom.’
‘Je moet tussen de regels door leren lezen, lieverd. Ze weten alles. Of niet soms?’ vroeg hij aan Val. ‘Natuurlijk wel,’ beantwoordde hij zijn eigen vraag. ‘Ze hebben al met de parkopzichters gesproken. Ze weten dat ik niet de echte Henry Voight ben. Ik denk eigenlijk dat ze inmiddels waarschijnlijk wel een vrij goed idee hebben wie ik echt ben.’ Hij wees met het kapmes naar Vals keel. ‘Zo niet, dan zou ik zeggen dat dit hier een redelijk goeie aanwijzing is.’
‘Jij hebt die mensen in de Berkshires vermoord,’ fluisterde James.
‘Bingo.’
‘En de echte Henry Voight?’ vroeg Jennifer.
‘Vergeet David Gowan niet,’ zei Nikki met onverholen trots.
Val vocht tegen de opwellende tranen. ‘Wat hebben jullie met mijn dochter gedaan?’ vroeg ze opnieuw.
‘Zoals ik al zei: nog niets. Ik bewaar haar.’ De jongeman knipoogde. ‘Voor later.’
‘Reken daar maar niet op,’ mompelde Nikki, nog net niet fluisterend.
Met een ruk draaide hij zich naar haar om. ‘Wat zei je daar? Dat ik niet meer op jou kan rekenen? Zei je dat nou?’
‘Nee, natuurlijk niet.’
Zijn blik gleed naar Jennifer. ‘Je had naar me moeten luisteren toen ik zei dat jullie moesten blijven waar jullie waren,’ berispte hij haar. ‘In plaats daarvan komen jullie hier rondsnuffelen, praten jullie Nikki allerlei onzin aan…’
‘Het is geen onzin,’ zei Melissa; in hun haast om aan haar mond te ontsnappen buitelden de woorden over elkaar heen. ‘Oude namaakjuwelen kunnen heel waardevol zijn. Het is mijn werk, dus ik weet het. En ik heb echt geld. Ik kan het…’
‘Hou maar op, mevrouw Uilenbril. Misschien dat Nikki dom genoeg is om jou te doorzien, maar ik niet.’
‘Ik ben niet dom,’ reageerde Nikki.
‘Nee, jij bent een heuse Einstein. Of moet ik zeggen “Eisenberg”?’ Hij lachte.
Dus hij had de hele tijd buiten staan meeluisteren, drong het door tot Val, en geduldig gewacht tot zij hun thee ophadden. Wat had er eigenlijk in gezeten? Hoeveel had ze gedronken van die rommel? Waar hielden ze Brianne verborgen?’
‘Ik denk dat we dan nu maar eens moeten beginnen,’ zei hij.
‘Je hoeft dit niet te doen,’ zei James nauwelijks verstaanbaar.
‘Het hoeft niet,’ was de jongeman het met hem eens. ‘Maar o, ik wil het echt heel graag. Klaar, schatje?’
Buiten, ergens vanaf de weg, klonk het getoeter van een auto.
‘Wacht.’ Nikki keek naar het raam en trok duidelijk bleek weg.
‘Wat nu?’
‘Er komt iemand aan.’
God, laat het alsjeblieft de parkopzichters zijn, dacht Val, terwijl ze ingespannen luisterde naar het geluid van banden op grind en hoopte dat het de cavalerie was die hen kwam redden.
‘Je beeldt je dingen in,’ zei de jongeman, en hij sprong naar het raam en tuurde door de bomen.
Nikki oogde verward en haar ogen schoten van links naar rechts zonder zich echt ergens op te focussen.
‘Er is helemaal niemand,’ liet hij haar ongeduldig weten.
‘Weet je het zeker? Ik herinner me…’
‘Je herinnert je wat?’
‘Er was iets… iets op de computer. Iets over… Shit, ik weet het niet meer… Quakers? Is dat mogelijk?’
‘Quakers? Waar heb je het in godsnaam over?’
‘Er was iets. Wacht. Het was een naam. Quaker? Was dat het? Nee, nee. McQuaker. Ja, dat was het. Fran en Wayne McQuaker punt com.’
‘Fran en Wayne… Waar heb je het in godsnaam over?’
‘Fran en Wayne McQuaker. Nu weet ik het weer. Ze komen op bezoek. Zaterdag.’
‘Komt er vandáág iemand langs? En dan denk je er niet aan om dat tegen mij te zeggen?’
‘Ik was stoned. Toen ik net die auto hoorde toeteren wist ik het gewoon weer.’
‘Je wist het gewoon weer,’ herhaalde hij hoofdschuddend. ‘Shit. Je opa en oma hadden gelijk over jou. Je bent écht dom.’
‘Laat je hem zo over jou praten?’ kwam Val tussenbeide, wetend dat de tijd begon te dringen, dat ze iets moest doen. Misschien dat als ze de een tegen de ander kon uitspelen…
‘Vroeg iemand naar jouw mening? Godverdomme, schiet die trut gewoon overhoop,’ beval de jongeman. En vervolgens, omdat Nikki niet snel genoeg reageerde: ‘Nou, waar wacht je op, domkop? Op de kerst?’
Nikki verstevigde haar greep om het pistool en bracht het langzaam omhoog.
‘Laat je je door hem zo als vuil behandelen?’ drong Val aan, en ze hield haar adem in nu Nikki zich langzaam omdraaide en het vuurwapen op de borstkas van de jongeman richtte. Haal die trekker over, bad ze stilletjes.
‘Kom op, schatje,’ zei de jongeman opeens op zachte en aardige toon. ‘Je weet dat ik er helemaal niets van meen. Je weet dat ik van je hou.’
‘En die trut in de kofferbak dan? Hou je soms ook van haar?’
‘Zij betekent helemaal niks voor me. Dat weet je toch? Je weet dat jij voor mij de enige bent.’
‘Dus we nemen haar niet mee?’
‘We doen met haar wat jij maar wilt.’
‘Hij liegt,’ zei Val, die begreep dat ze het over Brianne hadden.
‘Smoel dicht,’ zei Nikki, en ze draaide zich naar haar om en richtte het pistool nu pal op Vals hoofd.
Was dat nu echt het enige wat ervoor nodig was om vrouwen op de knieën te krijgen, een paar lieve woordjes, zelfs wanneer ze wisten dat die gelogen waren? En verraste het haar werkelijk? Evan hoefde alleen maar ‘hé daar’ te zeggen, en ze was bereid geweest om hem alles te vergeven.
Op dat moment begreep ze dat Nikki haar vriendje blind zou gehoorzamen, wat er ook gebeurde, en dat het geen zin had om haar tot rede te brengen. Ze zou er toch niet naar luisteren, net zomin als Val had geluisterd toen haar omgeving had geprobeerd om met haar over Evan te praten. Ze verspilde gewoon alle tijd en adem die haar nog restten.
Haar blik schoot naar Jennifer, die knikte alsof ze Vals gedachten had gelezen. Er zouden geen knappe prinsen te paard zijn die hen kwamen redden, begrepen ze allebei. Ze waren op zichzelf aangewezen.
Ze kwamen tegelijk in actie; terwijl Val de schoen van Brianne naar Nikki’s hoofd slingerde, dook Jennifer naar de benen van het meisje. De schoen raakte Nikki precies tussen de ogen en ze viel voorover, waarbij Jennifer het wapen uit haar handen stootte, dat vervolgens over de vloer naar Vals voeten gleed.
De jongeman stormde op hen af. ‘Stomme kuttenkoppen!’ brulde hij, zijn laatste woorden voordat een reeks van kogels Keith Richards snerende gezicht en Henry’s borstkas uiteenreet en hem achteruit tegen het raam deed kwakken, terwijl het kapmes in zijn geheven hand een gracieuze boog boven zijn hoofd beschreef en het vensterglas in alle richtingen uiteen deed spatten. Als ijspegels van een dak buitelden de vlijmscherpe scherven langs zijn hoofd.
Val staarde naar het pistool in haar handen, met haar wijsvinger stevig tegen de trekker gedrukt.
‘Bravo. Bravo, Val!’ riep James ergens achter haar terwijl hij in zijn handen klapte en Melissa slaperig een handvol rijnstenen vlinders als confetti in de lucht wierp.
‘Alles goed?’ vroeg Val aan Jennifer, die inmiddels stevig boven op Nikki zat. Het meisje kreunde maar verroerde zich niet.
‘Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld,’ reageerde Jennifer.
En op dat moment hoorden ze buiten een auto voorrijden, gevolgd door het geluid van twee portieren die werden dichtgesmeten.
De daaropvolgende stilte werd doorkliefd door een vrolijke vrouwenstem. ‘Hallo, Ellen? Stuart? Joe-hoe! We zijn er! Eindelijk!’
Val keek naar de deur, waar een ouder echtpaar opgewekt de treden beklom; de vrouw droeg een grote potplant en de man hield een fles champagne in de arm.
‘Ellen! Stuart! Kom maar tevoorschijn!’ Plots bleven ze staan en ze staarden met grote ogen naar het tafereel voor hen.
Val staarde terug. Het volgende moment staarde iedereen elkaar aan, terwijl ze in de verte het geluid van politiesirenes hoorden naderen.