14
‘Zo, vertel me nu maar eens alles over je echtscheiding,’ zei Val.
Gary lachte.
‘Ik meen het. Ik wil alle ranzige details horen.’ Kan mij het schelen? Hij woont in Connecticut, en ik zie hem vermoedelijk nooit meer terug. Kan ik er net zo goed een beetje een leuke avond van maken. ‘Je zei dat het smerig was.’
‘En dat was het.’
‘Hoezo? En ga me alsjeblieft niet vertellen dat het me niet aangaat. Dat weet ik namelijk al.’
Gary lachte nu hardop, een geluid dat de verstilde avondlucht doorkliefde als een bijl die hout splijt. ‘Deze dame wil alle gore details horen.’
Val knikte en zag een zweem van een blos op Gary’s stoppelige wangen. Hoewel, dacht ze, misschien is het slechts de gloed van het kampvuur, en ze hoopte dat de vlammen haar gezicht net zo flatteerden. ‘Ik neem aan dat er een derde partij bij betrokken was.’
‘Minstens drie partijen waar ik van weet,’ zei Gary.
‘Had je vrouw verhoudingen?’
‘Je klinkt verrast.’
‘Alleen dat het meestal…’
‘… de man is die ontrouw is?’ Gary keek even naar Jennifer. ‘Was dat jouw ervaring?’
‘We hebben het nu over jou, weet je nog?’
‘O ja. Goed, waar was ik gebleven?’
‘De affaires van je vrouw.’
‘De eerste was met haar persoonlijke trainer. De tweede met een huisman bij ons in de straat.’
‘Je hebt nooit iets vermoed?’
‘Niks. En jij?’
‘Nee, nooit,’ antwoordde ze. Ik wíst het, voegde ze er in gedachten zwijgend aan toe.
‘Eigenlijk dacht ik dat we heel gelukkig waren. We hadden nooit ruzie. In feite waren we het zelden oneens. Ons seksleven was goed; we hadden een druk sociaal leven. Te druk, zo bleek dus. Althans, zíj had het heel druk.’
‘Wat vervelend.’
‘Waarschijnlijk zou ik nooit achter haar avontuurtjes zijn gekomen als haar zus niet haar mond voorbij had gepraat.’
‘De zus van je vrouw heeft het je verteld?’
‘Ze was behoorlijk kwaad.’
‘Waarom zou zij kwaad zijn?’
‘Omdat mijn vrouw de derde keer vreemdging met de man van haar zus.’
‘Echt?’
‘Vanaf dit moment wordt het dus smerig, vrees ik,’ zei Gary.
Val dacht aan haar eigen zus, Allison, die drie jaar jonger was dan zij. Ze hadden nooit echt een hechte band gehad, maar jezus, zusjes waren zusjes. Er waren grenzen. Zelfs Evan zou bezwaar hebben tegen een verhouding met haar zus. Of niet? ‘Heeft je vrouw ooit gezegd waarom ze voor haar zwager koos?’
‘Omdat hij toevallig beschikbaar was?’ vroeg Gary op zijn beurt.
‘Het is wel het ultieme verraad om zoiets te doen. Haar zus moet er kapot van zijn geweest.’
‘Dat was ze, ja.’
‘Zijn ze nog samen?’
‘Nee. We zijn allemaal uit elkaar.’
‘En heeft je ex nu iemand?’
‘Mijn zoon zegt dat ze nu iets heeft met een van mijn voormalige zakenpartners.’
Dit laatste interessante feitje liet Val even bezinken. De voormalige mevrouw Parker hield het kennelijk dicht bij huis. Ze vroeg zich af of ze hen ook ín haar huis had ontvangen, net als Evan had gedaan. ‘En hoe denk je daar nu over?’
‘Ergens heb ik medelijden met die arme zak. Aan de andere kant vind ik dat het z’n verdiende loon is. Ik heb die vent nooit gemogen.’
‘En wat vindt Hayden hier allemaal van?’ Vals ogen zochten rond het kampvuur naar Gary’s zoon, maar ze zag hem niet.
‘De scheiding hakte er behoorlijk in. Hij had het helemaal niet zien aankomen.’ Gary haalde zijn schouders op. ‘Maar goed, ikzelf ook niet.’
‘Weet hij…?’
‘Van zijn moeder en zijn oom? Ik geloof van niet. Hij heeft het in elk geval niet van míj gehoord. Maar kinderen hebben de neiging dingen uit te vissen waarvan je liever niet wil dat ze die weten.’
Val knikte instemmend. ‘Hij lijkt zich er anders aardig in te schikken,’ opperde ze.
‘Misschien wel. Met Hayden is dat een beetje lastig in te schatten. Het is een stille jongen die dingen neigt op te kroppen. Ik wacht nog op de uitbarsting.’
Er viel even een stilte, alsof hij werkelijk op een soort explosie wachtte. Het kampvuur beloonde hem met wat onregelmatig geknetter dat als geweervuur klonk.
‘Wat doen we onze kinderen aan?’ vroeg Val.
‘Niks ergers dan wat onze ouders ons aandeden,’ reageerde Gary nuchter. ‘Op een of andere manier weten we het allemaal wel te overleven.’
‘Is dat zo?’
Weer een stilte. Nog meer geknisper, geknetter en geplof van het brandende, zoetgeurende hout. Val zag dat James en Melissa waren gaan zitten bij een groepje kampeerders die boven het open vuur marshmallows roosterden, waarbij James hen voorging in een verrassend melodieuze vertolking van ‘These Are a Few of My Favorite Things’. Reikhalzend keek ze of Brianne zich onder hen bevond.
‘En, hoe lang is het nu geleden allemaal?’ vroeg ze terwijl ze tot de slotsom kwam dat haar dochter nog liever zou sterven dan mee te doen aan zingen rond het vuur. Plotseling voelde ze een rilling over haar rug. Ze boog zich iets voorover en trok haar knieën op tegen haar borst.
‘Ongeveer vier jaar, geloof ik. Soms lijkt het alsof het gisteren was. En op andere momenten lijkt het wel een mensenleven geleden. Andermans leven,’ voegde hij eraan toe. ‘Je rilt. Heb je het koud?’
‘Een beetje.’
‘We kunnen wat dichter bij het vuur zitten.’
‘Nee, laat maar. Jij bent nog alleen?’
‘Eigenlijk heb ik net een heel lieftallige vrouw ontmoet.’
‘O.’
‘Nou ja, toevallig kende ik haar van vroeger.’
‘O?’
‘We blijken op dezelfde middelbare school te hebben gezeten.’
Val glimlachte. ‘Echt waar?’
‘Ja. Ze was altijd zo’n pittig ding. Ik was altijd al een beetje verliefd op haar.’
‘Echt waar?’ herhaalde ze.
‘Nou, nee,’ gaf hij toe. ‘Maar ik was gewoon een lobbige sukkel. Wist ik veel?’
Val lachte.
‘Volgens mij zou ik nu wel eens verliefd op haar kunnen zijn.’
Val lachte. Op dat moment boog hij plotseling voorover en kuste haar. En zij boog net zo plotseling naar hem toe om zijn kus te beantwoorden. En het voelde goed. Jezus, het voelde fantastisch! Ze was bijna vergeten hoe fijn het voelde om een man te kussen.
Dit is krankzinnig. Waar ben ik mee bezig, dacht ze het volgende moment, terwijl ze uit alle macht probeerde om dergelijke gedachten uit haar hoofd te bannen, om helemaal nergens aan te denken en gewoon in het moment te bestaan. Alleen, dat kon ze niet. Stel dat Jennifer zat te kijken, of erger, Brianne, wat dan? Had ze haar dochter vandaag niet een uitbrander gegeven omdat ze op een openbare plek seks had gehad? Wat voor voorbeeld gaf ze dan nu zelf? Met een ruk keek ze opzij, zoekend naar haar dochter, met als gevolg dat Gary’s lippen over haar wang gleden en in haar haren verdwenen.
Hij lachte, en zijn adem kietelde haar nek. ‘Dat was interessant.’
‘Sorry.’
‘Is er iets?’
‘Dit is waarschijnlijk niet zo’n goed idee.’
‘Oké,’ zei hij nonchalant, en hij trok zich terug.
‘Het is alleen…’
‘Je hoeft niets uit te leggen.’
‘Niet dat het niet heel fijn was, of dat ik er niet van heb genoten. Dat was het en… ik heb ervan genoten… heel erg.’
‘In dat geval kunnen we het misschien nog eens overdoen.’
‘Wanneer?’ Het woord floepte al direct uit haar mond en het verraste hen beiden.
‘Wat dacht je van zo meteen?’ stelde hij voor met een twinkeling in zijn ogen. ‘Als iedereen ligt te slapen.’
Val knikte. ‘Dat klinkt goed.’ Wat zei ze nu? Was ze nu echt een middernachtelijk afspraakje aan het plannen met een man die ze amper kende, ongeacht hun gedeelde schoolverleden?
Ze ademde eens diep in, en haar blik gleed langs de rand van het kampeerterrein. Melissa en James zongen nog altijd, Jennifer deed alsof ze verdiept was in haar boek en Brianne was nog steeds nergens te zien. ‘Ik zie mijn dochter nergens. En jij?’
Gary keek reikhalzend naar de groep. ‘Misschien is ze terug naar haar tent.’
‘Ik moet eigenlijk even gaan kijken.’
Gary sprong in één keer overeind en reikte haar een helpende hand. Snel liepen ze naar de tenten. ‘Brianne?!’ riep Val toen ze bij het andere eind van het kampeerterrein waren. Ze bukte om in de eerste van de drie door hen gereserveerde tenten te kijken, hoewel ze al wist dat Brianne daar niet zou zitten.
Haar dochter bevond zich evenmin in de tweede of derde tent die ze controleerden.
‘Waar is ze in godsnaam?’ Val ging op haar tenen staan en tuurde in de duisternis.
‘Kan ze samen met mijn zoon zijn?’
‘Waarom denk je dat?’
‘’t Is maar een ingeving. Ik zag ze met elkaar praten, en sindsdien heb ik ze geen van beiden gezien.’
‘Denk je echt dat ze met z’n tweeën zouden kunnen zijn?’
‘Het is mogelijk.’
Wat zou Brianne nu met Hayden moeten, vroeg Val zich af. ‘Heeft Hayden een mobieltje?’ vroeg ze, nu het antwoord zich klip en klaar aandiende.
‘Tuurlijk.’
‘Ik vermoord haar.’
Gary lachte. ‘Je hebt vast al wel gemerkt dat het bereik van mobieltjes in deze bergen op z’n best wispelturig is. Waarschijnlijk zal ze geen bereik hebben.’
‘En toch vermoord ik haar.’
Val zag dat Gary’s lippen zich tot een verleidelijke grijns krulden, haar plagend met onuitgesproken mogelijkheden. You were the moment, dacht Val teleurgesteld terwijl ze zich een regel herinnerde uit een nummer dat ze goed vond. And the moment is gone.
Alleen, het moment was nog niet voorbij. Het stond hier pal voor haar.
Onverschrokken, had Gary haar genoemd.
Maar onverschrokken zijn was niet hetzelfde als echte moed bezitten. En eerlijk gezegd was ze niet onverschrokken. Dat was ze nooit geweest. Sterker nog: ze had haar hele leven in angst gezeten, bang dat ze de liefde niet waard was omdat de mensen die haar het meest dierbaar waren haar allemaal hadden verlaten; eerst haar vader, toen haar moeder, daarna haar zus. Evan was slechts de laatste in een lange rij.
Ze vroeg zich af wanneer ze zichzelf was gaan beschouwen als andermans toevoegsel: haar moeders dochter, Briannes moeder, Evans vrouw. Wanneer had ze, maar al te gewillig, zo leek het nu, haar ooit aanzienlijke macht opgegeven? Waar ooit een bloeiende kern had bestaan, heerste nu een soort woestenij, een verwarrend en overwoekerd landschap waar ze jarenlang blind over had voortgesjokt. Ergens te midden van die woestenij, zo begreep ze, zwierf het meisje dat ze had verloren, het meisje dat ze, zijzelf, had verlaten.
En hoewel het rokkenjagen van Evan in elk geval deels debet was geweest aan de trage maar gestage erosie van zowel haar trots als haar eigendunk, kon ze niet alle schuld op Evan afschuiven. En ook niet op het weglopen van haar vader of het drinken van haar moeder. Nog twee dagen en dan werd ze veertig. Was het onderhand niet tijd dat ze volwassen werd en de verantwoordelijkheid voor haar eigen daden accepteerde? Hoeveel meer tijd ging ze nog verspillen?
Ze keek diep in Gary’s ogen, wetend dat hun wegen zich morgen zouden scheiden; zij zou naar Brooklyn terugkeren, hij naar Connecticut. En hoewel de afstand tussen de twee steden nou niet echt onoverkomelijk was, was het toch ver genoeg. Och, hij zou vermoedelijk wel beloven om contact te blijven houden, maar na een paar e-mailtjes zou dat contact naar alle waarschijnlijkheid wel ophouden. Kort daarna zou ze weinig meer zijn dan een curieus addendum aan zijn schoolherinneringen. Je raadt nooit wie ik een paar weken geleden tegen het lijf liep. Herinner je je Valerie Marcus nog? Pittig ding. Kon absoluut niet de vlinderslag zwemmen. Tussen twee haakjes, kust niet slecht.
Ik kan hem misschien net zo goed wat meer dan dat geven om later nog eens aan terug te denken, dacht ze nu, en ze boog zich voorover. Goed, hij was dan geen Evan, maar op dit moment had hij één duidelijk voordeel op haar ontrouwe echtgenoot: hij was hier.
Ditmaal was zíj degene die het initiatief nam tot de kus. ‘Kom,’ fluisterde ze. Ze maakte zich uit zijn armen los en trok hem naar haar tent.
Hij aarzelde. ‘Nu?’
‘Heb jij daar soms een probleem mee?’
Er kwam een glimlach over zijn gezicht. ‘Onverschrokken als altijd,’ zei hij terwijl hij bewonderend zijn hoofd schudde.
‘Onverschrokken als altijd,’ beaamde ze.
‘Val! Val, hierzo!’ riep James toen zij en Gary ongeveer een halfuur later naar het kampvuur terugliepen. Breed zwaaiend met zijn magere armen wenkte James hen. ‘Kom erbij zitten. We wilden net “Everything’s Coming Up Roses” gaan zingen.’
‘Hij is helemaal in z’n element,’ zei Melissa.
‘Dat kamperen zo leuk kan zijn, zeg!’ James gilde het bijna uit van verrukking.
‘Heeft een van jullie Brianne gezien?’ vroeg Val, die tot haar ontzetting zag dat haar dochter nog niet terug was, en al direct haar twijfels had over haar spontane flirt met Gary. Was vermoedelijk niet de verstandigste zet, dacht ze, maar al meteen besloot ze dat het tegendeel waar was. Vrijen met Gary was het verstandigste wat ze in jaren had gedaan.
Melissa schudde haar hoofd terwijl James in de duisternis naar Jennifer tuurde. ‘Misschien weet zíj waar ze is.’
Val liep vlot op de verloofde van haar man af en deed intussen haar best om de aangename tinteling tussen haar benen te verdrijven. ‘Heb jij Brianne gezien?’ vroeg ze. De jonge vrouw sloeg onwillig haar ogen op van haar boek, waarbij ze haar vinger op de zin legde waar ze zogenaamd was gestoord.
‘Het laatste wat ik zag was dat ze met die jongen was… jouw zoon, geloof ik.’ Met een onverholen vragende blik knikte Jennifer naar Gary.
Vermoedt ze iets, vroeg Val zich af. Had ze hun kus van zo-even misschien gezien, hen samen zien wegslenteren en de minuten afgeteld tot ze terugkeerden? Was ze van plan om Evan over haar vermoedens te vertellen? Hoe zou hij reageren? Zou hij jaloers zijn? Was dat soms de reden waarom ze zich praktisch voor de voeten had geworpen van een man die ze sinds haar tienertijd niet meer had gezien?
Of waren haar beweegredenen zelfs nog zieliger dan dat? Had ze zichzelf alleen maar aan Gary gegeven omdat hij aardig tegen haar was geweest? Omdat ze het leuk vond hoe hij naar haar keek? Omdat hij haar kennelijk begerenswaardig vond? Was er niet meer voor nodig geweest? ‘Heb je gezien waar ze heen gingen?!’ vroeg ze boven het spervuur van onuitgesproken vragen uit.
‘Waarom schreeuw je zo tegen me?’
Val voelde haar gezicht rood worden. ‘Sorry. Dat had ik niet in de gaten.’
‘Is alles wel goed met je?’
‘Ja hoor, prima.’
‘Je doet een beetje raar.’
‘Heb je gezien waar ze heen gingen?’ vroeg Val, Jennifers opmerking negerend.
‘Nee.’
‘En je bent helemaal niet ongerust?’ drong Val aan.
‘Nee, niet echt. Zouden we dat moeten zijn dan?’ vroeg Jennifer aan Gary.
‘Ik denk dat Val zich een stuk beter zou voelen als ze wist waar haar dochter is,’ was zijn reactie.
‘Ik denk dat ze het even moet laten rusten.’ Jennifer dook weer in haar boek.
Met een ruk draaide Val zich om en ze beende terug naar het vreugdevuur.
‘Sorry,’ zei ze terwijl Gary zijn uiterste best deed om haar bij te houden. ‘Het was óf direct weglopen óf haar ter plekke wurgen.’
‘Ik vind dat je je nog opmerkelijk beheerst gedroeg. Voor wat het waard is, ik zou haar waarschijnlijk bij The Lodge al hebben gewurgd.’
‘Je zegt echt de liefste dingen.’
Hij lachte.
Ze keek achterom naar Jennifer. ‘Ze is heel mooi. Vind je ook niet?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik vind jou knapper.’
Nu was het haar beurt om te lachen. ‘Jij vindt mij alleen maar makkelijk.’
‘Ik vind je fantastisch.’
Ze glimlachte en begreep dat haar aantrekkingskracht op Gary gebaseerd was op een totale misvatting. Hij ziet mij als iemand die ik niet ben. Hij denkt dat ik geen angst ken terwijl ik eigenlijk doodsbang ben. Hoewel, misschien niet zo bang als een halfuur geleden.
‘Val… Gary!’ riep James; zijn stem weergalmde door de duisternis terwijl hij naast zich op de grond klopte. ‘Kom nou terug. We hebben besloten om griezelverhalen te vertellen. Ik ben eerst.’
‘Je hebt een monster geschapen,’ zei Melissa.
‘Ik ga wel even kijken of ik Hayden kan vinden,’ bood Gary aan terwijl Val zich tussen Melissa en James in wurmde.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Melissa nadat hij was weggelopen.
‘We denken dat Brianne misschien bij zijn zoon is…’
‘Ik heb het niet over Brianne. Ik heb het over jou en die twinkeling in je ogen.’
‘Doe niet zo gek,’ protesteerde Val. ‘Er is helemaal geen twinkeling.’
‘Zeker weten van wel.’
‘Je bent gestoord.’
‘Val en Gary zitten in een boom,’ zong James zachtjes. ‘Te… kus… sen…’
‘Heb je dat gezien?’
‘Ik denk zo’n beetje iedereen wel,’ erkende Melissa.
‘Inclusief Jennifer?’
‘Absoluut inclusief Jennifer.’
‘Ik dacht dat haar ogen uit haar kop zouden springen,’ zei James.
‘Shit.’
‘En toen verdwenen jullie twee natuurlijk,’ voegde hij eraan toe, ‘toch wel… Hoe lang was het precies?’
‘Drieëndertig minuten,’ antwoordde Melissa.
‘Jullie hebben ze geteld?’
‘Natuurlijk. Waar heb je anders vrienden voor?’
‘Zouden jullie me geloven als ik zei dat we alleen maar naar Brianne hebben lopen zoeken?’ vroeg Val.
‘Natuurlijk.’
‘Absoluut,’ zei James. ‘En, hoe was het?’ vroeg hij na een korte stilte. ‘De zoektocht, bedoel ik.’
Val glimlachte. ‘Het was geweldig,’ zei ze, niet bij machte haar verrukking nog een moment langer in te houden. ‘Beste… zoektocht… ooit.’
Melissa slaakte een vreugdekreet. ‘Daar zeg ik amen op! Het werd wel eens tijd, zeg.’
‘Amen,’ zei James, en hij kneep Val waarderend in haar knie.
‘Amen,’ herhaalde Val; ze merkte dat de klank ervan haar wel beviel en ze zakte terug in de elleboogholte van Melissa’s arm terwijl James diep inademde en met zijn griezelverhaal begon. ‘Het heet “De haak”,’ sprak hij tot de verzamelde groep van gezichten van hoofdzakelijk middelbare leeftijd, want de jongere kampeerders hadden zich tijdens de The Sound of Music-medley zo goed als allemaal uit de voeten gemaakt.
‘O god,’ jammerde Melissa. ‘Niet die gouwe ouwe. Dat verhaal heb ik sinds mijn tiende niet meer gehoord.’
James zuchtte nog eens en ging dapper verder. ‘Al de hele dag werd het nieuws beheerst door berichten over een gestoorde vent die was ontsnapt uit een nabijgelegen krankzinnigengesticht,’ begon hij op een samenzweerderige fluistertoon. ‘Ze noemden hem de Haakman, omdat hij bij een bizar ongeluk zijn arm had verloren en hem had vervangen door een haak, een haak die hij nu gebruikte om onschuldige mannen, vrouwen en kinderen te vermoorden en aan stukken te snijden.’ Met fonkelende ogen keek James om het kampvuur. ‘Er was een meisje. We noemen haar Sienna.’
‘Sienna?’ vroegen Val en Melissa tegelijk.
‘Ik moderniseer het een beetje,’ legde James uit. ‘Goed, Sienna was zestien en ze gaf geen ene moer om de Haakman of om al die mensen die hij had afgeslacht. Het enige waar zij zich druk om maakte was wat ze moest aantrekken voor haar date die avond met Bryce, de aanvoerder van het footballteam.’
‘Bryce?’
James rolde met zijn ogen. ‘Hoe dan ook, ze had ten slotte haar keuze laten vallen op een laag uitgesneden bloes van Tory Burch, een stonewashed spijkerbroek met smalle pijpen van Dolce & Gabbana en een paar twaalf centimeter hoge hakken met luipaardprint van Manolo Blahnik.’
‘Leuke variant,’ zei Melissa.
James glimlachte uiterst ingenomen en vervolgde zijn verhaal. ‘Bryce kwam Sienna oppikken in zijn zilverkleurige Porsche. Hij reed naar een afgelegen vrijerslaantje, waar hij parkeerde, en ze begonnen te vrijen. Plotseling hoorden ze een krassend geluid tegen het autoportier. “Wat is dat?” vroeg Sienna terwijl ze zich losmaakte uit Bryce’ armen en om zich heen keek. “Ik hoor niks,” beweerde Bryce. “Je moet het je hebben ingebeeld.” Het liedje op de autoradio werd opeens onderbroken door een nieuwsbericht met de waarschuwing dat de Haakman zich in de omgeving zou kunnen bevinden. “Breng me nu meteen naar huis,” beval Sienna terwijl de auto vervaarlijk heen en weer begon te schudden, alsof iemand ertegenaan duwde. Bryce gaf onmiddellijk vol gas en scheurde met gierende banden weg. Toen ze bij Sienna’s huis aankwamen, sprong Sienna uit de auto. Ze begon te gillen. “Wat is er?” vroeg Bryce, die zich naast haar bij het portier voegde. En op dat moment zag hij het. Aan de hendel van het portier hing een bloederige haak!’ James zakte onderuit en liet zich overspoelen door het daaropvolgende applaus.
Val onderdrukte een onwillekeurige huivering. Ze vond dat James’ verhaal een onaangename gelijkenis vertoonde met de moordpartijen van de afgelopen dagen in de Berkshires. Haar ogen speurden het kampeerterrein weer af, zoekend naar een teken van Brianne. Er is niets om je ongerust over te maken, sprak ze zichzelf moed in. Geen reden om bang te zijn. Het was maar een verhaal, en ook nog eens een dom verhaal. Er zat helemaal geen Haakman in de bosjes verscholen, wachtend om haar dochter aan stukken te hakken. Brianne was met Hayden, en Gary zou hen ongetwijfeld vinden en snel terugbrengen.
En dan vermoord ik haar, dacht ze.