12
Dit gaat ze niet leuk vinden, dacht Jennifer terwijl ze plaatsnam op de bank tegenover Val. Dit gaat ze helemaal niet leuk vinden. Ze haat me toch al, niet zonder reden, en dit gaat haar in het diepe duwen, en ze gaat mij meesleuren. Ik mag van geluk spreken als ik dit overleef.
Hoe ben ik trouwens in deze puinhoop verzeild geraakt, vroeg ze zich af, terwijl ze zenuwachtig de kreuken gladstreek in de beige linnen broek die ze na het douchen had aangetrokken. Een straal warm water had haar een paar minuten van broodnodige rust bezorgd en daarna was het meteen weer de maalstroom in. Ze had amper de tijd gehad om haar haren goed te föhnen voordat het Dynamische Duo was teruggekeerd, gelukkig zonder hun vereerde leider.
Wat hadden die twee eigenlijk? Melissa, met haar geheel zwarte garderobe en gigantische bril, die het stukje van haar deugnietengezicht dat níét schuilging achter het gordijn van dik zwart ponyhaar nagenoeg geheel bedekte, alsof ze zich verborg voor zichzelf. En James, haar sidekick en lieve werkbij. Hij mocht zich dan nog wel bewegen alsof hij over een Broadwaytoneel zwierde, maar elke stap die hij verzette had iets stoutmoedigs en zelfs berekenends.
Ze vertrouwde hen geen van beiden.
En dan had je de Bijenkoningin zelf nog.
Jennifer dwong zichzelf om Evans aanstaande ex-vrouw aan te kijken; zoals altijd keek Val met een combinatie van nieuwsgierigheid en minachting woest terug. Voorzichtig schikte Jennifer de hartvormige topazen collier die Evan onlangs voor haar had gekocht, om de beige zijden bloes, die hij ook had uitgekozen, er niet aan open te halen. Wat zou een stijlvolle man als Evan vinden van de slobberige kaki korte broek en het feloranje t-shirt die Val vanochtend had gekocht om te gaan wandelen, vroeg ze zich af. Om nog maar te zwijgen over de oranje met wit geruite wollen sokken die om de rand van haar nieuwe laarzen waren gevouwen. Jezus, die sokken.
‘En?’ vroeg Val ongeduldig. ‘Waar is ze?’
‘Met Brianne is alles heus in orde.’
‘Dat heb je al gezegd, maar ik vroeg je niet hóé het met haar is. Ik vroeg je wáár ze is.’
‘Wat maakt het uit, zolang ze oké is?’ Jennifer was zich ervan bewust dat ze alleen maar bezig was om de explosie die geheid ging komen nog even uit te stellen.
‘Zorg dat ik je niet van kant hoef te maken,’ zei Val.
De man naast haar schoot in de lach. Wie is dát in godsnaam, vroeg Jennifer zich af.
Melissa, die rechts naast Val zat, mompelde iets vanuit een mondhoek; twee woorden die vreemd genoeg klonken als ‘prijs haar’, terwijl James op de andere hoek van de bank verwachtingsvol naar voren leunde. Vier tegen een, was Jennifers gedachte, en die ongelijke strijd beviel haar niets. Was Evan maar hier om alles te vereffenen. Hoewel, áls hij hier was, zou niets van dit alles zijn gebeurd.
Val lekker dood, Evan Rowe, ging het door haar hoofd. Dit hele weekendje was jouw idee. Het was Evan die alles had geregeld, die haar ervan had overtuigd dat dit uitstapje haar ontkiemende relatie met zijn dochter stevig zou helpen wortelen. Hoe vaak had hij haar niet verteld dat hij niet kon wachten om haar een van zijn meest geliefde plekjes op aarde te laten zien?
Wat hij was vergeten te zeggen was dat al zijn eerdere trips naar Shadow Creek samen met Val waren geweest en dat het ook een van háár meest geliefde plekjes was. Of dat ze wel eens in het belendende bed verzeild zou kunnen raken!
Oké, dat had natuurlijk niemand kunnen voorspellen, gaf Jennifer toe. Toen Evan had gereserveerd kon hij niet hebben voorzien dat de deal die hij als kat in ’t bakkie had ingeschat nu op de rand van mislukken zou staan. Hij kon niet hebben geweten dat hij vertraging zou oplopen, en daarna nog eens, en niet met een paar uurtjes, maar met dagen. Ze kon zelfs min of meer begrip opbrengen voor zijn beweegredenen om Vals hulp in te roepen.
Maar hoezeer ze ook haar best deed, ze begreep nog steeds niet waarom Val had ingestemd om haar eigen leven even op een zijspoor te rangeren om als chauffeur op te treden en zich ongevraagd als chaperonne op te werpen. Tenzij ze nog steeds wilde dat Evan deel uitmaakte van dat leven en hoopte op een verzoening, was Jennifers gedachte, en niet voor het eerst.
En wie was deze andere man, die vanuit het niets was opgedoken? Ze wierp een blik in zijn richting. Hij was groot en knap, op een ruwe-bolster-blanke-pitmanier, en qua leeftijd over zijn piek. Wat deed hij hier? Had Val de autoriteiten al op de hoogte gesteld? Was hij soms een parkopzichter? Of was hij iets heel anders? Zeg me in godsnaam dat ze eindelijk een beurt gaat krijgen, had ze James horen gillen. Was het mogelijk dat zich tussen deze man en Val iets romantisch afspeelde?
Van jouw lippen naar Gods oren, bad Jennifer stilletjes. Het was een van haar moeders geliefde uitdrukkingen. Is dat het enige wat nodig is om mij weer tot een gelovige te maken, vroeg ze zich hoofdschuddend af. Als Valerie een andere man vindt?
Het zou haar beslist een eind op weg helpen om haar geweten te zuiveren. Ja, ik mag dan de man van een andere vrouw hebben afgepikt, kon ze tegen haar zus zeggen, maar kijk eens hoeveel gelukkiger Val nu is. Wat zou betekenen dat ze niet langer achterom hoefde te kijken, wetend dat de geest van Valerie ergens in het duister op de loer lag en rustig wachtte tot zij in de fout ging. Ze zou niet langer constant in haar achteruitkijkspiegel hoeven te checken of ze Vals laatdunkende blik zag. En Evan hoefde zich niet langer schuldig te voelen, zich geen zorgen meer te maken over hoe het haar verging, zich niet meer voor haar verantwoordelijk te voelen en haar naam niet meer minstens drie keer per dag te noemen.
Heeft hij eigenlijk wel door hoeveel hij over haar praat, vroeg Jennifer zich af.
Dus ja, het zou echt geweldig zijn als Val een andere man in haar leven had.
Dit is een hoogtepunt zoals je het zou wensen, herinnerde ze zich een tekstregel uit Hamlet. Grappig dat ik daar nu aan moet denken, ging het door haar hoofd, terwijl ze het woord ‘hoogtepunt’ over haar tong liet rollen en terugdacht aan die middag dat Val eerder dan verwacht thuis was gekomen en haar met Evan in bed had aangetroffen, met haar benen om zijn brede schouders geslagen.
Jennifer sloot haar ogen en stelde zich Evan in haar voor, te veel opgaand in zijn eigen genot om de voordeur te horen en daarna de voetstappen van zijn vrouw op de trap. Even had ze overwogen om hem te waarschuwen, stel dat het Brianne is, maar toen schoot haar te binnen dat Brianne aan het repeteren was voor een toneelstuk op school en pas veel later thuis zou komen. Dus het moest Valerie wel zijn, was haar juiste conclusie geweest, waarna ze haar hoofd opzij had gedraaid, haar ogen tot een onzichtbaar spleetje had geopend en zich schrap had gezet voor het vuurwerk dat los zou barsten zodra de vrouw van haar minnaar in de deuropening verscheen.
Maar in plaats van een ontploffing was er slechts stilte geweest. Val was zonder zelfs maar een woord te zeggen weer achteruitgelopen. ‘Volgens mij heb ik iemand binnen horen komen,’ fluisterde Jennifer toen ze klaar waren. ‘Misschien moet je even gaan kijken.’
‘Nee,’ zei Evan toen hij even later weer bij haar in bed kroop. ‘Er is niemand.’
De paar weken daarna hadden slechts nog meer stilte gebracht. Jennifer kreeg het vermoeden dat ze zich het hele incident wel eens kon hebben ingebeeld. ‘Wat voor vrouw betrapt haar man nou met een andere vrouw en zegt dan helemaal niets?’ had ze Cameron gevraagd.
‘Het soort vrouw dat van haar man houdt en hem niet wil verliezen,’ had haar zus geantwoord.
Dit is geen goed voorteken, hoorde ze haar vader weer zeggen.
‘Oké, genoeg,’ zei Val nu terwijl ze overeind sprong. ‘Ik bel de parkopzichters.’
‘Ze is bij haar vriendje,’ zei Jennifer vlug.
Onmiddellijk ging Val weer zitten. ‘Wat?’
‘Ze is bij haar vriendje,’ herhaalde Jennifer, hoewel ze begreep dat Val haar prima had verstaan, maar dat ze de woorden nog eens moest horen om de boodschap te laten bezinken.
‘Waar heb je het over?’ Vals aanvankelijke ongeloof maakte nu snel plaats voor woede.
Het viel Jennifer op dat Melissa, James en die andere figuur, wie hij ook mocht zijn, zich allemaal vooroverbogen, wachtend op haar antwoord. ‘Hij heet Tyler Currington.’
‘Tyler Currington? Nooit van gehoord.’
‘Ze hebben inmiddels ongeveer een maand verkering.’
‘Een maand?’
‘Rustig maar,’ waarschuwde Melissa haar vriendin.
‘Luister. Zoveel weet ik ook weer niet…’
‘Maar wel een stuk meer dan ik,’ onderbrak Val haar.
‘Ze heeft hem blijkbaar leren kennen via haar vriendin die bij Lululemon werkt.’
‘Sasha?’
‘Sasha. Ja, die. Hoe dan ook, dat meisje heeft ze aan elkaar voorgesteld, en die twee konden het meteen goed vinden met elkaar en sindsdien, nou ja, zien ze elkaar.’
‘Wanneer dan?’
‘Zo vaak ze maar kunnen.’
‘Waarom is dit het eerste wat ik ervan hoor?’
Jennifer wist dat Valerie eigenlijk vroeg: Waarom ben jij hiervan op de hoogte en ik niet? ‘Omdat ze bang was dat jij het niet goed zou vinden.’
‘Waarom zou ik het niet goedvinden?’
‘Omdat hij ietsje ouder is dan Brianne.’
‘Hoeveel ouder?’
‘Weet ik niet precies.’
‘Doe eens een gok,’ zei Val op vlakke toon.
Jennifer ademde een keer diep in en langzaam weer uit. ‘Vier, misschien vijf jaar.’
Een korte stilte, gedurende welke Val haar ogen half dichtkneep, en vervolgens: ‘Jij vertelt mij dat mijn zestienjarige dochter afspraakjes maakt met een eenentwintigjarige man?’
‘Ik weet niet zeker of hij eenentwintig is.’
‘Maar wél dat zij nog maar zestien is,’ zei Val op beschuldigende toon. ‘Wat zegt Evan hiervan?’
‘Niets,’ antwoordde Jennifer.
Als een hond met een kluif beet Val zich erin vast. ‘Hoe bedoel je, “niets”? Zeg je nu dat hij er niet van weet?’
‘Hij weet dat ze een vriendje heeft.’
‘Maar niet hoe oud hij is?’
‘Weet ik niet. Ik weet niet wat Brianne hem heeft verteld.’
‘Wat heb jíj hem verteld?’ vroeg Val, die deze kluif duidelijk niet meer los ging laten.
Jennifer aarzelde. Och, wat kan het mij ook schelen, was haar gedachte. Wat zei haar vader ook alweer altijd? Wie A zegt, moet ook B zeggen? ‘Ik heb hem helemaal niets verteld.’
‘Je hebt hem helemaal níéts verteld?’ herhaalde Val.
‘Klopt.’
‘Oké, even kijken of ik het goed begrepen heb, hoor. Jij hebt je verloofde dus niet verteld dat zijn zestienjarige dochter iets heeft met een eenentwintigjarige man?’
‘Inderdaad, ja.’
‘Vind je het misschien bezwaarlijk als ik vraag waaróm in godsnaam níét?!’
‘Omdat ik vond dat het mij niet aanging.’
‘O, wat discreet,’ reageerde Val. ‘Toen je mijn man naaide was je anders een stuk minder discreet.’
Jennifer besloot deze laatste steek onder water te negeren. Wat kon ze in haar eigen verdediging zeggen? Het klopte immers. ‘Brianne vertelde mij in vertrouwen over Tyler,’ zei ze, haar trillende stem verachtend. Waag het eens te gaan janken, maande ze zichzelf, terwijl ze zag dat een aantal mensen in de lobby al luisterend in hun buurt bleef hangen. ‘Dat vertrouwen wilde ik niet beschamen,’ zei ze zachtjes.
‘Aha. Dus wat schaamte betreft ben je nog kieskeurig ook, zit het zo?’
Jennifer deed haar uiterste best om zich te beheersen. ‘Zou je misschien iets zachter willen praten? Niet iedereen in de Adirondacks hoeft ons gesprek te horen.’
Ze keken nu allebei even naar de omstanders, van wie de meeste zich snel uit de voeten maakten. Slechts één persoon bleef staan, het tienermeisje dat de avond ervoor tegen Val op was gebotst. Het meisje glimlachte naar Jennifer, alsof ze wilde zeggen dat ze haar positie begreep en haar steunde.
Jennifer wist schuchter terug te glimlachen en richtte haar aandacht weer op Val. ‘Hoor eens, ik weet dat je me haat, maar…’
‘Ik haat jou niet,’ zei Val snel. ‘Nou ja, misschien ook wél, maar daar gaat het hier niet om.’
‘Waar precies gaat het dan wél om?’
‘Om het feit dat een zestienjarig meisje niets te zoeken heeft bij een eenentwintigjarige man. En dat zou jij moeten weten. En je had het me moeten vertellen. Je had het op z’n minst tegen Evan kunnen zeggen. Als hij dit te horen krijgt springt hij uit zijn vel.’
‘Wat jou heel blij zou moeten maken.’
‘Denk je dat er aan deze toestand ook maar iets is wat mij blij maakt?’ vroeg Val op hoge toon.
‘Ik denk dat je dit hele gedoe buiten proporties opblaast. Dat denk ik. Een leeftijdsverschil van vijf jaar is heus niet het einde van de wereld, hoor.’
‘Wel als je zestien bent. Lieve hemel, niet te geloven dat ik dit aan jou moet vertellen.’
‘Je hoeft mij helemaal niks te vertellen. Net zoals ik niet verplicht ben om jóú iets te vertellen,’ vervolgde Jennifer, inmiddels al net zo kwaad als in verlegenheid gebracht. ‘Ik weet wel dat je dit niet begrijpt, maar ik bevind me hier een beetje in een onhandige positie…’
‘Ik dacht dat jij dol was op onhandige posities,’ interrumpeerde Val haar.
Jennifer besefte dat ze zich allebei weer voorstelden hoe haar benen om Evans schouders geslagen waren, en ze schudde haar hoofd. ‘Ik zie er echt niet het nut van in om dit nog verder te bespreken.’
‘Het nut is om vast te stellen waar Brianne nu uithangt,’ zei de man die naast Valerie zat domweg.
‘Wie bént u?’ vroeg Jennifer.
‘Dat gaat je niets aan,’ reageerde Val.
‘Bent u een parkopzichter?’ vroeg Jennifer hem op de man af.
‘Nee,’ antwoordde Gary. ‘Gewoon een oude kennis van Val.’
Geweldig, verzuchtte Jennifer in gedachten, zich afvragend wat hij daarmee bedoelde. ‘Valt uw naam soms onder een of ander staatsgeheim?’
De man glimlachte, en in zijn bestoppelde wangen verschenen twee aantrekkelijke kuiltjes. ‘De naam is Gary.’
‘Nou, ik weet zeker dat het mij onder normale omstandigheden een genoegen zou zijn om kennis met je te maken, Gary.’
Val onderbrak haar. ‘Ga je me nu nog vertellen waar mijn dochter uithangt of niet?’
‘Ik weet niet precies waar ze is.’
‘Vertel me dan waar ze ongevéér is.’
‘Ergens in de omgeving. Meer weet ik niet.’
Val slaakte een geluid dat het midden hield tussen een zucht en een gil. ‘Oftewel je hebt geen idee?’
‘Ik zeg dat ze hadden afgesproken op het parkeerterrein.’
‘Wanneer hebben ze dat afgesproken?’
‘Weet ik niet. Ik neem aan dat ze hem daarom zo druk aan het sms’en was.’
‘Je wist dat ze hem steeds berichtjes stuurde?’
‘Ik ging ervan úít dat het naar hem was.’ Jennifer zag dat Val haar best deed dit laatste nieuwtje mentaal te verteren.
‘En hoe laat hebben ze afgesproken?’ Met een zichtbaar trillende hand streek Val wat haren van haar voorhoofd.
Ze wil me écht van kant maken, dacht Jennifer. ‘Ze sms’te hem meteen na jullie vertrek vanmorgen.’
‘Hoe kon ze dat doen? Ik had haar BlackBerry.’
‘Ze heeft de mijne gebruikt.’
Val knikte alsof ze wilde zeggen: Natuurlijk. ‘Dus ze is zo’n beetje de hele dag al bij deze man.’
‘Eenentwintig is amper een man,’ protesteerde Jennifer. ‘Hij is eigenlijk gewoon nog een joch.’
‘Juist. Dus je hebt hem ontmoet?’
‘Nou nee. Dat niet.’
‘Studeert hij? Heeft hij een baan? Waar woont hij? Gebruikt hij drugs? Heeft hij gezeten?’
‘Oké, oké, ’t is me wel duidelijk.’
‘Weet je eigenlijk wel iets van hem, behalve dat hij Tyler Currington heet, wat mij eerlijk gezegd niet eens als een echte naam in de oren klinkt?’
‘Ik weet dat Brianne hoteldebotel is van hem.’
‘Nou, dan is er dus helemaal niks aan de hand, zeker?’
Ze vielen een paar lange seconden stil.
‘En, wat doen we nu?’ vroeg James.
‘Wat kúnnen we doen?’ vroeg Val terwijl ze naar de hotelingang keek, en alle ogen haar blik volgden. ‘We wachten.’
Ongeveer een uur later zag Jennifer vol afgrijzen dat de voordeuren openzwaaiden en twee geüniformeerde parkopzichters, beiden lang en gladgeschoren, naar binnen beenden met in hun kielzog een opvallend slonzig ogende Brianne en haar net zo onverzorgde, langharige metgezel. Val sprong overeind en vloog op hen af, direct gevolgd door haar vrienden.
Jennifer zag dat het zwarte t-shirt van de jongen, dat was opgesmukt met een doodskop met gekruiste beenderen, half uit zijn laaghangende spijkerbroek met zeer smalle pijpen hing. Shit, dacht ze, terwijl ze de anderen vol weerzin volgde. Kon Brianne niet iemand hebben uitgekozen met een iets representatiever voorkomen?
‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg Val met een aan hysterie grenzende bibberstem. ‘Brianne, alles goed met je?’
‘U kent deze jongedame?’ vroeg de jongste van de parkopzichters terwijl Jennifer de hotelmanager zich door de lobby op hen af zag reppen.
‘Ze is mijn dochter. Brianne, lieverd, je mankeert niets?’
‘Ik vrees dat we uw dochter en haar metgezel in de bossen rond Bolton Landing in een compromitterende positie hebben aangetroffen.’
‘Wát?!’
Shit, dacht Jennifer opnieuw terwijl de moed haar in de schoenen zonk. Nu gaan we het beleven, hoor.
‘Een huurster van een vakantiehuisje meldde dat ze deze twee er op een open plek in het bos flink tegenaan zag gaan toen ze daar met haar vijfjarige tweeling aan het wandelen was. Ik hoef u niet te zeggen dat ze daar niet echt blij mee was.’
‘Het spijt me.’ Vals gezicht stond geschokt en wanhopig tegelijk. ‘Hoe haal je het in je hoofd, Brianne? Geef antwoord.’
Brianne weigerde haar moeder aan te kijken en in plaats daarvan sloeg ze haar ogen op naar Jennifer.
Shit, dacht Jennifer. Nu ben ik er zeker geweest.
‘Niet naar haar kijken,’ bitste Val. ‘Kijk me aan!’
‘Waarom?’ Brianne draaide zich om en keek haar moeder aan. ‘Zodat je me weer kunt slaan?’
Val deed een stap naar achteren, bijna alsof ze nu zelf was geslagen.
Ze ziet er zo volkomen verslagen uit dat ik bijna medelijden met haar krijg, dacht Jennifer, en ze realiseerde zich dat ze de aandacht hadden getrokken van praktisch alle aanwezigen in de lobby.
‘Is er een probleem?’ vroeg de manager terwijl hij op de twee parkopzichters af liep. ‘Misschien kan ik u van dienst zijn.’
De oudste van de twee legde de situatie zo tactvol mogelijk uit. Toch liet hij er geen enkele twijfel over bestaan: Brianne en haar metgezel waren betrapt terwijl ze op een openbare plek seks bedreven. ‘Luister. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt,’ vervolgde de parkopzichter, ‘en het zal ook niet de laatste keer zijn. We hebben er geen belang bij om deze jonge mensen narigheid te bezorgen of aanklachten in te dienen…’
‘Dank u,’ mompelde Val, en ze slaakte een zucht van opluchting.
‘Maar als het nog een keer gebeurt…’
‘Het zal niet meer gebeuren,’ beloofde Val vlug.
Er volgden nog een paar woorden, waarna de parkopzichters weer inrukten.
‘Klootzakken,’ schold Tyler Currington binnensmonds.
‘Jíj!’ viel Val uit. ‘Geen woord meer!’
‘Neemt u me niet kwalijk, mevrouw Rowe,’ zei de manager terwijl ze aanstalten maakten om de lobby uit te lopen. Jennifer draaide zich naar hem om, maar zag dat hij het tegen Val had. ‘Wij moeten even praten,’ hoorde ze hem zeggen.