11
Ze waren op tijd terug van de imposante top van Prospect Mountain om nog te kunnen lunchen. In de auto, op weg naar het hotel, hadden ze besloten om eerst wat te eten en daarna koers te zetten naar Manhattan. Eerst eten, dan de spullen naar de auto en ten slotte afscheid nemen van Brianne en Jennifer, zo hadden ze afgesproken. Daarna wegwezen. Voor Val was het vooruitzicht van nog meer confrontaties onverdraaglijk.
‘Even kijken of er nog boodschappen zijn,’ zei ze terwijl ze naar de receptie liep en haar blik door de lobby dwaalde. De parkopzichters waren verdwenen. Alicia Gowans nukkige echtgenoot was ongetwijfeld ergens op een keurig gemaaid, afgelegen stukje gazon van het hotel aangetroffen, waar hij slapend lag te bekomen van zijn misère. And the beat goes on, zong Val zachtjes terwijl ze glimlachte naar de receptioniste, die grote tanden had en een suikerspinkapsel, en met een kaarsrechte rug achter de balie stond. ‘Hallo Alexandra,’ groette ze, de naam van de jonge vrouw op het naamplaatje op haar onberispelijke blauwe colbertje oplezend. ‘Mevrouw Rowe. Kamer 311. Zijn er nog boodschappen voor me?’
Met een licht verwarde blik raadpleegde Alexandra haar computer. ‘Nee. De andere mevrouw Rowe heeft dat een uurtje geleden ook al gevraagd.’
Val voelde dat haar handen langs haar lichaam zich tot vuisten balden. Er is nog altijd slechts één mevrouw Rowe, wilde ze zeggen maar ze wist zich te beheersen. Voor nu. ‘Dank je.’ Ze bleef staan en keek even om zich heen. ‘Zeg, hebben ze David Gowan al gevonden?’
Alexandra wierp een nerveuze blik over haar schouder. Alsof haar was opgedragen tegen niemand iets te vertellen. ‘Ze doorzoeken nog steeds het terrein,’ fluisterde ze. ‘Tot dusver is er nog geen spoor van hem gevonden. Als je het mij vraagt is-ie ’m gesmeerd.’
‘En mevrouw Gowan?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb haar sinds vanochtend niet meer gezien. Ze was danig overstuur. Ik heb begrepen dat haar ouders inmiddels vanuit Maine onderweg zijn.’
Val knikte. ‘Nou, hopelijk duikt hij weer op voordat ze er zijn.’ Hoewel hij dat wellicht zal betreuren, dacht ze. ‘Als er komend uur nog een boodschap komt, zou je die dan naar de eetzaal willen doorgeven?’
‘Natuurlijk.’
‘Nog nieuws?’ vroeg Melissa terwijl de hostess hun voorging naar een tafeltje bij het raam.
‘Niets. Je zou inmiddels wel een berichtje van Evan hebben verwacht.’
‘Je bedoelt, omdat hij zo attent en betrouwbaar is?’ reageerde Melissa innemend terwijl de serveerster hun een overmaatse, opengeslagen menukaart overhandigde.
‘Eens kijken,’ zei James. ‘Ik denk dat de attente en betrouwbare Evan deze schrikbarend prijzige kreeftensalade wel zou aanbevelen, vergezeld van een glas chardonnay.’
‘Attent, betrouwbaar én genereus,’ stelde Melissa vast, die hetzelfde bestelde.
Val keek haar vrienden glimlachend aan. ‘Dat worden er dan drie,’ liet ze de serveerster weten.
‘Brianne?’ riep Val toen ze ongeveer een uurtje later de suite betraden. ‘Brianne, lieverd…’
‘Hou je “lieverds” maar voor je,’ zei James. ‘Het ziet ernaar uit dat er niemand thuis is.’
‘Ze zitten waarschijnlijk bij het zwembad.’ Melissa wierp een blik in de badkamer terwijl Val de slaapkamer controleerde.
‘We kunnen net zo goed alvast gaan inpakken.’ Val begon haar spullen bij elkaar te zoeken. Konden ze niet gewoon een briefje achterlaten in plaats van formeel afscheid te nemen? Hoezo onverschrokken, dacht ze terwijl ze hoorde dat er iemand binnenkwam. ‘Brianne?’ Ze liep terug de woonkamer in.
‘Ik ben het maar,’ antwoordde Jennifer terwijl ze haar grote slappe hoed afzette, haar pareo van zich af liet glijden en haar lange blonde haar losschudde, dat vervolgens in perfecte golven over haar gebruinde schouders viel.
Natuurlijk, was Vals gedachte terwijl ze haar best deed om niet naar de diamanten piercing tussen het piepkleine topje en broekje van haar roze bikini te staren. Had ze die diamant van Evan gekregen? Moest dit doorgaan voor een verlovingsring? ‘Waar is Brianne?’
Jennifer haalde haar schouders op. ‘Is ze niet hier?’
Daar gaan we weer, dacht Val.
‘Ze zei dat ze genoeg zon had gehad en terug naar de kamer ging om haar haren te wassen,’ legde Jennifer ongevraagd uit.
‘Hoe lang geleden was dat?’
Jennifer keek op haar horloge. ‘Ongeveer een halfuur. Misschien veertig minuten. We hebben bij het zwembad geluncht, daarna zei ze dat ze naar boven ging om haar haren te wassen.’
‘En je liet haar gewoon gaan?’
‘Wat moest ik anders, Val? Het haar verbieden?’
‘Je had met haar kunnen meelopen.’
‘Waarom zou ik dat doen?’
‘Omdat jij haar in de gaten moest houden.’
‘Ze is zestien, Val. Ze heeft heus geen chaperonne nodig die toekijkt terwijl ze haar haren wast.’
‘Behalve dan dat ze haar haren helemaal niet is gaan wassen, hè?’
‘Weet ik veel? Misschien ook wél, maar is ze daarna weer weggegaan.’
Val stak haar hoofd om de hoek van de onmogelijk schone badkamer, waar de frisse witte handdoeken nog netjes over de verwarmde rekjes hingen. ‘Sinds de schoonmaaksters vanochtend is hier niemand meer binnen geweest.’
Jennifer keek naar Melissa en James. Help me, smeekten haar ogen.
‘Shit,’ mopperde Val. ‘Shít!’ Luider nu.
‘Wat is nou het probleem?’ vroeg Jennifer terwijl ze haar espadrilles uitschopte. ‘Ik weet even niet waarom je zo paniekerig doet, hoor.’
‘Mijn dochter wordt vermist.’
‘Welnee,’ benadrukte Jennifer. ‘Ze is alleen niet hier.’
‘Waar dan wel?’
‘Dat weet ik niet. Maar wel dat jij doorslaat. Alweer.’
Val liet zich in de dichtstbijzijnde stoel ploffen. Hoofdpijn lag weer op de loer. ‘Luister. Jij hebt geen kinderen. Ik verwacht dus ook niet dat je het begrijpt.’
‘Het is me anders wel duidelijk dat jij haar geen optater had moeten verkopen. En waarom ze hier niet wil zijn als jij terugkomt.’
‘Ja, je bent een en al begrip,’ bitste Val.
‘Val…’ waarschuwde Melissa haar tussen strakke lippen door terwijl haar vingers voor haar mond dwarrelden. ‘Prijs haar…’ fluisterde ze, ‘prijs haar het graf in, weet je nog?’
Overmand door schuldgevoel haalde Val even diep adem. ‘Heeft ze nog iets tegen je gezegd… over… wat er gebeurd is?’
Jennifer schudde haar hoofd. ‘Nee. Maar voor wat het waard is, ik heb haar wel laten weten dat ik vind dat ze jou een excuus schuldig is.’
‘O? En mag ik weten waarom?’ schimpte Val.
‘Al sla je me dood,’ antwoordde Jennifer schouderophalend. ‘Ik denk ook dat het geen kwaad kan als jij hetzelfde doet bij haar.’
‘Pardon?’
‘Prijs haar…’ siste Melissa haar verbeten toe.
‘Luister, als je dan toch zo ongerust bent, waarom bel je haar dan niet gewoon op haar mobiel?’
Val reikte in haar zak, trok Briannes beschadigde BlackBerry tevoorschijn en hield hem omhoog. ‘Omdat ik dat rotding in beslag heb genomen, weet je nog?’
‘Inderdaad. Goed, dan weet ik het ook niet meer. Als jullie het niet erg vinden neem ik even een douche voordat Evan er is.’
‘Heeft hij gebeld?’ vroeg Val. Ze probeerde niet te verrast te klinken.
‘Eh, nee. Nog niet. Maar ik weet zeker dat hij dat elk moment kan doen.’
‘Juist, ja.’
‘Ik weet wat je denkt,’ klonk het verdedigend, ‘maar je kent hem echt lang niet zo goed als je denkt.’
‘Juist, ja. Want ik was slechts achttien jaar met hem getrouwd en jij neukt hem inmiddels… hoeveel maanden ook alweer?’
‘Waarom gaan we niet naar beneden om te kijken of we Brianne kunnen vinden?’ kwam Melissa snel tussenbeide terwijl ze Val alvast naar de deur dirigeerde.
‘Ja,’ reageerde Jennifer ijzig. ‘Goed idee.’
‘Ik kijk wel bij het zwembad,’ bood James aan terwijl ze de gang in stapten.
‘Ik de winkels,’ zei Melissa.
‘Dan wacht ik wel in de lobby,’ zei Val.
‘En dan zie ik jullie, lieve vrienden van me, later wel.’ Waarna Jennifer de deur dicht trapte.
Toen Val al bijna twee uur tegenover de receptie op een van de twee groene lederen banken bij de enorme stenen haard zat te wachten, zag ze hem. Hij droeg een nette zwarte broek en een paars-wit geruit overhemd. Eerder een parel dan de ruwe diamant waartoe James hem eerder die dag had uitgeroepen. Maar toch zeker niet minder ruw, dacht ze terwijl haar adem stokte nu ze zag dat hij op haar af liep. ‘Gary,’ groette ze, verrast door de onvervalste spontaniteit waarmee ze al meteen overeind sprong. Twintig jaar lang had ze slechts oog gehad voor één man: Evan. Ondanks zijn vele avontuurtjes was ze hem hopeloos trouw gebleven. Sinds hij de benen had genomen had ze met niemand iets gehad. Wat mankeert me toch, dacht ze. ‘Wat doe jij hier?’
‘Zeker niet gedacht dat je me zo snel weer zou zien, hè?’
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze nogmaals.
‘Nou, het heeft er alle schijn van dat ik je uit eten vraag.’
‘Wat?’
‘Als je vrienden een avondje zonder je kunnen, tenminste.’
‘Wat?’ vroeg ze opnieuw.
‘En anders komen ze gewoon mee, als je dat liever wilt.’
‘Ik begrijp het niet…’
‘Het is anders vrij eenvoudig, hoor. Je bent toch niet zo’n type dat nooit eet, hoop ik?’
‘Hoe heb je me gevonden?’ vroeg Val, de vraag negerend waarvan ze aannam dat deze retorisch bedoeld was.
‘James, die vriend van je, zei dat jullie hier verbleven.’
Val herinnerde het zich en knikte. Ze keek even langs hem heen. ‘En je zoon…?’
‘… is nog op de camping. Hij heeft daar wat jongens ontmoet en die gaan vanavond hun eigen gang, dus ik dacht, wie weet heb je vanavond tijd…’
‘Ik kan niet.’
‘O. Oké, dan…’
‘Mijn dochter lijkt in rook te zijn opgegaan.’
‘Wat?’
‘Ik zit hier al twee uur…’ legde ze uit terwijl haar ogen zich met tranen vulden, ‘… te wachten in de hoop dat ze door die deuren weer komt binnenwandelen.’
Gary leidde haar terug naar de bank en nam plaats naast haar. ‘Oké, begin bij het begin.’
Snel legde Val de situatie uit. Ze vertelde hem over Jennifer en de ruzie die ze die ochtend met Brianne had gehad.
‘Wacht even,’ onderbrak hij haar. ‘Jullie slapen dus allemaal op dezelfde kamer?’
‘Het is een suite,’ verduidelijkte ze.
Hij knikte, alsof hij het zich probeerde in te beelden. ‘Maar dan nog…’
‘Je denkt dat ze gewoon even op zichzelf wilde zijn?’ suggereerde ze hoopvol. Het was het antwoord waarmee ze zichzelf de afgelopen twee uur had geprobeerd gerust te stellen.
‘Je moet toegeven dat het een toch wel vreemde situatie is.’
‘Dat is zo. En normaliter zou ik er ook niet zo’n toestand van maken. Ik bedoel, we kregen ruzie.’ Ze begon beschaamd te fluisteren. ‘Ik slóég haar. Uiteraard is ze boos. Zeg maar rustig woedend. Dus ja, ze wil nu even niks met me te maken hebben. Dat heeft ze wel duidelijk gemaakt. Jennifer is de mooie prinses en ik ben de boze heks. Ik snap het wel. Maar nu is het wel genoeg geweest. Over een paar uur wordt het donker en ondertussen heb ik me al die tijd de meest verschrikkelijke dingen zitten verbeelden, en dat terwijl er al iemand wordt vermist…’
‘Wat? Wordt er al iemand vermist?’ onderbrak Gary haar.
Opnieuw legde Val de situatie uit en langzaam zag ze de verbijstering in Gary’s zachte, amandelkleurige ogen opdoemen. ‘Ja, ik weet dat ik me aanstel, dat die David Gowan waarschijnlijk gewoon naar huis is gegaan en dat hij nu niet opneemt omdat hij zijn vrouw een lesje wil leren. Tenminste, dat is wat de parkopzichters vermoeden.’
‘Je hebt met ze gesproken?’
‘Nee, maar wel met de hotelmanager, een uurtje geleden. De arme kerel smeekte me bijna om die parkopzichters er niet wéér bij te halen.’
‘Ik betwijfel of dat aan hem is.’
‘Hij wil geen paniek in de tent. En dat begrijp ik, echt. Ik wil me niet aanstellen, ik wil gewoon dat mijn dochter weer verschijnt.’ Ze keek naar de deur van de hoofdingang die nu openging, waarna een tienermeisje binnenkwam.
‘Is ze dat?’
Het meisje kwam dichterbij. Haar lange haar deinde over haar schouders terwijl ze liep. Ze droeg een witte, ruime bloes met boothals en een kort, rafelig spijkerbroekje waarvan de lange draden langs haar gebruinde dijen streken. Val herkende haar, het was het meisje dat haar de vorige avond bijna omver had gelopen zonder ook maar even om te kijken.
‘Nee.’ Teleurgesteld zonken haar schouders weer omlaag.
In het voorbijgaan glimlachte het meisje naar Gary.
Vals mobiele telefoon ging. Ze griste hem uit haar zak, klapte hem open en bracht hem naar haar oor terwijl ze de ruis al opving. ‘Hallo?’
‘Ik ben het maar,’ meldde Melissa zich boven de ruis uit. ‘Ik neem aan dat je haar nog niet hebt gezien?’ Op Vals aandringen hadden Melissa en James een halfuur geleden de suite weer opgezocht ingeval Brianne iets van zich zou laten horen.
‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Ik neem aan dat ze ook niet heeft gebeld?’
‘Nee.’
Val bespeurde een ‘maar’ in de toon van haar vriendin. ‘Maar…?’
‘Evan wel.’
‘Goddank. Is hij onderweg?’
‘Het wordt weer later,’ antwoordde Melissa. ‘Het ziet ernaar uit dat hij er vóór morgen niet zal zijn.’
Val zweeg.
‘Hij beloofde dat hij er voor het middaguur zal zijn, al moet hij voor dag en dauw zijn bed uit. Arme jongen toch.’ Het lukte haar die laatste drie woorden als een krachtterm te laten klinken. ‘Wil je dat James en ik je beneden gezelschap komen houden?’ De verbinding werd steeds slechter en Melissa’s stem viel telkens weg.
‘Nee, hoeft niet. Gary zit hier.’
‘Wie?’
‘Gary Parker. Jullie hebben hem vanochtend ontmoet.’
‘Gary de ruwe diamant? Gary Parker zit bij haar,’ hoorde ze Melissa boven de steeds erger wordende ruis tegen James zeggen.
‘Zeg me in godsnaam dat ze eindelijk een beurt gaat krijgen,’ reageerde hij meteen.
‘Als Brianne er over tien minuten nog niet is, dan denk ik erover om de parkopzichters te bellen,’ reageerde Val, wanhopig vanwege het plotselinge tintelende gevoel tussen haar benen dat James’ opmerking teweeg had bracht.
‘Als Brianne er over tien minuten nog niet is, gaat Val de parkopzichters bellen,’ herhaalde Melissa tegen James.
‘Wat? Nee. Dat is echt belachelijk!’ hoorde Val Jennifer op de achtergrond roepen, waarna de lijn opeens wegviel.
Ze liet de mobiele telefoon terug in haar zak glijden. ‘De vriendin van mijn echtgenoot vindt het kennelijk geen goed idee,’ liet ze Gary weten.
‘Fuck haar.’
‘Dank je, maar dat kun je inmiddels wel aan mijn man overlaten.’
Gary schoot in de lach.
‘Sorry, ik wil niet verbitterd overkomen.’
‘Klinkt mij anders als een vrij normale reactie in de oren. Wat kan ik doen om te helpen?’
Mij eens een goede beurt geven, antwoordde ze stilletjes. De terloopse gedachte verraste haar volledig. Zorg ervoor dat ik Evan vergeet. Op z’n minst voor twee uur. Maak dat ik me begeerd voel, dat ik íéts voel, maakt niet uit wat, zolang er maar geen leegte is. In plaats daarvan antwoordde ze: ‘Je helpt nu al. Dank je.’ Een paar minuten later stond ze op. ‘Goed. Genoeg gewacht.’ Gary liep met haar mee terwijl ze in een rechte lijn naar het kantoor van de hotelmanager liep.
‘Wacht!’ hoorde ze een vertrouwde stem achter haar roepen.
Met een ruk draaide ze zich om en ze zag Jennifer op haar af rennen terwijl haar lange blonde lokken rond haar aantrekkelijk blozende gezicht dansten, met in haar kielzog Melissa en James.
‘Waar ga je heen?’ wilde Jennifer weten. ‘Waar ben je mee bezig?’
‘Luister eens, Jennifer,’ begon Val, ondertussen de drang bedwingend de jonge vrouw bij de strot te grijpen en haar de open haard in te werpen. ‘Ik weet dat je me gestoord vindt, maar ik heb alle recht om ongerust te zijn. Brianne is míjn dochter, niet de jouwe, en ze is al veel te lang weg.’
‘Brianne maakt het prima.’
‘Ik heb hier echt geen tijd voor.’
‘Dan maak je maar tijd,’ klonk het onvermurwbaar.
Val keek in Jennifers koele, groene ogen. ‘Wat probeer je me te vertellen?’
Jennifer haalde diep adem en blies de lucht in één lange ademtocht uit. ‘Ik wil alleen maar zeggen dat met Brianne alles prima in orde is. Ik wil alleen maar zeggen dat ik weet waar ze is.’ Ze sloeg haar ogen op naar het plafond, alsof ze een hogere macht om hulp verzocht. ‘Ik wil alleen maar zeggen dat je beter even kunt gaan zitten.’