6
‘Zo, heb jij even goed geslapen,’ zei Val terwijl Brianne rechtop ging zitten en eens om zich heen keek.
‘Zijn we er al?’
‘We zijn er.’
‘Is dit het?’ Brianne staarde naar het bescheiden, uit hout en steen opgetrokken bouwsel te midden van een groep reusachtige pijnbomen. ‘Ik dacht dat je had gezegd dat dit zo luxueus moest zijn.’
Als de luxe u lokt, dacht Val terwijl ze een steelse blik achterom wierp naar Jennifer, en aan haar gezichtsuitdrukking te zien dacht de jongere vrouw precies hetzelfde. ‘Binnen is het echt mooi,’ verzekerde ze haar dochter, die al weer in haar handtas naar haar BlackBerry graaide. ‘Wie ga je nu weer sms’en?’
Brianne negeerde haar moeders vraag, en terwijl haar vingers verwoed de minitoetsen afranselden duwde ze haar portier open en stapte ze op de halfronde oprit voor het hotel.
Er kwam een jongeman aangelopen. Volgens het naamplaatje op zijn sneeuwwitte overhemd heette hij Wesley. Hij was mager en ietwat slungelig, en zijn armen leken te lang voor de rest van zijn lijf. ‘Welkom in The Lodge bij Shadow Creek,’ begroette hij haar met een verrassend stoere stem terwijl de anderen uit de auto klommen. Melissa en James stapten ieder aan een kant van de suv uit, waarbij Melissa’s korte benen vanaf de achterbank naar de grond gleden en haar donkere ogen achter haar grote zonnebril terloops de omgeving in zich opnamen en James overdreven begon te rekken en te strekken, totdat zijn ellebogen zijn tenen aanraakten. ‘Indrukwekkend, zeg,’ zei Wesley.
‘Ik ben héél lenig,’ liet James hem met een insinuerende grijns weten.
‘Af, jongen,’ fluisterde Val, starend naar haar dochter, die nog steeds driftig sms’te. ‘Er zijn kinderen bij.’
‘Ik ben geen kind meer, hoor,’ zei Brianne zonder ook maar een oog in hun richting op te slaan.
Jennifer was de laatste die nog uit de auto moest komen en aarzelde wat, alsof ze daarmee haar agitatie wilde onderstrepen, maar ten slotte duwde ze haar ene blote been na het andere naar buiten, alsof ze op een onzichtbare fiets zat. Dit werd gevolgd door de twee stevige borsten die haar zonnig gele t-shirt indrukwekkend vulden, en ten slotte het formidabele ruisen van haar dikke blonde haar, dat heel even haar gezicht verborg.
Wesley zag haar uitstappen, en zijn mond viel net ver genoeg open om vanaf de zijkant van de auto te kunnen worden opgemerkt. ‘Via die deuren daar is de incheckbalie,’ wist hij nog uit te brengen terwijl hij wees naar de enorme glazen deuren pal achter hem. ‘Kan ik u helpen met uw bagage?’
Val dirigeerde hem vlug naar de achterkant van de suv. ‘Alleen de bovenste twee,’ zei ze terwijl ze de kofferbak opendeed. ‘O, en die weekendtas. Dat is alles,’ bevestigde ze terwijl Wesley de koffers begon uit te laden. ‘De rest blijft staan waar ze staan.’
‘Hoe lang blijft u hier?’ informeerde Wesley, wiens blik weer naar Jennifer gleed.
‘We blijven niet allemaal,’ liet Val hem weten. ‘Alleen mijn dochter en…’
‘… de slet,’ siste James met een hand als een soort geluiddemper voor zijn mond, zodat het meer als een zucht klonk.
‘… zíj.’ Val knikte naar Jennifer. ‘Ze blijven drie nachtjes. De rest van ons vertrekt weer zodra we iets hebben gegeten.’
‘Jullie blijven éten?’ Jennifers stem klonk als een natuurgetrouwe vertaling van de blik van afgrijzen op haar gezicht.
‘Ik heb bijna vijf uur gereden,’ hielp Val haar eraan herinneren.
‘Natuurlijk. Ik wilde helemaal niet suggereren…’
‘Ik zou wel even een pauze kunnen gebruiken.’
‘Nee, ik begrijp het volkomen.’
‘We eten net zo graag aan een ander tafeltje, hoor, als je dat liever hebt.’
‘Mam, hou óp,’ verzuchtte Brianne terwijl ze haar BlackBerry terug in haar tas mikte en op hen afstapte. ‘Het martelaarschap staat jou niet.’
‘Ik probeer helemaal geen martelaar te zijn. Ik wil het iedereen alleen maar wat makkelijker maken.’
‘Door het Jennifer zo moeilijk te maken?’
‘Hoezo maak ik het haar moeilijk?’ Het ergerde Val dat haar dochter de kant van Jennifer koos, en hoewel ze haar best deed dit te verbergen verried haar kribbige toon haar.
‘Ik denk dat we allemaal wel een beetje moe zijn,’ onderbrak Melissa hen terwijl het vertrouwde geping van Briannes BlackBerry opklonk, waarmee de komst van een zoveelste berichtje werd aangekondigd.
‘Is dat je vader?’ vroeg Val. Maar met haar duimen in de aanslag maakte Brianne zich al uit de voeten. ‘Fijn…’ zei Val terwijl ze zich naar de voordeur van het hotel begaf en de anderen haar plichtsgetrouw volgden. ‘Brianne!’ riep ze.
Haar dochter reageerde met een afwijzend handgebaar.
‘Maak je niet ongerust. Ze weet ons wel te vinden,’ zei Melissa terwijl ze de lobby betraden.
‘Ik snap niet naar wie ze steeds berichtjes aan het versturen is.’
‘Je weet hoe dat gaat als je een nieuw vriendje hebt,’ zei Jennifer afwezig.
‘Welk nieuw vriendje?’ Val stond zo abrupt stil dat Jennifer tegen haar op liep.
‘O, het spijt me,’ verontschuldigde Jennifer zich direct, hoewel ze niet zeker wist of het haar nu meer speet dat ze op Vals blote tenen trapte of dat ze had verklapt dat Brianne een nieuw vriendje had, van wie haar moeder kennelijk niet op de hoogte was.
‘Heeft Brianne een nieuw vriendje?’ vroeg Val beschuldigend. Beide vrouwen begrepen dat de vraag eigenlijk luidde: Waarom weet jij hiervan en ik niet? Waarom zou Brianne jou in vertrouwen nemen en niet mij? Volstaat het dan niet dat je mijn man al hebt afgepakt? Moet je nu ook nog mijn dochter van me afnemen? Wat doe jij hier? Waarom besta je überhaupt?
‘Weet ik niet,’ bond Jennifer snel in. ‘Ik nam gewoon aan dat het wel een jongen moet zijn… Maar ik weet ’t niet zeker. Ik giste alleen maar,’ voegde ze er niet al te overtuigend aan toe.
‘Is het hier niet prachtig?’ riep Melissa op luide toon terwijl ze met uitgestrekte armen langzaam in een kringetje ronddraaide, alsof ze het hele schouwspel naar zich toe wilde trekken. ‘Moet je alleen dat plafond al zien. Dat is zeker vijftien meter hoog.’
Melissa’s overdreven enthousiasme dwong alle ogen naar de brede plafondbalken. Het ziet er inderdaad schitterend uit, beaamde Val zwijgend terwijl ze haar best deed zich niet in te beelden hoe Jennifers mooie benen zich ernaar uitstrekten.
‘En die stenen open haard, ongelofelijk,’ ging Melissa verder. ‘En de vloerkleden…’
‘En die kristallen kroonluchter,’ vulde Jennifer aan, dankbaar voor Melissa’s tussenkomst.
‘En die beheerder dan,’ zei James. Hij liet zijn kin zakken en staarde naar de jongeman achter de balie. ‘Alleen al die lippen.’
‘Ik ga mijn lippen laten doen,’ kondigde Brianne aan terwijl ze zich aansloot bij het groepje midden in de hal.
‘Hoe bedoel je, dat je ze laat doen?’ vroeg James.
‘Ze zijn te dun. Ik ga ze laten doen.’
‘Over mijn lijk!’ reageerde Val.
‘Val…’ waarschuwde Melissa.
‘Een vriendin van mij heeft ook haar lippen laten doen,’ zei Jennifer. ‘Ze had van die mooie, net als die van jou, Bri. En nu zien ze er helemaal opgezwollen uit, alsof iemand haar op d’r mond heeft geslagen.’
‘Ik wil helemaal niets drastisch doen, hoor,’ protesteerde Brianne snel. ‘Alleen wat ronder. Hier.’ Ze wees naar een plekje aan de zijkant van haar bovenlip. ‘En misschien hier.’
‘Dat zei zij ook, maar zodra je iets aan je lippen laat doen, ziet het er nooit meer natuurlijk uit.’
Val wachtte tot Brianne weer zou protesteren, maar het enige wat ze zei was: ‘Vind je mijn lippen echt mooi?’
‘Ben je gek? Ze zijn práchtig.’
‘Dank je wel.’
Fantastisch, verzuchtte Val in gedachten, verscheurd tussen het verlangen om Jennifer te omhelzen en haar tegen de uitgestrekte vloer te werken. ‘Ik zeg altijd precies hetzelfde,’ fluisterde ze tegen Melissa. ‘Naar mij luistert ze niet.’
‘Wanneer heb jij voor het laatst naar jóúw moeder geluisterd?’ fluisterde Melissa terug.
Waarschijnlijk was ik net zo oud, schoot het door Vals hoofd, maar vervolgens leek het haar dat het eigenlijk andersom was geweest. Haar moeder was opgehouden naar háár te luisteren. Ze stelde zich haar moeder voor, liggend in bed, met een halflege fles rode wijn gevaarlijk balancerend op het kussen naast haar hoofd. Eerst was haar vader vertrokken, vervolgens haar moeder, waarbij het in de steek laten van haar kinderen op de een of andere manier werd verergerd door het feit dat zij er nog was, althans, lichamelijk.
Ze is vermoedelijk zelfs vergeten dat ik dit weekend jarig ben, dacht Val, terwijl ze probeerde niet te veel zelfmedelijden te hebben en besloot dat ze haar moeder net zo goed even zou kunnen bellen om haar eraan te herinneren. Het had geen zin om te hechten aan plichtplegingen. Misschien zou ze haar moeder zelfs kunnen uitnodigen om zondagavond mee te eten.
‘Kan ik u helpen?’ vroeg een jonge vrouw van achter de lange gepolitoerde houten receptiebalie. Op haar naamplaatje stond: tori.
‘Dat kun je zeker.’ Vals stem klonk harder dan ze had bedoeld. De jonge vrouw deinsde meteen een stap achteruit. ‘We hebben voor drie nachten een kamer gereserveerd, op naam van Rowe.’
Tori voerde de naam in op haar computer. ‘Meneer en mevrouw Rowe plus dochter?’ Haar blik gleed van Val naar Jennifer naar Brianne naar Melissa naar James, alsof ze wilde beslissen wie wie was.
‘Laat mij maar even,’ zei Jennifer terwijl Val verstijfde. Ze voelde een zachte hand op haar arm; deze was van Melissa, die haar maande om haar kalmte te bewaren. ‘Ik ben mevrouw Rowe,’ zei Jennifer. Ietwat voorbarig, dacht Val. Hun scheiding was er nog niet eens door. Evan had nog tijd om van gedachten te veranderen.
‘Is dit de eerste keer dat u in The Lodge verblijft, mevrouw Rowe?’ vroeg Tori.
‘Ja,’ antwoordde Jennifer. ‘Dat geldt ook voor Brianne.’
‘Goed, ik weet zeker dat u zult genieten van uw verblijf hier.’ Tori’s glimlach wist het hele groepje te omvatten. ‘We hebben alles. Een heerlijke minerale bron en een zwembad van olympische afmetingen, en u kunt een boot huren, wandelen en allerlei excursies doen waar u zich voor kunt inschrijven. Dan heb ik alleen nog uw handtekening nodig op dit formulier, als u wilt, mevrouw Rowe, en als ik even uw creditcard mag hebben…’
‘Natuurlijk.’ Val keek toe hoe Jennifer het registratieformulier met een uitgesproken zwierig gebaar tekende en een creditcard overhandigde waar Evan ongetwijfeld voor betaalde.
‘U zit in kamer 313 op de tweede verdieping van de westvleugel.’ Tori stopte drie kamerpasjes in een envelopje en gaf het aan Jennifer. ‘Niet-roken, twee kingsize bedden. U loopt die hal door en dan rechts. De liften bevinden zich aan uw linkerkant. Uw bagage wordt zo direct boven gebracht. En als we verder nog iets voor u kunnen doen, laat het ons dan gerust weten.’
‘Zijn er boodschappen?’ vroeg Val, die zo opnieuw haar aanwezigheid deed gelden.
Tori keek op haar computerscherm. ‘Nee. Niets.’
‘Dan is hij vast onderweg, neem ik aan,’ zei Jennifer hoopvol terwijl ze de anderen voorging. ‘Ik weet zeker dat Bri en ik ons vanaf hier wel redden,’ zei ze toen Val op de knop voor de lift drukte.
‘Ik hoopte dat ik even gebruik kon maken van jullie badkamer,’ zei Val, nijdig vanwege het gemak waarmee haar dochters naam werd afgekort terwijl ze naar James en Melissa gebaarde. ‘Ik weet zeker dat we het allemaal zouden waarderen als we ons voor het eten wat kunnen opfrissen.’
‘Natuurlijk,’ zei Jennifer. ‘Het spijt me…’
‘Waarom verontschuldig je je?’ vroeg Brianne terwijl ze haar moeder kwaad aankeek.
De liftdeur gleed open, en een jong meisje met lang, sluik haar dat voor haar gezicht viel beende met gebogen hoofd doelgericht de hal in. Val moest opzij springen om niet onder de voet te worden gelopen.
‘Ik geloof dat “neem me niet kwalijk” het woord is waar je naar zoekt!’ riep James het meisje na.
‘Dat zijn vier woorden,’ corrigeerde Melissa terwijl het meisje zonder omkijken haar weg vervolgde. ‘Alles goed?’ vroeg ze Val.
‘Ja. Ze zal wel haast hebben. O, in godsnaam,’ zei ze terwijl haar dochter een zoveelste tekstberichtje kreeg. ‘Zou je dat rotding nu willen opbergen!?’
‘En als het pa is?’ reageerde Brianne terwijl ze de lift in stapten.
‘Is hij het?’ vroegen Val en Jennifer in koor.
Brianne rolde met haar ogen en zei niets. In stilte stegen ze naar de tweede verdieping, slechts begeleid door het geklik van Briannes duimen op de toetsjes van haar smartphone. Terwijl ze uit de lift stapten en zich door de lange ivoorkleurige gang naar hun kamer begaven, typte ze nog steeds.
Jennifer nam een van de sleutelkaarten uit het envelopje en stak hem in de gleuf naast de deur, terwijl Brianne haar BlackBerry weer in haar handtas stopte. De deur weigerde open te gaan, zelfs na meerdere pogingen. ‘Wat is er aan de hand met dit stomme ding?’
‘Laat mij maar even proberen.’ Val pakte de kaart uit Jennifers hand en duwde hem zachtjes in de gleuf. Onmiddellijk sprong het groene lampje aan, en de deur viel van het slot.
‘Wauw!’ riep Brianne uit terwijl ze over de drempel stapten.
‘Wauw is inderdaad het juiste woord,’ beaamde James.
‘Ik had niet in de gaten dat we een suite hadden.’
‘Je kent je vader toch,’ zei Jennifer net op het moment dat Val dat wilde doen. ‘Niets dan het beste is goed genoeg.’
Val voelde de zachte druk van Melissa’s hand op haar arm. ‘Rustig ademhalen,’ fluisterde Melissa.
Val ademde eens diep in, daarna nog eens, en liet haar blik door de zonovergoten woonkamer glijden, met zijn onmogelijk hoge plafond en prachtige, goud-en-ivoorkleurig gestreepte behang. Sinds haar laatste bezoek hadden ze de boel opgeknapt, gemoderniseerd en geüpgraded. Net als Evan, dacht ze, een glimp opvangend van haar vermoeide gezicht in de sierlijk omlijste spiegel boven de beige fluwelen bank. Voor de bank stond een glazen salontafel met glazen poten en aan weerszijden van de gashaard in de tegenoverliggende muur stonden twee vleugelstoelen met bloemetjespatroon. Aan de wanden prijkte, met gelijke tussenruimtes, een reeks foto’s van wilde dieren die in de omgeving voorkwamen. Op de ronde glazen tafel voor het grote venster met weids uitzicht op Shadow Creek stond een ijsemmer met een fles champagne. Val vroeg zich af of dit Evans idee was of een geschenk van het hotel.
Ik zou nu best een kleine alcoholische versnapering kunnen gebruiken, dacht ze in haar moeders stem terwijl ze haar dochter via de in beige marmer opgetrokken badkamer naar de ivoor-en-goudkleurige slaapkamer volgde. Hier keerde het bloemetjespatroon van de stoelen in de woonkamer terug in de gordijnen en de beddenspreien op de twee kingsize bedden. De foto’s van de plaatselijke fauna hadden plaatsgemaakt voor aquarellen van het omliggende landschap. Boven de hoofdeinden van beide bedden hing een goudkleurig baldakijn, dat paste bij de goudkleurige stoffering van de stoel voor het met prachtig mahonie houtsnijwerk bureau naast het raam.
‘Lieve hemel, is dat een Corbusier?’ vroeg Melissa, die zich even van Val losmaakte om beter te kunnen kijken.
‘En?’ vroeg Jennifer aan Val. ‘Kan de kamer je goedkeuring wegdragen?’
‘Hij is prachtig,’ zei Val.
‘Nou, wie slaapt er bij wie?’ vroeg Brianne schijnbaar zonder enige ironie terwijl ze op het bed plofte dat het dichtst bij het raam stond.
‘Ik denk dat we dat maar aan je vader moeten overlaten,’ antwoordde Jennifer na een oneindig lange stilte.
Hij beslist immers altijd, dacht Val, maar vanwege de waarschuwende blik van Melissa hield ze haar mond. ‘Zou ik jullie telefoon mogen gebruiken?’ vroeg ze. ‘Ik moet echt even mijn moeder bellen.’
‘Nu?’ vroeg Brianne. ‘Waarom?’
‘Gewoon om te checken of ze wel oké is.’
‘Je bedoelt nuchter, zeker?’
Val liep naar het toestel naast het andere bed, volgde de aanwijzingen voor een buitenlijn en toetste het nummer van haar moeder in. ‘We zullen je even alleen laten,’ hoorde ze Melissa zeggen terwijl de telefoon overging, een keer, twee, drie, vier…
‘Ik mag het eerst naar de wc,’ zei James terwijl ze de kamer uit liepen.
Bij de achtste keer werd de telefoon opgenomen, hoewel niemand iets zei. ‘Mam? Ben je daar?’
‘Allison?’ vroeg haar moeders stem.
‘Nee, mam, het is Valerie.’
‘Valerie, lieverd. Jij begint steeds meer als je zus te klinken. Hoe gaat ’t?’
Val vroeg zich af wanneer haar moeder eigenlijk voor het laatst met Allison had gesproken, die twee jaar geleden in een grotendeels vergeefse poging om het contact met hun vader te herstellen naar Florida was verhuisd. ‘Prima, en jij?’
‘Prima hoor, schat. Alleen tref je me op een nogal ongelegen moment. Ik stond net op het punt om in bad te stappen.’
Val beet op haar onderlip. Haar moeder stond altijd net op het punt om in of uit bad te stappen. Het betekende dat ze op het punt stond om van haar stokje te gaan of zichzelf nog eens in te schenken. ‘Ik wilde alleen even laten weten dat ik dit weekend in Manhattan zit. Ik wilde je wel eerder bellen, maar… er kwam iets tussen.’ Ze wachtte een paar seconden zodat haar moeder kon vragen wat. ‘Hoe dan ook, ik zit in het Plaza,’ ging ze verder toen er helemaal geen vraag kwam. ‘Voor het geval je me nodig hebt.’
Totaal geen nieuwsgierigheid naar waarom ze komend weekend in het Plaza zou logeren. Alleen maar stilte.
‘Het is een cadeautje van James en Melissa voor mijn veertigste verjaardag,’ probeerde Val. ‘Voor het geval het je interesseert…’
Opnieuw een lange stilte. ‘Ik was wel van plan om je te bellen…’ klonk het opeens.
‘Nou ja, ik ben pas zondag jarig,’ reageerde Val vlug op iets mildere toon. Dat was pas over een paar dagen, dus misschien zou haar moeder er wel aan hebben gedacht.
‘Zondag. Ja, natuurlijk, dat weet ik wel. Je dacht toch niet dat ik de veertigste verjaardag van mijn dochter zou vergeten, of wel soms?’
‘Ik hoopte van niet.’
‘Nou, dan bel ik je zondag.’
‘Ja. Misschien heb je zin om die avond met ons mee te eten?’
‘Goed, dat behoort zeker tot de mogelijkheden,’ antwoordde haar moeder net iets te snel. ‘Ik moet nu echt ophangen, Valerie. Mijn bad wordt koud.’
Val knikte naar de hoorn.
‘Als je je zus nog spreekt, vergeet dan niet haar de groeten te doen.’
‘Doe ik.’ Val betwijfelde of ook Allison zich haar verjaardag zou herinneren of haar zelfs zou bellen als ze eraan dacht. Ze kon zich de laatste keer dat ze zulke alledaagse beleefdheden hadden uitgewisseld niet herinneren. En het was jaren geleden dat ze haar vader had gesproken.
Als ik jarig ben, en mijn eigen familie vergeet het, besta ik dan eigenlijk wel, vroeg ze zich nu af.
‘Dag, lieverd.’
‘Tot ziens, mam.’ Maar haar moeder had al opgehangen.
Brianne verscheen in de deuropening tussen de twee kamers. ‘Hoe dronken was ze deze keer?’
Val legde de hoorn op de haak. ‘Praat alsjeblieft niet zo over je oma.’
‘Waarom niet? Het is toch zo?’
‘Zo eenvoudig is het niet.’
‘Ja,’ zei Brianne. ‘Dat is het wel.’
‘Alles goed hier?’ vroeg Jennifer, die naast Brianne opdook.
‘Natuurlijk. Waarom zou het niet goed zijn?’ Val sprong overeind. Het laatste waar ze op dit moment behoefte aan had was Jennifers medelijden. Ze had behoefte aan een drankje. Ach wat, voor haar moeder werkte het. Ze beende de woonkamer in. ‘En, heeft er al iemand honger?’
‘Ik denk dat ik wacht tot Evan er is,’ reageerde Jennifer.
‘Ik wacht met Jennifer,’ zei Brianne voordat iemand het kon vragen.
‘Je vader laat misschien nog wel uren op zich wachten,’ bracht Val haar in herinnering terwijl James en Melissa al naar de deur liepen.
‘Prima hoor. Het is toch nog te vroeg om al te gaan eten.’
‘Wat je wilt.’
‘Ik dacht dat je de badkamer wilde gebruiken,’ zei Brianne venijnig.
‘Ik neem het damestoilet beneden wel.’ Val stapte net de gang op toen de telefoon ging; het verrassend schrille geluid weerkaatste van de muren als stalen ballen in een flipperkast.
‘Hallo? Evan? Goddank,’ hoorde ze Jennifer zeggen. ‘We zijn ongeveer een kwartiertje geleden aangekomen. Ja, de kamer is heerlijk. Een suite, ja. Waar zit je ergens? Ben je onder… Wat?’
Buiten voor de deur wachtte Val op het onvermijdelijke.
‘Nee, zeg alsjeblieft dat het niet waar is… Morgen pas?’ vroeg Jennifer.
‘God, wat een verrassing,’ mompelde Val.
‘Shit,’ reageerde Brianne.
Het spijt me echt, stelde Val zich Evans reactie voor, maar deze hele deal explodeert in mijn gezicht. Ik kan nu absoluut niet weg.
‘Maar hoe kunnen ze nu dreigen om hun belofte niet na te komen?’ vroeg Jennifer. ‘De deal staat op losse schroeven,’ legde ze Brianne in één adem uit. ‘Ze moeten de hele nacht doorwerken. Hopelijk hebben ze morgenochtend alles opgelost…’
Geloof me, ik ben hier net zo ziek van als jij, kon Val haar aanstaande ex bijna horen vervolgen. Ik doe mijn best om hier zo snel mogelijk af te taaien.
‘Natuurlijk,’ liet Jennifer hem weten. ‘Dat begrijp ik. En je kunt morgenochtend meteen weg?’ Haar stem werd trillerig, en ze leek elk moment te kunnen gaan huilen. ‘Ja, ik weet wel dat je je best zult doen. Ik ben alleen teleurgesteld, meer niet. Ik snap het echt. Wat? Eh… ja, ik geloof dat ze er nog is. Oké, natuurlijk. Wacht even. Ik kijk wel. Val?!’ riep ze. ‘Ben je daar nog?’
Snel liep Val de kamer weer in.
Jennifer stond naast de bank en hield zwijgend de telefoon in haar uitgestoken hand.
‘Hallo?’ sprak Val zacht in de hoorn.
‘Hé daar,’ kwam Evans automatische reactie.
Val luisterde terwijl Evan de situatie opnieuw uitlegde. ‘Alsjeblieft, Val,’ voegde hij eraan toe. ‘Kun jij daar blijven tot ik er ben?’
‘Dat is waarschijnlijk niet zo’n goed idee.’
‘Reserveer een suite voor jezelf en je vrienden. Relax, geniet van de minerale bron, ga shoppen, wat je maar wilt, ik trakteer. Zie het maar als deel van je verjaardagscadeau.’
Waar gaat dit over, wilde Val vragen. Welk deel van welk cadeau? Wat is het andere deel dan? ‘Ik moet eerst even overleggen met James en Melissa.’
‘Het is belangrijk, Val,’ zei hij.
‘Ik zal erover nadenken.’ Ze gaf de telefoon terug aan Jennifer.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Brianne.
Ik wou dat ik het wist, dacht Val. Maar wat ze zei was: ‘Ik stel voor dat we iets gaan eten.’