16
Jennifer knipte haar piepkleine zaklampje uit en sloeg het boek dicht dat ze al de hele avond zogenaamd had zitten lezen. Ze vroeg zich af of ze de anderen voor de gek had weten te houden. Ze schudde haar hoofd en concludeerde dat ze niet voor hen onderdeed. Iedereen had de hele avond gedaan alsof: Melissa en James alsof ze het net als in die goeie ouwe tijd geweldig naar hun zin hadden met het zingen van musicalliedjes en het vertellen van griezelverhalen rond het kampvuur, terwijl ze zonder enige twijfel veel liever in Manhattan waren en in het Plaza een luxe suite deelden; Brianne speelde de rol van gehoorzame dochter terwijl haar ogen voortdurend onzichtbare dolken naar haar moeders keel wierpen; Val was ervandoor gegaan met een vent die ze nog van de middelbare school kende terwijl het zelfs voor iemand met een half brein pijnlijk duidelijk was dat ze nog altijd aan haar aanstaande ex-man hing. Om nog maar te zwijgen over die belachelijke kus. Voor iedereen goed te zien. Wat had dat allemaal te betekenen? Daagde Val haar uit om het aan Evan te melden? Dacht ze echt dat het hem jaloers kon maken? Dacht ze heus dat het hem iets kon schelen?
Zou het, vroeg Jennifer zich af, terwijl ze al deze gedachten uit haar hoofd probeerde te wissen.
Ga je gang, maak jezelf maar belachelijk, liet ze Val zwijgend weten; van onder haar oogleden keek ze even naar het kampvuur, waar Val inmiddels licht opgelaten tussen haar vrienden ingeklemd zat. Ik zal niet degene zijn die jouw puberachtige gedrag aan Evan meldt. Wat jij uitvoert gaat mij niet aan. En hem ook niet.
Hopelijk kreeg hij de boodschap die ze voor hem had achtergelaten nadat ze waren gedwongen om hun suite te verlaten, waarin ze hem had laten weten waar ze zouden zijn en hem had verzocht om via het campingkantoor contact met haar te zoeken, aangezien haar mobieltje hier zo goed als onbruikbaar was. Maar tot dusver geen reactie. Ze wierp een blik in de richting van de ingang, in de hoop Evan doelgericht op haar af te zien benen, met een brede glimlach op zijn knappe gezicht en zijn armen wijd om haar te omhelzen, maar het enige wat ze zag was Val, die in geanimeerd gesprek was met Melissa en James. Ga je gang, doe maar net alsof je me negeert, dacht ze. Doe maar net alsof je je niet vreselijk bewust bent van elke beweging die ik maak. Doe maar net alsof je niet geniet van mijn ongemak. Doe maar net alsof je niet smult van elke godvergeten minuut van deze hele afschuwelijke, belachelijke weekendvertoning.
Jennifer sloeg haar ogen neer. Ze waren geen haar beter dan de onhandelbare kinderen die ze eerder die avond rondom het kampvuur hadden zien rennen, zwaaiend met lange stokken en ‘Pang! Pang! Je bent dood!’ roepend terwijl ze net deden alsof ze elkaar met machinegeweren neermaaiden. Toen hun ouders hen gelukkig eindelijk naar bed hadden gestuurd, had ze een diepe zucht van verlichting geslaakt, hoewel één meisje met regelmatige tussenpozen naar haar moeder bleef gillen.
Onverwachte tranen zwommen Jennifers gezichtsveld binnen, en het overrompelde haar. Komt er ooit een moment dat we onze moeders niet meer nodig hebben, vroeg ze zich af terwijl ze haar ogen opsloeg en zag dat de donkere hemel werd gevuld door een beeld van haar ooit zo levenslustige moeder, dat al snel in de koele avondlucht in stukken brak en uit elkaar viel, verschrompelend, haar wangen uithollend en haar ogen naar binnen terugtrekkend, alsof ze nog slechts pijn zagen.
Niet te geloven, dacht ze, hoe het uiteindelijk allemaal neerkwam op moeders.
Houden we ooit op met ze te missen? Houden we ooit op met om ze te huilen, hoe stilletjes ook? Ontgroeien we ooit ons verlangen om in hun armen te kruipen, ons hoofd tegen hun borsten te leggen en te zwelgen in de unieke troost van hun onvoorwaardelijke liefde?
Worden we ooit volwassen? Halen we zelfs ooit ons middelbareschooldiploma, dacht ze met een gniffel. Hoe toepasselijk dat Gary uitgerekend in dit weekend moest opdagen. Terwijl ze wat haar uit haar ogen streek en heimelijk weer even naar Val keek deed ze net alsof ze zat te geeuwen.
Ze was al haar hele leven geplaagd door Valeries. Ze mocht dan wel bijna routineus tot hoofdcheerleader en regelmatig tot Most Beautiful zijn gekozen, het waren de Valeries van deze wereld die uiteindelijk meestal zegevierden. Op een of andere manier wisten ze de cijfers én de jongens in de wacht te slepen zonder zich van anderen te vervreemden. Ze waren net knap genoeg om de aandacht te trekken, maar niet zo aantrekkelijk dat ze als een serieuze bedreiging werden beschouwd. Ze waren intelligent, en intelligent genoeg om onder het maaiveld te blijven. Ze waren de meisjes wie niemand het misgunde als ze tot Prom Queen en Grootste Belofte werden uitverkoren, niet omdat iedereen dacht dat vooral zij een dergelijke eer waard waren maar omdat ze de minst gevaarlijke keus leken.
Maar jij bent wél gevaarlijk, hè, dacht Jennifer nu terwijl Vals ogen door de duisternis naar de hare priemden, ze vastpinden en niet meer loslieten. Je zelfvertrouwen is je gekozen wapen, en je laat het genadeloos gelden.
Jennifer voelde zich ineenkrimpen onder de doordringende blik van Val, en ze wendde haar gezicht af, duwde zich overeind en liep weg zonder echt te weten waarheen. Vals ogen voelden als pijlen in haar rug, waarvan de giftige punten haar ruggengraat bijna van haar benen scheidden. Plotseling werden haar voeten gevoelloos. Een van haar enkels draaide naar binnen en ze viel voorover, alsof ze een duwtje in de rug had gekregen. ‘Voorzichtig,’ hoorde ze iemand zeggen terwijl ze uit alle macht probeerde om haar evenwicht te bewaren en zichzelf wist op te richten voordat haar knieën de grond raakten, waarna ze verder strompelde naar de andere kant van de camping. ‘Te veel gedronken,’ hoorde ze iemand afkeurend mompelen.
Ze werd gegrepen door een onverwachte impuls, de drang om te rennen, zo ver en zo snel mogelijk. Weg van het kampeerterrein, weg van de bergen, weg van al die Valeries van deze wereld. Ik geef het op, stelde ze zich voor dat ze al vluchtend over haar schouder riep. Jij wint. Ik ben deze concurrentiestrijd zat. Ik ben het beu dat ik nooit zal voldoen. Ik ben het zat om steeds het voorwerp van jouw minachting te zijn, om me voor te doen als degene die jij denkt dat ik ben, alsof ik ben wie jij wílt dat ik ben.
‘Ik ben gewoon doodmoe,’ zei ze hardop terwijl ze abrupt bleef staan voor een rij verplaatsbare toiletten aan de andere kant van het kampeerterrein.
‘Ga dan naar bed,’ opperde een stem vanuit de duisternis.
Met een ruk draaide Jennifer zich om. ‘Brianne?’ vroeg ze terwijl ze het meisje van achter een rij dichte bomen zag opdoemen, direct gevolgd door twee jongemannen. Een van hen was Hayden. De andere man herkende ze niet. ‘Waar was je? Je moeder staat op het punt om de hulptroepen in te schakelen. Alwéér.’
‘Te laat. Die zijn er al.’ Brianne gebaarde naar de geüniformeerde onbekende man. ‘Dit is Henry,’ stelde ze de parkopzichter voor. ‘Henry, dit is Jennifer.’
‘Aangenaam.’ Henry stak zijn hand uit terwijl zijn ogen haar met één bewonderende blik verslonden.
Hoewel zijn blik direct en doordringend was, was zijn handdruk verrassend zacht, viel Jennifer op. ‘Is er een probleem?’ vroeg ze behoedzaam, denkend dat ze had moeten vluchten toen ze de kans had.
‘Nee hoor,’ antwoordde hij. ‘Ik vond het alleen een beetje aan de late kant en een beetje donker om deze twee alleen in de bossen te laten rondzwerven.’
‘Als je vraagt of ik ben betrapt met mijn broek op mijn enkels… alwéér,’ zei Brianne, zowel het woord als de nadruk herhalend, ‘het antwoord is nee.’
Jennifer deed haar best om niet geschokt of geërgerd over te komen, hoewel ze het in feite allebei wel een beetje was. ‘Ik denk dat jij je moeder maar eens moet gaan geruststellen.’
‘Echt, zeg,’ reageerde Brianne terwijl ze overdreven met haar ogen rolde, ‘jullie doen alsof ik twee ben.’ Ze draaide zich om naar de parkopzichter. ‘En, wil je mijn moeder ontmoeten?’
‘Nee, dank je. Ik denk dat mijn taak hier erop zit.’
‘Lafaard,’ zei Brianne over haar schouder terwijl ze wegliep.
‘Mooie schoenen!’ riep Henry haar na.
Brianne strekte een blote arm uit boven haar hoofd en zwaaide nog even zonder om te kijken.
‘Leuk je te hebben ontmoet,’ zei Hayden en hij stak zijn hand uit.
‘Ho, rustig aan, zeg,’ zei Henry nu Hayden enthousiast zijn hand op en neer pompte. ‘Dat is een stevige handdruk.’
‘Sorry. Ik wilde niet…’
‘Maakt niet uit. Een sterke handdruk is meestal een teken dat je niets te verbergen hebt.’
Deze opmerking leek Hayden ietwat in verwarring te brengen. ‘Oké, ja, nou… dat heb ik ook niet… Iets te verbergen, bedoel ik.’
‘Zeker weten?’ plaagde de parkopzichter hem.
Hayden keek een beetje geschrokken, alsof hij was betrapt met zijn hand in de koektrommel.
‘Hé, ’t was maar een geintje,’ stelde de parkopzichter hem gerust.
Hayden maakte zich snel uit de voeten.
Wat had dat allemaal te betekenen, vroeg Jennifer zich af, met een blik naar Henry, die Hayden nakeek. En profil leek de parkopzichter ouder dan wanneer je hem recht aankeek; zijn neus breder, zijn kaaklijn vierkanter, meer geprononceerd. Vermoedelijk van rond mijn leeftijd, dacht ze, en hij zag er doodmoe uit, was misschien zelfs net zo moe als zij zich voelde. ‘Het is wel een beetje laat om nog op patrouille te zijn, of niet?’
‘Normaal wel, ja. Maar ons is gevraagd om een paar overuren te maken.’
‘Om een bijzondere reden?’
Even flitste er een bezorgde blik over zijn gezicht.
‘Niet dat je verplicht bent me iets te vertellen,’ temperde Jennifer onmiddellijk.
‘Nee, geeft niks.’ Hij aarzelde en stond duidelijk in dubio of hij verder moest gaan. ‘Er wordt een man vermist,’ zei hij even later.
‘Je bedoelt David Gowan?’
Henry keek verrast. ‘Ja. Ken je hem? Heb je hem gezien?’
‘Nee,’ antwoordde ze vlug. ‘Alleen, we verbleven afgelopen nacht allemaal in The Lodge, en vanmorgen hoorden we dat hij was verdwenen. Jullie hebben hem dus nog steeds niet gevonden?’
‘Nog niet,’ gaf Henry toe. ‘Maar als hij zich ergens in deze bossen bevindt, zal hij vroeg of laat wel opduiken. Hoewel dat vanavond waarschijnlijk niet meer zal gebeuren.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Ik wilde eigenlijk net afronden toen ik Brianne en Hayden tegen het lijf liep. En om je gerust te stellen, ze hadden écht al hun kleren nog aan.’
Jennifer glimlachte vermoeid. ‘Daar heb ik verder niks mee te maken.’
Nu was het Henry’s beurt om te glimlachen. Hij verplaatste zijn gewicht van de ene voet op de andere en wekte niet echt de indruk dat hij haast had om weg te gaan. ‘Mag ik vragen wat je relatie tot Brianne dan precies is? Niet dat je verplicht bent me iets te vertellen, hoor,’ voegde hij er met een plagerige glimlach aan toe. ‘Ik bedoel, ik vraag het niet in enige officiële hoedanigheid of zo. Het is gewoon dat… God, wat ben je mooi,’ ging hij in één adem door. ‘Sorry dat ik zo als een sukkel overkom. Dat hoor je vast voortdurend.’
Jennifer sloeg haar ogen neer en deed haar best niet te glimlachen. Het was waar. Ze was wel gewend aan zulke reacties. Maar toch, na het afgelopen etmaal voelde het fijn om weer eens op een positieve manier te worden erkend. ‘Geloof me, zoiets word je nooit beu. Bedankt dus. Dat had ik wel even nodig, geloof ik.’
‘Heel graag gedaan. Geen dank.’
‘Brianne is de dochter van mijn verloofde,’ legde ze uit, menend dat het beter was de parkopzichter meteen uit de droom te helpen, voordat hij al te hoge verwachtingen kreeg. Mocht Henry echt fantasieën koesteren over dat ze zo meteen bij het kampvuur lekker dicht tegen elkaar aan gingen kruipen, dan zou het in ieders belang zijn die zo snel mogelijk weg te nemen.
Hij knikte begripvol. ‘Ik had al wel zo’n gevoel dat je zoiets zou gaan zeggen.’ Hij staarde in de richting van het midden van de camping, en duidelijk in verwarring gebracht fronste hij zijn wenkbrauwen. ‘En toch, hoorde ik je net zeggen dat Briannes moeder hier ook is?’
‘Aha! Het verhaal wordt nog veel ingewikkelder. Inderdaad ja, Briannes moeder is er ook.’
‘En jullie zitten in een soort Big Love-situatie?’
Jennifer lachte hardop. ‘Nee, ik vrees dat hier niet veel liefde in het spel is, groot of anderszins.’
‘Klinkt zelfs nog boeiender.’
‘Dat is het echt niet, hoor.’
‘Maar het gaat me níéts aan.’
‘Het had allemaal heel anders moeten lopen,’ antwoordde ze tot haar eigen verrassing, en vervolgens verraste ze zichzelf zelfs nog meer door ongevraagd nadere uitleg te geven, waarbij de woorden als water uit een gesprongen leiding uit haar mond stroomden. ‘Dit moest voor mij, mijn verloofde en zijn dochter een leuk, lang weekendje uit worden, een kans om wat qualitytime met elkaar door te brengen, je weet wel, om elkaar beter te leren kennen… om een bánd met elkaar te krijgen, dat soort onzin. Maar toen werd Evan opgehouden – een of andere deal waar hij mee bezig is geweest dreigde in elkaar te klappen – en hij moest achterblijven. Daarom besloot zijn vrouw – binnenkort ex-vrouw – om Supermuis te spelen en de situatie te redden, ondanks het feit dat zij met haar twee maffe vrienden, de Boze Heks en Toto, het weekend in Manhattan zou doorbrengen. En dus reden we met ons allen hierheen,’ vervolgde ze, niet meer in staat te stoppen, zelfs als Henry een prop in haar mond had gestopt, ‘en wat denk je? Val wordt te dronken om nog terug naar de stad te kunnen rijden en dus besluit het gruwelijke drietal om een nachtje te blijven, en moeten we uiteindelijk met z’n allen een kamer delen – nee, vraag maar niet,’ waarschuwde ze, om daarna weer verder te ratelen: ‘en dan belt Evan om te zeggen dat hij nóg langer is opgehouden en besluit Val om te gaan wandelen, en ik doe ondertussen mijn best om mezelf onzichtbaar te maken en niemand in de weg te zitten, want ik vermoed dat dat het veiligste is, maar dan neemt Brianne de benen met haar vriendje, en een paar parkopzichters vinden ze naakt in het bos…’
Henry probeerde een glimlach te onderdrukken, maar dat lukte niet echt. ‘Ja, ik meen daar wat roddels over te hebben opgevangen. Ik had niet door dat Brianne en Hayden het stel in kwestie waren.’
‘… Hayden is niet haar vriendje. Het waren eigenlijk Brianne en ene Tyler… Doet er niet toe… Wél dat wij uit het hotel werden geschopt. En vervolgens duikt er vanuit het niets een of andere vent op die Val herkent van vroeger op school en die toevallig Haydens vader blijkt te zijn; en hij oppert het geniale idee om met z’n allen hier op deze desolate plek de nacht door te brengen. Dus nu zitten we hier, bij het kampvuur des doods, steekmuggen weg meppend terwijl onze kont eraf vriest. En ik krijg het gevoel dat David Gowan het achteraf het beste bekeken heeft. Ik geloof gewoon niet dat ik je dit allemaal vertel,’ zei ze, waarna ze spontaan in huilen uitbarstte.
Het volgende moment bevond ze zich in Henry’s sterke armen, met haar gezicht tegen het stijve katoen van zijn overhemd. ‘Het spijt me,’ zei ze terwijl ze zich losmaakte, maar nog altijd binnen zijn bereik bleef. ‘Ik maak je mooie overhemd helemaal nat.’ Ze wreef wat over de vochtige stof, die strak tegen Henry’s indrukwekkend gespierde borstkas plakte. Iemand heeft hier iets te fanatiek getraind, dacht ze, straks springen zijn knoopjes nog.
‘Geeft niks,’ reageerde Henry met een nu iets hesere stem dan daarnet.
‘Je zult wel denken dat ik gek ben.’
‘Een beetje maar.’
‘Ik snap echt niet hoe ik me dit soort situaties op de hals haal.’
‘Het klinkt anders niet alsof je er al te veel controle over had.’
‘Je bent erg aardig.’
Hij keek naar de grond en aarzelde even. ‘Weet je, je hoeft hier niet te blijven.’
‘Helaas wel.’ Ze haatte het jammertoontje in haar stem en voelde nieuwe tranen opwellen. ‘Alle hotels in de omgeving zitten vol.’
‘Ik heb een huisje,’ bood Henry aan. ‘Het stelt niet veel voor, maar heeft als voordeel dat het dichtbij is. Er is zelfs een logeerkamer. Niks geen bijbedoelingen, hoor, je hebt mijn woord als parkopzichter.’
‘O. Nee, nee. Dat kan ik niet doen. Ik bedoel, het is heel aardig van je en zo, en ik stel je aanbod zeer op prijs, echt waar. Maar ik… Het is alleen… Dat kan ik niet doen.’ Jennifer deed nog een stap naar achteren, en haar armen vielen slap langs haar lichaam.
‘Ik begrijp het.’ Snel reikte hij in de zak van zijn onberispelijke zwarte broek en hij trok een klein aantekenboekje en een balpen tevoorschijn. ‘Luister, ik zal je mijn telefoonnummer geven,’ zei hij, terwijl hij het neerkrabbelde en het velletje afscheurde, ‘dan kun je me bellen als je je bedenkt. Het is een speciaal toestel dat we voor ons werk gebruiken en dat via de satelliet werkt, dus je zult me altijd moeiteloos kunnen bereiken. En je kunt bellen wanneer je maar wilt. Maakt niet uit hoe laat, en je hoeft niet bang te zijn dat je me wakker belt. Snap je? Als je niet kunt slapen of gewoon nog wat wilt praten of… wat dan ook. Bel me gewoon. Oké?’
Jennifer schoof het velletje papier in de achterzak van haar spijkerbroek. ‘Oké.’
‘Weet je zeker dat je je wel redt?’
‘Ik red me prima.’
‘En dat blijft zo, als ik wegga?’ Nu het duidelijk was dat ze niet met hem meeging, was het bijna alsof hij haar om toestemming verzocht om te vertrekken.
‘Maakt u zich maar geen zorgen,’ klonk een stem, en een slanke gestalte met een dikke bos oranje piekhaar kwam van achter een van de toiletten op hen af geslopen. ‘Toto zal goed op haar passen.’
Shit, vloekte Jennifer in gedachten, terwijl James in het licht van een boven hen hangende lamp stapte. ‘Hoe lang zat je al daarachter verstopt?’
‘Ik verstopte me niet. Ik wachtte gewoon op een teken.’ James stak zijn hand uit naar Henry. ‘Brigadier Krupke, neem ik aan?’
Henry weigerde James een hand te geven, en van zijn gezicht viel de verwarring af te lezen. ‘Pardon?’
‘Lieve hemel. Ga me nou niet vertellen dat u West Side Story nog nooit hebt gezien? Zeg alsjeblieft dat het niet waar is.’
‘En u bent?’ Uit Henry’s toon viel op te maken dat de zorg om Jennifer had plaatsgemaakt voor ongeduld jegens deze indringer.
‘James Milford, schijnbaar ook wel bekend als Toto. Stereotiepe homoseksuele vriend van Melissa Atkins, alias de Boze Heks, en Valerie Rowe, ook wel bekend als de Vrouw van Evan. Nog Altijd De Vrouw Van, noemen we haar graag.’ Hij keek Jennifer even doordringend aan. ‘Het voornoemde gruwelijke drietal. En ik zie dat u al kennis hebt gemaakt met Jennifer, in sommige contreien ook wel bekend als de…’
‘Oké, dat waren geloof ik wel even genoeg bijnamen voor één avond,’ onderbrak Melissa hem op krachtige toon terwijl ze zich bij het groepje voegde.
‘Mijn god,’ jammerde Jennifer. ‘Zijn jullie er allemaal?’
‘Geloof het of niet, we zagen je weglopen, en toen je niet terugkeerde werden we ongerust. Dom van ons.’
‘Luister, het spijt me als ik jullie heb beledigd,’ begon Jennifer.
‘Maar voor alle duidelijkheid, geen spijt dat je het hebt gezegd?’ wilde James weten.
‘Ik was overstuur. Dat kun je toch zeker wel begrijpen?’
‘Waarom? Dat ik homo ben wil nog niet zeggen dat ik per se gevoelig ben.’
‘Hij is eigenlijk helemaal niet gevoelig,’ merkte Melissa op.
‘Dank je,’ reageerde James.
‘In feite is hij behoorlijk afgestompt.’
‘Och, dat zeg je alleen maar om me te vleien.’
‘Moet dit grappig zijn of zo?’ Henry’s geduld was duidelijk op. ‘Ik bedoel, wat heeft dit in vredesnaam te betekenen?’
‘Laat maar zitten,’ zei Jennifer. ‘Het is mijn schuld. Ik verdien het.’
‘Het is niet jouw schuld,’ vond Henry.
‘Jazeker wel. Het is allemaal háár schuld,’ hield James vol. ‘Hoe dan ook, ik moet plassen. Dus als jullie me even willen verontschuldigen…’ Hij verdween in de dichtstbijzijnde toiletcabine.
‘Deze avond wordt steeds leuker,’ zei Melissa.
‘Ik denk dat ik nu maar naar bed ga,’ zei Jennifer.
‘Kijk, dat vind ik nou een goed idee.’ Melissa wendde zich tot Henry. ‘Dank u voor alle moeite. Ik denk dat we het verder wel afkunnen.’
‘Dank je, Henry,’ zei Jennifer voordat hij verder nog bezwaar kon aantekenen.
‘Je belt me als je me nodig hebt?’
Jennifer tikte op de kontzak van haar spijkerbroek. ‘Ik heb je nummer.’