9
‘Oké, slaapkop, tijd om wakker te worden.’
Brianne kreunde, rolde op haar buik en trok protesterend de dekens over haar hoofd.
‘Kom op, lieverd. We rammelen. Het loopt al tegen negenen. Iedereen wacht op jou.’
Brianne zweeg. Negen uur, dat betekende dat ze nauwelijks vier uur had geslapen. Ze was doodop. Haar hele lichaam deed pijn. Ze wilde alleen maar slapen en dromen over de afgelopen nacht. Misschien dat als ze gewoon niets zei haar moeder vanzelf weg zou gaan en haar alleen zou laten.
‘Na tienen wordt er geen ontbijt meer geserveerd, hoor,’ waarschuwde Val desalniettemin.
‘Niet te geloven dat je zelfs trek hebt.’
‘Ik voel me nu een stuk beter. En bovendien is wandelen op een lege maag geen goed plan.’
‘Wandelen?’ Aarzelend trok Brianne de dekens iets terug en ze tuurde in het felle zonlicht, dat met bakken door het raam de kamer in viel. Wie had verdomme die gordijnen opengetrokken? Waar had haar moeder het in jezusnaam over? ‘Je maakt een grapje…’
‘Geen grapje,’ bevestigde Melissa vanuit een andere hoek van de kamer. ‘Je moeder heeft besloten om met ons een wandeltocht te gaan maken.’
‘O, wat een heerlijke dag,’ sprak James.
‘Vergeet het maar. Ik ga nergens heen.’
‘Bij het ontbijt praten we wel verder,’ stelde Val voor.
‘Jíj, zul je bedoelen.’
‘Kom op, Brianne…’ Val begon de dekens weg te trekken.
‘Wie ben jij, de akela from hell?’ Brianne duwde zich half overeind. Door nog altijd halfdichte ogen zag ze haar moeder en de anderen al fris gewassen en aangekleed voor zich. Ze keek reikhalzend opzij of ze haar vaders verloofde kon zien. Jennifer zou zich toch zeker niet met zulke onzin inlaten? ‘Waar is Jennifer?’
‘Naar de fitnessruimte,’ antwoordde James. ‘Je had haar eens moeten zien in dat roze outfitje van Lululemon.’
‘Ze zei dat we gewoon lekker onze eigen gang moesten gaan,’ liet Melissa weten.
‘Dat lijkt mij een heel goed idee.’ Waarop Brianne terugplofte en de dekens weer over haar hoofd trok.
Onmiddellijk trok Val ze weer terug.
‘Jezus, was je tegen pa ook zo bazig? Geen wonder…’
‘Oké, zo is het genoeg,’ sprak Val, die al precies wist waar deze reactie heen zou leiden. ‘Even voor de duidelijkheid, ja? Jouw vader ging er niet vandoor omdat ik bazig was.’ Of wél soms? ‘En ook niet omdat ik snurk.’ Of wél soms? ‘Hij vertrok omdat-ie een sukkel is!’
Iedereen hapte verschrikt naar lucht. Val het luidst. Had ze Evan zojuist echt een sukkel genoemd? Dat had ze nog nooit eerder gedaan. Ze had zich niet eens de luxe van zelfs maar de gedachte gegund.
‘Spijker op z’n kop, meisje,’ zei James terwijl Melissa heftig knikte.
‘Dit weekend was niet mijn idee,’ vervolgde Val op zachte toon. ‘Ik probeer alleen maar het beste te maken van een gênante situatie.’
‘Hoe dan?’ daagde Brianne haar uit, niet van zins haar moeder hier zo gemakkelijk mee weg te laten komen. ‘Door je te bezatten en over je nek te gaan?’
‘Niet mijn meest glorieuze moment, geef ik toe. Mijn welgemeende excuses daarvoor, en ik beloof je dat het niet meer zal gebeuren. Goed, doe me dan nu een plezier, kom dat bed uit en dan zien we je over twintig minuten beneden in de eetzaal. Heb je me verstaan?’
Met een blik waarin slaap en verontwaardiging gelijk opgingen keek Brianne haar moeder woest aan. ‘Ik weet zeker dat het hele hotel je heeft kunnen horen.’
‘Mooi. Dan zien we je graag over twintig minuten in het restaurant.’ En daarmee draaide Val zich om en beende de kamer uit terwijl Melissa en James snel achter haar aan trippelden.
‘Goed zo,’ hoorde ze Melissa haar moeder complimenteren terwijl de deur van hun kamer weer dichtviel.
‘Bravo,’ viel James haar bij.
‘Fuck you,’ siste Brianne. Ze liet zich weer in het kussen ploffen en verdween onder de dekens.
‘Denk je dat ze nog zal komen opdagen?’ vroeg James terwijl ze vanuit de lift de lobby in stapten.
‘Waarschijnlijk niet,’ moest Val bekennen.
‘En dan?’
‘Al sla je me dood.’
Terwijl ze op weg naar de eetzaal de receptiebalie passeerden herkende Val de jonge vrouw die de vorige avond tijdens het avonddiner met haar kersverse echtgenoot had zitten kibbelen. Ze droeg een kort spijkerbroekje en een flodderig grijs sweatshirt. Val schatte haar zo eind twintig en het viel haar op dat ze deze ochtend bepaald niet blijer oogde. David had duidelijk niet gezegd dat het hem speet.
‘Ik zeg u, er is hem iets overkomen,’ hoorde ze haar tegen de receptioniste vertellen. ‘Hij is vannacht tegen tweeën weggegaan en niet meer teruggekomen.’
‘Momentje, mevrouw Gowan, dan haal ik de manager erbij.’
‘Het ziet ernaar uit dat de lul eerder is gaan vissen dan gepland,’ mompelde Val tegen de anderen terwijl ze hen voorging naar de eetzaal.
‘Eh, mevrouw…!’ riep een stem achter hen.
Val draaide zich om en zag dat de jonge mevrouw Gowan haastig kwam aangerend. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer gezwollen haar gezicht leek, met roodomrande ogen die harmonieerden met de stuivergrote vlekken die haar huid als fikse sproeten bedekten. Haar kastanjebruine haar zat in een paardenstaart en werd links en rechts met twee grote spelden bij elkaar gehouden. Gemak voerde hier duidelijk de boventoon.
‘Eh, mevrouw,’ herhaalde ze. ‘Sorry dat ik u even stoor, maar…’
‘Ja?’ vroeg Val.
‘Ik ben Alicia Gowan. Volgens mij zaten mijn man en ik gisteravond tijdens het eten aan het tafeltje naast het uwe.’
Val deed alsof ze even nadacht. ‘O ja, dat kan wel kloppen.’
‘Hebt u hem gezien? Mijn man? Daarna nog, bedoel ik?’
‘Nee, ben bang van niet.’ Ze keek even naar James en Melissa voor bevestiging.
‘Nee,’ viel Melissa haar bij.
‘Is er iets?’ vroeg James.
‘We hadden ruzie.’ Verse tranen welden op in Alicia Gowans ogen en gleden over haar wangen. ‘Niet eens ruzie, eigenlijk. Gewoon een dom meningsverschil. Nou, u zult het vast wel hebben gehoord…’
‘Nee hoor,’ reageerden Val, Melissa en James in koor en wellicht iets te snel.
‘Ik gaf hem te verstaan dat ik niet meer tegen hem zou praten totdat hij zijn excuses aanbood. Stom, hè? Ik bedoel, wat heb je aan een excuus als de ander geen spijt voelt?’
Val knikte en het leek haar beter om maar niet te reageren. Ik kan niets bedenken om deze vrouw op te beuren, dacht ze.
‘Hoe dan ook,’ ging de vrouw uit zichzelf verder, ‘hij was echt boos, zei dat ik hem voor alle hotelgasten voor schut had gezet, wat weer een nieuwe ruzie opleverde, waarna hij de kamer uit stormde. Dat was rond twee uur vannacht. Ik wachtte tot hij terug zou komen, maar dat gebeurde niet, en daarna moet ik in slaap zijn gevallen, denk ik, want toen ik wakker werd was het al ochtend en was hij nog steeds niet terug. Dus ik wachtte en wachtte. Opeens dacht ik, misschien is hij met de auto terug naar de stad. Maar zijn autosleuteltjes liggen nog hier en onze auto staat nog op precies dezelfde plek geparkeerd. Ik heb zelfs nog even naar binnen gekeken om te kijken of hij misschien op de achterbank lag te slapen.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Dus toen dacht ik, tja, misschien is hij terug gaan liften naar New York. Maar ik ken David. Zoiets zou hij nooit doen. Hij zou mij nooit zomaar achterlaten, hoe boos hij ook is. En hij neemt ook zijn mobiel niet op. De receptioniste heeft hem niet gezien, de obers niet. Ú niet…’ alsof dit laatste het ultieme bewijs was dat haar man inderdaad werd vermist.
‘Ik weet zeker dat hij wel weer opduikt,’ zei Val, hoewel ze daar allerminst zeker van was.
‘Misschien heeft hij een ander motel gezocht?’ opperde Melissa.
Val achtte het hoogst onwaarschijnlijk, aangezien ze beiden zelf al wisten dat er in de hele omgeving geen enkele hotelkamer meer te vinden was.
‘Of misschien heeft hij zich ergens buiten in een stoel genesteld en is hij in slaap gevallen,’ suggereerde James.
‘U hebt gelijk,’ zei Alicia. ‘Ik maak me waarschijnlijk druk om niets. Maar mocht u hem tegenkomen…’
‘Dan zullen we hem eens flink toespreken en hem vertellen dat hij zich als de wiedeweerga bij u moet gaan melden…’ beloofde James.
Alicia probeerde te glimlachen maar daarvoor beefden haar lippen te veel.
‘Ik weet zeker dat hij wel weer opduikt,’ herhaalde Val, hoewel ze daar ook nu bepaald niet van overtuigd was.
‘Mevrouw Gowan?’ vroeg een kalmerende stem.
Iedereen draaide zich om naar het geluid.
Met een sympathieke glimlach op zijn geruststellende, nietszeggende gelaat verscheen de hotelmanager, een kleine corpulente man die Edward Cotton heette, voor hen. ‘Ik heb begrepen dat er een probleempje is?’
‘Mijn man is sinds gisteravond niet teruggezien,’ begon Alicia meteen.
‘Ik stel voor dat we in mijn kantoor verder praten.’
‘Hou ons op de hoogte,’ zei Val terwijl de manager de aangedane vrouw wegleidde.
Toen Val en haar vrienden na het ontbijt weer in de lobby verschenen werd Alicia Gowan door de parkopzichters ondervraagd.
‘Lijkt erop dat hij zich nog steeds niet heeft laten zien,’ merkte Melissa op.
‘Zou hij een beer zijn tegengekomen, denk je?’ fluisterde James terwijl ze langsliepen.
‘Eerder een bar, lijkt me,’ reageerde Melissa. ‘Waarschijnlijk heeft hij zich een stuk in de kraag gezopen en ligt hij nu ergens zijn roes uit te slapen.’
Val probeerde – tevergeefs – níét voor zich te zien hoe haar moeder languit en bewusteloos in het steegje achter haar appartementencomplex lag. Opnieuw beloofde ze zichzelf plechtig om nooit meer te drinken.
‘Ik wed om tien dollar dat onze Schone Slaapster nog ligt te tukken,’ zei James toen ze hun suite weer betraden.
Jennifer zat op de bank in de kamer en bladerde door de nieuwste New York Magazine. Ze had nog altijd haar mooie roze sportoutfitje aan en haar lange blonde haren zaten in een hoge paardenstaart, bijeengehouden door een roze elastiekje.
Hoe is het toch mogelijk dat je er na al dat fitnessen nog zo schitterend bij zit, vroeg Val zich af. ‘Waar is Brianne?’
‘Ik ging ervan uit dat ze bij jullie was.’
‘Hoe lang zit je al hier?’
‘Ongeveer tien minuutjes.’
‘Waarschijnlijk is ze naar beneden gegaan om te ontbijten,’ gokte Melissa.
‘We hebben haar waarschijnlijk net gemist,’ vermoedde James.
Jennifer legde haar tijdschrift neer. ‘Zal ik haar anders even gaan zoeken?’ Ze wilde duidelijk maar wat graag zoveel mogelijk afstand scheppen tussen haar en de anderen.
‘Dat zou ik fijn vinden. Dank je,’ zei Val terwijl Jennifer de kamer verliet.
Een paar minuten later vulde een reeks vertrouwde klingeltjes de ruimte. Val liep op het geluid af dat uit de slaapkamer kwam. Haar hand zocht onder de dekens van Briannes bed en vond de BlackBerry van haar dochter. ‘Echt, soms denk ik wel eens dat als haar hoofd niet aan haar romp vastzat, ze dat ook nog zou kwijtraken…’ Ze bekeek het binnenkomende sms’je even.
Gisteravond was helemaal top, las ze. Kan niet wachten om het nog een keer over te doen. Waar sloeg dit in hemelsnaam op?
‘Is het van Evan?’ vroeg James vanuit de deuropening.
‘Nee. Er staat geen naam bij. Alleen maar een nummer.’
Plotseling vloog de deur van de suite open en Brianne stoof de slaapkamer in alsof iemand haar op de hielen zat. Ze bleef staan toen ze de BlackBerry in haar moeders handen zag.
‘Iets vergeten?’ vroeg Val.
‘Geef hier. Dat ding is van mij.’
‘“Gisteravond was helemaal top,”’ citeerde Val uit het hoofd. ‘“Kan niet wachten om het nog een keer over te doen”?’
‘Je hebt helemaal het recht niet om mijn sms’jes te lezen.’
‘Wat wil dat zeggen, “gisteravond was helemaal top”?’
‘Het betekent helemaal niks. Sasha is naar die club gegaan waarover ik haar had verteld. Ze heeft het dus duidelijk naar haar zin gehad. Wat is het probleem?’
‘Sasha?’
‘Sasha, ja. Die bij Lululemon werkt en in een oranje Mustang rijdt.’ Brianne reikte naar haar BlackBerry, maar Val trok het apparaatje snel achter haar rug. ‘Waar ben je mee bezig! Geef terug!’
‘Waarom? Zo goed pas je er niet op.’
‘Het is jouw schuld dat ik hem heb laten liggen,’ wierp Brianne tegen. ‘Dankzij jou moest ik me haasten.’
Val schudde haar hoofd. ‘Oké, prima. Mijn schuld. Maar we hebben nu wel genoeg ge-sms’t voor dit uitje. Die BlackBerry blijft bij mij totdat je vader er is.’
‘Jezus, in godsnaam. Ga effe chillen, zeg! Neem nog een wijntje, oma,’ klonk het duidelijk met een sneer.
‘Oké Brianne, zo is het wel genoeg.’
‘Weet je wat ik denk? Ik denk dat pa net op tijd is gevlucht,’ beet ze haar moeder toe.
De volgorde van wat er daarna precies gebeurde bleef voor Val wat vaag. Ze voelde dat haar beide armen tegelijkertijd in actie kwamen, waarna ze op het moment dat Jennifer net weer de kamer binnenkwam de BlackBerry tegen de muur smeet, en haar andere hand Briannes wang vol raakte.
‘Ze zit niet in de eetzaal,’ kon Jennifer nog net meedelen terwijl de BlackBerry langs een oor suisde en haar op een haar na miste.
Daarna was het een en al consternatie.