13

Brianne staarde naar haar moeder en probeerde zich voor te stellen hoe ze er als lijk uit zou zien. Misschien met een mes in haar borst, of haar keel van oor tot oor doorgesneden. Zoals die lui in de Berkshires, dacht ze, waarna ze de verontrustende gedachten al meteen weer uit haar hoofd bande. Ja, ze was woedend op haar moeder. Ja, ze wilde het liefst dat ze opdonderde en haar alleen liet. Ja, soms wenste ze zelfs dat haar moeder in het niets zou oplossen. Maar dood?

Ze wierp nog even heimelijk een blik naar haar moeder, die een onderonsje voerde met een of andere oud-klasgenoot uit haar middelbareschooltijd, die ze tijdens de wandeling zogenaamd tegen het lijf was gelopen. Gary nog iets. Was die ontmoeting echt zo toevallig geweest of hadden ze dit allang zo gepland? Net als Tyler en ik, dacht ze, terwijl ze haar kin even tegen de borst drukte om een opkomende glimlach te verbergen.

Die ebde al snel weer weg. Was haar moeder net zo stiekem als zij?

Zo moeder, zo dochter, dacht ze terwijl ze met een hand het lange haar in haar nek even tot een losse paardenstaart bundelde en het weer als een waaier over haar schouders liet vallen. Nee, besloot ze. Eerder zo vader, zo dochter. Hij was degene die je moest hebben als het om geheime opdrachten en clandestiene zaken ging. Haar moeder kon geen geheim bewaren, al hing haar leven ervan af. Ze was gewoon niet doortrapt genoeg om dit allemaal van tevoren te hebben bekokstoofd. Ze was te eerlijk. Veel te doorzichtig.

En bovendien smachtte ze nog steeds naar haar grillige echtgenoot. Het was pijnlijk duidelijk dat ze nog steeds van hem hield en dat ze nog altijd hoopte dat hij zijn dwaling zou inzien en weer thuis zou komen. Dus wat maakte het eigenlijk uit of haar ontmoeting met Gary-wie-ook-alweer al dan niet van tevoren was gepland? De man zou het waarschijnlijk niet lang maken. Haar vader hoefde zijn pink maar te bewegen of haar moeder rende al naar hem toe. Niet de drank, maar híj was haar drug.

Briannes blik gleed over de camping naar de vriendin van haar vader. Ze zat afgezonderd en deed alsof ze in een boek was verdiept. Behalve dan dat haar zaklamp doelloos de grond bescheen in plaats van het papier en dat de maan, hoewel bijna vol, grotendeels schuilging achter de bomen en dus nauwelijks voldoende licht gaf om erbij te kunnen lezen. Ondanks alle sterren was het buiten eng donker, vond ze. Huiverend trok ze haar knieën tegen de borst en ze fantaseerde dat haar armen die van Tyler waren.

Wat deed ze hier in jezusnaam, een beetje op de harde koude grond voor een gigantisch kampvuur zitten, omringd door tenten in allerlei soorten en maten, en door allerlei bomenknuffelende types die ze de rest van haar leven het liefst nooit meer wilde tegenkomen? Hoe had dit kunnen gebeuren?

Niets ging zoals de bedoeling was geweest.

Toen haar vader zijn ideetje voor dit weekendje weg voor het eerst had geopperd, had ze gemord. Ze ging echt geen drie dagen en nachten in de bergen doorbrengen met die muts die alles kapot had gemaakt. Geen denken aan dat ze vriendelijk ging doen tegen die slet die haar moeder zoveel verdriet had bezorgd.

Behalve dan dat Jennifer een slet noch een muts was gebleken. Ze was eigenlijk best cool. Helemaal niet bazig of veroordelend. Ze leek oprecht geïnteresseerd in Briannes mening en luisterde zelfs naar wat ze te zeggen had. In tegenstelling tot haar moeder: wat was de laatste keer geweest dat die dat had gedaan?

Haar moeder was de laatste maanden hoe dan ook steeds afweziger, ongeduldiger en zelfs laatdunkender geworden. Misschien omdat de scheiding bijna rond was. Misschien omdat ze bang was om veertig te worden. Misschien omdat oma een hopeloos drankorgel was. Wat de reden ook mocht zijn, ze was deze dagen bepaald geen prettig gezelschap. Uiteindelijk moest ze bekennen dat de mogelijkheid om aan haar moeders wakend oog te kunnen ontsnappen haar wel aan stond, dat ze zich er zelfs op verheugde.

Dat gold ook voor Tyler. ‘Zie je dat dan niet?’ had hij gezegd toen ze hem over het uitstapje vertelde. ‘Kan niet beter, gewoon.’

Zijn plan was eenvoudig. Hij zou hen achternareizen, in een naburig motel of anders desnoods in zijn eigen auto overnachten. Daarna zouden ze elkaar zogenaamd toevallig tegenkomen en zou ze haar vader overhalen om Tyler uit te nodigen. Wat haar betrof moest dat lukken. Al zijn ogenschijnlijke distinctie ten spijt was Evan Rowe altijd verrassend gemakkelijk te manipuleren geweest.

En al even onbetrouwbaar, helaas.

Het had haar dus niet echt verrast of teleurgesteld toen hij belde dat hij iets later zou komen. Ze had het min of meer wel verwacht. Ze had Tyler zelfs gewaarschuwd dat hij op ten minste twee uur uitstel moest rekenen, maar die was, pedant als altijd, doodgemoedereerd op het afgesproken tijdstip gewoon van huis gegaan. ‘Als ik er dan toch wat vroeger ben kan ik mooi alvast even het terrein verkennen,’ had hij met een lach gezegd.

En daarna had haar vader laten weten dat hij nóg meer vertraging had opgelopen. En toen had haar moeder aangeboden om zelf te rijden…

En toen… en toen…

Brianne wierp een blik naar haar moeder en voelde de pets op haar wang weer prikken alsof het zojuist gebeurd was.

‘Gaat het?’ vroeg haar moeder geluidloos toen ze de blik van haar dochter ving.

Zonder te antwoorden wendde Brianne haar hoofd af.

Achteraf was de ruzie een geluk bij een ongeluk gebleken en had het haar een legitiem excuus geboden om zich van het groepje af te zonderen. Haar moeder was met de anderen gaan wandelen in de hoop dat het haar wat zou kalmeren, en het had haar weinig moeite gekost om Jennifer zover te krijgen dat ze een paar uurtjes met Tyler kon doorbrengen.

En wat een blunder was dat geweest, zeg. Ze had zich nooit moeten laten overhalen om het op zo’n open plek te doen. Ja, het klonk best wel opwindend, en nee, ze wilde vooral niet preuts lijken, maar kom op zeg, waar was ze mee bézig? Waar zat haar verstand? Had ze zo graag indruk willen maken op een jongen dat ze niet meer naar haar intuïtie luisterde?

Ze had hen al gehoord voordat ze hen zag: twee reuzen gekleed in wat ze aanvankelijk aanzag voor politie-uniformen, die naderbij slopen en hun bevolen te stoppen met waar ze mee bezig waren, zich aan te kleden en mee te komen.

Besef je wel dat dit een openbare plek is? Weet je dan niet dat er kinderen in de buurt zijn? En dat dit bij wet verboden is? Gevolgd door: Wat is je naam? Waar kom je vandaan? Waar verblijf je? Hoe oud ben je?

Goddank waren het twee parkopzichters, geen echte smerissen. In plaats van een arrestatie hadden ze tijdens de rit terug naar het hotel slechts een non-stop preek moeten doorstaan. Brianne had gehoopt op een stille entree, maar dat zat er uiteraard niet in. Haar moeder had haar al in de lobby opgewacht, dankzij Jennifer, die haar vertrouwen had geschonden en over Tyler uit de school was geklapt.

Je kunt tegenwoordig echt niemand meer vertrouwen, dacht ze terwijl haar blik langs de tientallen mensen gleed die zich om het grote kampvuur hadden verzameld. Gary’s zoon – Jayden, Hayden, Aidan, Kayden? – was wat aan het gekscheren met een paar andere nerds. Jezus, wat een sukkel. Ze keek naar Melissa en James. Die kletsten met een stel vrouwen die ze vlak na hun komst op de camping hadden ontmoet. Waarschijnlijk ging het over de altijd weer o zo boeiende wereld van antieke namaakjuwelen of iets dergelijks opwindends. Ook Gary en haar moeder waren diep in gesprek, hoogstwaarschijnlijk over de goeie ouwe tijd. Jennifer deed nog altijd alsof ze een boek las, zich ondertussen ongetwijfeld afvragend wat het lot nog meer voor haar in petto had.

Neemt u me niet kwalijk, mevrouw Rowe, hoorde Brianne de hotelmanager in gedachten weer zeggen. Wij moeten even praten.

Of eigenlijk moest híj even praten, zo bleek, en moesten zij luisteren: ‘Dergelijke toestanden in onze lobby kunnen we ons niet veroorloven. Wij bedienen een vooraanstaande clientèle die ongepast gedrag van andere gasten niet tolereert. Normaliter zouden we nooit toestaan dat vijf gasten op één kamer verblijven en wat ons betreft zou dit slechts voor één nacht zijn. Het spijt me, maar ik vrees dat ik u moet verzoeken dit hotel zo snel mogelijk te verlaten.’

‘Oké. We gaan naar huis,’ had haar moeder direct aangekondigd.

‘Ik ga met Tyler mee,’ had Brianne gezegd, wetend dat ze haar hand misschien overspeelde, maar denkend: kan mij het bommen.

‘Niks Tyler. Tyler stapt onmiddellijk op,’ had haar moeder haar onomwonden meegedeeld. ‘Tenzij Tyler zich verheugt op een aanklacht wegens verkrachting.’

‘Wat?!’ had deze geroepen, waarbij de zelfingenomen grijns die tot nu toe niet van zijn gebruinde gezicht viel weg te boenen was verbleekt.

‘Heeft mijn dochter je al verteld dat ze pas zestien is?’

‘Wát?’ had het nogmaals geklonken.

‘Tot ziens, Tyler,’ had haar moeder gezegd.

‘Ik bel je later,’ had Brianne hem vanuit een mondhoek toegefluisterd terwijl hij zich naar buiten haastte.

Waarna Gary had voorgesteld de nacht door te brengen op de camping waar hij en zijn sneue zoontje verbleven. ‘Jullie hebben een behoorlijk gespannen middag achter de rug,’ had hij gezegd. ‘Ik denk niet dat jullie nog eens vijf uur bij elkaar in een auto willen zitten. Jullie kunnen een paar tenten huren en dan leggen we wat hotdogs op de barbecue.’

‘Ik eet geen vlees,’ had Brianne al meteen geroepen.

‘Dan eet je maar niet,’ had haar moeder haar toegebeten, waarop ze meteen op Gary’s aanbod was ingegaan.

‘Ik denk dat ik pas,’ had Jennifer gezegd.

Waarop Val had gereageerd met: ‘Mij best. Veel geluk met het vinden van een hotel.’

‘Shit,’ had Jennifer met een verslagen blik gevloekt.

En hier zaten ze dus, weer bij elkaar, op camping Starbright, aan de oever van Lake George, slechts een paar kronkelige kilometers van The Lodge aan Shadow Creek verwijderd. Ze hadden de laatste drie nog beschikbare tenten kunnen huren, zo bleek. Twee grote en een kleine. Brianne weigerde categorisch een tent met haar moeder dan wel Jennifer te delen en dus werd uiteindelijk besloten dat Melissa en Val de ene, en James en Brianne de andere tent zouden delen, en dat Jennifer de derde en kleinste tent in haar eentje nam.

‘Waarom mag ik die niet nemen?’ had Brianne op hoge toon gevraagd, niet echt verrast toen niemand antwoord gaf.

Dat krijg je ervan als je oud wordt, dacht ze. Niet alleen je uiterlijk, maar ook je gevoel voor humor gaat erop achteruit.

Je kunt maar beter jong sterven.

Dus wat nu?

Ze wist dat Tyler nog altijd in de buurt was, waarschijnlijk ergens niet ver hiervandaan, wachtend totdat ze contact met hem opnam. Ze moest alleen maar een telefoon zien te bemachtigen, maar dat klonk eenvoudiger dan het was; haar moeder, ondanks haar ogenschijnlijke belangstelling voor alles wat met Gary te maken had, hield haar als een havik in de gaten.

Ze wist dat haar moeder kwaad was, en ook dat ze zich schuldig voelde over het feit dat ze haar dochter een mep had verkocht, dat ze het daaropvolgende gedrag van haar dochter misschien wel aan zichzelf weet. Stel dat ik haar niet had geslagen, stelde Brianne zich haar moeders gedachten voor, dan zou ik haar nooit in de armen van die jongen hebben gedreven. Dit hele gedoe is allemaal míjn schuld, hoorde ze haar moeder bijna zeggen.

Dus waarom dat niet uitspelen? Haar moeder de schuld in de schoenen schuiven?

Langzaam krabbelde ze overeind. Meer dan een beetje wiebelend op haar benen probeerde ze zichzelf met haar rode, zevenenhalve centimeter hoge hakken op de bobbelige grond in evenwicht te houden. Niet echt geschikt voor een camping, wist ze, maar Tyler zag haar graag op hoge hakken, en geen denken aan dat ze haar moeder de voldoening gunde om toch maar voor verstandiger schoeisel te kiezen. ‘Deze zijn prima,’ had ze eigenwijs geantwoord op haar moeders vraag of ze niet beter een paar gympen kon aantrekken. Ook haar suggestie om haar witte shorts te verruilen voor een spijkerbroek had ze genegeerd, met als gevolg dat ze zich ongemakkelijk op haar benen voelde en het koud had.

‘Kan ik even met je praten?’ vroeg ze haar moeder.

Val duwde zichzelf meteen overeind en verliet Gary’s zijde om Brianne naar een meer besloten plekje verderop te volgen.

‘Ik wil mijn excuses aanbieden,’ zei ze.

‘Oké…’ Haar moeder sloeg haar armen over elkaar. ‘Ik luister.’

Niet echt de reactie die Brianne had verwacht. Ze was ervan uitgegaan dat haar moeder haar al meteen zou onderbreken met: Nee, lieverd, ik ben degene die haar excuses moet aanbieden.

‘Het spijt me van Tyler.’

‘Dat is je geraden.’

Pardon?

‘Ik was zo geschrokken van onze ruzie, vanochtend,’ ging ze verder. ‘Je hebt me nog nooit eerder geslagen.’

Stilte.

Onderbreek me gerust, hoor, was Briannes gedachte. ‘Heb je er dan geen spijt van dat je me hebt geslagen?’ vroeg ze nu onderbrekingen uitbleven.

‘Om eerlijk te zijn, ik zou je het niet kunnen zeggen,’ was haar moeders antwoord.

Wát?

‘Ik hád spijt. Maar nu…’

‘Wát nu…?’

‘Nu weet ik het eerlijk gezegd niet meer.’

‘Maar die toestand met Tyler was nooit gebeurd als jij me niet had geslagen.’

Lange stilte.

‘Ik begrijp het,’ reageerde haar moeder.

Eindelijk, dacht Brianne. ‘Niet dat er iets is gebeurd, verder. Tussen Tyler en mij, bedoel ik,’ loog ze. ‘Helemaal niets.’

‘Er is niets gebeurd,’ herhaalde haar moeder.

Ze schonk Val haar meest innemende glimlach. ‘Kijk, ik zal niet ontkennen dat we lagen te zoenen…’

‘Je werd halfnaakt aangetroffen,’ wreef haar moeder haar op kille toon onder de neus.

‘Ja, maar het was helemaal niet zoals het eruitzag.’

‘Ik begrijp het,’ reageerde haar moeder nogmaals, hoewel het allengs minder duidelijk werd of ze het ook werkelijk begreep.

‘Hoe dan ook, het spijt me dat je het verkeerd begreep…’

‘Ik heb het verkeerd begrepen?’

‘Tyler is echt een hele leuke jongen, mam. Jij vindt hem vast ook leuk.’

‘Dat betwijfel ik. En hij is een mán, Brianne,’ corrigeerde haar moeder haar. ‘Geen jongen.’

‘Hij is maar een paar jaar ouder, hoor,’ ging Brianne ertegenin. ‘Stelt anders weinig voor. Pap is ouder dan jij.’

‘Maar ik ben niet op mijn zestiende begonnen. Bovendien hebben we het hier niet over je vader en mij.’

‘Klopt,’ reageerde Brianne direct. Wat mankeerde haar moeder toch? Waarom lag ze zo dwars? ‘Afijn. Ik wilde alleen maar zeggen dat het me spijt.’

‘Oké. Bedankt.’

Brianne wachtte opnieuw opdat haar moeder zelf haar excuses zou aanbieden, maar die bleven ook nu uit.

‘Wil je nog iets zeggen?’ vroeg haar moeder.

‘Mag ik mijn BlackBerry terug?’

Haar moeder sloeg haar ogen op naar de van sterren vervulde hemel. ‘Vergeet het maar.’

‘Ik wil alleen maar even checken of alles goed is met Tyler.’

‘Dus dit hele excuusverhaal was gewoon een list om je telefoon terug te krijgen.’

‘Nee, natuurlijk niet.’

Maar haar moeder liep al weer terug naar de open plek op de camping.

‘Ik was nog niet klaar, hoor!’ riep Brianne haar na.

‘O, jawel.’

‘We moeten erover praten.’

‘Geen zorgen. Zodra we weer naar huis gaan, hebben we daar alle tijd voor.’

Shit, vloekte Brianne in gedachten, terwijl haar oog op Jennifer viel, die van een afstandje toekeek. Brianne deed een stap in haar richting.

Zet het maar uit je hoofd, viel er van Jennifers gezicht af te lezen. Al meteen verzette Brianne geen stap meer.

Toen ze zich daarop omdraaide bleef haar hak achter een graspol haken en ze viel op de grond. ‘Au!’ riep ze, kijkend of haar moeder het had gezien. Haar verdiende loon als ik mijn enkel nu gebroken heb, dacht ze, ook al drong het tot haar door dat ze haar voet slechts een beetje had verdraaid. Ze bleef nog even zitten terwijl ze overdreven heen en neer wiegend van ellende haar voet omvatte, wachtend tot haar moeder kwam aangesneld, haar in de armen zou nemen met de woorden dat alles weer goed kwam. Maar dat gebeurde niet. ‘Shit,’ mopperde ze zacht terwijl ze haar voet losliet en ze zich over haar blote armen wreef.

‘Gaat het?’ vroeg een stem ergens boven haar hoofd.

Ze keek op. ‘Niks aan de hand,’ antwoordde ze de jongeman die nu naast haar hurkte.

‘Ik ben het, Hayden,’ zei hij. ‘We zijn al aan elkaar voorgesteld.’

‘Ik weet wie je bent.’

‘Heb je je bezeerd?’

‘Niet echt.’

‘Misschien niet de meest geschikte kampeerschoenen.’

‘Je meent het.’

‘Zal ik je even overeind helpen?’

‘Wie zegt dat ik overeind wil komen?’

‘O. Oké. Sorry dat ik je lastigviel.’ Hij ging weer staan.

‘Nee, wacht. Sorry. Jij bedoelt het aardig en ik hang de bitch uit.’

Hayden hurkte weer neer, en zijn paardenstaart viel over zijn linkerschouder.

‘Waar zijn je vrienden?’ vroeg ze.

‘Die zijn naar Bolton Landing.’

‘Waarom ben je niet meegegaan?’

‘Ik was van plan om vroeg te gaan slapen. Mijn vader en ik willen morgen naar Mount Marcy voor een serieuze wandeltocht.’

God, hij is écht een sukkel, dacht Brianne. Lang, best leuk om te zien, maar desalniettemin een sukkel.

Maar toevallig ook een sukkel met een mobieltje?

‘Dus, eh, dat soort dingen vind jij wel leuk?’ vroeg ze.

‘Echt helemaal te gek. De bergen, het meer, de frisse lucht.’ Hij snoof zijn longen vol alsof hij het nog eens wilde onderstrepen. ‘Wat valt erop af te dingen?’

‘O, ik weet niet. Misschien de bergen, het meer, de frisse lucht?’

Hij lachte.

‘Ik ben gewoon niet zo’n kampeerder, denk ik.’

‘Dat dacht ik al, aan je schoenen te zien.’

‘Je vindt ze niet mooi?’ Ook hem viel haar meest innemende glimlach te beurt. Hopelijk met meer resultaat dan bij haar moeder.

‘O ja, hoor. Je schoenen zijn echt te gek.’ Hij sloeg zijn ogen naar de grond om zijn overduidelijke gêne te verbergen.

Dit wordt kat in het bakkie, concludeerde ze. ‘Wil je me het meer laten zien?’

Zijn ogen schoten naar de hare. ‘Ja, oké. Het is gewoon die kant op.’ Hij wees met zijn rechterhand terwijl hij haar met zijn linker overeind hielp.

‘Je hebt zeker geen mobiele telefoon bij je?’ vroeg ze toen ze veilig buiten gehoorafstand waren.

‘Ja hoor,’ antwoordde hij. ‘Hoezo?’

‘Stel dat we verdwalen.’

‘Geen zorgen. Bij mij ben je veilig.’

Brianne keek even achterom naar haar moeder. Die kletste met Gary en had niet in de gaten dat ze ervandoor gingen. Ze glimlachte en reikte naar Haydens hand. ‘Ik maak me geen zorgen.’