ALLE MYSTERIES OPGEHELDERD

Langzaam stierven de echo's van de ontploffing weg. Toen werd alles stil. Joe begon nog harder te lopen. Wat zou er met zijn broer gebeurd zijn?
Ten slotte kwam Joe bij de rivier. Hij zag het water in het maanlicht glinsteren.
De Sleuth lag nog steeds veilig in de inham gemeerd. Er lag nu nog een boot in de kreek, een lompe, logge schuit. Een zware kabel, die om een boomstronk geslagen was, zorgde ervoor dat het enorme vaartuig niet op de stroom afkon drijven.
Joe wist niet goed wat hij nu moest doen. Zou hij wachten, voor het geval dat Frank toch nog kans zou zien om de inham te bereiken? Of zou hij zo snel mogelijk naar Bayport varen om de politie te vertellen wat er gebeurd was?
Hij besloot nog een paar minuten te wachten.
Dat was maar goed ook, want even later hoorde hij een verward geschreeuw, gevolgd door zware voetstappen. Hij gleed in de schaduw van een paar bomen.
Even later kwamen er een stuk of tien mannen aanrennen. Ze schreeuwden tegen elkaar in een vreemde taal. Het waren vast en zeker een paar van Vilnoffs handlangers.
Joe rende zijn donkere schuilplaats uit en wees naar de grote boot. Hij zag wel dat die kerels in hun paniek niet wisten wat ze doen moesten. 'Die lichter op!' riep hij. 'Ga die lichter op!'
De mannen waren zo bang, dat ze blindelings in de val liepen. Ze hepen elkaar tegen de grond en vochten om een plaats in de schuit. Intussen was Joe druk bezig om de kabel los te maken. Toen de laatste vreemdeling aan boord was, gooide de jongen het zware touw in het water en leverde de schuit aan de stroom over. Het duurde echter nog even voor de vreemdelingen begrepen dat zij langzaam maar zeker naar het midden van de rivier dreven. Toen steeg er een luid geschreeuw en gevloek uit de boot op. 'Zo, die zitten veilig opgeborgen, ' zei Joe tevreden. Hij ging aan de waterkant zitten en keek naar de grote schuit met zijn angstige lading, die langzaam afdreef op de stroom. Even later hoorde hij weer stemmen en voetstappen.
'Hoeveel handlangers heeft Vilnoff hier wel?' mompelde Joe, en sprong achter een paar struiken. Toen hoorde hij tot zijn opluchting de stem van Frank:'Ik heb tegen Joe gezegd, dat ik terug zou gaan naar de Sleuth als ik er levend af zou komen. Als hij Iwan naar de westelijke ingang heeft gestuurd dan is hijzelf vast hierheen gegaan. '
'Wat is dat allemaal voor herrie daar op de rivier?' vroeg een andere stem.
Er waren drie mannen bij Frank. Ze droegen allemaal een zaklantaarn en Joe zag hun uniformknopen glinsteren. Hij kwam uit zijn schuilplaats tevoorschijn.
'Ik wist wel dat het je zou lukken, Frank!' zei hij. 'Joe! Ze hebben je dus niet te pakken gekregen?!'
'Allicht niet, ' grijnsde Joe. 'Ik heb zelfs nog een scheepslading gevangenen. Op dit moment drijven de heren de Barmet-baai in. ' Frank en de politiemannen kwamen om Joe heen staan. Toen hij uitgelegd had wat er gebeurd was, gaf een van de mannen een luide schreeuw en rende weg.
'Dat moesten we net hebben!' riep hij. 'We waren al bang dat de anderen ontvlucht waren. Direct een radiobericht naar het hoofdbureau en dan pikken zij die kerels wel op. '
'Hebben jullie er nog te pakken gekregen?' vroeg Joe. 'Een hele troep, ' antwoordde een van de politiemannen. 'Ik geloof dat ze Gus en Pete ook hebben, ' zei Frank. 'Prima!' riep Joe. 'Hun verdiende loon. ' Frank vertelde Joe nu wat er precies gebeurd was. Iwan was veilig met zijn boodschap bij de westelijke ingang aangekomen. Fenton Hardy en een troep politiemannen waren toen al op het verboden terrein.
Frank had alles gedaan wat hij kon om de ontploffingen te voorkomen en was toen naar buiten gerend waar hij de politie had gevonden. Hij vertelde van de munitie-opslagplaatsen, die onmiddellijk onder zware bewaking werden gesteld.
'Jongens, ' zei een van de agenten tegen de Hardy's, 'we hebben hetaan jullie te danken dat we nog leven. '
'Wachten we hier op vader en Iwan?' vroeg Joe.
'Die gaan met de wagen naar huis. We zien ze thuis wel. '
'Laten wij dan ook maar gaan. '
Voor de Hardy's weggingen, wezen ze de agenten de plek, waar Frank toen een kist met munitie in het water had gegooid. 'Prachtig, ' zei de politieman. 'De naam van de fabrikant staat er natuurlijk op. Dan kunnen we uitzoeken waar die spullen vandaan komen. '
Toen de handlangers van Vilnoff gearresteerd waren, kwamen de bijzonderheden van het grote munitiecomplot aan het licht. De munitie was vervaardigd in de fabriek die, op die gedenkwaardige ochtend toen de familie Hardy zo uitgebreid over mysteries had gepraat, in de lucht was gevlogen. Door middel van de gezonken kist kon de herkomst van de munitie zonneklaar worden bewezen en de eigenaars van de fabriek werden aangehouden.
Vilnoff, die niet alleen krankzinnig, maar ook schatrijk was, had het hele plan uitgedacht.
'Maar hij was tenslotte mijn vader, ' zei Iwan, 'en ik mag niet te hard over hem oordelen. Hij had in een inrichting verpleegd moeten worden. Weet je, mijn moeder was uit Bayport afkomstig. Ze trouwde met mijn vader en ze gingen in het buitenland wonen tot ik een jaar of tien was. Toen kwamen ze terug om mij hier op school te doen. Er brak brand uit in een hotel in Bayport en mijn moeder... kwam om. ' Ze hoorden het verhaal van Iwan zwijgend en vol medelijden aan. 'Ze probeerde een man te redden die op dezelfde etage van het hotel woonde. Het was een politicus die altijd fel gekant was geweest tegen mijn vaders geboorteland. Na de dood van mijn moeder ging mijn vader zich steeds vreemder gedragen. Hij heeft een tijd in het buitenland gewoond, maar hij kwam toch weer terug naar Bayport. Dit afschuwelijke plan heeft natuurlijk al een hele tijd in zijn hoofd gebroed. Hij was erg trots op zijn handen en hij maakte er dikwijls modelletjes van... '
'Precies als die hand die ik in de tuin heb gevonden!'
'Maar waarom heeft hij Topnotch gestolen?' vroeg Fenton Hardy. 'Ik ben van huis weggelopen om jockey te worden, ' vertelde Iwan. 'Mijn vader was daar altijd erg op tegen. Maar ik was dol op paardrijden en wilde mijn beroep niet opgeven. En daarom liet hij Topnotch ontvoeren. Niet om het losgeld, maar om mij voorgoed van het rijden te genezen. '
'Maar het losgeld werd toch maar aangenomen, ' zei Frank.
'De negerchauffeur, die ze vanavond in een van de hutten hebben gevonden, zegt dat mijn vader nooit om losgeld heeft gevraagd. Hij beweert dat dit het werk is van de kerels die Topnotch gestolen hebben en dat zij hem toen niet terug durfden geven zonder mijn vaders opdracht. '
'En waarom heeft hij jou dan ontvoerd?' vroeg Fenton Hardy. 'Dat kan ik hem wel vergeven, ' zei Iwan. 'Ik wist natuurlijk niets van zijn plannen af, maar toen hij me naar die hut liet brengen, vermoedde ik wel dat hij dat deed om me van het paardenrennen af te brengen. '
'En hoe zit dat met die dubbelganger van Vilnoff, die we in de motorboot zagen zitten en die toen naar Europa ging?' vroeg Joe. 'Dat was de broer van mijn vader, denk ik. Hij had een tweelingbroer, die tijdens de revolutie uit zijn land was gevlucht. '
'We zullen die andere meneer Vilnoff wel nooit meer zien, ' zei Fenton Hardy. 'Die houdt zich nu wel koest aan de andere kant van het water, denk ik. '
En zo waren beide grote mysteries eindelijk opgelost door het werk van de Hardy's.
Bayport werd voor een ramp behoed en Topnotch ging terug naar zijn dankbare eigenaar, die erop stond dat de jongens een flinke beloning zouden aannemen. Het losgeld werd ook nog teruggevonden. Tante Gertrude hoorde de hele geschiedenis pas toen ze beneden kwam om te ontbijten. Toen ze hoorde dat het huis van de Hardy's bijna in de lucht was gevlogen, kreeg zij plotseling een aanval van duizeligheid.
'Nou, ' zei ze eindelijk, toen ze een beetje tot zichzelf gekomen was, 'eerlijk is eerlijk, jullie hebben je als kerels gedragen. '
Zij was echter wel van mening dat er een smet op de naam van de Hardy's geworpen was.
'Iedereen komt nu natuurlijk te weten, dat jullie interesse hadden voor de paardenrennen. Zo is het toch allemaal begonnen. Dan kun je toch niet ontkennen. '
'Kom nou, tantetje, ' pleitte Frank, 'zo erg zijn die paardenrennen toch niet, '
'Alles wat met paarden te maken heeft is slecht!' snoof tante Gertrude. 'Ik zou nooit en te nimmer iets te maken willen hebben met paarden en paardenrennen in welke vorm dan ook. En daarmee basta!'
Om haar woorden kracht bij te zetten, plantte ze haar lepeltje zo stevig in een gekookt ei, dat het kapje over de tafel vloog. De jongens zaten hierover nog te grinniken, toen plotseling de bel ging. Frank sprong op. 'Ik ga wel even kijken, ' zei hij. Even later kwam hij terug met een brief. 'Een expressebrief voor u, tante Gertrude!' zei hij. Zijn tante zette haar bril op en begon te lezen. Er kwam een uitdrukking van schrik en ontsteltenis op haar gezicht. 'Mijn reukzout!' hijgde ze. 'Vlug!'
Joe kwam er al mee aanrennen. Tante Gertrude snoof eens diep en maakte met haar hand een gebaar naar de brief. 'Lees maar!' zei ze zwakjes. Joe pakte de brief.
'Mejuffrouw Gertrude Hardy. Als de rechtskundige aan wie het is toevertrouwd, de bezittingen te verdelen van uw verre bloedverwant, Jonathan Hood, die twee maanden geleden in Kentucky overleed en die een deel van zijn bezittingen aan u naliet, moet ik u mededelen dat zijn bezittingen met zware schulden belast zijn. Het zal u echter genoegen doen te vernemen, dat hij u zijn enige onbelaste bezit heeft nagelaten: een stal renpaarden!'
'Hoera!' gilden de Hardy's en sloegen dubbel van het lachen.