DE WAANZINNIGE UITVINDER

De Hardy's bleven besluiteloos onder de wegwijzer staan die boven hun hoofd een rode gloed uitstraalde. Wat moesten ze doen? 'We kunnen niet doorlopen!' hijgde Joe. 'Die hand is een waarschuwing. '
'Als we teruggaan, worden we gepakt en dan is alles wat we gedaan hebben, voor niets geweest!'
De jongens zagen hoe het schijnsel van de lantaarn heen en weer gleedin het kreupelhout, waar de mannen nog steeds naar hen zochten.
Plotseling gaf een van de kerels een schreeuw.
'Hé, kijk eens! De hand is rood geworden!' riep hij.
'Er is iemand op de brug!' riep een ander. 'Ja! Ik zie ze. Daar zijn ze.
Achter ze aan, jongens!'
Een van de lantaarns draaide in hun richting en wierp een smalle straal fel licht op de jongens. Een gebrul steeg op.
'We moeten het proberen, ' vond Frank. 'De waarschuwing van die wegwijzer kan tenslotte best onzin zijn. '
'Dat merken we gauw genoeg, ' zei Joe. 'Die kerels komen ons vast niet achterna, als ze weten dat er aan de andere kant gevaar dreigt. Laten we maar eens zien wat ze doen, voor we ons overgeven. ' Op hetzelfde ogenblik renden de jongens onder de rode hand door; hun voeten dreunden op de planken van de brug. Toen ze de overkant hadden bereikt, verborgen ze zich aan de waterkant, buiten het bereik van de felle lichten. Ademloos wachtten zij af, of hun achtervolgers hen achterna zouden komen. Maar de mannen zetten de jacht niet voort; het leek zelfs wel of ze het zoeken opgaven.
Voor het eerst zag het er naar uit, dat de jongens in paniek zouden raken.
'Ik ben bang, dat we nou een beetje te ver zijn gegaan. '
'Pak mijn hand vast, ' zei Frank. 'We mogen elkaar nu niet kwijtrakenin het donker. En we gaan geen stap verder. We gaan terug!'
De twee jongens kwamen overeind en hepen weer naar de brug toe.
Op dat moment zagen ze een zwak licht. Een gedaante kwam langzaamover de weg in hun richting.
'We moeten maken dat we wegkomen, ' hijgde Joe.
Bij hun eerste stap klonk echter een doordringende kreet en het ijselijkste gelach dat ze ooit hadden gehoord. Het bloed stolde in hun aderen.
Toen riep een schelle stem; 'Staan blijven!'
Frank en Joe hapten naar adem van verbazing, want ze herkenden de man die daar aan kwam lopen. Het was Vilnoff! Maar niet de Vilnoff zoals zij hem hadden gekend, een vriendelijke keurige heer. Nu was het iemand met wilde ogen en met de kwaadaardige trekken van een gevangen dier.
'Staan blijven!' herhaalde hij en hij bleef vlak voor de jongens staan. 'Ik ben hier de meester!' riep hij met zwaaiende armen. 'Mijn woord is wet!'
Frank en Joe waren bekomen van de schrik en keken de man rustig aan.
'Je kunt ons niet overbluffen, ' zei Joe. 'We hebben je spelletje ontdekt!'
'Het is afgelopen met je, Vilnoff, ' voegde Frank er aan toe. 'Je spel is uit. We weten waar Topnotch, het renpaard is. En we weten ook waar Iwan gevangen wordt gehouden. ' Vilnoff lachte smalend.
'Ach, Iwan, ja, ' zei hij. 'Een fijne jongen. Een goede knaap. '
'Waarom heb je hem ontvoerd?' wilde Joe weten. 'Voor zijn eigen bestwil, ' antwoordde Vilnoff. 'Maar jij, jij vraagt vragen. Jij bereikt daar niets mee. Ik heef je nu waar ik wil. ' En weer begon hij afschuwelijk en onwijs te lachen.
Nu begreep de jongen dat Vilnoff waanzinnig was, een gevaarlijke krankzinnige.
'Ik heef geprobeerd aardig te zijn voor jullie, ' zei hij. 'Ik wilde niet dat jullie mijn vijanden waren. Maar jullie hebben mij zonder medelijden vervolgd. '
'En waarom niet?' vroeg Frank streng. 'Je hebt oorlogstuig ontworpen, waarschijnlijk om het tegen ons vaderland te gebruiken. ' Vilnoff keek hem sluw aan.
'Ik ben niet zo slecht als jij denkt, ' zei hij. 'Maar ik haat Bayport. ' Hijstootte die woorden giftig uit.
'Ik haat jullie hele land!' herhaalde hij dreigend.
'Waarom woon je hier dan?' vroeg Joe.
'Om wraak te nemen, ' verklaarde Vilnoff. 'Mijn vrouw, de beste en liefste vrouw die ooit geleefd heeft, was een Amerikaanse. Maar een Amerikaan heeft haar vermoord! Hier, in Bayport! Zij liet haar leven voor een man, die nu in Washington is en probeert jullie regering over te halen om mijn land kwaad te doen. ' Zijn stem sloeg over in een gekrijs.
'En daarom haat ik jullie land en wilde ik er oorlog tegen voeren!' schreeuwde hij met fonkelende ogen en hij schudde zijn vuist tegen de jongens.
'Helemaal alleen?' vroeg Frank verbaasd.
De Hardy's hadden altijd gedacht, dat Vilnoff een geheim agent van een buitenlandse mogendheid was. Nu hoorden ze dat de waanzinnige uitvinder zijn duivelse plannen alleen had uitgebroed. 'Ach, ja! Helemaal alleen! Handig, niet?' vroeg Vilnoff opschepperig. 'Dat mooie systeem van lichten, draden en signalen. Je hebt er sommige gezien. Ik had prachtplan. Ik wilde overal in het land van die schuilplaatsen maken als hier. '
Frank, die zoveel mogelijk tijd wilde winnen, wist hoe hij die waanzinnige man het best kon aanpakken, vroeg:'Je hebt hier een hele hoop munitie opgeslagen. Ben je niet bang dat alles de lucht in vliegt, voor je klaar bent met je plannen?' Vilnoff grijnsde.
'Dat ligt allemaal goed verstopt. Als het ontploft, gebeurt dat op mijn bevel. '
Toen schudde hij spijtig het hoofd.
'Maar jullie hebt mijn grote plan in de war gestuurd. Mijn mooie plan, dat kan ik nu nooit meer uitvoeren. Jullie hebt alles bedorven. '
'En dat is maar goed ook!' zei Frank. 'Waarom kom je nou niet rustig met ons mee? Wij zullen er wel voor zorgen dat er niets ergs met je gebeurt, ' voegde hij er aan toe, want hij begreep wel dat deze man in een inrichting thuishoorde. Vilnoff keek de jongens woest aan.
'Ik kan niet alles doen wat ik wilde, ' zei de maniak zachtjes. 'Maar er blijft toch nog wel wat over. Ik kan jullie Bayport en Spurtown in de lucht laten vliegen. En dat doe ik ook'
Vilnoff draaide zich om en haastte zich weg, voor de jongens hem konden tegenhouden. Ze renden achter hem aan, maar even later was het vreemde licht verdwenen en bleven ze in volslagen duisternis achter.
'Wat moeten we doen?' hijgde Joe. 'Denk je dat hij meende wat hij zei?'
'Hij is gek genoeg om het te proberen, ' antwoordde Frank. 'We moeten hem tegenhouden!'
'Maar hoe? We weten helemaal niet waar we naartoe moeten. ' Frank nam een besluit.
'Dat karweitje is voor ons alleen te moeilijk. We moeten hulp zien te krijgen. '
'Als we teruggaan dan worden we door die kerels gepakt. '
'Dan vertellen we ze wat er aan de hand is, ' stelde Frank voor. 'Ze zullen het helemaal niet leuk vinden om in de lucht te vliegen. Ik geloof dat dat onze beste kans is. '
Toen de jongens zich omdraaiden om terug te gaan, zagen ze een klein rood lichtje in het kreupelhout flikkeren.
Frank liep er naartoe om een kijkje te nemen. Joe liep achter hem aan. Toen zeiden ze allebei: 'O. '
De Hardy's waren in een of ander gat in de grond gestapt en vielen in een onbekende diepte.