HET VERMISTE RENPAARD

'Ik ben blij dat het vanmorgen eens een beetje rustig is, ' zei mevrouw Hardy, terwijl zij in haar koffie roerde. 'Ik geloof echt dat dit het eerste ontbijt sinds weken is, waarbij we niet, tegelijk met onze gebakken eieren, een of ander mysterie moeten verwerken. ' Frank Hardy, die een stuk van de ochtendkrant zat te lezen, keek op. 'Geen mysterie?' riep hij uit. 'Wat zegt u dan van de voetbalwedstrijd vanmiddag? Niemand weet toch zeker of Bayport gaat winnen of niet?'
Joe Hardy, die een jaar jonger was dan zijn broer, keek op van een ander stuk krant.
'En dan is er ook nog een heleboel geheimzinnigheid over dat geweldige nieuwe paard, Topnotch. Hij loopt morgen op de baan van Spurtown. Sommige mensen beweren, dat hij niet verslagen kan worden, maar niemand weet het zeker. '
Nu keek ook Fenton Hardy, hun vader, die zijn post zat te lezen, even op.
'Ik heb Topnotch in het zuiden zien lopen, ' zei hij. 'Nou, het is inderdaad een bijzonder paard!'
Hij scheurde een envelop open en lachte tegen zijn vrouw. 'Er is nóg een mysterie, zie ik hier uit dit briefje, ' zei hij. 'Zijn er bepaalde buitenlanders, die tegen de regering samenzweren, en die hier in het land ongemerkt munitie kopen? En zo ja, waar verbergen zij die munitie dan? Dat is nou, wat ik noem, een eersteklas mysterie. ' Tante Gertrude, die in de keuken rondscharrelde, stak haar hoofd om de hoek van de deur en staarde de aanwezigen over haar brilleglazen aan.
'En mij is het nou een raadsel, hoe die twee jongens zo lang kunnen treuzelen met hun ontbijt, terwijl ik werk voor ze heb, ' zei ze vinnig. 'Ik geef het op, hoor, ' lachte mevrouw Hardy. 'Ik hoef alleen het woord mysterie maar te noemen, om meteen onder de raadsels bedolven te worden. Dat heb je ervan, als je hele gezin uit detectives bestaat. '
Meneer Hardy was vroeger bij de politie van New York geweest, maar later had hij zelf een detectivebureau geopend. Hij had zoveel succes gehad, dat hij nu over de hele wereld bekend was.
Frank en Joe, zijn zoons, hadden veel van zijn kundigheid geërfd enhet was hun gelukt, helemaal alleen een paar geheimzinnige zaken opte lossen. Het was dus heel logisch, dat op het woord 'mysterie', in hethuis van de Hardy's van alle kanten commentaar kwam.
De jongens stonden op en liepen naar de hall om hun vriend, ChetMorton, op te bellen. Chet zat in het elftal van het Bayport Lyceum,dat die middag in Seneca in een wedstrijd zou uitkomen.
'Hoe voel je je, ouwe jongen?' vroeg Frank, toen zijn vriend de hoornopnam.
'Kon niet beter. Hoe gaat het met Joe?'
'Zijn arm is nog steeds buiten bedrijf. Hij speelt vanmiddag alleen maar toeschouwer. '
'Pech, zeg. '
Joe Hardy was de zaterdag tevoren geblesseerd geraakt en de dokter had hem kort en goed verboden, de rest van het seizoen nog te spelen. 'Nu moeten jij en Tony de kastanjes uit het vuur halen, ' zei Frank. 'We zullen Joe anders wel missen. Die jongens van Seneca zijn niet mis. Je gaat zeker met de wagen?'
'Ja. Nou, succes, Chet. '
'Tot kijk. '
De jongens brachten de rest van de ochtend door met het wassen van hun auto. Kort na het middageten gingen zij op weg naar Seneca. Het lyceum van Bayport en de technische school van Seneca waren al jarenlang voetbalrivalen en hun jaarlijkse wedstrijd was een klassiek evenement. Het uitvallen van Joe Hardy was een lelijke. tegenvaller voor het elftal van Bayport, want hun tegenstanders hadden een bijzonder sterke ploeg.
'Ik ben gewoon razend dat ik niet mag spelen, ' mopperde Joe. Vijfentwintig kilometer buiten Bayport bleef de auto plotseling staan. 'Wat is er nou aan de hand?' vroeg Frank. 'Ik dacht dat we alles nagekeken hadden?'
Hij stapte uit, deed de motorkap omhoog en bekeek het inwendige van de wagen. Na twintig minuten zwoegen en ploeteren ontdekte hij wat eraan schortte. De benzinetank was leeg.
'Ik dacht dat jij gisteren benzine gekocht had, ' zei Frank tegen zijn broer.
'Ik dacht dat jij dat had gedaan I'
De ene wagen na de andere was hen voorbij gereden, maar nu zij hulpnodig hadden, was er natuurlijk niet een te zien. Het duurde nog tien minuten voor er een automobilist langs kwam, die ze naar de dichtstbijzijnde benzinepomp wilde slepen.
'Gaan jullie naar de wedstrijd?' vroeg de pompbediende, terwijl hij de tank vulde.
'Naar het laatste stukje tenminste, ' zei Joe. 'We zullen wel veel te laat zijn, denk ik. '
'Waarom nemen jullie niet die kortere weg door Kempton?' stelde de man voor, terwijl hij naar een zijweg wees. 'Dan ben je in twintig minuten in Seneca. Je moet er alleen aan denken, dat je na een kilometer of vijf niet linksaf moet gaan, want die weg gaat naar Spurtown. ' De Hardy's bedankten hem en sloegen de zijweg in, maar na een paar minuten hadden ze al spijt, dat ze de langere route niet hadden genomen. Door de regenval van de laatste tijd was de weg verschrikkelijk slecht geworden.
Om de pech helemaal compleet te maken, klapte met een ontzettende knal hun achterband en zo verloren zij nog meer tijd met het omleggen van het reservewiel.
'Wat een tocht!' kreunde Frank, die stond te zwoegen met een engelse sleutel.
Een grote, gesloten vrachtwagen kwam over de weg aanhobbelen en stopte bij hen. Een negerchauffeur leunde naar buiten. 'Kunnen de heren me ook vertellen, wat de juiste weg naar Spurtown is?' vroeg hij.
'Rechtuit en dan de eerste zijweg aan uw linkerhand, ' antwoordde Frank.
De man tikte tegen zijn pet.
'Dank u wel, meneer, ' zei hij en reed door.
Toen de wagen over de top van een heuvel verdween, zagen de Hardy's dat er een nummerbord uit Kentucky opzat. 'Die vrachtwagen komt uit het goeie, ouwe Kentucky, ' zei Joe. 'Je hoeft niet te raden wat er inzit. '
'Een renpaard, ' antwoordde Frank prompt. 'Die kerel is op weg naar de renbaan in Spurtown. Morgen beginnen de rennen. '
'Laten wij er ook naartoe gaan. '
'We kunnen beter eerst naar de voetbalwedstrijd gaan. Daarna hebben we nog tijd genoeg om over de rennen te denken. ' Plotseling hoorden ze in de verte een scherpe knal, die aan een pistoolschot deed denken. Het geluid scheen ergens rechts van de weg te komen, niet ver voor hen uit. 'Hé, werd daar geschoten?' vroeg Joe.
'Het leek er wel op. Misschien is die vrachtwagen rechtsaf gegaan, in plaats van linksaf en is er iets gebeurd. ' De jongens stapten in hun auto en reden weg.
Na vijfhonderd meter kwamen ze bij een kruispunt. Een van de wegen ging naar links. Er stond een wegwijzer bij, met 'Spurtown, 5 km'. De andere weg kronkelde in de richting van een bosachtig terrein. Van de vrachtwagen was geen spoor te bekennen. Frank en Joe waren het erover eens, dat ze geen tijd hadden om de oorsprong van het geheimzinnige schot op te sporen en dus reden ze regelrecht naar Seneca.
Ze kwamen nog net op tijd voor de aftrap en al spoedig droegen zij hun steentje bij aan het heidense lawaai dat er gemaakt werd door diegenen van het lyceum, die als supporter optraden. 'Alsublieft, ' zei een stem, met een vreemde keelklank, naast Frank, 'kan u zijn zo vriendelijk en mij uit elkaar leggen deze spel? Dit begrijp ik niet. '

Frank keek op. Een goedgeklede vreemdeling met een donker uiterlijk nam beleefd zijn hoed af.
'Nou, kijk eens meneer, het gaat zo... Vooruit Bayport!' schreeuwde hij plotseling uitgelaten, toen Chet Morton een voorzet opving en over het veld holde, waarbij hij op de achttienmeterlijn werd aangevallen.
'Tjonge, zag je dat?' Frank vergat helemaal de man naast zich op dit spannende moment.
'Mag de bal worden gegooid?' informeerde de vreemdeling. Frank probeerde het spel uit te leggen, maar de vreemdeling, die zich voorstelde als meneer Vilnoff en zei dat hij vlak bij Bayport woonde, begreep er steeds minder van. Hij vuurde een ontelbaar aantal vragen op Frank af en toen de rust inging met 13-7 voor Bayport, had de jongen er schoon genoeg van. Het plezier van de wedstrijd ging er helemaal af op deze manier.
Tijdens de rust probeerde Frank zijn ondervrager in de drukte kwijt te raken, maar toen het spel weer begon dook de donkere vreemdeling plotseling weer naast hem op.
'En vertel mij nu eens, als u vriendelijk wilt zijn, ' vroeg hij, 'waarom die man steeds blazen op zijn fluit?' Op dat moment werd er net een speler van Seneca tegen de grond gegooid.
Frank probeerde geduldig te blijven, maar midden in een spannende strijd kun je moeilijk iemand de regels van het voetbalspel uit gaan leggen.
Vilnoff bleef de hele wedstrijd erg lastig. Gelukkig werd die middag nog goedgemaakt, doordat het elftal uit Bayport als overwinnaar het veld verliet.
'Het was van u zeer vriendelijk. Ik ben bang dat ik erg dom ben, ' verontschuldigde Vilnoff zich. 'U gaat op het lyceum van Bayport, ja?'
'Ik zit in de hoogste klas, ' zei Frank. 'Een van uw leraars heb ik eens gekend, meneer Carrière. '
'O ja? Hij geeft Frans. '
'Ik heb hem ontmoeten in Europa, aan een universiteit, ' zei Vilnoff. 'Dank u nogmaals wel. '
Frank maakte vlug dat hij wegkwam. Nadat hij Chet en de anderen had gefeliciteerd, stapte hij weer bij Joe in de wagen. 'Heb je je geamuseerd?' grinnikte zijn broer, die zich de hele middag had verkneuterd.
'Hou er alsjeblieft over op, ' antwoordde Frank. 'Wat een zeldzaam vervelende kerel!'
Maar de volgende ochtend was hij die vervelende kerel al helemaal vergeten. Door een telefoontje van Chet Morton dachten de jongens aan heel andere dingen. Chet belde al vóór het ontbijt op.
'Luister eens, Frank, ' zei hij opgewonden. 'Ik geloof dat ik een eersteklas mysterie voor je heb. Wil je het horen?'
'Zeg maar op. '
'Herinner je je dat berichtje in de krant nog, over Topnotch, dat kostbare renpaard dat vandaag zou meelopen op de baan in Spurtown?'
'Zóu meelopen?'
'Het ziet er niet naar uit dat het meedoet! Het is spoorloos verdwenen! De eigenaar is helemaal over zijn toeren. Topnotch werd naar Spurtown gebracht en had daar gisteren moeten aankomen. Maar het is niet op de baan aangekomen!'