DE GEHEIME DEUR

Met een klap kwamen de jongens op de harde grond terecht, waar zevolkomen versuft bleven liggen.
Joe was de eerste die weer bij zijn positieven kwam.
'Frank, hoe gaat het?' vroeg hij gespannen.
Er kwam geen antwoord. Toen mompelde Frank:'Joe? Waar zijn we? Tjonge, mijn hoofd doet zeer. '
'Erg?' vroeg Joe, met een naar gevoel in zijn maag.
'Nee, nee. Dat gaat zo wel weer over. Maar waar zijn we hier?'
'We zijn in een gat gevallen op het landgoed van Vilnoff, ' antwoorddeJoe.
'O, ja!' zei Frank, die zich plotseling weer alles herinnerde. 'Nu weet ik het weer. Hij zei, dat hij de hele omgeving ging opblazen. We moeten hier weg zien te komen en hem bij de politie aangeven!'
'Ik wou maar dat we licht hadden, ' klaagde Joe. 'Maar wacht eens, ik geloof dat ik een paar lucifers bij me heb. '
'Niet aansteken, ' zei Frank. 'Vilnoff zei toch dat hier munitie verborgen ligt. We kunnen er wel vlak naast zitten. '
Hij had gelijk. Toen de jongens hun donkere gevangenis nauwkeurig aftastten, bemerkten ze dat langs alle wanden kisten stonden opgestapeld. Op een klein stukje muur dat vrijgebleven was, ontdekte Frank plotseling een schakelaar. Een ogenblik later was het vertrek hel verlicht.
'Een arsenaal!' riep Joe.
De jongens zagen dat ze bij de ingang van een grote ondergrondse ruimte stonden. Aan beide zijden van een smalle gang stonden tot aan het plafond kisten met patronen opgestapeld. 'Laten we alsjeblieft weggaan, ' drong Joe aan.
Maar hoe kwamen ze hier uit? Tot hun schrik zagen de jongens dat het gat waardoor ze naar binnen waren gevallen nu met een ijzeren deur afgesloten was. Ontsnappen was uitgesloten. 'We zitten in de val!' schreeuwde Joe.
'Misschien is er aan de andere kant een uitgang, ' riep Frank en hij holde de nauwe gang tussen de kisten door. 'Hier is een deur, ' riep hij opgelucht.
Hij zag een knop en draaide die om. Een ijzeren deur gleed geruisloosopen. Een lange smalle gang werd zichtbaar. Tot hun teleurstelling zagen de Hardy's geen uitgang naar buiten.
'Ik ben benieuwd wat we daar nu weer vinden, ' zei Joe, terwijl ze de gang door hepen. Weer zagen ze een knop. Frank draaide hem om. 'Nog meer munitie, ' riep hij over zijn schouder, toen hij de volgende opslagruimte inliep.
Ook dit vertrek stond vol houten kisten, maar de jongens besteedden er geen aandacht aan. Ze hadden slechts één gedachte: ontsnappen en de politie waarschuwen.
Aan het eind van de derde gang wachtte hun een verrassing. Toen ze de deur opendeden begon er een bel te rinkelen. 'Deur dicht!' riep Joe.
Frank deed het, maar even later ging de deur weer open. Daar stond Vilnoff, met een duivelse grijns op zijn gezicht. Hij lachte kakelend toen hij de jongens zag.
'Zo, Zo!' verkneuterde hij zich. 'Jullie willen proberen, me tegen te houden! Maar dat zal je niet lukken!'
De deur sloeg achter hem dicht. Frank rukte aan de knop, maar dit keer gebeurde er niets. Joe kreunde. Even later hoorden ze een klik en een zacht gezoem. De deur schoof geruisloos open. 'Hij is weg!' riep Frank.
De jongens stapten nu een grote ruimte binnen, die vol stond met machines. Een helder licht scheen tot in iedere hoek van het vertrek. Vilnoff was nergens te zien.
De Hardy's ontdekten een gesloten ijzeren deur aan de andere kant van de ruimte, maar ze wisten niet hoe ze die nu weer open moesten krijgen.
'Ik weet zeker dat hij hierdoor gegaan is, ' zei Frank nadenkend. Joe ontdekte een rij knoppen naast de deur.
'Misschien heeft een van die knoppen wel iets met die deur te maken, ' bedacht hij.
Hij probeerde de eerste knop. Onmiddellijk gingen alle lichten uit en de jongens stonden in volslagen duisternis. Joe schakelde vlug het licht weer in.
Hij probeerde de volgende knop. Er begon een enorme motor te zoemen, die blauwe vonken spatte. Joe schakelde hem uit en drukte weer op een knop. De grote ijzeren deur begon te bewegen. Hij draaide langzaam open, waardoor er weer een vertrek te zien kwam.
De jongens stapten naar binnen. Ze waren nauwelijks over de drempel, toen de deur met een bons achter hen dicht viel. 'Gevangen!' riep Frank verschrikt uit.
'Automatische bediening, denk ik, ' zei Joe. 'Dan moet er nog een andere schakelaar zijn. '
Net als in de vorige ruimte zagen de jongens ook hier een ijzeren deur, die door een knop bediend kon worden. De jongens overlegden of ze wel verder zouden gaan.
'Het heeft geen zin om nu nog terug te gaan, ' vond Frank. 'We kunnen beter achter Vilnoff aan gaan. Het is toch te laat om nog hulp van buitenaf te krijgen. '
'Best, ' zei Joe. 'Ik doe mee. '
Hij drukte op de knop en de deur zwaaide open. Ze waren nauwelijks over de drempel, of hij ging weer automatisch achter hen dicht. Het vertrek dat ze nu waren binnengekomen, was kleiner en er stonden alleen een schakelbord en een telefoon. De jongens ontdekten, dat alle signalen, alarminstallaties en hoogspanningsdraden, die bij het verboden terrein waren aangebracht, vanuit deze centrale bediend konden worden.
'Wat een inrichting!' riep Frank. 'Het is hier compleet een fort. '
'Maar waar zit Vilnoff nou?'
'Er is nog een deur. '
Joe bekeek het schakelbord eens wat nauwkeuriger. Bij een van de schakelaars stond: 'Rode hand wegwijzer' en bij een andere: 'Opslagruimte no. i'. Een derde bediende 'Hoogspanningsdraad, oostzijde'. Joe probeerde de knop naast de deur van de controlekamer. Hij hoorde een klik. De deur draaide open. Erachter lag weer een kamer. Hier was het echter helemaal donker!
'Hij heeft waarschijnlijk het licht uitgedaan toen hij hier was, ' dacht Frank. 'We gaan naar binnen. '
'Wees alsjeblieft voorzichtig!' waarschuwde Joe. 'Vilnoff is vast en zeker gewapend. '
Frank stapte zonder aarzelen naar binnen, met Joe achter zich aan. Toen echode er een afschuwelijk schel gelach door het vertrek, dat eindigde in een helse schreeuw. De ruimte werd overstroomd met licht.
Daar stond Vilnoff!
Recht voor hem was een rij enorme hefbomen. Hij hield er twee vast.
De Hardy's sprongen naar voren en wilden de man grijpen, maar hij snauwde zo woedend tegen hen dat ze bleven staan. 'Terug!' gromde de krankzinnige. 'Terug, idioten! Al deze handgrepen staan in verbinding met schakelaars. Ik wacht nu op de eerste ontploffing, die grote ellende zal brengen in jullie Bayport!' Terwijl de jongens vol ontzetting toekeken, wees Vilnoff naar een elektrische klok, die aan de muur hing.
'Over twintig minuten, ' zei hij triomfantelijk, 'komt er een ontploffing. Een hele mooie ontploffing. ' Frank sprong naar de hefbomen.
'Raak ze niet aan!' gilde Vilnoff. 'Het is nu te laat. Ze zitten vast. Ik ben heel knap, maar ik moet sterven. Samen met jullie!'