DE VREEMDE BOOM

'Slecht nieuws?' herhaalde Frank. 'Wat is er gebeurd, meneer Prescott?'
'Dat kan ik je zo niet zeggen. Vind je het goed, als ik even aankom? Ik zou graag je vader even spreken. '
'Vader is op het ogenblik niet in de stad. Maar u bent toch van harte welkom, hoor. '
'Prachtig. Over een half uurtje ben ik er. '
Frank legde de hoorn op de haak. Hij vroeg zich af wat er aan de hand kon zijn, dat de eigenaar van Topnotch zo onverwacht had opgebeld. 'Nou, jongens, ' zei hij tegen Chet en Bill. 'Nu hebben jullie kans, kennis te maken met een eersteklas mysterie. Jullie mogen erbij zijn, als meneer Prescott komt praten. '
Mevrouw Hardy maakte boterhammen en chocolademelk voor de jongens klaar. Terwijl ze zaten te smullen, vertelden Frank en Joe wat ze van de hele Topnotch-zaak wisten. Toen meneer Prescott ten slotte kwam, wisten Chet en Bill dus het voornaamste van de zaak. Hun bezoeker zag er bezorgd en ongerust uit.
'Wanneer komt jullie vader terug?' vroeg hij direct. 'Ik wil dat hij dit geval behandelt. '
'Vader heeft het nogal druk, ' antwoordde Frank. 'Het is best mogelijk, dat hij vanavond helemaal niet terugkomt. Misschien wilt u ons wel vast vertellen wat er gebeurd is. ' Meneer Prescott liet zich in een fauteuil zakken.
'Het enige wat er gebeurd is, ' zei hij langzaam, 'is dat ik voor honderdduizend gulden bezwendeld ben. '
'Hebt u het losgeld dan betaald?' riep Joe uit. 'Ja, dat heb ik, maar ik heb Topnotch niet teruggekregen. ' De jongens waren diep onder de indruk.
'Ze hebben me geschreven, ' legde meneer Prescott uit. 'Ze konden bewijzen dat zij Topnotch werkelijk in hun bezit hadden, door een verborgen kenteken te vermelden dat het paard heeft. Ik heb het geld op de afgesproken plek achtergelaten en het paard zou dan met een vrachtauto worden teruggestuurd naar de stallen van de renbaan in Spurtown. Maar die schurken hebben me bedrogen. Jullie vader moet die zaak voor me in handen nemen. '
'Mijn broer en ik kunnen vast aan de slag gaan tot vader terugkomt, ' bood Frank aan.
Meneer Prescott keek wat weifelend.
'Ik ben jullie natuurlijk erg dankbaar voor jullie hulp, ' zei hij beleefd. 'Maar dit is tenslotte een zaak voor een echte detective, zoals Fenton Hardy. Jullie moeten goed begrijpen dat er een hele hoop geld mee gemoeid is. '
Toen mengde Chet zich in het gesprek.
'Ik geloof dat u het niet helemaal begrijpt, meneer Prescott, ' zei hij. 'Joe en Frank zijn echte detectives. Ze doen het dan misschien niet voor hun beroep, maar ze hebben al heel wat moeilijke zaken opgelost waar beroepsmensen geen raad mee wisten. '
Nu vertelde Chet de bezoeker tot in de kleinste details, hoe de jongens een paar opzienbarende zaken hadden opgelost. De man was erg verbaasd en geïnteresseerd. Zijn houding veranderde meteen. 'Goed dan, tot jullie vader terug is gaan jullie je gang maar, ' zei hij. Maar het was toch wel duidelijk, dat hij hoopte dat Fenton Hardy gauw terug zou komen en de zaak in handen zou nemen. Toen meneer Prescott weg was, bespraken de jongens de Topnotch-zaak en ze waren het erover eens dat zij zo spoedig mogelijk aan de slag moesten.
Bill en Chet waren erg enthousiast dat zij mee mochten helpen en ze spraken af, de volgende ochtend vroeg naar het huis van de Hardy's te komen en de hele dag te speuren naar het gestolen renpaard. 'Breng maar iets eetbaars mee en een paar zaklantaarns, ' adviseerde Frank. 'Misschien blijven we wel tot donker weg. '
'Waar gaan we naartoe?' vroeg Chets neef.
'Dat zul je wel zien als we er zijn, ' lachte Joe. 'Bereid je er maar op voor, dat we heel wat moeten lopen. '
De Hardy's waren van plan om naar de open plek te gaan, waar ze de vrachtauto hadden gezien en daar een grondig onderzoek in te stellen. Zo hoopten ze een spoor van de schurken te vinden. De volgende ochtend konden de jongens echter niet zo vroeg vertrekken als ze van plan waren geweest. Er kwam een telegram van hun vader, waarin hij hun opdroeg, thuis te blijven om een cliënt te ontvangen, die 's middags door Bayport zou komen. Het was belangrijk dat zij de man persoonlijk te woord zouden staan en de jongens waren dus wel verplicht, te wachten.
Het was al over drieën toen de man kwam en wat papieren achterliet over een zaak die meneer Hardy in behandeling had. Chet en Bill zaten al meer dan een uur op de veranda achter het huis te wachten, voor Frank en Joe eindelijk weg konden. Toen klommen ze met hun boterhammen, zaklantaarns en kompassen allemaal in de wagen van Chet en reden met een matig gangetje in de richting van Spurtown.
Bij het kruispunt kreeg de dikkerd opdracht, rechtsaf te slaan. Ze reden zo ver mogelijk over de verlaten weg, klommen toen uit de wagen en gingen te voet verder.
Ze liepen langs het bord met 'Verboden Toegang' en volgden het kronkelpad, tot ze bij de plek kwamen waar de hond Frank en Joe het bos had ingejaagd. Het beest kwam niet meer opdagen. De vier jongens liepen ongehinderd verder. Plotseling zag Frank wielafdrukken op de grond.
'Die zijn door de vrachtwagen gemaakt, ' zei hij, terwijl de jongens naar de open plek liepen.
Deze keer onderzochten ze nauwkeurig iedere vierkante centimeter van het terrein, zonder enig resultaat.

'Het lijkt wel of dat speurderswerk niets anders is dan een heleboel hard werk, ' merkte Bill Morton op.
'Je hebt er anders zelf om gevraagd, ' antwoordde zijn neef, zonder veel meegevoel.
De jongens volgden nu een pad dat nog verder het bos in liep. Dit padwas breed genoeg om een vrachtwagen door te laten.
Hoewel ze de grond zorgvuldig onderzochten, konden zij geen enkeleaanwijzing vinden dat daar zo'n voertuig gereden had.
'De grond is hard en er zijn de laatste dagen heel wat bladeren van debomen gevallen, ' zei Joe. 'Ook al kunnen we geen sporen vinden, tochheb ik zo'n idee dat de vrachtwagen hierlangs is gegaan, toen hij vandie open plek kwam. '
Plotseling bleef Frank met een verwonderd gezicht staan.
'Die boom, Joe!' riep hij en hij wees naar een kale eik, zonder bladeren,die een eindje verderop stond. 'Ik zag de takken bewegen. '
'Wat zou dat?' vroeg Chets neef.
'Er is helemaal geen wind. '
'Tjonge, daar had ik helemaal niet aan gedacht. Hoe kunnen die takken dan bewegen?'
'Dat vraag ik me nou juist ook af, ' antwoordde Frank. 'Die boom ziet er gek uit ook, ' zei Joe. 'Alle takken groeien in dezelfde richting. '
Joe en Frank liepen voorzichtig wat naar voren. Hoe dichter ze bij de vreemde boom kwamen, hoe onnatuurlijker hij er uitzag. En weer zagen ze dat de stijve, kale takken bewogen.
Toen ze nog dichterbij kwamen, deden ze een verrassende ontdekking. Het was een nagemaakte boom!
De takken waren gewoon met ijzerdraad aan de stam vastgemaakt en het geheel stond op een ijzeren voet, die gedeeltelijk was bedekt met dode bladeren.
'Wat moet dat nou betekenen?' riep Joe stomverbaasd uit. 'Zie je wel, die takken bewogen dus toch, ' zei Frank. 'Dat moet een soort signaal zijn. Daarom staan ze allemaal in dezelfde richting. '
'Als het een signaal is, hoe werkt het dan?'
'Mechanisch, denk ik. Het is hier beslist met een of ander doel neergezet. '
Chet en Bill waren inmiddels ook naderbij gekomen. Toen ze hoorden van de namaak-eik, werd Bill Morton een beetje zenuwachtig.
'Ik... ik geloof dat we hier niet langer moeten rondscharrelen, ' bibberde hij. 'Laten we naar huis gaan. '
'Net als het leuk wordt? Mij niet gezien, ' antwoordde Chet. Frank en Joe waren nieuwsgierig geworden. Ze twijfelden er niet aan of die boom was het een of andere signaal.
Ze konden echter niet ontdekken hoe de boom bewoog. Ze liepen heen en weer en sprongen stampend op de grond, vlak bij het vreemde bouwsel, maar er gebeurde niets.
'Het is idioot!' zei Frank. 'Misschien zijn er nog wel meer van die bomen. Laten we eens verder lopen. '
Ze gingen verder over het pad, maar vonden geen nagemaakte bomen meer.
Toen ze echter een paar honderd meter gelopen hadden, deden ze weer een ontdekking. Voor hen stond een hoge hindernis van prikkeldraad. 'Een hek in een bos!' riep Joe uit. 'Het zal mij benieuwen wat dat nou weer te betekenen heeft. '
Verder gaan was onmogelijk, dus liepen zij langs het prikkeldraad, in de vaste overtuiging dat het wel gauw zou ophouden. Even later kwamen ze bij een bord dat aan de bovenste draad hing. Met grote nadruk werden ze ervoor gewaarschuwd, het terrein niet te betreden.
Particuliere kennels Gevaarlijke honden Geen Toegang!
Frank en Joe keken elkaar aan. 'Ik geloof er niks van!' zei Joe.
'Geloof je niet wat er op dat bord staat?' riep Bill Morton uit. 'Er staat dat er gevaarlijke honden lopen!'
'Ik geloof dat het een trucje is. Wat denk jij ervan, Frank? Ga je met me mee het hek over?'
'Natuurlijk. Chet en Bill kunnen hier blijven om de wacht te houden. '
'Goed, ' zei Joe en zonder verder nog veel tijd te verspillen, liep hij naar de dichtstbijzijnde paal.
Hij begon langs het draad omhoog te klimmen en liet zich aan de andere kant op de grond vallen. Frank volgde hem en even later waren de jongens in de schaduw tussen de bomen verdwenen.
'Als dat nou detectivewerk is, ' zei Bill Morton, terwijl hij angstig om zich heen keek, 'dan zit ik toch maar liever op school. ' Chet gaf geen antwoord. Hij was rusteloos en vond dat zij evengoed het hek aan een nader onderzoek konden onderwerpen, terwijl de Hardy's weg waren.
De jongens volgden de afrastering. Ten slotte begonnen de bomen wat te dunnen.
'Zeg, ik zie een hek!' riep Chet uit.
Het prikkeldraad werd onderbroken door een stevig, houten hek, dat was afgesloten door een ketting en een hangslot. Op het hek was een bord aangebracht met dezelfde waarschuwing die de jongens op de afrastering hadden gezien.
Chet slenterde naderbij om de ketting en het slot eens wat beter te bekijken. Zijn neef volgde hem schoorvoetend. 'Hoor jij iets?' vroeg Bill, terwijl hij om zich heen keek. Chet luisterde. In de verte hoorden de jongens een aanhoudend geronk.
'Dat is een of andere auto, ' zei Chet. En toen hij merkte dat het geluid steeds naderbij kwam: 'Verhip, hij komt hierheen. '
'Goeie genade!' bibberde Bill. 'We worden vast allebei gepakt!' Chet verspilde geen tijd meer. Hij ging op de grond liggen en begon afgevallen bladeren over zich heen te gooien.
'Schiet op!' spoorde hij zijn neef aan. 'Doe jij dat ook, dan zien ze ons vast niet, '
Bill had geen aansporing nodig. Hij begon als een razende in de bladeren te wroeten en even later was er van de jongens niets meer te zien. De vrachtwagen stopte bij het hek. Chet en Bill hoorden hoe iemand het hangslot openmaakte. De ketting rammelde. De wagen reed naar binnen.
Even later werd het hek weer dichtgemaakt en afgesloten. De vrachtwagen hobbelde verder het terrein op.
Meteen zat Chet weer overeind, terwijl hij de bladeren opzij veegde. 'Ik hoop dat Frank en Joe niet in moeilijkheden komen, ' begon hij. Toen begon zijn hart te bonzen. Diep uit het bos, aan de andere kant van de afrastering hoorde hij een lange, hartverscheurende kreet!