23

‘HOE ZAT HET NOU PRECIES MET BLOEM VAN JADE?’ vroeg Amelia de volgende dag. Everett zat achter het stuur van de verhuisbus, Amelia en ik reden erachteraan in haar autootje. Toen ik die ochtend was opgestaan, was Quinn al weg. Hij had een briefje neergelegd dat hij me zou bellen zodra hij een opvolger voor Jake Purifoy had gevonden, en zodra hij zijn volgende klus had gedaan, in Huntsville, Alabama. Een overgangsceremonie, zoals hij het noemde. Ik had geen idee wat ik me daarbij moest voorstellen. Hij besloot het briefje met een strikt persoonlijke opmerking over mijn groene jurk, die ik hier dan ook niet zal herhalen.

Tegen de tijd dat ik me had aangekleed, had Amelia haar koffers gepakt en hield Everett toezicht op twee potige kerels die de dozen voor Bon Temps inlaadden. Bij terugkeer zou hij de meubels die ik niet wilde hebben, naar het Leger des Heils brengen. Ik had ze hem aangeboden, maar het was niet zijn stijl, zei hij na een blik op het namaakantiek. Toen ik ten slotte mijn persoonlijke spullen in de achterbak van Amelia’s auto had gestopt, waren we vertrokken. Bob de kat zat in een reismand op de achterbank. Het ding was bekleed met handdoeken, en Amelia had er ook een bakje met eten en een kommetje water in gezet, wat wel een beetje rommelig was. Zijn kattenbak stond op de vloer van de auto.

‘Mijn mentor is erachter gekomen wat ik heb gedaan,’ zei Amelia somber. ‘En ze is woedend op me.’

Dat kon ik best begrijpen, maar het leek me niet tactvol dat te zeggen, zeker niet nadat Amelia me zo geweldig had geholpen.

‘Nou ja, hij loopt nu wel een stuk van zijn leven mis,’ zei ik zo mild en zo rustig mogelijk.

‘Dat is zo, maar hij doet ook een schat aan ervaringen op,’ zei Amelia, blijkbaar vastberaden positief te blijven. ‘Hoe ik het doe, weet ik nog niet, maar ik zal het goedmaken.’

Ik betwijfelde of je zoiets kon ‘goedmaken’. ‘Het gaat je vast lukken om hem gauw weer in zichzelf te veranderen.’ Ik deed mijn best om te klinken alsof ik er het volste vertrouwen in had. ‘Er zitten in Shreveport ook verschillende heksen. Ze zijn echt heel aardig, dus misschien kunnen die je helpen.’ Maar dan moest Amelia wel over haar vooroordeel jegens wicca’s heen stappen.

‘O, dat zou mooi zijn.’ De heks keek meteen een stuk opgewekter. ‘Maar zover is het nog niet. Wat is er gisteravond in godsnaam gebeurd? Ik wil alles weten.’

Ik twijfelde er niet aan of de hele bovennatuurlijke gemeenschap had het erover, dus dan kon ik Amelia ook net zo goed het hele verhaal vertellen. En dat deed ik.

‘Maar hoe wist Cataliades dat Bloem van Jade Gladiola had vermoord?’ vroeg Amelia.

‘Eh, dat heb ik hem verteld,’ zei ik met een klein stemmetje.

‘En hoe wist jij dat dan?’

‘Toen de Pelts ontkenden dat ze iemand hadden ingehuurd om het huis in de gaten te houden, besloot ik dat de moordenaar door Peter Threadgill moest zijn gestuurd, om te zorgen dat ik de boodschap van Cataliades niet kreeg, of in elk geval met vertraging. Peter Threadgill heeft van meet af aan geweten dat de koningin de armband bij Hadley was kwijtgeraakt. Misschien had hij spionnen onder de getrouwen van de koningin, of misschien is iemand – Wybert bijvoorbeeld – zo onnozel geweest zijn mond voorbij te praten. Het was vast niet moeilijk de twee meisjes, de semidemonen die de koningin als koerier gebruikte, in de gaten te houden. Toen een van de twee een boodschap bij mij moest afleveren, heeft Bloem van Jade haar gevolgd en vermoord. Haar lichaam was gruwelijk verminkt, en toen ik Bloem van Jade met haar zwaard in de weer zag – of eigenlijk zag ik helemaal niks, zo snel is ze met dat ding – kwam ik tot de conclusie dat zij de moord wel eens gepleegd kon hebben. Bovendien had de koningin iets gezegd wat me aan het denken zette. Zolang Andre in de stad was, zei ze, ging iedereen ervan uit dat zij er dan ook wel zou zijn... En dus vermoedde ik dat in het geval van de koning iedereen zou aannemen dat hij Bloem van Jade bij zich had zolang hij in New Orleans was. Maar in werkelijkheid zwierf Bloem van Jade door de bossen rond mijn huis.’ Ik huiverde bij de herinnering. ‘Mijn vermoeden bleek te kloppen toen ik een aantal benzinepompen belde. Bij een daarvan kreeg ik een vent aan de lijn die zich Bloem van Jade kon herinneren.’

‘Maar waarom had Hadley die armband gestolen?’

‘Uit jaloezie, neem ik aan, en misschien om de koningin een hak te zetten. Ik denk niet dat Hadley de gevolgen overzag. En tegen de tijd dat ze dat wel deed, was het te laat. Toen had de koning zijn plannen al gemaakt. Bloem van Jade hield Hadley in de gaten en maakte van de gelegenheid gebruik om Jake Purifoy te vermoorden, in de hoop dat Hadley als de dader zou worden gezien. Want dat zou niet alleen Hadley in diskrediet brengen, maar ook de koningin. De koning en zij konden natuurlijk niet weten dat Hadley Jake zou overbrengen.’

‘Wat gebeurt er nu met Jake?’ Amelia’s gezicht stond bezorgd. ‘Ik mocht hem graag. Het was een aardige vent.’

‘En dat is hij misschien nog steeds. Maar dan een aardige vampiervent.’

‘Ik weet niet of die bestaan,’ zei ze zacht.

‘Nee, dat vraag ik me ook wel eens af.’ We reden een tijdje zwijgend verder.

‘Vertel eens wat over Bon Temps,’ zei Amelia om het gesprek weer vlot te trekken.

Ik begon te vertellen over het dorp, over de bar waar ik werkte, over het feestje voor de aanstaande bruid waarvoor ik was uitgenodigd, en over alle andere bruiloften in het verschiet.

‘Klinkt goed,’ zei Amelia. ‘Ik besef dat ik mezelf heb uitgenodigd. Dat vind je toch niet vervelend? Eerlijk zeggen.’

‘Nee hoor.’ Ik was zelf verrast door de snelheid waarmee ik het zei. ‘Het lijkt me gezellig om iemand in huis te hebben... voor een tijdje,’ voegde ik er voorzichtigheidshalve aan toe. ‘Trouwens, wat doe je met je huis terwijl je weg bent?’

‘Everett is geïnteresseerd in het bovenappartement. Hij woont nog bij zijn moeder, maar daar is hij wel klaar mee. En omdat hij een goede baan heeft gekregen bij Cataliades, kan hij het zich veroorloven. Dus hij zorgt voor de planten en hij houdt de boel in de gaten tot ik terug ben. Bovendien kan hij me altijd mailen.’ Amelia’s laptop zat ook in de achterbak. Het bleef even stil, toen vroeg ze aarzelend: ‘En hoe is het nu met jou? Ik bedoel, met je ex en zo?’

Ik dacht even na. ‘Er zit een groot gat in mijn hart,’ zei ik toen. ‘Maar dat geneest wel weer.’

‘Ik wil geen Dr. Phil spelen, maar stop je verdriet niet te diep weg. Het moet eruit.’

‘Dank je wel. Ik ga mijn best doen.’

Ik was niet eens zo lang weg geweest, een paar dagen, meer niet, maar er was in die tijd erg veel gebeurd. Toen we dichter bij Bon Temps kwamen moest ik aan Tanya denken. Zou ze Sam al zover hebben weten te krijgen dat hij haar mee uit nam? Moest ik hem vertellen dat Tanya een spion was? Eric hoefde niet langer te worstelen met zijn gevoelens voor mij, nu ons grote geheim op straat lag. Hij had geen controle meer over me. Zouden de Pelts woord houden? En wat zou Bill doen? Misschien ging hij wel op reis. En misschien had hij pech en stak iemand per ongeluk een staak door zijn hart terwijl hij weg was.

Ik had in New Orleans helemaal niets van Jason gehoord. Had hij nog steeds trouwplannen? Ik hoopte dat Crystal weer beter was. Zou dr. Ludwig zich door de verzekering laten betalen? En de dubbele bruiloft bij de Bellefleurs zou ongetwijfeld een geweldige happening worden, ook al zat ik in de bediening.

Ik haalde diep adem. Mijn leven was zo slecht nog niet, zei ik tegen mezelf, en daar begon ik ook echt in te geloven. Ik had een nieuwe vriend. Nou ja, misschien. Ik had een nieuwe vriendin. Dat was in elk geval zeker. En ik had van alles om naar uit te kijken. Kortom, niks mis mee. Ik had alle reden om dankbaar te zijn.

En zo erg was het nou ook weer niet dat ik met de koningin naar een vampierconferentie moest. We zouden in een chic hotel verblijven, we zouden alle gelegenheid hebben om ons mooi te maken, en we zouden langdurige, saaie vergaderingen bijwonen, als het klopte wat ik over conferenties had gehoord.

Geen ramp toch?

Ik besloot er voorlopig niet verder over na te denken.