Voorwoord

Het was een moeilijk besluit om dit boek te publiceren en we hebben het met pijn in ons hart genomen. Voordat we de knoop doorhakten om ons verhaal te vertellen, moesten mijn man Gerry en ik zorgvuldig een aantal kwesties in overweging nemen, niet in de laatste plaats vanwege de impact die het heeft op het leven van onze drie kinderen.

Ik heb dit boek om een eenvoudige reden geschreven: ik wilde de waarheid vertellen. Het is altijd mijn intentie geweest om volledig verslag te doen van wat ons gezin is overkomen, voor onze kinderen Madeleine, Sean en Amelie, zodat de feiten voor hen op een rijtje staan wanneer ze er klaar voor zijn om erover te lezen. Ik wilde er zeker van zijn dat ze altijd toegang zouden hebben tot een geschreven relaas van wat er werkelijk is gebeurd, hoeveel jaren er ook zijn verstreken. Ze hebben al te veel moeten doorstaan en er liggen nog vele uitdagingen voor hen in het verschiet. Wanneer ze onze beproeving kunnen begrijpen, hebben ze de meeste kans om met wat het leven ook voor hen in petto heeft om te kunnen gaan.

Veel moeilijker is het geweest om ervoor te kiezen dit persoonlijke verhaal met de wereld te delen. Natuurlijk willen we dat de waarheid verteld wordt. De afgelopen vier jaar waren alle verhalen die we te verduren kregen, die de ronde deden over Madeleines verdwijning en over Gerry, mij en ons gezin, een kwelling. De pers heeft stapels verhalen gepubliceerd, vaak zonder te weten, of misschien zonder dat het ze iets kon schelen, of ze wel klopten. Dat heeft ons gezin niet alleen veel leed berokkend, maar belangrijker nog, het heeft de zoektocht naar Madeleine belemmerd. Anderen, van wie sommigen meenden te weten ‘wat er echt is gebeurd’, hebben de gelegenheid aangegrepen om van onze pijn te profiteren door boeken over onze dochter te schrijven. En dat is buitengewoon merkwaardig, aangezien de enige persoon die iets over haar weet degene is die haar op 3 mei 2007 heeft ontvoerd. Veel van deze auteurs hebben geen informatie over de zaak uit de eerste hand en hebben hun theorieën gebaseerd op halve waarheden, speculaties en volslagen leugens die in de media en op internet werden verspreid.

De verdwijning van Madeleine heeft ons geheel in beslag genomen, waardoor er weinig tijd of energie overbleef om ook aan deze misdaden tegen ons gezin iets te doen. Het ontstellende verlies van onze dochter is te veel geweest om te kunnen dragen. Al het andere, hoe belangrijk ook, kwam op de tweede plaats. Een mens kan maar een beperkte hoeveelheid pijn tegelijk verdragen. Dat betekent niet dat het onrecht minder kwetsend was. Over het algemeen is het Gerry en mij gelukt om diep te gaan en gefocust te blijven, hoewel de verleiding om de waarheid van de daken te schreeuwen altijd aanwezig was. Er zijn talloze momenten geweest waarop het me de grootste moeite kostte mijn hoofd erbij te houden en te begrijpen hoe het mogelijk was dat zulk onrecht zich steeds maar weer ongestraft kon blíjven voordoen. Ik moest voortdurend tegen mezelf zeggen: ik ken de waarheid, wij kennen de waarheid en God kent de waarheid. En op een dag zal de waarheid aan het licht komen.

Toch kleven er voor ons gezin veel gevaren aan het publiceren van de waarheid. Om te beginnen worden we daardoor aan nog meer kritiek blootgesteld. We hebben ontdekt dat bepaalde elementen in de maatschappij altijd kritiek zullen blijven leveren. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet of waarom je het doet. We weten niet wat deze mensen ertoe beweegt dit te doen (hoewel ik wel een paar theorieën heb). In de eerste maanden vond ik die terechtwijzingen ongelooflijk schokkend en soms overweldigend. Onze dierbare dochter was ons afgenomen, waar we vreselijk onder leden, en ik kon in de verste verte niet begrijpen waarom iemand ons nog meer pijn zou willen doen. Naarmate de tijd verstreek, raakte ik er gaandeweg beter tegen opgewassen, ofwel door mijn best te doen om te begrijpen waarom mensen dit deden (hoe oneerlijk dat ook was), ofwel door te proberen het simpelweg te negeren. Die kwaadsprekers gaven niet om Madeleine, dus waarom zou ik mezelf kwellen door überhaupt naar hen te luisteren? We hebben in de loop der tijd veel wijze mensen ontmoet die hebben benadrukt hoe belangrijk het is om je niet uit het veld te laten slaan door degenen die hun eigen agenda nastreven. Dat bleek een goed advies te zijn.

We realiseren ons dat Madeleines ontvoering voor iedere ouder moeilijk te verdragen is geweest. Het heeft iedereen ervan doordrongen hoe kwetsbaar onze kinderen zijn, en hoe fragiel ons leven is. Ik ben gaan inzien dat sommigen van deze critici uit zelfbehoud hebben gehandeld. Door het ons op een bepaalde manier aan te rekenen, krijgen zij het gevoel dat hun eigen kinderen veiliger zijn. Wie weet hoe wij zouden hebben gereageerd als dit een ander gezin was overkomen en wij degenen waren die aan de zijlijn stonden toe te kijken. Wat er ook aan deze negatieve reacties ten grondslag ligt, ze hebben ons er nooit van weerhouden om te doen wat volgens ons het beste is voor Madeleine, en dat is nog steeds zo. Zolang wij in haar belang handelen, zullen we alles wat op ons afgevuurd wordt het hoofd weten te bieden.

Een andere zorg was het feit dat we onze privacy moesten opofferen. Als we de keus hadden, zouden we het liefst terugkeren naar de anonimiteit die we vóór 3 mei 2007 nog zo vanzelfsprekend vonden. Maar anoniem zijn we allang niet meer en we moeten voortdurend een afweging maken tussen ons verlangen naar privacy en de noodzaak om onze zoektocht naar Madeleine in de belangstelling en publiciteit te houden. Ik heb me afgevraagd of we niet al te veel van onszelf en ons gezin aan de wereld hebben prijsgegeven. We voelen ons er bepaald niet gemakkelijk onder, maar vaak lijken de met zulke beslissingen gemoeide belangen onverenigbaar. Het opschrijven van deze memoires heeft onvermijdelijk tot gevolg dat een aantal zeer persoonlijke, intieme en emotionele aspecten van ons leven is opgetekend. Het valt me niet gemakkelijk om die met vreemden te delen, maar als ik dat niet had gedaan, zou naar mijn gevoel het boek niet een zo volledig beeld schetsen. Zoals met alles wat we in de afgelopen vier jaar hebben gedaan, komt het uiteindelijk neer op de vraag of wat we doen ons kan helpen Madeleine te vinden. Als het antwoord op die vraag ‘ja’ is, of zelfs maar ‘misschien’, dan is ons gezin overal tegen opgewassen.

Mijn grootste zorg was zonder twijfel de inbreuk op de privacy van onze kinderen. Tot op zekere hoogte zal mijn verhaal hen onmiskenbaar in de openbaarheid brengen, evenals Gerry en mij. Als ze ouder zijn, zullen ze misschien wensen dat ik bepaalde dingen niet had verteld die ze graag privé hadden willen houden. Mijn gevoel zegt me echter dat het voor Sean en Amelie veel belangrijker is te weten dat hun papa en mama de onderste steen boven wilden halen bij hun inspanningen om hun grote zus te vinden. Als daar ook de publicatie van een boek bij hoort, weet ik zeker dat ze zullen begrijpen waarom dat nodig is geweest en het aanvaarden. En ik twijfel er niet aan dat Madeleine daar ook zo over zal denken.

Wat bij ons besluit doorslaggevend is geweest, is de voortdurende noodzaak om de zoektocht naar Madeleine te financieren. Zolang zij nog steeds wordt vermist, is het aan ons om naar haar te blijven zoeken, want er is geen énkele overheidsinstantie meer die zich actief met haar verdwijning bezighoudt. Onderzoek en campagnes kosten geld, en dat moeten we zien op te brengen. Het kost me nog steeds de grootste moeite om verder te kijken dan morgen. Elke dag word ik wakker in de hoop dat dit de dag is waarop we Madeleine vinden. Maar na vier pijnlijke jaren zonder mijn dierbare dochter kan ik niet anders dan, zij het met tegenzin, accepteren dat onze zoektocht weken, maanden en nog vele jaren kan duren. De realiteit is dan ook dat we er op de lange termijn voor moeten zorgen dat we over voldoende fondsen beschikken. Elke cent die met de verkoop van dit boek wordt verdiend, zal worden besteed aan onze zoektocht naar Madeleine. Niets is belangrijker voor ons dan het vinden van onze kleine meid.

We hopen ook dat dit boek het onderzoek op andere manieren verder zal helpen. Misschien brengt het iemand die relevante informatie heeft (wellicht zonder dat te weten) ertoe om zich bij ons team te melden. Er is iemand die dat ene, belangrijke puzzelstukje heeft. Ook indirect kan het onze zoektocht een zetje geven, simpelweg door degenen te informeren die, om welke reden dan ook, denken dat Madeleine niet meer leeft of dat er niets meer gedaan kan worden om haar te vinden. We vertrouwen erop dat het een einde zal maken aan de mythen die rondom haar ontvoering de kop opstaken. Ook al weten we nog steeds niet wat er met Madeleine is gebeurd, in dit boek zal duidelijk worden dat er geen enkel bewijs is dat suggereert dat haar ernstig letsel is toegebracht.

Hoewel het schrijven van dit boek een tijdrovende en soms hartverscheurende ervaring was, ging het me wat gemakkelijker af omdat ik sinds eind mei 2007 een dagboek heb bijgehouden. Hier zou ik zelf niet op gekomen zijn. Het werd me door iemand aangeraden tijdens een van de talloze ontmoetingen die Gerry en ik die maand hadden met deskundigen die ons hielpen omgaan met het emotionele en praktische mijnenveld waarin we waren beland. Voor dat advies sta ik voor altijd bij hem in het krijt . In eerste instantie leek het een goede manier om voor Madeleine bij te houden wat er gebeurde gedurende de dagen dat ze niet bij ons was, maar alles opschrijven, bleek ook een enorm therapeutisch voor me te werken. Het was een uitlaatklep voor mijn gedachten en extreme gevoelens, een plek waar ik alles kon uitschreeuwen wat ik niet van de daken kon schreeuwen. Bovendien kon ik op die manier met Madeleine communiceren.

Mijn dagboek bleek ook van onschatbare waarde te zijn toen Gerry en ik het later nodig vonden om korte metten te maken met beweringen over waar we op bepaalde momenten waren en wat we deden. En nu heeft het opnieuw uitkomst geboden doordat het als basis heeft gediend voor een groot deel van dit boek. Het dagboek heeft ervoor gezorgd dat ik mijn diepste gedachten en gevoelens, uit perioden waarin mijn hele leven vertroebeld was door wanhoop, weer helder voor de geest kon halen. Het is de reden dat ik, vier jaar later, zo nauwkeurig kan zijn over data, tijdstippen en bepaalde gebeurtenissen.

Het boek is een intens, persoonlijk verslag, en daar verontschuldig ik me niet voor. Sinds 3 mei 2007 is er achter de schermen ongetwijfeld van alles gebeurd waar wij niets vanaf hebben geweten en wat we misschien ook nooit te weten zullen komen. Ik ben zo oprecht mogelijk geweest over iedereen die bij het verhaal betrokken was. Omdat ons onderzoek nog steeds loopt, en om juridische redenen, kunnen sommige meningen of gebeurtenissen niet openbaar worden gemaakt totdat Madeleine is gevonden. Ik hoop dat de lezers dit begrijpen en dit verhaal niet om die reden hardvochtig zullen beoordelen.

Dank u voor het kopen en lezen van dit boek. Daarmee draagt u een steentje bij aan de zoektocht naar onze dochter.