23

Cher zat als de vleesgeworden glamour en charme in de limousine die de drie vrouwelijke kandidaten had opgehaald en naar het hotel bracht waar niet alleen de fotoshoot zou plaatsvinden maar ook de persconferentie en het feest. De buitengewoon neerbuigende manier waarop ze Becca behandelde deed Zoë huiveren, maar ze was zo met zichzelf bezig dat ze weinig meer kon doen dan zo nu en dan even meewarig naar Becca glimlachen. Haar emoties gingen met haar op de loop. Ze zou Gideon weer zien. Aan de ene kant enorm spannend, aan de andere kant doodeng. Zou ze de kans krijgen hem te spreken? En, belangrijker nog, hoe zou hij reageren op het feit dat Cher haar chanteerde? Ze wilde dat ze het flesje Bach-bloesemdruppels dat haar moeder haar had willen opdringen toch had meegenomen. Ze kon wel een kalmeringsmiddel gebruiken. Hopelijk zou iemand haar een glas cognac aanbieden. Gideon zou woedend zijn. Maar ook hij had veel te verliezen. Waarom waren ze ook niet voorzichter geweest?

‘Ik begin al te wennen aan dit leventje,’ zei Cher. Ze strekte haar lange, perfect gevormde benen. ‘Als de wedstrijd erop zit, worden een paar van ons echte sterren!’ De manier waarop ze het zei deed Zoë ineenkrimpen en een blik op Becca maakte duidelijk dat zij er hetzelfde over dacht.

‘Het is nog niet zeker dat je wint, Cher,’ zei Becca moedig. ‘En we zijn chef-koks, geen modellen.’

‘De kans dat ik níét win is zo goed als nihil,’ kaatste Cher terug. ‘Het probleem met jullie twee is dat jullie je zenuwen niet onder controle hebben. En eigenlijk doet Zoë maar voor spek en bonen mee.’ Ze zweeg even. ‘Ik ben dan misschien geen model, ik zou het zo kunnen worden als ik dat wilde.’

‘Dat is niet eerlijk,’ zei Becca, ‘Zoë heeft het geweldig gedaan!’

‘Maar niet als kok. Ze is de joker, de redster in nood als er cupcakejes gebakken moeten worden. Ze probeert te schitteren door zoveel mogelijk goede daden te verrichten. Dit programma is op zoek naar een Michelinsterwaardige chef-kok, niet naar een veredelde akela.’

Zoë kromp weer ineen. Doorgaans lukte het haar aardig Chers beledigende opmerkingen naast zich neer te leggen, maar deze kwam hard aan. Ze was inderdaad bijgesprongen waar ze maar kon, maar alleen omdat ze dat graag deed. Het oplossen van problemen was voor haar een uitdaging. Maar misschien had ze er beter niet aan kunnen toegeven, omdat het een weinig professionele indruk maakte. Maar eigenlijk ging het om iets anders. Ze had de onverbeterlijke fout gemaakt naar bed te gaan met een jurylid. Ook al zou ze de sterren van de hemel koken, hier won ze geen schoonheidsprijs mee.

‘Becca heeft dat niveau wel,’ zei Zoë. Ze voelde zich gedwongen iets te zeggen om te verhullen hoe rot ze zich voelde. Zelf mocht ze dan geen kans meer maken om te winnen, ze kon Becca wel steunen. Ze verdiende de eerste plaats.

Cher schudde meewarig haar hoofd. ‘Zenuwen,’ zei ze weer. ‘Dat blijft een probleem, nietwaar? Koken voor top-chefs, in de spotlights, onder het oog van miljoenen kijkers. Je handen gaan zweten en glijden van het mes. Als je niet uitkijkt, snij je je nog in je vingers.’

‘Dat is al de hele wedstrijd zo,’ zei Becca, ‘dus dat zal nu niet zoveel anders zijn. De beste kok zal winnen. En vergeet Shadrach niet. Hij snijdt zich doorlopend, maar maakt wel de meest verrukkelijke gerechten.’

‘Hij is veel te slordig. Iemand die zo’n zootje maakt van zijn werkplek laten ze nooit winnen.’

Aangezien Chers werkplek er altijd keurig netjes uitzag, hoopte Zoë dat dit niet waar was.

‘Dat weet je niet,’ zei Becca. ‘Het gaat om de gerechten. Hij zou zomaar eerste kunnen worden.’

Tot Chers genoegen maar schrik van de andere kandidaten werden ze opgemaakt voor de fotoshoot. Maar hoe onrustig Zoë ook vanbinnen was, ze vond het onverwacht leuk en ontspannend.

De drie vrouwelijke kandidaten kregen elk een visagiste toegewezen en werden in een stoel voor een spiegel gezet. Zoë keek naar Chers spiegelbeeld, en terwijl ze zichzelf stilletjes een gebakje met slagroom beloofde, besefte ze dat Chers botox er stijf en gemaakt uitzag.

‘Zeg, Cher,’ zei ze, zich verheugend op het gebakje. ‘Waarom heb je je eigenlijk laten botoxen? Heeft de wedstrijd dan toch de nodige zorgrimpeltjes opgeleverd?’

Cher voelde zich niet in het minst in verlegenheid gebracht. ‘O, nee hoor. Ik wilde er gewoon op mijn best uitzien. Mijn uiterlijk is belangrijk voor me.’

‘Maar je bent pas begin twintig.’

‘Nou en?’

Zoë gaf het op. Cher vond het blijkbaar heel normaal dat je vergif in je huid spoot, zelfs voor het corrigeren van oneffenheden die voor anderen onzichtbaar waren. ‘Heb je het idee dat het heeft geholpen?’

Cher reageerde verontwaardigd. ‘Natuurlijk heeft het geholpen. Duh! Kijk dan.’ Ze wees op haar voorhoofd. ‘Geen rimpeltje meer te bekennen.’

‘Nee, maar ook geen uitdrukking,’ mengde Becca zich in het gesprek. Ze had in de loop van de wedstrijd behoorlijk aan zelfvertrouwen gewonnen.

‘Een frons wordt zwaar overgewaardeerd,’ zei Cher met een gezichtsuitdrukking die voor boos zou moeten doorgaan. ‘Mogen we ook valse wimpers als we dat willen?’

‘Wat je maar wilt,’ zei haar visagiste. ‘De klant is koning.’

‘Ik ben Susy,’ zei het meisje dat Zoë toegewezen had gekregen. ‘Wat voor soort look wil jij?’

‘Hallo. Ik hou het meest van een beetje een natuurlijke look.’ Zoë had het gevoel dat haar opmaaktechnieken hopeloos amateuristisch waren.

‘Je hebt echt prachtig haar. Zijn die krullen van jezelf? Schitterend. Tegenwoordig maken veel meiden hun haar steil. Zonde.’

Misschien beeldde Zoë het zich in, maar ze meende dat Susy een afkeurende blik op Cher wierp.

‘Maar misschien dat het voor deze speciale gelegenheid wel een beetje spannender kan?’ Zoë keek Susy glimlachend aan, in de hoop dat zij haar zou vertellen wat het beste voor haar was.

‘Goed idee. Een aangedikte natural look. Als je wilt kunnen we valse wimpers in je buitenste ooghoeken plakken voor extra effect.’

Becca was echter degene die de grootste metamorfose onderging. Ze maakte zich nooit op en had haar visagiste de vrije hand gelaten. Nu ze licht was opgemaakt zag ze eruit als de mooie vrouw die ze was en niet meer als de bange muis die ze aan het begin van de wedstrijd was geweest. De nieuwe look gaf haar nog meer zelfvertrouwen. Deze jonge vrouw liet zich niet meer op de kast jagen.

Ondanks haar beperkte gezichtsuitdrukking lukte het Cher haar ongenoegen over Becca’s metamorfose te uiten. Zíj wilde de mooiste en best uitziende vrouw zijn en niet door andere kandidaten naar de kroon worden gestoken.

‘Oké dames, als jullie klaar zijn, beginnen we aan de fotoshoot.’ Een glamourmeisje in een strakke broek en op hoge hakken – strakker en hoger dan Zoë ooit in de roddelbladen had gezien – glimlachte goedkeurend naar hen.

Zoë verlangde naar Mike en de vriendelijke cameraploeg die ze op Somerby hadden leren kennen en die ze inmiddels bijna als familie beschouwde. Deze mensen waren ook aardig maar wel vreemden.

‘Ik kan me niet herinneren dat er bij andere kookwedstrijden zoveel aan publiciteit werd gedaan,’ mompelde ze tegen Becca. ‘Daar zag je de koks alleen maar in hun koksjas.’

‘Dit programma wordt veel groter aangepakt dan wat er tot nu toe op televisie is geweest,’ zei Cher. ‘Mijn oom heeft me er alles over verteld. We worden sterren.’

‘Vergeet het maar,’ zei Becca. ‘Tenzij we winnen, en dat kan er maar één zijn. Het zal bij fifteen minutes of fame blijven, en dan alleen als kok.’

Cher wierp haar een veelbetekenende blik toe die zei: Je begrijpt er echt niets van, hè schat?

Zoë volgde de anderen naar de opstelling voor de fotoshoot. Het was een nepkeuken, met een groot fornuis, veel koperen pannen, en potten met kruiden in het midden van het werkblad. Leuk voor de foto, maar sta-in-de-wegs als je er zou moeten koken, bedacht ze.

‘We willen eerst een foto van jullie allemaal,’ zei het meisje dat de leiding had. ‘Kom eens hier, Shadrach, dan zetten we jou tussen de meiden in. Zo, ja…’

Het duurde eeuwen. Op een gegeven moment moest Zoë zelfs op haar buik gaan liggen met haar onderbenen gekruist in de lucht en haar kin in haar hand terwijl ze een – er was geen ander woord voor – koket gezicht trok.

Cher blonk erin uit. Ze genoot van de aandacht en vond elk extravagant verzoek ‘te gek!’

‘Als ze haar zouden vragen om met gespreide benen op het hete fornuis te gaan zitten, zou ze het nog doen ook,’ zei Shadrach.

‘Ik moet iets drinken,’ zei Becca. ‘En dan bedoel ik geen water.’

‘We hoeven alleen nog een paar foto’s te maken voor de bladen. Als jullie even samen op de bank willen gaan zitten?’ vroeg het meisje op de stilettohakken. Ze stond nog kaarsrecht en had de touwtjes strak in handen.

Zoë merkte dat het wende om in opdracht te moeten glimlachen. Na ongeveer een uur kreeg ze pijn in haar kaken en had haar bovenlip de neiging aan haar tanden te blijven plakken. Maar uiteindelijk zat het werk erop en kregen ze een glas champagne in hun hand gedrukt.

‘Zo, even ontspannen, voordat jullie naar huis gaan. Anders doen jullie geen oog dicht vannacht. Jullie zullen wel vroeg naar bed willen met het oog op de finale morgen,’ zei het meisje op de hoge hakken.

Zoë was net even naar het toilet geweest voordat de taxi zou arriveren die hen terug zou brengen naar hun hotel toen ze Gideon zag. Hij zag haar bijna op hetzelfde moment en ze werden als magneten naar elkaar toe getrokken, zich nauwelijks bewust van de mensen die tussen hen in stonden.

‘Hallo,’ zei ze ademloos. Alle liefde en lust die ze sinds zijn vertrek had weggeredeneerd, kwam weer opzetten. Totdat Chers chantagepoging haar te binnenschoot. ‘Kunnen we elkaar even onder vier ogen speken? Ik moet met je praten.’

‘Niet alleen praten.’ Hij keek met een brede lach en twinkelende ogen op haar neer.

‘O, Gideon, niet nu. Ik moet je iets vertellen. Maar liever niet hier.’

Hij knikte. ‘Ik weet wel een plek. Kom.’ Hij liep een paar meter door de gang en zei toen: ‘Hier is het.’ Hij opende een deur.

Het was een klein kamertje vol opgestapelde stoelen en tafels. ‘Hoe weet jij dit?’ vroeg Zoë, onder de indruk.

‘Ik vergiste me in de deur toen ik op zoek was naar het herentoilet.’ Zijn gezichtsuitdrukking verzachtte. ‘O, Zoë, ik heb je zo gemist.’

Hij omhelsde haar en even bleven ze met hun armen om elkaar heen staan, zonder elkaar te kussen. Een gelukzalig moment. Toen maakte ze zich los uit zijn omhelzing en keek naar hem op. ‘Ik moet me terugtrekken uit de wedstrijd.’

‘Wat zeg je me nou? Waarom? Hoe bedoel je?’ Hij hield haar handen stevig vast, alsof hij haar nooit meer wilde loslaten.

‘Oké, niet terugtrekken. Ik bedoel eigenlijk dat ik mijn gerechten moet laten mislukken.’

‘Ik begrijp er niks van,’ zei hij met een diepe frons.

Ze draaide zich om. Ze wist dat hij boos zou worden en durfde hem niet aan te kijken; ze schaamde zich, voelde zich bezoedeld door de situatie. ‘Cher heeft foto’s van ons. Van ons sámen. Ze heeft ze genomen toen we in het bos aan het foerageren waren.’

‘Nou en?’

Ze keek hem aan. Wat was hier nu zo moeilijk aan te begrijpen?

‘Nou en? Ze wil dat ik mijn kans om te winnen verspeel. Doe ik dat niet, dan maakt ze openbaar dat wij een affaire hebben. Dan breekt er een schandaal los en gaat het programma misschien niet door!’ Zoë probeerde niet hysterisch over te komen maar slaagde er niet helemaal in. Ze had de neiging te gaan ijsberen van de spanning, maar in elke hoek van het kamertje stonden stapels stoelen en tafels.

‘Dat is chantage!’

‘Ja. Maar we hebben wel staan zoenen en daar heeft zij het bewijs van. Ze is in de positie om mij te chanteren.’

‘Ons. Ik was er ook bij.’

‘Het kan jouw carrière ook schaden.’

‘Ja, ik ben bang van wel.’ Hij zuchtte. ‘Maar ik zou me er niets van aantrekken als ik jou was. Je maakt een goede kans de wedstrijd te winnen.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Daar had ik dan maar eerder aan moeten denken.’ Waarom had ze zichzelf niet beter in de hand gehouden? Wat vanmiddag nog zo fantastisch leek, had nu ineens iets ranzigs. Even laaide er woede in haar op. Gideon had zelf ook wel wat voorzichtiger mogen zijn. Hij was er inderdaad ook bij geweest, sterker nog, hij had haar aangemoedigd!

Gideon haalde zijn hand door zijn haar alsof het gebaar zijn gedachten kon ordenen. ‘Ik weet van mezelf dat ik je niet heb voorgetrokken. Dat zou toch ook moeten tellen?’

‘Dat verandert niets aan het feit dat jij jurylid bent en ik een kandidaat, en dat we met elkaar naar bed zijn geweest.’

Gideon bromde binnensmonds. ‘Er moet een uitweg zijn. We moeten hem alleen nog weten te vinden. Verdomme. Dit is ernstig.’

‘Ik heb twee opties. Of ik trek me terug, maar dan komt de reden van mijn besluit ook uit – daar zorgt Cher wel voor – of ik maak een fout bij een van mijn gerechten en lig eruit.’ Ze keek op naar Gideon. ‘Ik zou waarschijnlijk toch niet gewonnen hebben.’

‘Komt niks van in. Je trekt je niet terug vanwege Cher. Ze is zelf ook niet te beroerd om juryleden te verleiden. Dat weet ik toevallig.’

Zoë kreeg het nu helemaal te kwaad. ‘Jammer dan dat ík geen foto’s heb waarop jullie in bed…’

‘Ik ben niet met haar naar bed geweest, idioot!’

‘Noem me geen idioot! Jij bent degene die niet inziet hoe groot de gevolgen hiervan kunnen zijn!’

‘Luister, ik verzin er wel iets op. Je trekt je niet terug.’

‘Ik trek me ook niet terug. Ik zorg alleen dat ik de mist in ga. Dat meen ik. Ik wil het programma niet in gevaar brengen, en jouw carrière ook niet.’

Gideon legde zijn handen op haar schouders. ‘En ik ga daar een stokje voor steken. Ik snap niet dat je Cher zomaar haar zin geeft.’

‘Dat is mijn eigen keuze,’ zei Zoë, in de hoop dat hij haar stem niet hoorde trillen. ‘Je kunt me niet tegenhouden. Ik móét dit doen.’

‘Doe niet zo raar. Jezus, wat valt me dat van je tegen, Zoë. Ik dacht dat je voor de eerste plaats ging.’ Hij trok een gezicht als een donderwolk, alsof hij haar door elkaar wilde schudden totdat ze zou inzien dat hij gelijk had.

‘Schreeuw niet zo tegen me.’

Op dat moment ging de deur open en kwam er een jonge vrouw binnen die zo te zien tot het personeel behoorde. Aangezien Gideon nog altijd woedend was, greep Zoë de gelegenheid aan om zich uit de voeten te maken. Ze was de situatie niet langer de baas, laat staan Gideon.