maandag 9 november

Blauwe lichtpulsen over het plafond van zijn slaapkamer.

   Oskar ligt in bed met zijn handen achter zijn hoofd.

   Onder het bed staan twee kartonnen dozen. In de ene zit geld, een heleboel biljetten, en twee flessen spiritus, de andere zit vol met puzzels.

   De doos met kleren is blijven staan.

   Om de dozen te verbergen heeft Oskar zijn ijshockeyspel er schuin voor gezet. Morgen brengt hij ze naar de kelder, als hij er de puf voor heeft. Zijn moeder kijkt tv, roept dat hun flat in beeld is. Maar hij hoeft maar op te staan en bij het raam te gaan staan, dan ziet hij het ook, uit een andere hoek.

Toen het nog licht was en Eli zich waste, gooide Oskar de dozen van Eli’s balkon over naar het zijne. Toen Eli uit de badkamer kwam, waren de wonden op zijn rug geheeld en was hij een beetje dronken van de alcohol in het bloed.

   Ze lagen samen in bed, hielden elkaar vast. Oskar vertelde wat er bij de metro was gebeurd. Eli zei: “Sorry. Dat ik dit in gang heb gezet.”

   “Nee. Dat geeft niet.”

   Stil. Een hele poos. Toen vroeg Eli, voorzichtig: “Zou jij zo willen … worden als ik?”

   “… nee. Ik zou bij je willen zijn, maar …”

   “Nee. Natuurlijk wil je dat niet. Dat begrijp ik wel.”

   In de schemering stonden ze ten slotte op en kleedden zich aan. Ze stonden met de armen om elkaar heen in de woonkamer toen ze de zaag hoorden. Het slot werd doorgezaagd.

   Ze renden naar het balkon, sprongen over het hekje en landden tamelijk zacht in de bosjes eronder.

   Vanuit het appartement hoorden ze iemand zeggen: “Welverdorie …”

   Ze doken in elkaar onder het balkon. Geen tijd.

   Eli keerde zijn gezicht naar dat van Oskar, zei: “Ik …”, deed zijn mond dicht en drukte toen een kus op Oskars lippen.

   Oskar keek een paar seconden door Eli’s ogen. En hij zag … zichzelf. Alleen veel leuker, mooier en sterker dan hijzelf vond dat hij was. Met liefde gezien.

   Een paar seconden.

Stemmen in het appartement naast hem.

   Voordat ze opstonden had Eli nog gauw het briefje met de morsecode van de muur getrokken. Nu stampen er vreemde voeten door de kamer waar Eli naar hem heeft liggen kloppen.

   Oskar zet zijn handpalm tegen de muur.

   “Eli …”