deel twee

Krenking

… en ze stuurden af op gebieden waar Martin nog nooit geweest was, ver voorbij Tyska Botten en Blackeberg –

en daar hield de bekende wereld op.

Hjalmar Söderberg – De jeugd van Martin Birck

Een man wiens hart hem door een bosnimf is ontnomen

krijgt dat nooit meer terug.

Zijn hele hart hunkert naar maanverlichte dromen

zijn echtgenote keert hij de rug …

Viktor Rydberg – De bosnimf

Op zondag publiceerden de kranten meer details over de Vällingbymoord. De kop luidde: was hij het slachtoffer van een rituele moordenaar?

   Foto’s van de jongen, van de vallei in het bos. Van de boom.

   De Vällingbymoordenaar was toen niet meer het gesprek van de dag. De bloemen waren verdord en de kaarsen gedoofd. Het politielint met de zuurstokstrepen was weggehaald en voor zover er sporen waren geweest, waren ze veiliggesteld.

   Het artikel op zondag wakkerde de discussie weer aan. De benaming ‘rituele moordenaar’ gaf immers aan dat het weer zou gebeuren, nietwaar? Een ritueel is immers iets wat wordt herhaald.

   Iedereen die er ooit was geweest, of zelfs maar in de buurt, had een verhaal. Hoe akelig het voelde in dat stuk bos. Of dat het zo rustig en mooi was in dat stuk bos, dat je dit nooit had kunnen denken.

   Iedereen die de jongen had gekend, al was het nog zo vluchtig, vertelde wat voor een leuke knul het was geweest en wat voor slecht mens de moordenaar moest zijn. Men gebruikte de moord graag als voorbeeld van een geval waar de doodstraf gerechtvaardigd kon zijn, ook als men er in principe tegen was.

   Eén ding ontbrak. Een foto van de moordenaar. Je keek naar de nietszeggende vallei, het glimlachende gezicht van de jongen. Zolang er geen foto van de dader was, was het als het ware alleen maar … gebeurd.

   Dat was niet bevredigend.

   Maandag 26 oktober liet de politie via de radio en de ochtendbladen meedelen dat ze de grootste hoeveelheid drugs in beslag had genomen die ooit in Zweden was gevonden. Er waren vijf Libanezen aangehouden.

   Libanezen.

   Dat was in elk geval te begrijpen. Vijf kilo heroïne. En vijf Libanezen. Een kilo per Libanees.

   De Libanezen hadden tot overmaat van ramp gebruikgemaakt van de Zweedse sociale voorzieningen, terwijl ze drugs smokkelden. Er waren weliswaar evenmin foto’s van de Libanezen, maar dat hoefde ook niet. Iedereen weet hoe Libanezen eruitzien. Arabieren. Ja, ja.

   Er werd over gespeculeerd of de rituele moordenaar ook een buitenlander was. Dat leek aannemelijk. Bestonden er geen bloedrites in die Arabische landen? De islam. Stuurden hun kinderen eropuit met een plastic kruis om hun nek, of wat het ook was. Als mijnenvegers. Dat hoorde je wel eens. Wrede mensen. Iran, Irak, Libanezen.

   Maar op maandag kwam de politie met een compositietekening van de moordenaar, die ’s avonds in de krant kwam. Een jong meisje had hem gezien. Ze hadden er de tijd voor genomen, waren behoedzaam te werk gegaan toen ze de tekening maakten.

   Een gewone Zweed. Met een spookachtig gezicht. Een lege blik. Ze waren het erover eens dat, ja, zo zag een moordenaar eruit. Geen probleem om je voor te stellen dat dat maskerachtige gezicht aan kwam sluipen door de vallei en …

   Iedereen in Västerort die leek op de compositietekening kreeg lange, taxerende blikken te verduren. Ze gingen naar huis, bekeken zichzelf in de spiegel en vonden geen enkele overeenkomst. ’s Avonds in bed dachten ze erover na of ze hun uiterlijk voor de volgende dag moesten veranderen, of was dat verdacht?

   Ze hadden zich geen zorgen hoeven maken. De mensen zouden iets anders krijgen om over na te denken. Zweden zou een ander land worden. Een gekrenkte natie. Dat was immers het woord dat iedereen continu gebruikte: krenking.

   Terwijl de mensen die lijken op de tekening in bed liggen na te denken over een nieuw kapsel, ligt een Russische onderzeeboot aan de grond vlak voor Karlskrona. De motoren brullen en galmen over de scherenkust wanneer hij probeert los te komen. Niemand gaat op onderzoek uit.

   Hij wordt op woensdagochtend bij toeval ontdekt.